व्यथा स्त्रीची

ओठावरी दुःख माझ्या जरीही तरी हासते मी सदा सर्वदा,
स्त्रीजात माझी म्हणोनी जगाने मला टोकले व्यर्थही कैकदा....
संसार माथ्यावरी ठोकलेला उरी व्याप आहे मनाचाच का
गोठ्यात बांधावया आणलेली जशी गाय भोळी तशी मीच का.....

जन्मास यावे कशाला उगा मी इथे सुख नाही कुठेही मला,
बापास आईस ओझे जसे मी उपेक्षा नशीबी मिळावी मला...
झाकायचे अंग मी रक्षणाला तनाच्या लिलावी स्वतः बैसते,
सौंदर्य ठेवून दारात सारे प्रतिक्षा परिक्षा भली मांडते....

कौमार्य माहेरवासात देते विवाहात प्रत्यार्पणी ठाकते,
घासून देहास मातीवरी मी कुशीतील सार्‍या कळा सोसते....
ज्याच्यासवे घेतले सात फ़ेरे मला तो रिपूही कधी वाटतो,