धुंद रवी

तळटीप :
१. हा विनोदाच्या अंगानी जाणारा ललितलेख आहे.
२. हा ललिताच्या अंगानी जाणारा विनोदीलेख नाही.
३. तळटीप वर कशी अशा तांत्रिक चूका काढु नयेत. ती शेवटी आली तर उपयोग नाही, म्हनुन इथेच. शेवटी ‘टीप’ महत्वाची, मग कुठे का असेना. (पटत नसेल तर कुठल्याही वेटर ला विचारा.)
४. असो.
___________

बाहेर काहीही पाहिलं तर ते घरी येऊन लगेच (आणि कधीच) मागायचं नाही, अशी सक्त ताकीद दिलीये मी मुलीला....
........आणि बायकोलाही.

गर्द अंधा-या वाड्यामध्ये...
पिशाच्चांचा राडा
असा गावाच्या वेशीबाहेर....
म्हातारीचा वाडा

म्हातारीच्या वाड्यात म्हणे...
सत्तावन्न खोल्या
सावल्यांनी भरलेल्या अन
रक्तानं त्या ओल्या

गेला कोणी वाड्यामध्ये
तर येणे परत नाही
आणखिन एक सावली वाढे
तरी खोली भरत नाही

वाड्यामधल्या हरेक खोलीत
येतो म्हातारीचा वास
कधी ऐकु येते किंकाळी
कधी पुटपुटण्याचा भास

आमोशाच्या रात्री इथं
कुणी बाळ रडत असतं
वाड्यामागचं झाड वडाचं
दात विचकुन हसतं

कुबट कुजगट म्हातारीची

विसंगती जोपर्यंत विसंगती असते तोपर्यंतच मजा असते,
ती वास्तवाकडे सरकली की शोकांतिका होते.

चाळीत खालच्या मजल्यावरुन कोणीतरी कोणालातरी बदकल्याचा आवाज झाला आणि त्यानंतर "आई..आई..आई.... ओय..ओय..ओय" असे व्हिवळोद्गार ऐकु आले. कोणी नवरा आपल्या बायकोला मारत होता असं तुम्हाला सांगितलं तर काही प्रतिसाद न देता तुम्ही पुढे ऐकायला लागाल. तुम्हाला त्यात विशेष काही वाटत नाही. पण बायकोनी नव-याला हाणला असं म्हणालो तर लगेच दात काढाल. कारण विसंगती.
बोंबलेच्या घरात ही विसंगती वास्तवाच्या जवळ सरकली असावी... नव्हे, ते व्हिवळणं ऐकता त्या विसंगतीनी वास्तवाच्या पेकाटात लाथ घातली असावी बहुतेक.

झेलतो छातीवरी तो... बोचरे प्रतिसाद सारे
टायीपले घाव ज्यांनी... विसरुनी माणुसकी !

ह्या माझ्या निवृत्त ओळी समस्त नवकवी माबोकर्स मित्रमैत्रिणींना अर्पण.... !

माबोकर्स हे संबोधन ‘अनेक माबोकर’ या अर्थाने आहे, ‘माबो Curse’ असे नव्हे. जगाला कितीही ‘शाप’ वाटला तरी कोणताही नवकवी हा फक्त ‘देवाने दिलेले वरदान’च असतो. फक्त तो गेल्यावर जगाला तसे वाटायला लागते.
हा एक Poetic Injustice आहे. (Poetic Injustice हा गंभीरतेने घ्यायचा विषय आहे. वरवर चाळुन फाडाफाडी करायला ती काही कविता नव्हे.)