मागच्या भागाकडे जाण्यासाठी कृपया इथे टिचकी मारा.
रात्रीच्या अंधारात कंपनीच्या गेस्ट हाऊस वर चार जण बसले होते.
द्वारकानाथ, ते दोघे संन्यासी आणि राजवर्धन उर्फ हर्षवर्धन महात्मे.
द्वारकानाथ आणि दोघे संन्यासी बंगालीत बोलत होते.
ते सगळंच्या सगळं हिंदीत भाषांतर करून सांगणे थोडं जिकीरीचं होत होतं.
पण द्वारकानाथ प्रयत्न करत होते. कधी कधी काहीच्या काही अर्थ निघत होते. त्यामुळं गोंधळ उडत होता.
पण एकंदरीत हर्षवर्धन समजून घेत होता.
मागच्या भागाकडे जाण्यासाठी कृपया इथे टिचकी मारा.
आज पहाटे पहाटेच अभिरूपाच्या आवाजात गच्चीवरच्या खोलीतून बैरागी भैरवचे सूर घुमत होते.
सहा वाजत आले तसं तिने भजन म्हणायला सुरूवात केली.
तिचे वडील देवळातून आले होते. अशा प्रसन्न वातावरणात लेकीचा गोड स्वर कानावर पडल्याने ते आनंदीत झाले.
एकदम वर गेलं कि मग मूड जाईल म्हणून ते स्वयंपाकघराजवळच्या चौकात ओट्यावर बसून राहीले. रूपाच्या आईने ते दृश्य बघितलं आणि आपल्याकडून काही चुकलं कि काय म्हणून लगबगीने ती त्यांना कही हवंय का म्हणून विचारू लागली.
३
मागच्या भागाकडे जाण्यासाठी इथे टिचकी मारा.
लोकेंद्रनाथांची लगबग सुरू होती.
अभिरूपाची आई त्यांच्यावर चिडली होती. पाहुणे शाकाहारी कि मांसाहारी हेच विचारलेलं नव्हतं नवरोबांनी.
ही काही पहिली वेळ नव्हती धांदरटपणाची. अशा वेळी काय करावं हे पण सांगत नाही हा माणूस.
आणि सांगूनही फायदा नाही.
