घर का की घाट का?

घर का की घाट का?

ठरलेल्या वेळेपेक्षा पंधरा मिनिटं अधिक होऊन गेली होती. मनात ठाम विश्वास असूनही हृदयाची धडधड कमालीची वाढली होती. इतक्यात माझ्या मोबाईलचा मेसेज टोन वाजला. मेसेज उघडला. जी भीती मला वाटत होती ती खरी ठरलेली होती.

मेसेज तृप्तीचाच होता.

``प्रिय प्रशांत, मी खूप खूप विचार केला. माझा भरलेला संसार सोडून मी तुझ्याबरोबर येऊ शकत नाही. सचिन श्यामळू आहे, अगदी साधा आहे, पण त्याचं माझ्यावर खूप प्रेम आहे. प्लीज मला विसरून जा. मी उद्यापासून जिमला येणार नाही. इथून पुढे आपण कोणताच संपर्क ठेवायला नको. बाय!``

मी मटकन खालीच बसलो. मी आता ना घर का ना घाट का असा झालो होतो!

नक्की काय झालं ते तुम्हाला सांगतो.

मी एका जिममध्ये इंस्ट्रक्टर म्हणून काम करतो. तसा मी दिसायला राजबिंडा, व्यायामानं कमावलेलं शरीर! मात्र शिक्षणात बुद्धीची चमक दाखवू न शकल्यामुळे शिक्षणात फारसं काही करू न शकलेला. तीन वर्षांपूर्वी जिममध्ये येणाऱ्या किरणच्या मी प्रेमात पडलो. अतिशय सुंदर असलेली किरण स्वतःचा मोठा वडलोपार्जित व्यवसाय चालवत होती. माझं उत्पन्न तसं तुटपुंजंच होतं. सुदैवानं माझ्या रूपाला आणि पर्सनॅलिटीला भाळून किरणही माझ्या प्रेमात पडली. आम्ही लग्न केलं.

पण लग्न केल्यानंतर किरणचं वेगळंच रूप मला पाहायला मिळालं. किरण अतिशय डॉमिनेटिंग होती. गेली तीन वर्ष आमच्या संसारात तिची एकतर्फी हुकूमशाही चालू होती. माझं तिच्यावर खरंच प्रेम असल्यामुळे मी संसार टिकून राहावा यासाठी खूप प्रयत्न केले. माझ्या मुळच्या गमतीशीर स्वभावाचा वापर संसारात वेळोवेळी करून संसारात आनंद निर्माण करण्याचा प्रयत्न केला. पण किरणच्या वागण्यात काहीच फरक पडला नाही. मला विकत घेतल्यासारखं तिचं माझ्याबरोबर वागणं होतं.

सहा महिन्यापूर्वी आमच्या जिममध्ये तृप्तीने व्यायामासाठी येणं सुरू केलं. तृप्ती विवाहित होती. दोन गोंडस मुलींची आई होती. तीदेखील एका मोठ्या कंपनीत मोठ्या पदावर काम करत होती. आर्थिक दृष्ट्या चांगलीच सक्षम होतील. तरीही तिचे पाय चांगलेच जमिनीवर होते. तिला तिच्या श्रीमंतीचा, हुशारीचा अजिबात माज नव्हता. सगळ्यांशीच ती मिळून मिसळून राहत होती. या तिच्या स्वभावामुळे आणि घरात होत असलेल्या त्रासामुळे मी तुप्तीच्या प्रेमात पडलो.

हळूहळू आमचा संवाद वाढला. इतका की जिमच्या इमारतीच्या जिन्यामध्ये आमच्या अगदी वैयक्तिक गप्पा होऊ लागल्या. तिचा नवरा एकदमच साधा, अगदी शामळू होता. त्यामुळे तिलाही माझ्या पर्सनॅलिटीचे आकर्षण वाटू लागले होते. हळूहळू आम्ही दोघेही एकमेकांच्या प्रेमात पडल्याचे आमच्या लक्षात आले. खरं तर ती माझ्याहून काही वर्षांनी मोठी होती. पण अर्थात तो विचार आम्हाला महत्वाचा वाटला नाही. आणि एके दिवशी धाडस करून माझ्याशी लग्न करण्याचा प्रस्ताव तिच्यापुढे मांडून मी तिच्या मुलींनाही आनंदानं स्वीकारायची तयारी दाखवली.

पुढील काही दिवस तृप्ती जीमला येत होती पण तिने माझ्या प्रश्नाचे उत्तरही दिले नाही आणि माझ्याशी काही संवादही साधला नाही. साधारण आठवडाभराने एकदा तिने अचानक मला जिन्यात गाठलं आणि माझा प्रस्ताव मान्य असल्याचं सांगितलं. मला आश्चर्याचा आणि आनंदाचा मोठा धक्का बसला. मग अधिक काही नियोजन करून आम्ही पळून जाण्याच्या दृष्टीने आज भेटायचं ठरवलं आणि आता तिचा हा असा मेसेज आला होता.

इथे येण्यापूर्वी मी किरणला एक पत्र लिहलं होतं. त्या पत्रात गेल्या तीन वर्षात तिने माझा कसा कसा मानसिक छळ केला आहे, तिची हुकुमशाही घरामध्ये कशी चालू असते, मला अगदी जीवन नकोसे कसे झाले होते, व त्यामुळे मी आता घर सोडून जात आहे असं सारं मी अगदी सविस्तर लिहिलं आणि दिवाणखान्यातल्या सेंटर टेबलवर ते पत्र ठेऊन त्यावर टी.व्ही.चा रिमोट ठेवून मी घराबाहेर पडलो होतो.

आता मात्र तृप्ती येणार नव्हती आणि हे सारं वाचून किरणही घरात घेणार नव्हती, अशा परिस्थितीत मी सापडलो होतो. जवळजवळ अर्धा तास मी तिथेच बसून होतो. डोक्यात विचारांनी थैमान घातलं होतं. शेवटी मी तिथून उठलो. थोड्या वेळात मी माझ्या घरी पोहोचलो. दरवाजाची बेल वाजवली.

गेल्या दीड एक तासात काहीतरी चमत्कार होऊन ते पत्र किरणच्या हातात पडलेलंच नसूदे अशी प्रार्थना माझ्या मनात चालली होती.

दरवाजा उघडला गेला आणि समोरचं किरणचं रूप पाहून तिनं पत्र वाचल्याचं माझ्या लक्षात आलं. आता तिच्या जोरदार शाब्दिक आक्रमणाला सामना करण्याची मी जय्यत तयारी केली.

``का आलास परत?`` डोळे लाल झालेल्या किरणनं मला ज्या आवाजात हा प्रश्न विचारला, त्या आवाजात मी लग्न झाल्यापासून किरणला बोलताना कधीच ऐकलं नव्हतं.

मी एकदम माझ्या हातामध्ये मागे धरलेला फुलांचा बुके आणि चॉकलेटचा बॉक्स तिच्या समोर धरला आणि जोरात ओरडलो, ``एप्रिल फूल!``

माझ्या हातातील तो बुके आणि चॉकलेटचा बॉक्स खेचून घेऊन हॉलमधल्या सोफ्यावर फेकून देऊन किरणनं मला घट्ट मिठी मारली.

``प्रशांत, मला माफ कर. तुझ्या चिठ्ठीतला एक अन एक मुद्दा मला पटला आहे. माझी खरंच चूक झाली. आता मी बदलेन, निश्चित बदलेन. तुला मी समजून घ्यायला हवं होतं. पण तू इतके दिवस कधीच हे सगळं स्पष्टपणे का बोलला नाहीस? Officeमधलं माझ्यातील bossचं वागणं मी घरी आल्यावर बदलायला पाहिजे होतं. ठीक आहे. झालं गेलं आपण विसरून जाऊया. नव्याने संसाराला सुरुवात करूया. या नवीन जीवनाची सुरुवात आपण सेलिब्रेट करूया. थांब, मी तुझ्यासाठी पेग भरून आणते.`` असं म्हणून किरण स्वयंपाकघरात निघून गेली.

घामाने डबडबलेला मी सोफ्यावर बसलो. मोबाईलमधील तृप्तीचा नंबर आणि हृदयातील तृप्तीचं स्थान मी डिलिट केलं. `एप्रिल फूल` या प्रथेची सुरुवात करणारा जो कोणी असेल त्याला मनोमन दंडवत घातलं आणि स्वयंपाकघरातून बाहेर येणाऱ्या माझ्या किरणची मी वाट पाहू लागलो...

**