सुख-दु:ख

ऊन-सावलीच्या खेळामध्ये
एकदा ऊन रुसून बसलं
'साऱ्यांना बरी तूच आवडतेस
माझं कौतूकच नाही कसलं

जो तो मला नको म्हणे
मुरडून नाक मिचकावून डोळे
शुभ्र स्वच्छ अन लख्ख असे मी
तरीही मजला जो तो टाळे

तुला मात्र भलताच भाव
तुला पाहून खुश सगळे
माझ्यापासून दूर होतात
तुझ्या मात्र गळ्यात गळे'

सावली हसली गालात
'कसे कळले नाही तुला?
तू आहेस म्हणून मी आहे
मी नाहीच मी तुझ्याविना

कधी तू कधी मी
हाच तर तुझा-माझा खेळ
एकच आपण दोघे बघ
जन्मांतरीचा आपला मेळ'