आवडलेली वाक्ये

किती खोल पात्र आहे! केवढं विस्तीर्ण! अलिकडे पाण्याचा प्रवाह. पलिकडे पसरलेलं वाळूचं अफाट मैदान.

नाही, पण हें कुणीं केलं? कुणी रचलं हें एवढं कौतुक! मनुष्य लहानसं झोपडं बांधतो, तर त्याच्यावर शानदार नांवाची पाटी लावून ठेवायला धडपडतो. अमुकानं हे बांधलं. तो तमुकाचा मुलगा. अमुकाचा नातू. अमुकाचा पणतू. अमुकाचा खापरपणतू. एवढं त्याचं वय. असा त्याचा रंग. असा त्याचा बांधा. एवढीं त्याला मुलं - काय काय अन् काय काय?

तर मग हे एवढं थोरलं विश्व ज्यानं रचलं, तो कां कधीच असलं कांही सांगत नाही? कधीच कसा पुढे येत नाही?

या सूर्यमालेसारख्या अनेक सूर्यमाला आहेत म्हणे. दिसूं न शकणार्‍या. आमचं सूर्यमंडळ म्हणजे त्यापुढं कांहीच नव्हे. अनंत हा शब्दही सांत होतो - कुठंतरी थबकतो, तिथंच विरून जातो.

त्याच्याहि पलिकडे जें उरतं, तें किती - कसं - केवढं!

पण कर्ता माहीत नाही - माहीत होण्याची शक्यता नाही. केवढी दाहक व्यथा!

(कुणा एकाची भ्रमणगाथा)

उतणार नाही मातणार नाही घेतला वसा टाकणार नाही

हा अजुन एक. वर काढते आहे. फार मस्त लेखन माबोवरती झालेले आहे/ होत आहे . असेच होत राहो.
I think I have stumbled on right site.

Hope is a good thing, maybe the best of things, and no good thing ever dies. - Shawshank Redemption