इंदिरा संत

आडदांड. अर्थवाही शब्द आहे. आणि असा शब्द जेव्हा एखाद्या स्निग्ध प्रकृतीच्या कवितेत आपला अंगभूत आडदांडपणा सोडून चपखलपणे अर्थ वाहून नेतो तेव्हा अशा प्रतिभेवर फिदा होणं भाग असतं.

"नको नको रे पावसा " - या कवितेची कथावस्तू, नायिकेची असहायता वाचकाला चटकन गुंतवून घेते (आणि नाजूक-हृदयी/अतिहळव्या वाचकांची सद्गदित व्हायची सोय करू शकते) . पण तूर्तांस त्यावरील नजर काढून कवितेच्या शरीरावर जरा फोकस स्थिर केला ही कविता, कविताच कशी आहे आणि नुसती गोष्ट का नाही ते पटतं.

नको नको रे पावसा असा धिंगाणा अवेळी :
घर माझे चंद्रमौळी आणि दारात सायली;

नको नाचू तडातडा असा कौलारावरून :

आडदांड. अर्थवाही शब्द आहे. आणि असा शब्द जेव्हा एखाद्या स्निग्ध प्रकृतीच्या कवितेत आपला अंगभूत आडदांडपणा सोडून चपखलपणे अर्थ वाहून नेतो तेव्हा अशा प्रतिभेवर फिदा होणं भाग असतं.

"नको नको रे पावसा " - या कवितेची कथावस्तू, नायिकेची असहायता वाचकाला चटकन गुंतवून घेते (आणि नाजूक-हृदयी/अतिहळव्या वाचकांची सद्गदित व्हायची सोय करू शकते) . पण तूर्तांस त्यावरील नजर काढून कवितेच्या शरीरावर जरा फोकस स्थिर केला ही कविता, कविताच कशी आहे आणि नुसती गोष्ट का नाही ते पटतं.

नको नको रे पावसा असा धिंगाणा अवेळी :
घर माझे चंद्रमौळी आणि दारात सायली;

नको नाचू तडातडा असा कौलारावरून :

बांधले मी बांधले इंद्राचे तोरण बांधले
शिंपण घातले चाफ्याचे शिंपण घातले

उन्हाचे पाटांव नेसले टाकले
वाऱ्याचे पैंजण घातले फेकले
डोळ्यांत काजळ, केवडा - अत्तर
... लावले - पुसले

हर्षाचे हिंदोळे सोडले बांधले
मयूर मनाचे रुसले हासले
हिंदोळे हर्षाचे, मयूर मनाचे,
... हासले - नाचले

दिसला - लपला चकोर मनाचा
फुलला - ढळला बहर चंद्राचा
लामण सूर्याचा, श्रावण नेत्राचा
विझले ... तेवले.

- इंदिरा संत (भास्कर चंदावरकर, आशा भोसले)