त्या दिव्याखाली..
Submitted by राफा on 28 March, 2011 - 15:04
माझ्या घरासमोरच..
त्या पांढुरक्या, क्षीण दिव्याखाली
संध्याकाळी जमतात
रोज तीच ती..
जवळजवळ विझत आलेली माणसं.
सुरकुतलेल्या हातांची,
भेगाळ चेह-यांची,
कृश, थरथरणा-या शरीरांची
अजूनही जिवंत असणारी.. ती माणसं.
सुकल्या, पराभूत तोंडांनी
आजूबाजूला वाढणा-या अंधाराकडे बघणारी,
कुठेतरी शून्यात नजर लावून
आयुष्याच्या चुकलेल्या गणिताची
पायरी न पायरी मूकपणे
पुन्हा पुन्हा तपासणारी,
रोज एकत्र जमून, एक शब्दही न बोलता
तशीच परत जाणारी..
ती माणसं..
त्यांचे गेले ते बहुतेक दिवस
कठीण. शुष्क.
खड्यांसारखे..
वेचून वेचून फेकून द्यावेसे..
गुलमोहर:
शब्दखुणा:
शेअर करा