अजय

पाहून पाठ इकडे फिरवू नकोस राणी
इतके महत्त्व कोणा देऊ नकोस राणी

आयुष्य वेचलेले समजून घे जरासे
नुसती फुले सकाळी चढवू नकोस राणी

तू कालच्याप्रमाणे नव्हतीस आजही अन
बाता तरी उद्याच्या मारू नकोस राणी

जमले न घालणेही फुंकर जरा मनावर
खपल्या तरी व्रणाच्या काढू नकोस राणी

जमले तुला न होते सगळेच सांगणेही
खोटे तरी कुणाशी बोलू नकोस राणी

होतो कधी तुझा मी; होईनही कदाचित....
इतक्यात भाव कुठला खाऊ नकोस राणी

बोलू नकोस किंवा कौतुक नको करू तू...
इतकी तुला विनंती...., भांडू नकोस राणी

सांजले ! पण सूर्य कलती दाखवेना...
ती दिसेना ! या नभी अंधारवेना ...

पाहिले विस्फोट, आई विखुरलेली...
आज कोणी तान्हुल्याला जोजवेना

एवढी नव्हती सवय कुठल्या सुखाची
दूरदेशी, बघ, मलाही राहवेना

मी तिचा नाही असे वाटून गेले..
आणि नंतर वाटले ते बोलवेना

ते तिचे जाणे नि येणे याच हृदयी...
सोसले पूर्वी ! नव्याने सोसवेना

प्राण मी झालो तिचा नजरेत एका
ओढणी आता तिलाही ओढवेना

पाहिले होते तिला मी लाजलेले...
एवढे की, सभ्यतेने पाहवेना

शस्त्रक्रीया आज हृदयाचीच केली
गुंतलेल्या भावनांशी खेळवेना

दु:ख इतके आर्त विणले वेदनांनी
एकही धागा सुखाचा जोडवेना