सप्तरंगी कावळा

>>>कोकीळ पक्षाने ते उसणे घेतले ( लग्नाला जायचे असे म्हणून ) आणि कधीच परत केले नाही मोराचे सुरेख पाय व गोड आवाज
लबाडी करून कायमचा कोकीळेने घेतला. कोकिळेचा खूप दिवस राग यायचा मला Lol !>>> कसली गोड गोष्ट आहे. ही नव्हती माहीत मला

वाह! कसली गोड गोष्ट आहे मन्या.
गोष्ट आवडल्याचे कळवल्याबद्दल, सर्वांचे मनापासून आभार.

थँक्स मन्या. कळलं मला ते भापो.

सर्वांचे आभार.

>>>आज मी हीच गोष्ट सांगते.>>> नक्कीच. माझ्या भाच्यालाच काय पण अनेकसहकार्‍यांच्या, नातलगांच्या लहान मुलांना मी नेहमी हे पुस्तक ख्रिसमस गिफ्ट म्हणुन भेट दिलेल आहे. तुमच्या मुलांना, भाचीला नक्की आवडेल ही गोष्ट.

अजुन एक लहान मुलांना आवडेल अशी आदर्शवादी आणि सुंदर गोष्ट मध्यंतरी वाचनात आली. आपल्या मातीत रुजलेली ही कथा मला विलक्षण काव्यात्मक व गोड वाटली. नवा धागा काढण्याऐवजी, ती माझ्या शब्दात, इथे देते आहे.
--------------
दानशूर , दयाळू व राज्यकारभार निपुण, न्यायी असा एक राजा होता. त्या राजाने त्याच्या इहलोकातील वास्तव्यात इतके पुण्य कमावले की, मृत्युपश्चात तो स्वर्गात गेला. स्वर्गात त्याने नाना विलासोपभोग भोगले जेणेकरुन त्याचे पुण्य क्षीण होत गेले व त्याच्या पाप-पुण्याचा साठा समसमान झाला. चला याचा अर्थ परत मर्त्यलोकात जायची वेळ आली.
पण राजाला काही परत मर्त्यलोकात जायचे नव्हते त्यामुळे त्याने ब्रह्मदेवाकडे प्रार्थना केली की मला स्वर्गातच राहू द्या. मी अतिशय दयाळू, उदार, न्यायी होतो.
ब्रह्मदेव यावर म्हणाला की "हे जर खरे असेल तर तुला नक्कीच कोणी ना कोणी मर्त्यलोकात सापडेल जे तुझी अजुनही आठवण काढत असतील. असा जर कोणी प्राणी भेटला तर तुला स्वर्गात परत स्थान मिळेल"
या वचनाने, राजा खूष झाला व मनात म्हणाला "नक्कीच अनेक जणांना माझे नाव अजुनही स्मरणात असेलच की." व तो तडक पृथ्वीवर गेला. आता शेकडो वर्षे होउन गेलेली होती व पृथ्वीवरील जीवन, रहाणी, आचार-विचार सर्व काही पार बदलून गेलेले होते. व कोणालाच या राजाची स्मॄती राहीलेली नव्हती.
राजा पार निराश व खिन्न होउन एका तळ्याकाठी येउन बसला. थोड्या वेळाने त्या तळ्यातून एक कासव बाहेर आले व राजाला पाहून प्रथम थबकले व नंतर आनंदविभोर झाले. ते राजापाशी जाउन म्हणाले "महाराज आमचे अहोभाग्य आपण आज आमच्या घरी आलात. आपली काय सेवा करु, कसे आभार मानू मला काही कळेनासे झाले आहे."
यावर राजा आश्चर्यचकित होउन विचारता झाला "तू मला ओळखतोस?"
यावर त्या कासवाने राजाला सांगीतले "अर्थात महाराज! मी माझे पूर्वज, वंशज सारेजण आपले गुणगान गातात. आपण फार पूर्वी, ज्या गायी दान केल्या होत्या, त्या गायींच्या खुरांनी जो खड्डा पडला त्यात पावसाचे पाणी साठून तर हे आजचे तळे निर्माण झाले, ज्यात आमच्या पीढ्यानु पिढ्या जगत आहेत. आपले आभार कसे मानावे हेच आम्हाला कळत नाही."
हे ऐकताक्षणी राजा अदृष्य झाला व परत स्वर्गात गेला.

असे असते दानाचे महत्व.

शर्मिला व वेडोबा धन्यवाद.

पूर्व युरोपमधली ही दंतकथा-आख्यायिकाआहे. ला लोबा नावाची एक जख्ख म्हातारी वाळवंटात रहाते. ती आहे केसाळ, स्थूल आणि एकटे रहाणे आवडणारी. ना कुणात मिसळणारी ना कोणाची गरज भासणारी. ती बोलतही नाही ती कर्कश्य आदिम आवाज काढते. She cackles, she crows. तिला कोणी पाहीलेली नाही पण सर्वांना ती माहीत आहे. ती रहाते ते ठिकाणही सर्वांना माहीत आहे बरं का पण पाहीलं अं हं कोणीच नाही. कोणाला ही वृद्धा दिसते? तर फक्त संध्याकाळी सूर्य बुडू आला असताना, आकाशात तारे उगवत असताना, जर कोणी वाटसरु रस्ता चुकला, तर त्याला ती भेटते म्हणतात. या म्हातारीला 'बोन-वुमन' सुद्धा म्हणतात. ते नाव का आले पुढे येइलच.

ही रहाते वाळवंटात. असे वाळवंट जिथे मण्यार, विंचू, सरडे अन्य सरिसृप जनावरे रेंगतात, सरपटतात. ला लोबा ला आवडणारे काम एकच. या वाळवंटात मरुन पडलेल्या प्राण्यांची हाडे गोळा करायची, ती व्यवस्थित रचायची, मग प्रत्येक हाड आलं बरं का त्यात अगदी नाकाच्या हाडापासून ते शेपटीच्या हाडापर्यंत. आणि असा प्राण्याचा सापळा पूर्ण झाला, अगदी शेपटीचेही हाड बसले, की मग ला लोबा प्राण फुंकर घालते. तिची खासियत मात्र आहे 'लांडगे' होय लांडगेच. सांगा बरं लांडग्यांत आणि स्त्रियांत काय समान सूत्र आहे? लांडग्यां बद्दल समाजात अविश्वास असतो, भिती असते, लांडगा आणि स्त्रीत काहीतरी आदिम (इन्स्टिंक्टिव्ह) उर्जा आहे जिला समाज घाबरतो, दमन करु पहातो. कापून, आकार देउन त्या आदिम तत्वाला तो 'नागरी संस्कृतीत' आणू पहातो. लांडग्यांच्या आणि स्त्रीच्या स्वातंत्र्याला समाज घाबरतो.

तर ला लोबा काय करते अश्या लांडग्यांचे सापळे गोळा करते. अगदी शेपटीच्या हाडापर्यंत रचून ठेवते आणि मध्यरात्री शेकोटी पेटवुन चिंतन करते की आज कोणते गाणे गावे?आणि असे गाणे सुचले की की ती गाते-गाते-गात रहाते- हळूहळू एक जादू होउ लागते - त्या सापळ्यावरती रक्त-मज्जेचा, स्नायू, कातडीचा एक एक थर चढू लागतो. ती गातच रहाते आणि लांडग्याच्या शरीरात प्राण भरला जातो, लांडगा लडखडत लडखडत उभा राहू लागतो. ला लोबा अजुनही गातेच आहे - एक क्षण असा येतो की लांडगा पूर्ण शक्तीनिशी उभा रहातो आणि तो पळू लागतो. मग काय होते काय की, एक चंद्राची तिरीप लांडग्यावरती अशी चमकते की त्या लांडग्याची होते एक स्त्री. केस मोकळे सोडलेली (आपल्याला लहानपणापासून सांगीतलेले असतेच ना - केस मोकळे सोडून रात्री झाडाखालून जायचे नाही. भूत धरतं. आपल्याकडे आता परवा परवा पर्यंत नवरा गेला की स्त्री ला बोडके करत, लाल अलवणात, माजघरात कामाला जुंपून ठेवत, दमन करत, शोषण करत), नग्न-अनावृत्त आणि ती स्त्री क्षितीजाकडे मुक्त धावत सुटते. आणि दिसेनाशी होते आणि ला लोबाचे गाणे थांबते तिच्या दंतहीन मुखावर एक स्मितहास्य उमटते.

लेखिका म्हणते ला लोबा, बोन वुमन आहे . बोनच का, हाडच का? तर मानसशास्त्रात हाड म्हणजे असे तत्व मानले जाते जे अक्षर आहे अविनाशी आहे, अमर आहे. ज्याचा र्‍हास होत नाही. लेखिका म्हणते माणसातील स्पिरिट, आत्मा म्हणजे ते तत्व. तुम्ही भले कैद करु पहाल, मारु पहाल पण आपल्यात असे काहीतरी असते जे अनंत आहे,अक्षय आहे. आणि ला लोबा या अक्षय तत्वाला जागवते. तुमची ओळख तुम्हाला करुन देते. पण केव्हा तर सर्व सापळा नीट रचला की. मग पुढे ती म्हणते - कुणी स्तोत्रे म्हणते, कुणी चित्रे काढते कोणी एखादे वाद्य शिकते तर कोणी रिसर्च करते, डॉक्टरेट करते, आपण टॅरॉट वाचतो, आपण छंद जोपासतो हे सारे आहे - सापळा रचणे. अपल्यात विभागले गेलेल्या प्रत्येक अंशाला एकत्र सांधणे आणि ततोपरान्त आपल्यातलीच ला लोबा , प्राण फुंकर घालून तेज चेतविते. मला (सामो) हे सर्व मास्लोज पिरॅमिड- सेल्फ अ‍ॅक्च्युअलायझेशन, कुंडलिनी अवेकनिंग तत्सम वाटते.

ही सुरुवात आहे 'विमेन हु रन विथ वुल्व्हज' नावाच्या निव्वळ सुंदर पुस्तकाची. जेवढे मंत्रमुग्ध आपण सुरुवातीला होतो तितकेच पुढे पुढे होत जातो. एक एक परीकथा आणि त्यातून लेखिकेला दिसलेले आर्केटाइप्स (मूळ वृत्ती, तत्वे) येत जातात. फेमिनिझम आहे, जादू आहे, मानसशास्त्रातील आर्केटाइप्स आहेत. परत वाचायला घेतलेले आहे. सापडेल, आवडेल तसे इथे संकलित करेन. कॅरॉलिन मिस या लेखिकेचेही आर्केटाइप्स्वरील पुस्तके फार आवडतात मला. हे ऑडिओ बुक ऐकताना फार मस्त अनुभव येतो, अंतर्मुख व्हायला होते. आपल्या मायथॉलॉजीतही, अदिती, काली, दुर्गा किती सुंदर जादूभर्‍या देवता आहेत. ऑल टाइप्स, वाइल्ड वाईल्ड विमेन, मुक्त आणि पॉवरफुल देवता, वॉरिअर गॉडेसेस. यामध्येही आर्केटाइप्स सापडतील. त्या दृष्टीने, पहायला हवे.

मला एक अचानक लक्षात आले बर्‍याच जणांना कुत्रा आवडतो तर काहींना मांजर. सहसा श्वान प्रेमी, हे मांजरप्रेमींची निंदा करतात तर व्हाईसे व्हर्सा
पण कुत्रा काय आहे- कुत्रा एक आर्केटाईपच आहे - लांडग्याला टेम करुन नागर-संस्कृतीचा भाग करुन टाकलेला आहे. कापून, सिव्हिल बनवुन, लांडग्यातील जंगली इन्स्टिंक्ट्ला शेप देउन, पाळीव केलेला प्राणी आहे कुत्रा
तर मांजर एकदम मुक्त प्राणी आहे. सहसा मांजर हे स्वातंत्र्यप्रियच असतं ते कोणाला टेम करुन देत नाही. नाही का?

कदाचित या मुलभूत फरकामुळे कुठेतरी सबकॉन्शस लेव्हल वरती, तुम्ही कट्टर श्वान प्रेमी तरी असता नाही तर कट्टर मांजरप्रेमी दोन्ही प्राणी समान उत्कटतेने आवडणारे तसे विरळच.

भाऊ आभारी आहे.