तगमग

Submitted by पुरंदरे शशांक on 3 March, 2013 - 22:12

तगमग

देणे पावसाचे कसे
वेडे ओलावले मन
पान पान आठवांचे
गेले पार बिथरून

मेघ गर्जती बाहेर,
आत विजेचा थरार
वारा फोफावला स्वैर,
उर धपापला पार

पडे पाऊस जोरात,
आत उसळे आकांत
झाकोळले सारे काही,
मन काळोखी नहात

पडे पाऊस पाऊस
जरा शांत स्थिरावला
थेंब थेंब रुते आत,
डोह पुरा डहुळला........

शब्दखुणा: 
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

डहुळला शब्दाचा अर्थ कळु शकेल काय? >>> ढवळला जाणे, ढवळून निघणे...

पाऊस एक निमित्त आहे, पावसाने मन प्रफुल्लित होण्याऐवजी मन डोह ढवळुन निघालाय - त्याचं वर्णन चितारायचा प्रयत्न केलाय.....

शशांक,
मी कालपासून बरेचदा वाचली ही कविता.... आवडत गेली... सुंदर जमलीये!!
शेवट खास झालाय... पाऊस पडून गेल्यावर, ती रिपरिप सर्वशांत झाल्यावरही कोठलीतरी रूखरूख नेहमीच अनुभवली आहे, ती तू अगदी चिमटीत पकडलीस शेवटाच्या दोन ओळींमध्ये....

परिणामकारक कविता... फील खास!!!

मजा आया....

अरे.. काय मस्तं कविता.
अगदी सुरुवातीपासून भिनत गेली.... पान पान आठवांचे गेले पार बिथरून... सुंदर.
पडे पाऊस पाऊस जरा शांत स्थिरावला
थेंब थेंब रुते आत, डोह पुरा डहुळला...

अगदी तीरासारखा येऊन खोलवर घुसणारी सर नाही... खरतर पाऊसच किंचित थिरावलाय. हे मनाच्या डोहाचं हल्लकपण.. हळूवार थेंबाथेंबानं शिरशिरणार्‍या पावसानंही ढवळून निघालेला मनाचा डोह....

बहोत खूब, शशांक.. खरच खूप सुंदर.

थेंब थेंब रुते आत, डोह पुरा डहुळला>>>> क्या ब्बात

अष्टाक्षरीच्या नेहमीच्या फॉर्ममध्ये का नाही पोस्ट केली... ?
लवकर लय सापडते त्याने असा अनुभव आहे.
पु.ले.शु

छान कविता.
"मेघ गर्जती बाहेर,
आत विजेचा थरार
वारा फोफावला स्वैर,
उर धपापला पार" >>>> या ओळी विशेष