सर्पणाला एकदा पालवी फुटली

सर्पणाला एकदा पालवी फुटली

त्यालाही जगण्यात मजा वाटू लागली

सर्पणच ते चुलीत जळायचेच होते

इतरांसारखेच राख होऊन वर जायचे होते

प्रेतांच्या ढिगाऱ्यात असेच पडून होते

स्वगत सर्पणाचे ==

फुंकलास का जीव तू या शुष्क देहात ?

कधी राख होईन , हि भीती मनात

पुन्हा जन्म घेऊनि काय रे तो अर्थ

जगावे वाढावे ते कोणा प्रित्यर्थ ?

उभा जीव अमुचा तुझ्या लेकरांशी

ती खेळती नित्य आमुच्या जीवाशी

कुणी तोडे पान, कुणा आवडे फुल

कुणी घेई जीव ,पेटवण्यासाठी चूल

किती देऊ फळे , जरी आमुची बाळे

तरी नाही शमले त्यांचे नीच चाळे

आम्ही वाढतो देण्यासाठी ते श्वास

ते श्वास घेता घेता घेती आमचाच घास

गतजन्मी असणार नक्की जन्म मानवाचा

ते पाप फेडण्या पुनर्जन्म झाडाचा

{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}