गंभीर कविता

एक वाट..

Submitted by अखिला on 21 July, 2011 - 15:27

एक वाट एकाकी..
एकांती एकटीची..
लाखोंच्या जगातही अनोळखी ,

एक वाट..

भिजलेल्या डोळ्यांची
वाहणार्‍या झर्‍यांची..
कोरड्या पापण्यांची
आटून गेलेल्या प्रवाहांची..

एक वाट..

हिरवाईची,गर्द दाट रानांची..
पालापाचोळ्याची,चोळामोळा झालेल्या पाकळ्यांची..
निवडूंगाची..

एक वाट..

स्वप्नील मनाची,
भरारी घेणार्‍या आकांक्षांची..
आकाशावर राज्य करणार्‍या कर्तूत्त्वाची..
पंख छाटलेल्या पक्ष्याची..
भंगलेल्या स्वप्नांची..
जमिनदोस्त झालेल्या आशांची..

एक वाट..

वाढत जाणार्‍या ह्रुदयाच्या ठोक्यांतली..
अडखळणार्‍या शब्दांची..
अडकून पडणार्‍या नजरेची..
ओठांवरल्या गाण्यांची..

गुलमोहर: 
शब्दखुणा: 

राहूनच गेलं..

Submitted by अखिला on 12 July, 2011 - 11:47

बोलायचे असेल खूप काही..

सांगायचं असेल सगळं..

मनातलं..मनापासून..,

पण तुझ्या BUSY असण्यात राहूनच गेलं..

दाखवायची असतील सगळी स्वप्नं माझी,

माझ्या अवकाशातली..

मीच काळोख्या रात्री कधीतरी..

चांदण्यांसोबत सजवलेली कधीकाळी,

माझ्याच नजरेतून..,

पण

पण..

तुझ्या BUSY असण्यात सगळच राहूनच गेलं..

ऐकवायचे असतील माझ्या ह्र्दयातले शब्द..

त्या शब्दांनीच गुंफली असती एक लकेर..

धुंद होउन गेली असती मने..

पण ..

राहूनच गेलं सगळं..

निसटले ते क्षण..

नाही पकडता आलं मुठीत त्यांना..

ऊरली फक्त एक रिकामी पोकळी..

राहूनच गेलं..

गुलमोहर: 
शब्दखुणा: 

ते एक उदध्वस्त शहर....

Submitted by अखिला on 9 July, 2011 - 23:16

माझे अश्रू, माझ्या वेदना घेऊन..

शोधत राहते,धुंडाळत राह्ते

त्या उदध्वस्त शहराचा कोपरा अन् कोपरा..

त्या शहराच्या वेशीवरच,

टांगलेली ल़क्तरं ..

माझ्या सगळया स्वप्नांची,

ते एक उदध्वस्त शहर..

त्या शहराच्या गल्लीबोळात भटकत राहते..

एका नवीन अंकुराच्या शोधात..

जे कधी तरारेल,

फुलवेल पुन्हा त्या मरुभूमीला..

पण,

मला भेटतात फक्त शुष्क निवडूंग अन् काटेरी बाभळी..

ते एक उदध्वस्त शहर..

ज्यात राहतात फक्त अन् फक्त..

धुकट होत जाणार्‍या आठवणी,

तरीही..

तरीही..

अगदी निकराचा प्रयत्न करुन,

मी शोधू पहाते,

कुठेतरी नवजीवनाची चाहूल..

गुलमोहर: 
शब्दखुणा: 

इतर काही गंभीर कविता

Submitted by प्राक्तन on 4 June, 2011 - 03:42

समोर रक्ताचा ओघळ वाहत असताना
त्याला सहन करतो पांढरपेशी माणूस
रक्ताला सरावलेली पावलं
घसरत नाहीत त्यावरून
आणि निर्ढावलेलं मन
बघू शकतं,
दुसरया मनांच्या झालेल्या चिरफाळ्या
थंडपणे

------------------------------------------------------------------------------------

माणसाला स्वप्नांची सवय झाली आहे
सुंदर, सुखी आणि आनंदी
माणसाला वास्तव नाही पचवता येत
कारण ते कटू असतं
वास्तवाच ओंगळ आणि गलिच्छ अस्तित्व
त्याला मान्य नसतं
आणि अशा वास्तवाचं दर्शन झाल्यावर
तो कोलमडून पडतो

------------------------------------------------------------------------------------

इथे मरण महाग आहे

गुलमोहर: 
Subscribe to RSS - गंभीर कविता