गुंता

Submitted by -शाम on 9 January, 2013 - 09:40

ना बाग, ना फुलं
ना समुद्र, ना किनारा
बस्स, हा माळ आपला होता
इथं नव्हतंच काही... सगळंच खडकाळ
पण तो काळ आपला होता..

आणि त्याच्या धुंद मिठीत.. आपण दोघे

हलकेच लाजायचीस
तेंव्हा लाट यायची अंगावर
अन् वाटायचं बसल्यासारखं
किनार्‍यावर घटकाभर
हसायचीस तेंव्हाही लाख फुलं फुलायची
खांद्यावर, छातीवर, या माळावर

फुलून यायचा भवताल
रेंगाळायचे ऋतू
प्रेम, रुसवा, मौन
सगळ्यातून उरायचीस तू
त्या क्षणांचे धागे
तेंव्हा शेला बनून यायचे स्वप्नात

पण स्वप्नच ती...

आता उरलाय केवळ त्या क्षणांचा गुंता
एखादा धागा सुटा करावा म्हंटलं
तर तास निघून जातात
मग कधी फुलं सांडत
नाहीतर व्यथा मांडत
ओंजळीत येते एखादी कविता
अन् छमकन हसून म्हणते
म्हंटलं होतं ना...

तुला कध्धी म्हंजे कध्धी एकटं सोडणार नाही ?

.......................................................................शाम

Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

ओंजळीत येते एखादी कविता
अन् छमकन हसून म्हणते
म्हंटलं होतं ना...

तुला कध्धी म्हंजे कध्धी एकटं सोडणार नाही ?

>>>

वाह!
शामदादा जियो Happy

>>ना बाग, ना फुलं
ना समुद्र, ना किनारा
बस्स, हा माळ आपला होता
इथं नव्हतंच काही... सगळंच खडकाळ
पण तो काळ आपला होता>>>>
व्वा शाम, पोचले शब्द थेट आत.
पु.ले.शु.

वा वा....

आता उरलाय केवळ त्या क्षणांचा गुंता
एखादा धागा सुटा करावा म्हंटलं
तर तास निघून जातात
मग कधी फुलं सांडत
नाहीतर व्यथा मांडत
ओंजळीत येते एखादी कविता
अन् छमकन हसून म्हणते
म्हंटलं होतं ना...

तुला कध्धी म्हंजे कध्धी एकटं सोडणार नाही ?....खास!!!