सूर

सांगावयाचे होते काही
परि शब्द आठवेना
कुंचल्याने यत्न केला
तरि रंग सापडेना
गाण्यात भाव बांधू
ताल-सूर ही जूळेना
हा प्रांत नाही माझा
विसरावे कसे कळेना
------------------------
http://anujit.wordpress.com/

जुनीच
-----------------------
कसल्या या खुणा
कोण येउन गेलं इथे
कुणाच्या ह्या वेणा
रूतल्यात जिथे तिथे

गेली असतिल इथून
काही आतूर पावले
थोडे घुंगरू पैंजणातून
अलवार ओघळले

वाळलेल्या पानावर
हे खळ्ळकन पाणी
आत आत कुठेतरी
दुखली असेल राणी

झाडे काळवंडलेली
हवाही काळीशार
थिजलेला गारवा
रूततोय आरपार

कुणी मंतरून ठेवले
की शाप हा भोवला
उभ्या राजस संध्येचा
सूर असाच गोठला

- नी

त्यांच्याकडे व्हायोलिन होती. ती व्हायोलिन ते वाजवतही असत. कसलेतरी प्रच्छन्न उदास सूर काढत असल्याप्रमाणे त्या तारांवरून सावकाश बो फिरवत बसत. थरथरणार्‍या हातात बो आणि झंकारणार्‍या तारा. त्यांनी कुठूनतरी ही व्हायोलिन पैदा केल्यावर, जुडो कराटेसारखंच व्हायोलिन शिकायलाही पुस्तक आणलं. पण ते त्यांना बहुतेक जमलं नसावं.

सोसण्याचा सूर होतो
आणि थकवा दूर होतो...

सूख सारे वाटले की
मग सुखाला पूर येतो...

रे तमाच्या तावडीतुन
मुक्त हा बघ नूर होतो...

धरण हे भरता मनाचे
भावनेला पूर येतो...

पेटण्या आधीच मित्रा
बघ असा हा धूर होतो...

निश्चयाच्या रे बळाला
"तोच" फळ भरपूर देतो...