वेध..

आजही स्पष्ट आठवतेय,
मनाच्या कोपर्‍यात कायमची कोरलेली,
ती पौर्णिमेची दुधाळ रात.

तुझ्या चहूबाजूला चांदणं सांडलेलं,
अन तुझ्या सख्या चंद्राने,
लख्ख उजळवलेला तुझा सावळा चेहरा.
फक्त माझ्याचसाठी.

तुझ्या प्रेमळ कुशीत पहूडून,
काळ्याभोर डोळ्यांतल्या चांदण्या पाहत,
विचारला होता एक साधाचसा प्रश्न,
तुझ्याच चंद्राच्या साक्षीनं.

खरं सांग,
मला कधीच कधीच विसरणार नाहीस ना?

खळखळून हसलेलीस तू तेव्हा,
अन् वास्तवाच्या दाहकतेचा चटका बसताच,
क्षणात अंतर्मुख झालेलीस.

वेडा आहेस तू म्हणे,
कितीही काही झालं तरी,
मी तुला कध्धी कध्धी विसरणार नाही.

आपल्या वाटा वेगळ्या झाल्या जरी,