लैंगिक वाङ्मय : स्वानुभव आणि स्थित्यंतरे

Submitted by कुमार१ on 29 October, 2021 - 23:59

लैंगिक आकर्षण आणि शरीरसंबंध हा एक मूलभूत मानवी गुणधर्म आहे. वयात येण्याच्या दरम्यान जे काही शारीरिक बदल घडतात त्यातून हे आकर्षण निर्माण होते. हा लेख स्वानुभवकथन असल्यामुळे फक्त भिन्नलिंगी आकर्षण या दृष्टिकोनातून लिहिला आहे.

साधारणतः कॉलेज शिक्षणादरम्यानच्या वयात तरुणांमध्ये स्त्रीदेहाबद्दलची ओढ तीव्र होत असते. त्यावेळेस प्रत्यक्ष स्त्री-सहवास आणि शरीरसंबंध या गोष्टी तशा दूर असतात. किंबहुना त्या बहुसंख्यांच्या वाट्याला येत नाहीत. (ज्या थोड्या फार लोकांना त्यात यश येते त्यालाही चोरटेपणाची किनार असते). मात्र त्या संदर्भातील कल्पनाविलास हा सर्व तरुणांच्या मनात सतत चालू असतो. मग ती मानसिक भूक शमविण्यासाठी विविध प्रकारच्या लैंगिक साहित्याचा अनुभव घेतला जातो. अशा साहित्यप्रकारांत ऐकीव ज्ञान, लिखित माहिती आणि दृश्य माध्यमांचा समावेश होतो.

आज आंतरजालाच्या व्यापक उपलब्धतेमुळे लैंगिकतेसंदर्भातल्या अगणित दृश्यफिती आपल्याला सहज पाहता येतात. ते सर्व अनिर्बंध स्वरूपात उपलब्ध आहे. परंतु सुमारे ४० वर्षांपूर्वी अशी परिस्थिती नव्हती. तेव्हा मुख्यत्वे मौखिक व लिखित प्रकारे या विषयाच्या माहितीची मर्यादित देवाणघेवाण होई. कालांतराने या परिस्थितीत बदल होत आपण आजच्या मुक्तस्त्रोत स्थितीत पोचलो आहोत. या साहित्याची गेल्या चार दशकांतील स्थित्यंतरे आणि माझे तारुण्यातील अनुभव या लेखाद्वारे सादर करीत आहे. स्वानुभव लिहीत असल्यामुळे या पुढचा पूर्ण लेख फक्त पुरुषी दृष्टिकोनातून लिहिलेला आहे.

सुरुवात करतो प्राथमिक शाळेपासून. साधारण इयत्ता चौथी होईपर्यंत लैंगिक अवयवांना दिलेली बोलीभाषेतील नावे माहीत झाली. त्यावरून एकमेकांना चिडवणे इतपतच मजल पोचली होती. “मी मुलगा आहे”, ही जाणीव पक्की होण्यापलीकडे त्या वयात फारसे काही घडले नाही.
माध्यमिक शाळेतील दीर्घकाळ हा खऱ्या अर्थाने या बाबतीत जडणघडणीचा ठरतो. या शाळेत ‘असल्या’ साहित्याची प्रथम ओळख झाली ती स्वच्छतागृहांतील भिंतींवर ! इथल्या साहित्यात लेखी मजकूराबरोबर कसेबसे घाईत काढलेल्या रेखाचित्रांचाही समावेश होता. स्त्री व पुरुषांच्या जननेंद्रियांची चित्रे काढून ती एकत्र गुंफलेली दाखवणे हा इथल्या ‘लेखकांचा’ आवडता उद्योग होता. हे साहित्य प्रसवण्याची दोन ठिकाणे असतात - मूत्रालय आणि शौचालय. या दोन्ही ठिकाणच्या भिंतीवरील साहित्यामध्ये जाणवण्याइतका गुणात्मक फरक असतो.

त्या काळी शाळांमध्ये बेशिस्तीच्या कारणांवरून विद्यार्थ्यांना वेताच्या छड्या व अन्य मार्गांनी मार देण्याची पद्धत होती. शाळेत उशिरा येण्यापासून या छडीचा प्रसाद खावा लागे. या कामासाठी जे शिक्षक नेमलेले असत ते मारकुटे म्हणून प्रसिद्ध होत. मग काय, अशा शिक्षकांना स्वच्छतागृहातील भिंतींवर विद्यार्थी अगदी ‘मानाचे स्थान’ देत. त्यांचा उद्धार करून त्यांच्या नावे विविध लैंगिक मजकूर मोकळेपणाने लिहिलेला असे. इथल्या भिंतलेखकांमध्ये काही प्रकार होते. पेन्सिल किंवा पेनने लिहिणारे विद्यार्थी म्हणजे सामान्य किंवा नवोदित लेखक. दर्दी असणारे विद्यार्थी त्यांचा मजकूर कर्कटकने भिंतीवर कायमस्वरूपी कोरून ठेवत. तो मजकूर आपली इयत्ता पाचवीपासून ते दहावीपर्यंत सोबत करी. शाळा सोडल्यानंतर काही वर्षांनी शाळेत जाणे झाले तेव्हा कुतूहलाने स्वच्छतागृहाला भेट दिली. नवी रंगरंगोटी झाल्याने जुने साहित्य नष्ट झालेले असले तरी या भिंती आता नव्या लेखकांच्या साहित्याने नटलेल्या होत्या ! एकंदरीत लैंगिक लेखन-वाचनाची पायाभरणी इथल्या भिंतींवर होते हे नाकारण्यात अर्थ नाही. या भिंतींच्या जोडीला वर्गातील बाक हे देखील असले साहित्य प्रसवण्याच्या दुय्यम जागा असतात. मुळात भिंतीं व बाकांवर काहीतरी लिहिणे हा जरी बेशिस्तीचा भाग असला, तरी त्या वयातील विद्यार्थ्यांच्या उर्मीचे ते एक प्रकटन असते असे म्हणता येईल.

त्याकाळी सरकारी पातळीवरून कुटुंबनियोजनाचा जोरदार प्रचार असे. यामध्ये दोन किंवा तीन पुरेत, लाल त्रिकोण व निरोध यांचा उल्लेख असलेल्या जाहिराती ठळकपणे शहरातील सार्वजनिक ठिकाणी असत. त्या वाचून मित्रपरिवारात निरोधचा उपयोग यावर कुतूहलयुक्त चर्चा झाल्याच्या आठवतात.
kutumb niyo.jpg

शाळा संपवून आता कॉलेजमध्ये प्रवेश केला. तेव्हा अकरावी शाळेत झाली होती व बारावीचे एकच वर्ष विज्ञान महाविद्यालयात होतो. एकंदरीत ते वर्ष घासून अभ्यासाचे वगैरे असल्याने लैंगिक साहित्याचा नवा शोध वगैरे काही लागला नाही. मित्रांच्या गप्पांतूनच् जी काय माहितीची देवाण-घेवाण झाली तेवढेच.

पुढे वैद्यकीय महाविद्यालयात प्रवेश घेतला. माझे काही मित्र अन्य अभ्यासशाखांमध्ये गेले. असे वेगवेगळ्या ठिकाणी शिकणारे मित्र एकमेकांच्या वसतिगृहांना अधूनमधून भेटी देत. त्यातूनच लैंगिक कथांच्या छोट्या पुस्तकांची देवाणघेवाण सुरू झाली. तेव्हा ही पुस्तके शहरातील काही मोजक्या पदपथांवर मिळत. तेव्हा तरी त्यांना ‘पिवळी पुस्तके’ असे नाव काही पडलेले नव्हते. ती अगदी अन्य पुस्तकांप्रमाणेच पांढऱ्यावर काळे केलेली होती. या पुस्तकांकडे जाण्यापूर्वी वैद्यकीय विद्यार्थ्यांबाबत एक विशेष माहिती लिहितो.

या अभ्यासात कॉलेजच्या पहिल्याच वर्षी शरीरक्रियाशास्त्र हा विषय असतो. एखादा मुलगा जेव्हा त्याचे पाठ्यपुस्तक विकत घेई तेव्हा त्यातील ‘ते’ प्रकरण प्रथम वाचायची त्याला जबरदस्त घाई असे. ते पुस्तक उघडल्यानंतर एक लक्षात येते ते म्हणजे, हृदय, फुप्फुसे, पचनसंस्था या क्रमाने पुढे जात ‘जननेंद्रियांची कार्ये’ हा धडा पुस्तकाच्या शेवटच्या भागात असतो. पुस्तकाची पहिली तीनचतुर्थांश पाने एका दमात उलटून टाकून विद्यार्थी या कुतूहलाच्या विषयात शिरतो. त्यातही वयात येतानाचे बाह्य शारीरिक बदल, बीजांडे, मासिक पाळी इत्यादी माहिती मागे सारून थेट संभोग या विषयावर झडप घातली जाते. एकदा का ते वर्णन वाचले, की आत्मा कसा शांत होतो. जणू काही स्वतःलाच ते सुख क्षणभर मिळाल्याचा भास होतो ! आपले अन्यत्र शिकणारे मित्र ही माहिती कुठल्यातरी किरकोळ बाजारू पुस्तकातून वाचत असतात. तीच माहिती आपण आज अधिकृत पाठ्यपुस्तकात वाचल्याने मनात काहीशी श्रेष्ठत्वाची भावना निर्माण होते.

वैद्यकीय अभ्यासात दुसऱ्या वर्षी न्यायवैद्यकशास्त्र हा विषय असतो. त्यात बलात्काराचा बराच शास्त्रीय उहापोह असतो. त्याची पूर्वपीठिका म्हणून कुमारी स्त्रीच्या योनीवर एक स्वतंत्र प्रकरण असते. त्यामध्ये योनीचे विविध आकार, त्यांची सचित्र माहिती, योनीपटलाचे (hymen) प्रकार आणि कौमार्य हे प्रचंड उत्सुकतेचे विषय हाताळलेले असतात. कॉलेजच्या पहिल्या वर्षाला असतानाच या दुसऱ्या वर्षाच्या विषयाची कुणकुण लागते. मग मुलांना कुठला दम धरवणार ? फावल्या वेळात ग्रंथालयात जाऊन त्या विषयाचे पुस्तक अधाशीपणे घेतले जाते. मग त्यातली वरील प्रकरणे वाचून हातावेगळी केल्यावर एक वेगळेच समाधान मिळते. जेव्हा विद्यार्थी प्रत्यक्षात दुसऱ्या वर्षात प्रवेश करतात तोपर्यंत ही मूलभूत माहिती त्यांच्या दृष्टीने शिळी झालेली असते.

कॉलेजच्या स्वच्छतागृहांमध्ये शाळेच्या तुलनेत भिंतसाहित्याचे प्रमाण खूप कमी झालेले दिसले. परंतु ते शून्य होत नाही. या वयातही काही जणांमध्ये तिथे लिहिण्याची उर्मी टिकून असते. आता त्या साहित्यातील अर्वाच्चपणा कमी होऊन त्याला कल्पकता व काहीशी सौंदर्यदृष्टी येते. वर्गातील बाकांवरील लेखनात तर ती अधिक जाणवते. तिथे वाचलेले काही लैंगिक विनोद आणि मार्मिक टिपण्या कायमस्वरूपी स्मरणात आहेत. त्या वयामध्ये विद्यार्थी या विषयातील कोंडलेली वाफ अशा लिखाणातून मुक्त करीत असतात. या वर्तनावर फार शिस्तीचा बडगा दाखवून उपयोग होत नाही हे लक्षात येते.

आता परत वळतो तथाकथित पिवळ्या पुस्तकांकडे. वसतिगृहात राहिल्याने या पुस्तकांचे वाचन अगदी मनमोकळेपणाने करता आले. अशी तीन चार पुस्तके एकमेकांच्या खोल्यांमधून फिरत असत. त्यांचा नक्की खरेदीदार कोण हे कधी कळायचे नाही. ती वाचण्यात मात्र सर्वांचाच वाटा असायचा. ती सर्व इंग्लिशमध्ये होती. त्यातल्या कथा बर्‍यापैकी रंजक असत. स्त्रीदेहाची इत्थंभूत वर्णने कलात्मक असायची. एकंदरीत त्या अवयवांचा मोठ्ठा आकार हा त्या वर्णनातील ठळक भाग असायचा. त्या वाचनातून अशा ‘मोठे’पणाच्या वर्णनाची अनेक विशेषणे, तुलनात्मक शब्द व त्यांचे लाक्षणिक अर्थ ही ज्ञानप्राप्ती झाली. Voluptuous हा शब्द मी आयुष्यात प्रथम या पुस्तकांत वाचला आणि तो मेंदूत कायमचा कोरला गेला. त्याकाळी थेटरातले चित्रपट वगळता एकूणच रंजक दृश्यमाध्यमांचा तुटवडा होता. त्यातही काही प्रौढांसाठीचे इंग्लिश चित्रपट सोडले तर बाकी चित्रपट लैंगिकदृष्ट्या सामान्य प्रकारचे असायचे. त्यामुळे लैंगिक वाचन हे महत्त्वाचे मनोरंजनसाधन होते. त्यातून जर का अशा पुस्तकाचे वाचन एकांतात केले, तर त्यातून होणारे विलक्षण कल्पनारंजन हे वर्णनातीत असायचे. आजही असे रंजन मला प्रत्यक्ष दृश्य पाहण्यापेक्षा अधिक आनंद देते. लिखित माध्यमाचे हे सामर्थ्य कालातीत आहे.

आमचा एक अभियांत्रिकीचा मित्र खास ही पुस्तके वाचण्यासाठी आमच्या खोलीत आला होता. त्याने गादीवर बसून भिंतीला पाठ टेकून आणि पाय पोटाशी घेऊन असे एक पुस्तक प्रथम वाचले. वाचून उत्तेजित झाल्यावर तो आम्हाला म्हणाला, “यार, फारच भारी आहे हे. आता १० मिनिटे तरी मी उठून उभा राहू शकणार नाही !” या उद्गारातून त्या लेखन-वाचन सामर्थ्याचा मुद्दा लक्षात यावा. त्या वयातील या प्रकारच्या वाचन, मनन व सामूहिक चर्चेने एका रंजक स्वप्नसृष्टीला जन्म दिला हे निःसंशय. पदवीचे शिक्षण संपल्यावर मित्रांत त्या छोट्या पुस्तकांची विभागणी झाली. प्रत्येकाने असे एकेक पुस्तक आठवण म्हणून पुढे दीर्घकाळ जपले होते. कालांतराने असली पुस्तके पिवळ्या जिलेटीन कागदात पॅक करून येऊ लागली. म्हणून बहुधा त्यांना ‘पिवळी’ नाव पडले असावे.

वरील छोट्या पुस्तकांबरोबरच अन्य एका मासिकाचा उल्लेख केला पाहिजे ते म्हणजे Debonair. आमच्या कोणाच्याच बाबतीत हे मासिक घरात येण्याची शक्यता बिलकुल नव्हती आणि घरी न सांगता त्याची रीतसर मासिक वर्गणी भरण्याइतपत आम्हा मित्रात कोणी सधन नव्हते. त्यामुळे जुन्या बाजारातून त्याचे काही अंक कोणीतरी घेई आणि मग ते खोल्यांमधून फिरत. त्या मासिकातल्या ‘मधल्या’ पानावरील (centerspread) मुक्त अंगप्रदर्शन केलेल्या स्त्रीचा फोटो हे तरुणांचे मुख्य आकर्षण असे. ते मधले पान बर्‍याच मोठ्या आकाराचे असे व ते घडी घातलेल्या स्वरूपात मासिकात समाविष्ट असे. ते काढून कोणाच्यातरी खोलीतील भिंतीवर यथावकाश स्थानापन्न होई. असे एखादे नवे चित्र एखाद्या खोलीत लागले की त्या खोलीचा भाव एकदम वधारत असे. तरुणांमध्ये या मासिकाचे आकर्षण त्या फोटोपुरतेच असले तरी हीच त्याची मर्यादा नव्हती. त्यात काही माहितीपूर्ण लेख, राजकीय टिप्पणी आणि खुशवंतसिंग (आणि तत्सम मंडळी) यांचे लैंगिक विनोद असेही साहित्य असे. एकूण ते मासिक तसा आब राखून होते. लैंगिक शिक्षणाच्या रोखाने असलेला त्यातला एक लेख आजही आठवतो. त्यात लेखकाने पुरुषाच्या हस्तमैथुनाची अटळता व उपयुक्तता छान मांडली होती. या क्रियेने अविवाहित अवस्थेत पुरुषाच्या लैंगिक सुखाचा प्रारंभ होतो. पण तितकेच त्याचे महत्त्व नसून ती क्रिया प्रत्येक पुरूषाची आयुष्यभराची सोबत असते, हा मुद्दा मनावर अगदी ठसला. विवाहित पुरुषाच्या आयुष्यातसुद्धा अनेक कारणांनी कधी ना कधी एकटेपणाचे प्रसंग येतातच. तेव्हा या क्रियेचे महत्त्व समजून येते. प्रत्यक्ष संभोग आणि कल्पनारंजनातून केलेले हस्तमैथुन ही दोन वेगळ्या पातळ्यांवरील सुखे आहेत हे अनुभवांती लक्षात येते.

Debonair-india.jpg

कालांतराने डेबोनेरला स्पर्धक म्हणून ‘फॅन्टसी’ नावाचे तसेच एक मासिक निघाले होते. त्यांचे फोटो अधिक गुळगुळीत कागदावर छापलेले असायचे. त्याकाळी पाश्चात्त्य जगातले ‘प्लेबॉय’ फक्त ऐकून माहिती होते. आमच्यातील एका बढाईखोराने, ‘कधीतरी मी सर्वांसाठी एक अंक मिळून दाखवेनच’ असे जाहीर केले होते. परंतु प्रत्यक्षात काही ते घडले नाही. थोडक्यात, डेबोनेर म्हणजे गरिबांचे प्लेबॉय असे समजून आम्ही दुधाची तहान ताकावर भागवून घेतली होती ! मराठीतील ‘हैदोस’बद्दल इतरांकडून काही ऐकण्यात आले पण ते प्रत्यक्ष पाहण्याचा काही योग आला नाही.
याखेरीज निरोधची रिकामी पाकिटे जमवणे हा त्या काळातील सामायिक छंद असायचा. त्या पाकिटांवरील विविध प्रकारचे स्त्रियांचे फोटो पाहणे हीसुद्धा तारुण्यातील रंजनाची एक महत्त्वाची गरज ठरते. शाळेत असताना काडेपेट्यांवरील चित्रे साठवणारे आपण आता ही पाकिटे साठवायला लागल्याचे स्थित्यंतर स्वतःलाच रंजक वाटले !

हस्तमैथुनासंबंधी गैरसमज पसरवणाऱ्या जाहिराती हाही या साहित्याचा एक भागच म्हटला पाहिजे. या जाहिराती विविध सार्वजनिक भिंती, पत्रके आणि नियतकालिकातून फिरत असायच्या; आजही असतात. असे गैरसमज पसरविणारी मंडळी त्यातून तरुणांमध्ये भयगंड निर्माण करतात आणि त्या बळावर आपली दुकाने थाटतात. आम्ही जरी वैद्यकीय शिक्षण घेत होतो तरीसुद्धा अशा सार्वजनिक अपप्रचाराचा मनावर कळत-नकळत परिणाम व्हायचा. एकदा असेच आम्ही चौघे मित्र बसलो असता हा विषय चर्चेस आला आणि त्यावर तब्बल दोन दिवस साधक-बाधक चर्चा घडली. त्यातून गैरसमज दूर व्हायला चांगली मदत झाली. कॉलेजच्या तिसऱ्या वर्षी गुप्तरोगशास्त्राच्या प्राध्यापकांनी त्यांच्या पहिल्याच व्याख्यानात वर्गात खणखणीत आवाजात सांगितले, की हस्तमैथुन ही पूर्णपणे नैसर्गिक व अपायविरहित क्रिया आहे. ते ऐकल्यावर खऱ्या अर्थाने आम्ही मैथुनसाक्षर आणि निर्भीड झालो.

पदवीचे शिक्षण संपताना अजून एका साहित्याचा शोध लागला. “प्रत्येक नवविवाहिताने वाचावेच” असे पुस्तक आपल्या मायमराठीतच उपलब्ध होते- अगदी दर्जेदार प्रकाशनाने काढलेले. कोणीतरी ते मिळवले आणि मग त्याचे सामूहिक वाचन झाले. त्यामध्ये प्रणयाराधन ते संभोग या सगळ्याचे तपशीलवार शिस्तीत वर्णन आणि संबंधित सल्ले होते. “आमचे हे पुस्तक वाचा आणि मग आयुष्यभर या सुखाचा मनमुराद आनंद लुटा”, अशी त्याची पुस्तकाच्या मलपृष्ठावर रास्त जाहिरात केलेली होती. पुढील आयुष्यात माझे काही नातेवाईक त्यांच्या लग्नापूर्वी माझ्याशी मोकळी चर्चा करायला आले होते. तेव्हा मी त्यांना ते पुस्तक वाचण्याची जोरदार शिफारस केली. त्यातील एकाला तर मी ते त्याच्या लग्नात भेट म्हणून दिले.
अशा तऱ्हेने पदवीची परीक्षा पूर्ण होईपर्यंत वरील प्रकारच्या लैंगिक साहित्याचा परिचय झाला. त्यातील महत्त्वाचा वाटा लिखित साहित्याचाच होता हे लक्षात येईल. लैंगिक दृश्य माध्यमांशी संपर्क इथून पुढच्या आयुष्यात आला.

एमबीबीएस उत्तीर्ण झाल्यावर एक वर्ष इंटर्नशिपचा कार्यक्रम असतो. त्यातील पहिले सहा महिने ग्रामीण भागात काम करायचे होते. त्याकाळी घरोघरी टीव्ही संच स्थिरावले होते. परंतु टीव्हीला व्हीसीआर जोडून पाहण्याचे तंत्र थोड्याच लोकांकडे असायचे. बरेच लोक एखादा वेगळा चित्रपट पाहण्यासाठी व्हीसीआर यंत्रणा(कॅसेटसह) भाड्याने आणत. अशा कॅसेट लायब्ररीजची तेव्हा चलती होती. अनेक नव्या जुन्या चित्रपटांच्या कॅसेटस हळूहळू उपलब्ध झाल्या. उघड संभोगक्रिया दाखवणारे चित्रपट सर्रास दाखवण्यास भारतात तरी तेव्हा परवानगी नव्हती. त्यातून मग या प्रांतातील चोरटेपणा सुरू झाला. लैंगिक दृश्यपटांना तेव्हा ब्लू फिल्म असे म्हणत. मूळ परदेशी शब्द ब्लू पिक्चर (BP) असा होता. या दृश्यपटांचे विविध स्तर होते आणि त्यांना असे X गुणांकन दिलेले असायचे ( X, 2X, 3X इत्यादी) :

१. X म्हणजे काहीतरी गुळमुळीत असायचे- स्त्री-पुरुष मैत्री इतपतच.
२. 2X म्हणजे थेटरातल्या एखाद्या प्रौढांच्या इंग्लिश चित्रपटाइतके.
३. 3X म्हणजे उघड शरीरसंबंधाची दृश्ये.

अशा प्रकारच्या कॅसेट्स काही लायब्ररीजमध्ये दडवून ठेवलेल्या असत. त्या दुकानांचे चालक त्या फक्त ओळखीच्या लोकांना देत. अशा गिऱ्हाईकांची दुकानात ‘ते’ मागण्याची एक सांकेतिक पद्धत असायची.
आमच्या इंटर्नशिप दरम्यान आम्ही चार मित्र एकत्र रहात होतो. पूर्ण वेगळ्या गावात राहात असल्याने आता भरपूर मोकळीक होती. विद्यार्थीदशेतील बंधनांमुळे पूर्वी ज्या गोष्टी करता आल्या नव्हत्या त्या आता पूर्ण करायच्या होत्या. त्यातली एक म्हणजे 3X चित्रपट पाहणे. मग ते कुठे दाखवले जातात त्या अड्डयाचा पत्ता काढला. एका शनिवारी रात्री तिथे दाखल झालो. माणशी तिकिटाचे काही पैसे मोजले. एका घराच्या खोलीत दाटीवाटीने वीस माणसे मांडी घालून बसलो. त्यांत अनेक वयोगटांतील पुरुष होते. रात्री १० नंतर आजूबाजूला सामसूम झाल्यावर त्यांनी पूर्ण अंधारात अशा कॅसेटवरील दृश्यपट चालू केला. त्याच्या सुरुवातीस जवळपास दहा मिनिटे विविध धार्मिक चित्रे आणि त्यानुरूप काही मजकूर होता ! त्यावर, “हे काय?” असे आम्ही आश्चर्याने विचारले. तिथला माणूस म्हणाला, “अहो, आपण हे दाखवत असताना कधी पण पोलिसांची धाड पडू शकते. म्हणून या फिल्मच्या सुरुवातीस व शेवटी अशी चित्रे मुद्दाम घातलेली असतात. जर पोलिस आले तर आम्ही कॅसेट पटकन रिवाइंड करून त्यांना हे दाखवतो” (जसे काही पोलीस अगदी दुधखुळे होते !).

अशा त्या चोरट्या वातावरणात, पोलिसांची धाड वगैरे न पडता आम्ही आयुष्यातील पहिलीवहिली बीपी पाहिली. त्यानंतर मित्रपरिवारात ‘बीपी’ म्हणजे ‘भक्त प्रल्हाद’ असा सांकेतिक शब्दप्रयोग रूढ झाला होता ! या दृश्यपटांचा दर्जा तसा सुमारच असायचा. पुढे अजून एक दोनदा ते प्रकार पाहिल्यावर त्यातले आकर्षण संपून गेले. तसेच त्यामध्ये दाखवल्या जाणाऱ्या अतिरंजित गोष्टी आणि वास्तव यात बराच फरक असतो याचेही भान आले.
कालांतराने संगणक युग अवतरले. पुढे आंतरजाल सुविधेत प्रगती होत गेली आणि असल्या कॅसेट्स व सीडीज मागे पडल्या. सध्या त्या इतिहासजमा झालेल्या दिसतात. लैंगिकपट विषयातली त्यानंतरची प्रगती आणि आजची परिस्थिती सर्वांसमोर आहेच.
...

असा हा माझा लैंगिक साहित्य अनुभवण्याचा प्रवास. आज याबाबतीत तृप्त स्थितीत असताना असल्या कशाचीच गरज भासत नाही. पण ज्या त्या वयात ती मानसिक भूक भागवण्याचे काम या साहित्याने केले यात शंका नाही. आयुष्यातील विविध टप्प्यांवर आणि विशिष्ट परिस्थितीत अशा साहित्याची गरज निश्चित असते. अर्थात अशा दृश्यपटांमधून दाखवल्या जाणाऱ्या अनैसर्गिक आणि विकृत गोष्टींवर कायदेशीर विचारानुसार नियमन असावे. त्यातील अतिरंजित आणि अतिशयोक्त गोष्टीही त्याज्यच. पण संतुलित प्रौढ लैंगिक संबंधांवर आधारित लेखन अथवा दृश्य साहित्याकडे पाहताना मनात छुपेपणाची भावना नसावी. त्याकडे समाजाने खुल्या मनाने पाहायला हरकत नाही.

या धाग्यावरील चर्चेत सर्वांचे स्वागत आहे. या विषयाची ’दुसरी बाजू’ म्हणजे स्त्रियांचे या विषयातले अनुभव आणि दृष्टीकोण. ती देखील चर्चेतून पुढे आल्यास चर्चा परिपूर्ण होईल.
………………………………………………………………………………………………..
चित्रसौजन्य : अनुक्रमे महाराष्ट्र शासन व विकिपीडिया .

विषय: 
शब्दखुणा: 
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

अर्थात अशा दृश्यपटांमधून दाखवल्या जाणाऱ्या अनैसर्गिक आणि विकृत गोष्टींवर कायदेशीर विचारानुसार बंदी असावी. >>>> अमुक गोष्ट ही अनैसर्गिक आणि अमूक विकृत हे ठरवायचे निकष काय? कुणी ठरवायचं हे ? हस्तमैथुन हा लैंगिक अविष्कार आत्ताशी कुठं समाजमान्य होउ लागली आहे. एकेकाळी याची चर्चा करणं हे शिष्टसंमत मानले जात नसे. पुर्वी त्याला अनैसर्गिक व विकृतच मानले गेले आहे. आता लैंगिक शिक्षणामुळे त्याचा अंतर्भाव अपरिहार्य बनला आहे. काही ठिकाणी त्याला अजूनही स्वीकारलेले नाही. मग त्याविषयीच्या अज्ञान व भीतीमुळे भेांदू वैद्यांचे चांगलेच फावते. लैंगिकता ही मानसिकता असल्याने समलिंगी संबंधांना काही देशात कायदेशीर मान्यता द्यावी लागली आहे. एकेकाळची विकृती ही आता प्रकृती बनत चालली आहे. जी प्रकृती समाजमान्य नाही ती विकृती असे काहीसे ते आहे. गुदमैथुन हा अनैसर्गिक संभोग मानला जायचा पण लैंगिक तज्ञ सांगतात असे काही अनैसर्गिक नसते. लैंगिक प्रेरणा है नैसर्गिकच असते. परस्पर पूरकता हा मुद्दा महत्वाचा आहे. लैंगिकतेच्या तारुण्यसुलभ सहज आविष्कारातून कधी अहंगंड कधी न्य़ुनगंड तर कधी अपराधगंड तयार होतात. नैतिकतेचेही प्रश्न निर्माण होतात. तुज आहे तुजपाशी या पुलंच्या नाटकात त्याची झलक पहायला मिळते.मानवी लैंगिक नाती व निती हा विषय समाजात नेहमीच वादग्रस्त राहिलेला आहे. नंतर अजून लिहितो.

पदवीचे शिक्षण संपताना अजून एका साहित्याचा शोध लागला. “प्रत्येक नवविवाहिताने वाचावेच” असे पुस्तक आपल्या मायमराठीतच उपलब्ध होते >>

हे निरामय का?

निरामय कामजीवन ??
>>>
नाही.
आता त्या पुस्तकाचे नाव विसरलो. पण बहुदा रम्यकथा प्रकाशनचे असावे असे अंधुकसे आठवत आहे.
लेखक आठवत नाही. बहुतेक ते लेखक नामांकित नव्हते

डॉ. विठ्ठल प्रभू ह्यांनी मराठीत 'निरामय कामजीवन' हे खुप सुंदर पुस्तक लिहिले आहे. लैंगिक शिक्षण देण्यासाठी खुप उपयुक्त पुस्तक आहे.

1)अनैसर्गिक संबंध विकृती नाही
२) समलैंगिक संबंध विकृती नाही.
३) सार्वजनिक वाहनात स्त्री देहाला स्पर्श करण्याची पुरुषांची वृत्ती विकृती नाही
४) प्रतेक स्त्री कडे सेक्स मशीन ह्याच नजरेने बघणे विकृती नाही.
५) unmature मुलगी किंवा मुलगा ह्यांची सेक्स भावना उधापित करून त्यांच्या शी सेक्स करणारे स्त्री आणि पुरुष चे वर्तन विकृत नाही.
मग नक्की कोणत्या गोष्टी ला विकृत सेक्स भावना असे म्हणता येईल.

हेमंत
मग नक्की कोणत्या गोष्टी ला विकृत सेक्स भावना >>

हा खूप गुंतागुंतीचा विषय असून विशेष तज्ञांचा प्रांत आहे.
देशागणिक या संदर्भातील कायदेही वेगवेगळे आहेत.
इथे काही मूलभूत माहिती दिलेली आहे :
https://medical-dictionary.thefreedictionary.com/Sexual+pervert

खूपच महत्त्वाचा विषय आहे. इतर धाग्यांच्या गोंधळात हा वाचायचा राहून गेला. नंतर पुन्हा सविस्तर प्रतिसाद लिहीन.

ह पा
धन्यवाद !
तुमचे मत वाचायला नक्कीच आवडेल

दिलखुलास अनुभवकथन आवडले.

Debonair च्या जोडीला करमचंद, मस्तराम असले हिंदी वाङ्मय पण भारी असायचे.
बीपी ला आम्ही श्यामची आई म्हणायचो.
जसे पेन ड्राईव्ह बाजारात आले तसे या वाङ्मयाचे एकमेकात फिरवणे पण सोपे झाले होते.

साद धन्यवाद

**बीपी ला आम्ही श्यामची आई म्हणायचो.
>> आमचे अभियांत्रिकीचे मित्र ब्लॉक पिस्टन म्हणायचे !

लेखात एक खटकलेली गोष्ट : फक्त भिन्नलिंगी आकर्षण हे अ-विकृत असे दोन तीन वेळा सुचवले गेले आहे.

>>>
पण नैसर्गिक व संतुलित प्रौढ स्त्री-पुरुष संबंधांवर आधारित लेखन अथवा दृश्य साहित्याकडे पाहताना मनात छुपेपणाची भावना नसावी.
>>>
समलैंगिक संबंधांवर आधारित लेखनाकडे पाहताना मनात छुपेपणाची भावना असावी का?

छान लेख. आग्या यांनी दिलेली लिंकही छान.

आपल्याकडे तर अशी स्थिती आहे की साधे अमुकतमुकला ईमॅजिन करून हस्तमैथुन केले तरी काही काळासाठी गिल्टी फिलींग येत राहते. तिथे विवाहबाह्य संबंधांबद्दल तर विचारायलाच नको. कधी थ्रिल मुळे ते होतात तर कधी ईच्छा असूनही गिल्टी फिलींगमुळे ते एंजॉय करता येत नाहीत.

पण यातही एक मजा आहे असे म्हणू शकतो. कारण नियम आणि बंधने तोडण्यात आणि एखादी गोष्ट लपून छपून करण्यात जे थ्रिल असते, त्यात जी मजा असते ती मुळातच काही बंधने नसल्यास येणार नाही Happy

कॉलेजमध्ये असताना जेव्हा पहिल्यांदा गोव्याला गेलेलो तेव्हा तेथील बीचवर ईतका हरखून गेलेलो की काय बघू आणि काय नको असे झालेले.
पण तेच दुसर्‍या दिवशीच नजर मरून गेलेली आणि त्यात काहीच विशेष वाटेनासे झाले होते Sad

असो, या विषयावर लिहितानाही काही शब्द कमी जास्तीचा तर लिहिला जाणार नाही ना, आणि त्यावरून लोकांचा आपल्याबद्दल गैरसमज तर होणार नाही ना असे मनात येत असल्याने ईथे येणारी माहीती, लिंका कितीही छान आणि अचूक असल्या तरी प्रतिसाद ईथे कमीच येतील असा अंदाज... शुभरात्री !

पूरक माहिती आणि सूचनाबद्दल सर्वांना धन्यवाद.

समलैंगिक संबंधांवर आधारित लेखनाकडे पाहताना मनात छुपेपणाची भावना असावी का? >> नसावी. योग्य मुद्दा.

फक्त भिन्नलिंगी आकर्षण हे अ-विकृत असे म्हणण्याचा हेतू नाही.
इथे (https://medical-dictionary.thefreedictionary.com/Sexual+pervert) जी विकृतची व्याख्या आहे त्यादृष्टीने मला म्हणायचे होते.

अर्थातच विकृत या मुद्द्यावर बरेच मतभेद असतील.
विकृत हा तसा फार सामान्य शब्द आहे. त्याच्या मूळ शब्दकोशातल्या विविध इंग्लिश शब्दांना वेगवेगळ्या छटा आहेत.
......
लेख मुळात स्वानुभवकथन असल्यामुळे त्याच्या ओघात तो भिन्नलिंगी शब्द आला होता.
ज्या दोन व्यक्तींमध्ये समलिंगी आकर्षण आहे ते नैसर्गिकच आहे यात वाद नाही.
या सूचनेनुसार मूळ लेखातील भिन्नलिंगी शब्द हटवून लैंगिक असा करत आहे.
म्हणजे कुठला गैरसमज राहणार नाही.

एखादी गोष्ट लपून छपून करण्यात जे थ्रिल असते, त्यात जी मजा असते ती मुळातच काही बंधने नसल्यास येणार नाही
>>> +११ .
छान मुद्दा.

तिथे विवाहबाह्य संबंधांबद्दल तर विचारायलाच नको. कधी थ्रिल मुळे ते होतात तर कधी ईच्छा असूनही गिल्टी फिलींगमुळे ते एंजॉय करता येत नाहीत. > ऋन्मेष, हा तुमचा अनुभव आहे का ? आपल्या पत्नीचे काय मत आहे यावर ?

लेख चांगला आहे. टवणेसरांनी घेतलेल्या आक्षेपांना तर लेखात बदल करणं आणि दिलेलं स्पष्टीकरण दोन्ही आवडलं.

प्रणवंत, प्लीजच.

प्रत्येक स्त्रीला पहिला लैंगिक (?) अनुभव हा रस्त्यात, बसमधे, चित्रपटगृहात, गर्दीच्या ठिकाणी किंवा ओळखीच्या दादा/काकांकडून मिळालेला असतो आणि तो घृणास्पद असतो. #metoo इज व्हेरी रिअल

आरती +१
स्त्रियांबरोबर बऱ्याच पुरुषांनाही यातून जावे लागते Sad

चंद्रकांत काकोडकर नावाचा एक लेखक खूप सामान्य कादंबऱ्या लिहीत असे पण त्यात बरेच असले वर्णन असल्याने काही काळ त्या सहन केल्याचे आठवते.
मिल्स अँड बून कादंबऱ्या हा मेन सोर्स होता. डेबोनेर चाळल्याचे आठवते पण ते पुरुषांसाठी असल्याने त्यात रस नव्हता. जॅकी कॉलिन्स, सिडनी शेल्डन हेही वाचल्याचे स्मरते.
पण स्त्रियांना नेहमीच पॉर्नपेक्षा रोमान्स व एरोटिका आवडते.

चंद्रकांत काकोडकर >> ऐकून होतो पण नाही वाचले हे.

मी वाचलेल्यामध्ये चिंतामणी लागूंच्या पुस्तकांमध्ये अशी भरपूर वर्णने असायची. तसेच ना सी फडके यांच्या कादंबऱ्यांमध्येही कामुकता असायची.

शन्ना नवरे यांची एक कथा आठवते आहे. त्यात प्रियकर व प्रेयसीचे लग्न होणार नाही हे स्पष्ट होते. ते मैत्रीचे संबंध संपण्यापूर्वी तो तिला म्हणतो,
“आता तू दुसऱ्या कोणाची तरी होणार आहेस. पण माझ्या आयुष्यातून जाण्यापूर्वी मला फक्त एक शेवटची इच्छा पूर्ण करू दे, ती म्हणजे मला तुला पूर्ण नग्नावस्थेत फक्त पाहू दे”.

इथेच शन्ना यांनी कथा संपवली होती.

संयत भाषेत दुर्लक्षित विषय हाताळला आहे.

'एरोटिका' भारतीय भाषांनी दुर्लक्षिलेला विषय आहे असे मत नोंदवतो, अपवाद मोजकेच. त्याबाबतीत इंग्रजी समृद्ध आहे.

इतर 'एरोटिक आर्ट' मध्ये आपण आहोत पण त्यातले उत्तम ते सगळे देशाबाहेरच्या संग्रहालयात Sad

ऋन्मेष, हा तुमचा अनुभव आहे का ? आपल्या पत्नीचे काय मत आहे यावर ?
>>>>>>>>>>
हो, माझा अनुभव आहे. गिल्टी फिलींगमुळे मी एक्स्ट्रा मॅरीटल अफेअर करायच्या चालून आलेल्या कैक संधी नाकारल्या आहेत. हे गिल्ट फिलींग कुठून आले तर लहानपणापासून आपण ज्या समाजात ज्या घरात ज्या वातावरणात ज्या संस्कारात वाढलो आहोत त्यातून आपली विचारसरणी, आपली जडणघडन बनली आहे. आणि ज्या संबंधात आपण कम्फर्टेबल नाही ते टाळावे म्हणून मी असे संबंध टाळले आहेत. वर जे थ्रिल म्हटले आहे ते प्रत्यक्ष संबंधातून नाही तर केवळ ईमॅजिनेशनमधून अनुभवण्यातच समाधान मानले आहे.

पण त्याचसोबत जर एखादा स्त्री वा पुरुष या विचारसरणीतून बाहेर पडत एकापेक्षा जास्त जोडीदारांसोबत संबंध ठेवत असेल. कुठलीही जोरजबरदस्ती न करता परस्परसंमतीने ठेवत असेल तर त्यांच्या कॅरेक्टरवर चिखल न उडवता त्यांची नैसर्गिकरीत्या असलेली शारीरीक गरज समजू शकतो ईतकी प्रगल्भताही आली आहे.

बाकी आपल्याकडे या विषयावर आपल्या पत्नीचे प्रामाणिक मत समजणे फार अवघड आहे. कारण ते खुलून कधीच व्यक्त केले जाणार नाही.

चांगल्या मनमोकळ्या चर्चेबद्दल सर्व नवीन प्रतिसादकांचे आभार !
......
पूर्वी डॉ. शशांक सामक कामजीवनावर चांगली सचित्र व्याख्याने घेत. ‘चाळीशीनंतरचे कामजीवन’ या त्यांच्या कार्यक्रमात एक छान मुद्दा त्यांनी सांगितला होता.

स्त्रीच्या २ स्तनांच्यामधील घळीच्या दर्शनाने (विशेषतः ती इंचभरच दिसत असताना) पुरुष उत्तेजित होतो हे सर्वज्ञात आहे.
या विशिष्ट उत्तेजनाची चेतासंरचना पुरुषाच्या मेंदूमध्ये त्याच्या स्वतःच्या गर्भावस्थेच्या अगदी सुरवातीच्या टप्प्यातच नोंदविली जाते.
इतकी ही आदिम प्रेरणा आहे.

त्यांनी सांगितलेली ही माहिती रोचक वाटली.

Pages