तापकीर

त्रासली गांजली जनता, नाही कोणी वाली |
तारावा हिंदुधर्म, साकडे देवास घाली |
दाही दिशा माजले दैत्य,गिळती महाराष्ट्रासी |
झाली मंदिरे जमीनदोस्त,भग्न केले देवांसी |
लेकी सुनांच्या अब्रूला,नाही राहिले रक्षण |
वतनदारांना तर प्रिय आपलेच वतन |
संत महात्म्यांनी केला देवाचा धावा |
या धरतीला ताराया अवतार घ्यावा |
संतांची गरीब रयतेची, देवास आली दया |
म्हणूनच देवांनी पाठविला शिवराया |
शिवरायांनी ऐसे अघटीत केले |
शून्यातून स्वराज्य उभे राहिले |
अफझलचा कोथळा बाहेर काढीला |
औरंग्याचा तर माजच जिरवला |
आदिलशहा निजामासी जागीच रोखले |
इंग्रजांसी मुंबईच्या वखारीतच कोंडले |

दिवस मावळला, नि एक एक जण ती छोटी टेकडी चढून वर माथ्यावर यायला लागला. दिवसभराची कामं आटोपून सायंकाळच्या वेळेत मस्त गप्पा मारायच्या, हास्यविनोदात तास दीड तास घालवायचा असा ह्या मित्रमंडळींचा रोजचाच नियम. त्या नियमाला अनुसरूनच त्या छोट्या टेकडावर एक एक जण जमत होता.

गावापासून थोड्याच अंतरावर डोंगरांची रांग होती. काही खडकाळ भाग सोडला तर बहुतेक भाग जंगलाने व्यापला होता.गावातले लोक सहसा घनदाट जंगलाच्या बाजूला जात नसत. जंगलाच्या ठराविक भागातच वावर असे. घनदाट भागात जायचं झाले तर चार दोन जण बरोबर असल्याशिवाय कोणी धाडस करीत नसे.

नदीकिनारी माझे आहे गाव |
भैरवनाथ आमचा तो देव ||
खंडोबा डोंगराच्या माथ्यावरी |
महादेव आहे नदीच्या किनारी ||
गावाच्या मध्ये विठ्ठल सुंदर |
करंजाई, विरोबा शिवेवर ||
भोवताली शेताचा शिवार |
रानामंदी पिकं डौलदार ||
मुळा नदी गावाला वरदान |
तिच्यामुळे गाव पिकविते सोनं ||
असे प्रेम माया आपुलकी |
नाही तिथे सुडाची भाऊकी||
असे माझे गाव सुंदर |
त्याचा मला अभिमान थोर||
मला नेहमी अभिमान वाटणाऱ्या माझ्या मुलखेड गावाविषयी सुचलेली कविता

खिशातून रुमाल काढून त्याने चेहरा पुसला. घड्याळ पहिले बारा वीस, त्याला धक्का बसला होता. कारण त्याला वाटले होते कि, एक तास पूर्ण व्हायला फार फार तर पाच-सात मिनिटे राहिली असतील. परंतु तास पूर्ण व्हायला अजून चाळीस मिनिटे बाकी होती. आणि त्याचेच दडपण यायला लागले होते. वेळ सरता सरत नव्हता. मनात येणाऱ्या विचारांना थोपवण्यासाठी त्याने डोके झटकले नि पुन्हा सिगारेट पेटवली. जरा शांत झाला. उगाच घाबरलो आपण घाबरण्यासारखे काहीच घडले नव्हते.

वेळ रात्री बारा सव्वा बाराची, नदीकाठचा परिसर, डोळ्यात कुणी बोट घातले तरी कळणार नाही असा दाट अंधार,अमावाश्येचीच रात्र ती. सगळीकडे काळोखाचेच साम्राज्य,दूर गावाच्या बाजूला ग्राम पंचायतीचे दोन तीन दिवे क्षीणपणे लुकलुकताना दिसत होते.परंतु इथे स्मशानात त्यांचा काहीही उपयोग नव्हता. इथे त्याला फक्त अंधार नि अस्वस्थ करणारी शांतता यांचीच सोबत होती. .

असा कसा रे वेड्या,वेडा विचार तू करतो |
मोठा झाल्यावरी मायबापा विसरतो |
उन्हा पावसात त्यांनी झिजवली काया |
स्वतः उपाशी राहून, तुज घातले रे खाया |
झालास आज, तू कितीजरी मोठा |
मायबापापुढे तू,आहेस अजून छोटा |
आजवरी त्यांनी पाहिलं, एकच सपान |
म्हातारपणी तरी आम्हा, जपावं मुलानं |
काहीही झाले तरी, सेवा त्यांची सोडू नको |
कोणाच्याही नादानं, वेडा विचार करू नको |
आतातरी सेवा करण्याचा, संकल्प तू सोड |
सेवा करून त्यांची,कर शेवट तू गोड |