वासोटा ते नागेश्वरः भाग१- प्रवास बोटीचा !
http://www.maayboli.com/node/30718
वासोटा ते नागेश्वरः भाग२: दर्शन वासोटा
http://www.maayboli.com/node/30767
- - - - - - -- - - - - -- - - -- - - -- - - - -
वासोटयाहून नागेश्वरला जायचे तर वासोटा पुन्हा अर्धा उतरावा लागतो... वासोटयाकडे जाणार्या वाटेलाच एक नागेश्वरकडे जाणारा फाटा फुटतो.. इथे दिशादर्शक बाणाचा फलक आहे जो एका घनदाट जंगलातून वाट दाखवतो ! इकडून जाताना ठरले की ग्रुपमध्येच रहावे.. एकटे पडू नये.. ! नि वाटचाल सुरु झाली..
प्रचि १:
ही वाट मात्र वासोटयाच्या वाटेपेक्षा गंभीर वाटली... ह्याच वाटेवरती जनावरे आढळल्याचे ऐकून होतो.. नि खरच या जंगलातून जाताना ते जाणवत राहते.. जितके लवकर अंतर कापता येइल तितके कापायचे होते.. अर्थात आमच्यात सामील असलेल्या थकल्या भागल्या जीवांचे पाय थरथरायला लागले... या जंगलातून शक्य तितक्या लवकर बाहेर पडले तर बरे असे म्हणत सम्या, प्रदीप, विपुल यांना चालते केले... मार्गाक्रमण करण्याची वाट ही डोंगराच्या एका बाजून जाते जी नेमकी पश्चिमेच्या विरुद्ध बाजूस.. साहाजिकच इथून सूर्यदर्शन अवघडच होते त्यामुळे चालताना सूर्यास्त झाल्याचे भासत होते.. जंगलाचा प्रभाव वाढत जात होता..
प्रचि २:
इथली वाट वासोटयाच्या तुलनेने छोटी.. अधुनमधून झाडाझुडूपांतून जाणारी.. फारसे चढ-उतार नसलेली.. अखेरीस आम्ही जंगल मागे टाकले.. नि डोळ्यांसमोर अचानक लख्ख तांबडा सूर्यप्रकाश पडला.. बघतो तर आम्ही कडयावर येउन पोहोचलो होतो.. मागे वळून पाहिले तर तुळस वृंदावन आणि मागे दिसणारा वासोटा.. !! ह्याच वासोटयावरून आम्ही आता जिथे उभे होतो ती जागा काही तासांपूर्वी पाहिली होती.. आणि आता इथून वासोटयाला बघत होतो... आतापर्यंतच्या वाटचालीबद्दल अभिमान वाटत होता..
प्रचि ३:
प्रचि४:
पण हुरळून जाण्यात पॉईंट नव्हता.. खरी कसोटी पुढे होती...!! तिथूनच आम्ही नागेश्वरच्या दिशेने कूच केले.. आता ही वाट कडेकडेनेच जाते.. एका बाजूला जंगलाचा विस्तीर्ण परिसर नि एका बाजूला हिरवी दरी !! नि पलिकडे कोकणात उतरणार्या डोंगररांगा...! सूर्यदेखील आता ह्या डोंगररांगाच्या कुशीत निजायला उत्सुक झालेला..
प्रचि ५:
प्रचि ६: हिरव्या दरीत सूर्यप्रकाशामुळे चमकणारा जलाशयरुपी तेजस्वी हिरा..
प्रचि ७:
या वाटेने चालत असतानाच सम्या, प्रदीप, विपुल या त्रिकुटाने शक्य तिथे आपले बुड टेकवून मार्गाक्रमण केले.. पुरे हतबल झाले होते.. सुक्याही आता शक्ती गमावून बसल्यासारखे वाटत होते.. नागेश्वरच्या दिशेने जाताना नागेश्वरहून चोरवणे मार्गे उतरण्याचा मार्ग दिसला.. त्या पायर्या बघून 'आयला !' असे उद्गार निघाले नाही तर नवलच... म्हटले नंतर गाठ आहेच.. पण मला नंतर पसरणार्या अंधाराची धास्ती होती !
प्रचि८:
दुरुन पाहिलेल्या नागेश्वरच्या शेवटच्या टप्प्यात पोहोचलो.. इथे वरती चढण्यासाठी सुस्थितीत असलेल्या छोटया पायर्या आहेत.. या पायर्यांच्या अगोदरच उजवीकडे 'कुंडाकडे' चा फलक दिसतो.. हा फलक सुद्धा जंगलात नाहीशी झालेलीच वाट दाखवतो.. !! नि हो तिथेच बाजूला झाडीत पडलेल्या वाघाचे मोठे चित्र असलेला फलक दिसतो.. म्हणजे एक फलक सांगतो जा.. तर एक फलक सांगतो.. खबरदार !!
प्रचि ९:
प्रचि१०: त्या पायर्यांवरुन आतापर्यंतच्या वाटचालीचा घेतलेला फोटो -
येताना पाणी भरून घेऊ म्हणत आम्ही गुहा गाठली.. बर्यापैंकी मोठी.. फरशी घालून कठडा बांधलेला.. तिथेच मध्यभागी महादेवाचे मंदीर.. वरतून कातळाच्या छतातून झिरपणार्या पाण्याचे नेमके पिंडीवर अभिषेक करणारे थेंब.. बाजूलाच त्रिशूळ.. नि समोरच असलेल्या नंदीच्या पाषाणातील तुटलेल्या अवस्थेतील दोन तीन मुर्त्या.. !
प्रचि ११:
इथे पोहोचेस्तोवर पाच वाजून गेले.. नि साडेपाचला निघायचे ठरले.. यावेळेत सगळ्यांनी तिथे लोळून घेतले.. नि लोळूनच फलाहार केला.. थकलेभागलेले जीव सुखावले.. पण कुणाला उठवेना.. ! अगदी इथे मुक्कामालाच आलोय असा आवेश होता... शेवटी संध्याकाळचे साडेपाच लोटून गेले नि सगळयांनी सॅक पाठीवर घेतली.. शुज घातले.. नि टॉर्च बाहेर काढल्या.. ! कारण पश्चिमेला झुकत जाणार्या तेजस्वी तांबडया रंगाचा सुर्य आता सौम्य तांबूस रंगाच्या वेषात समाधानी दिसत होता..
प्रचि१२:
गुहेतच एक ग्रुप फोटो झाला.. ग्रुप म्हणाल तर लिडरशीप घेतलेल्या सुन्यासकट आम्ही सहा मायबोलीकर, झीनत (लीडरच्या भूमिकेत), पहिलाच ट्रेक तोपण टाईट जीन्स घालून करणारा सम्याचा मित्र प्रदीप, दोघांची आवड एकच ट्रेकच असलेले मिस्टर एन्ड मिसेस जाधव, मोबाईलशिवाय बिनधास्त असणारा व स्वतःच्या तंद्रीत राहणारा मिस्टर गोपालन, कॉलेजबॉय विपुल देशपांडे आणि आमच्या ग्रुपमध्ये सिनीयरमोस्ट असणारे व आपले रिटायर्डलाईफ ट्रेकींगमध्ये व्यतित करू पाहणारे मिस्टर नारायण चौधरी !! आहे की नाही इंटरेस्टींग ग्रुप ? तसे म्हणा जिथे मायबोलीकर तिथे सगळेच इंटरेस्टींग नि धमाल असतेच.. १,२,३.. म्हणत ग्रुप फोटो क्लिक झाला नि लेटस गो केले !
आता आम्ही चोरवणेमार्गे थेट चिपळूणात दाखल होणार होतो.. ही वाट सुरवातीलाच आपला रंग दाखवते.. रेलिंग्ज आहेत पण गंजलेल्या नि केवळ ओळख दाखवण्याकरता.. त्यांच्यावर भरवसा ठेवायला नकोच.. हा पहीलाच पॅच जिथे काळजीपूर्वक उतरले तर बरे....
प्रचि१३
सुर्य मावळतीला गेला तरीदेखील असणार्या संधिप्रकाशात शक्य तितके खाली उतरायचे बघत होतो.. ही पाउलवाट थेट उतरणीची आहे.. जिथे अधुनमधून कोरलेल्या पायर्या लागतात.. काही ठिकाणी साखळदंड आहेत.. रेलिंग्जचा मात्र पत्ता दिसत नाही.. दरी मात्र दिसत राहते.. सरळसोट उतरण असल्याने खाली वाट कशी आहे तेही उतरताना कळत नव्हते.. तोच अंधारही दाटून येत होता..
प्रचि १४
समिर व प्रदीपसाठी तर आधीपासूनच ही मोठी जोखीम वाटत होती.. त्यात सुक्या पण येउन मिळाला.. मग काय तिघांनी फक्त शक्य तिथेच उभे राहून मार्गाक्रमण सुरु केले.. थोडक्यात यांचे बुड चांगलेच मळले होते.. त्यात आता अंधार होउ लागला... दोन हात होते तिथे एकच उरला कारण दुसर्या हातात टॉर्च आली.. म्हणजे आणखीन समस्या... पण त्यांच्या सोबतीलाच राहून प्रोत्साहन देत होतो.. खरे तर त्यांचा स्पीड बघून मलाच टेंशन आले होते.. कारण उतरायला नुकतीच सुरवात झाली होती.. नि आता अंधारात अख्खे जंगल पालथे घालत उतरायचे होते...!
प्रचि १५
अंधारात उतरण्याची जास्त भानगड नको म्हणून आमच्यातील तो सिनियर माणूस पुढे निघून गेला... इतके की तो दिसेनासा झाला.. खरे तर ठरले होते ग्रुप सोडून पुढे जायचे नाही.. हाकेच्या अंतरावर रहायचे.. पण हा भला माणूस वेगाने पुढे गेला.. साठी ओलांडलेल्या या व्यक्तीची चपळाई खरच कौतुकास्पद ! पण इतक्या जंगलात रिस्की होते ते.. नि सुन्याला त्यांच्यामुळे धावत पाठलाग करावा लागला.. !! सारे काही अंधारमय प्रकाशात सुरु होते.. ! रोहीत व गोपालन सुन्याच्या मागून गेले.. मी इथे सम्या, प्रदीप व सुकी या तिघांना साथ देत होतो (की सांभाळत होतो ? :P) नि मागे बाकीचे विपुलवर लक्ष ठेवून.. या गडबडीतत एक गंमत होती.. सम्या जीव पणाला लावून कसाबसा उतरत होता नि या झंझटीमध्ये त्याच्या मोबाईलवर सुकीची विचारपूस करणारा फोन येत होता.. असो.. पुढे गेलेल्यांचा टॉर्चचा झोत दिसू लागला नि सारे काही ओके असल्याचा संदेश मिळाला.. सुन्या क्षणातच बाकीच्या ग्रुपसाठी पुन्हा वरती आला !! मान गये उत्साद !
आता अंधाराने आपले जाळे पुर्णपणे फेकले होते.. पण वाटेचे स्वरुप काही बदलले नव्हते.. मातीदगडधोंडयाच्या वाटेतून उतरणच होती.. सरळ वाट क्वचितच.. कुठल्यातरी वळणावर... पण अंतर किती शिल्लक आहे हे फक्त इथे आधी जाउन आलेल्या सुन्यालाच माहीत होते.. काही अवधीतच ग्रुप पुन्हा एकत्र आला.. अंधारात क्षणभर विश्रांती झाली.. गंमत म्हणून सगळ्या टॉर्च पाच सहा सेकंद बंद करून पाहिल्या तर मिटट काळोख ! खरतर नुकतीच पौर्णिमा होउन गेलेली.. पण चंद्रोद्य डोंगराआड झाल्याने चंद्रप्रकाशाचा आधार मिळाला नव्हता.. थकलेभागलेले जीव मरकुंडीला आले होते.. सकाळचे गप्पागोष्टी करत चालणारे आता मात्र शांततेच चालत होते.. चालणेच अवघड होउन बसलेल्या विपुलला घेउन सुन्या आघाडीला होता.. नि मागे आम्ही सगळे असे तेराजण अंतर ठेवून रांगेत जात होतो.. विपुल व प्रदीप खूपच थकलेले.. त्यात अंधार नि जंगल यामुळे भयभीत झालेले.. अशातच एक किस्सा झाला.. त्या शांततेत हिस्स्स्स्स्स्स्स्स असा जोरदार आवाज झाला.. 'मेलोs मेलोs' असे ओरडणारा बाजूच्या गवतमय दरीत कोलंडलेला विपुल दिसला.. त्याचा हात धरुन जागेवर उडया मारणारा सुन्या दिसला.. काही कळायच्या आतच त्यांच्या मागे असलेला प्रदीप भोकाट पसरत मागे सुसाट धावत आला..!! पण तो हिस्स्स्स आवाज चालूच होता.. क्षणात बंद झाला.. क्षणात शांतता !! वाटले कुठल्यातरी प्राण्याने हल्ला केला.. पण सगळे काही सापाची करामत होती.. ! पावलेही नीट टाकू न शकणार्या विपुलचा वाटेच्याबाजुला चुकून पाय पडला नि हा सारा गरदोळ उठला.. सापाने दंश करायचा नक्कीच प्रयत्न केला असेल पण नशिबाने नेम साधला नाही.. सुन्याच्या पायांतूनसुद्धा तो घुटमळला नि पशार झाला... दर्शन सुन्यानेच घेतले.. विपुल व प्रदीप चांगलेच भयभीत झालेले त्यात त्यांच्या ओरडण्यामुळे क्षणभर का होईना बाकीचेदेखील घाबरले.... पण तो आवाज खरच काळजाला चीर पाडणार होता.. काहीही असो..न विसरता येण्याजोगा एक प्रसंग ! आधीच थंडी गायब होती.. त्यात हा ज्यादा घाम फुटला..(वाटले होते विषारी असेल पण नंतर सुन्याकडून कळले बिनविषारी होता !! )
आता मात्र सगळे जास्तच सावध झालेले.. पण वाट संपता संपत नव्हती.. नुसते उतरण.. साधीसरळ वाट लागताच थकलेभागलेले जीव सुस्कारा टाकत होते.. ते संपते न संपते तोच पुन्हा दगडधोंडयाची उतरणीची वाट ! शेवटी थोडी साथ द्यावी म्हणून चंद्राने अखेर डोंगरापल्ल्याड कसेबसे तोंड वरती काढले...
प्रचि १६
चंद्र आकाशात असला तरी जंगलातून जाताना त्याचा दुधाळ प्रकाश जमिनीवर पोहोचतच नव्हता...अर्थात बोंबच होती.. बराच वेळ चालल्यानंतर दुरवर गावाकडच्या लाईटस तारकाप्रमाणे लुकलुकताना दिसल्या.. नि अजून इतके अंतर बाकीच असल्याचा अंदाज आला.. पुढे शेवटी पायर्यांची वाट लागली.. नव्याने बांधलेल्या रुंद पायर्या आहेत.. इथे मात्र चालताना थोडी मोकळीक मिळाली...
अखेरीस भलीमोठी तंगडतोड करून आम्ही डांबरी रस्त्यावर आलो..तेव्हा कुठे त्या 'सर्पपिडीत' विपुलला तरतरी आली.. थकवा पळून गेला.. कारण आता गाव हाकेच्या अंतरावर येउन ठेपले होते.. याच रस्त्यावर क्षणभर विश्रांतीसाठी बसकण मारली..
प्रचि १७
इथेच मग त्या हिस्स्स्स्स प्रसंगावरून विनोदगप्पा सुरु झाल्या... नि या गप्पागोष्टींत गाव कधी आले ते कळलेच नाही.. ऑफबीटने आधीच व्यवस्था करून ठेवलेल्या घरात आम्ही पोहोचलो..! नि सगळे आपल्या पाठीवरच्या सॅक टाकून ऐसपैस बसले.. थंड पाण्याचा चेहर्यावर फवारा झाला.. तर थकल्याभागलेल्यांनी दुखर्या भागावर स्प्रे मारला... इथे पाण्याची सोय चांगलीच होती त्यामुळे दोघा तिघांनी गरम पाण्याने अंघोळ देखील केली.. पण येउन जाउन जो तो 'हिस्स्स्स्स्स' वाला प्रसंगाबद्दलच बोलत होता... जोक मारत होता..त्या विपुलला तर ज्याम पिडले.. लवकरच गरमागरम चहा नि मागोमाग जेवण झाले.. घरातल्यांशी गप्पा मारताना कळले जुन्या वासोटयाच्या वाटेला फारसे कोणी जात नाही.. त्यांनीदेखील अजुन पाहिलेला नाही.. नागेश्वरला महाशिवरात्रीनिमित्त मोठी जत्रा असते.. इति... जेवण झाले नि झोपण्यासाठी सरावलो.. एव्हाना रात्रीचे अकरा वाजून गेले होते..
हे घर म्हणज एकदम प्रशस्त जागा.. वर्हंडा म्हणाल तर दिडशे माणसे झोपतील इतकी जागा.. त्यात आम्हाला थंडीपासून बचाब म्हणून एक चूलीची खोली मिळाली.. तीपण एका सभागृहासारखची बर्यापैंकी मोठी !! अंथरायला कोणी तरी चटई मागितली तर आमच्यापुढे त्यांनी गोधडी-ब्लँकेट-चादर यांचा ढिग आणून ठेवला.. !! जल्ला मग काय सगळेच खूष !! अगदी घरच्याप्रमाणे झोपी गेले.. ! नि मग सुरु झाला कान बधीर करणारा घोरण्याचा सोहळा !
प्रचि १८
एकंदर दिवसभरात बेफाम तंगडतोड झाली होती.. एक अविस्मरणीय ट्रेकची भर पडली होती.. सकाळच्या बोटीतल्या प्रवासापासून वासोटा, वासोटयाहून नागेश्वर व नागेश्वरहून कोकणात प्रवेश म्हणजेच या चोरवने गावात ! एक मोठी मोहीम फत्ते झाल्यासारखे वाटत होते... ! इथूनच मग परतीच्या प्रवासासाठी चिपळूण गाठणार होतो..
दुसरा दिवस उजाडला तो आरामातच.. माझे म्हणाल तर मी पाच वाजताच उठून बाहेर आलो नि पहाट उजाडण्याची वाट बघू लागलो.. इथून सकाळी साडेनउ दहाच्या सुमारास पुण्यास जाण्यास एसटी आहे.. तर मुंबईकरत सकाळी साडेसातवाजता.. पण ही एसटी सिजनल ! पहाट उजाडली नि घरासमोरच अंगण नजरेस पडले.. जास्वंदीची झाडे.. तुळशीचे वृंदावन.. माडाची झाडे.. एकीकडे सुक्या लाकडांचा रचलेला डोंगर.. तर एकीकडे सुक्या गवताचा.. साहाजिकच कोकणाची ओळख होती.. नीटसे उजाडले.. नि सॅकमधील सटरफटर काढून खादाडीला सुरवात केली.. सगळ्यांचे आटपेपर्यंत प्रणव, मी, रोहीत नि आमच्यातले सिनीयर नारायण असे चौघेजण आजुबाजूचा परिसर बघायला बाहेर पडलो.. ट्रेकसाठी आलोत तर स्वस्थ बसणार तरी कसे.. बाजूलाच एका ओहोळाचे मोठे पात्र नजरेस पडले.. पण पाणी आता नावाला शिल्लक होते.. तरीही सकाळच्यावेळी त्या प्रवाहाचा खळखळाट भुरळ पाडत होता.. इथेच मग फोटोशुट केले नि पोह्यांच्या नाश्त्याला परतलो..
प्रचि १८:
आमचा नित्यनियमाप्रमाणे इथेही उडीसोहळा पार पडला.. पण खास उडी होती ती या हौशी रिटायर्ड व्यक्तीची.. मिस्टर नारायण यांची..
प्रचि १९
आमचा मुक्काम असलेल्या घरात हे दोन लहान बच्चे...
प्रचि २०
नि झोपाळा बघून लहानपण अनुभवणारे हे मोठे बच्चे !
प्रचि २१
नाश्तापाणी आटपून आम्ही त्या घरातल्यांचा निरोप घेतला.. नि एका अविस्मरणीय ट्रेकची भर पडली या आनंदात चिपळूणची वाट धरली.. !
प्रचि २२
१. वासोटा २. जुना वासोटा ३. बाबू कडा ४. तुळस वृंदावन ५. नागेश्वर ६. चोरवणे गावात उतरणारा मार्ग
एकदा करावा असा हा ट्रेक !
समाप्त नि धन्यवाद
(प्रकाशचित्र विभाग असूनही फोटो टाकता टाकता वर्णन वाढल्यामुळे क्षमस्व.. नाही वाचले तरी चालेल )
(प्रचि क्र. १३,१७ व १८ हे प्रणव कवळे या मायबोलीकराकडून उधार.. यासाठी थँक्स बोलण्याची पदधत नाही.. :P)
भटकंतीच्या धाग्यावर
भटकंतीच्या धाग्यावर पहिल्यांदा ईनो घेतले आहे....
ऑफिसमुळे गेले ४ महिने भटकंती पुर्ण बंद झालीय....
यात्री.. जुना वासोटा खुणावतोय
यात्री.. जुना वासोटा खुणावतोय का ?
ऑफ कोर्स येस्स्स्स्स्स!!!
चिपळूणहून चोरवणे किती लांब
चिपळूणहून चोरवणे किती लांब आहे? चिपळूणातून किंवा परशुरामातून वासोटा / नागेश्वर दिसतो का?
लई भारी... प्र.ची आणि वृतांत
लई भारी... प्र.ची आणि वृतांत दोन्ही मस्तं मस्तं मस्तं !!!
नेक्स्ट टाईम मला पण यायला आवडेल... सम्पर्क कसा करु?
- अभिनव
अफलातून थरार! ते सापाचं
अफलातून थरार!
ते सापाचं वाचताना इथेही शहारले!
शेवटचा फोटो फारच भारी! खूपच मोठा ट्रेक आहे रे!
खरंच चित्तथरारक! आणि मस्त
खरंच चित्तथरारक! आणि मस्त फोटो!
धन्यवाद अके.. अंतर बरेच
धन्यवाद
अके.. अंतर बरेच आहे.. मी ताणून दिली होती.. पण चोरवण्याहून रिक्षा करून आम्हाला अंदाजे दोन तास लागले चिपळून रेल्वे स्थानक गाठायला... सुरवातीला तासभरच्या प्रवासात ही डोंगररांग दिसत होती.. मग माझा डोळा लागला..
अभिनव.. विचारपूसमधून मेल पाठव.. मग होईलच भेट कुठल्यातरी गडावर.. पुढचा बेत अलंग-मदन आहे.. पण ऑलरेडी पॅक आहे !
सॉलिड लेख माला. काय अनुभव
सॉलिड लेख माला. काय अनुभव आहे!!! तुमच्या हिम्मतीची दाद द्याविशी वाटते.
थोडे विषयांतर : येथे जो वासोटा किल्ला आहे हा पंत प्रतिनीधींच्या एरियात येतो का? कारण एका जुन्या आर्येत त्याचा उल्लेख आहे
श्रीमंत प्रतिनीधी यांचा किल्ला
अजिंक्य वासोटा
तेलीण मारील सोटा
बापु गोखल्या, सांभाळ कासोटा
आर्थात ह्याचा संदर्भ फारच वेगळा आहे. पुन्हा कधी तरी.
होय मोहन कि मीरा. तोच हा
होय मोहन कि मीरा. तोच हा वासोटा.
आनंदयात्री धन्स!!! मीरा
आनंदयात्री
धन्स!!!
मीरा
Pages