संघमित्रा

एका आळसटलेल्या दुपारी..
माळ्यावरून आठवणींचं एक बोचकं खाली काढताना,
ठसक्यांवर ठसके यायला लागलेत.
आणि डोळ्यातलं पाणी आवरता आवरत नाहीये.
तो खाली उभा राहून माझ्याकडे पाहतोय..
अनिमिष नजरेनं..
मी शिडीच्या वरच्या पायरीवर.
आणि " अरे मला धुळीची अ‍ॅलर्जी आहे." मी त्याला सांगायचा प्रयत्न करतेय.
ही एक आठवण..
तिला त्या बोचक्यात कोंबून मी ते पुन्हा माळ्यावर ढकलते.
इतकंच..

सकाळच्या पारी जीमचा रस्ता पकडते तेंव्हा बर्‍यापैकी काळोख असतो. त्या धूसर अंधारात दवात न्हाल्या रस्त्याचा, झाडापानांचा मिळून येणारा ओला वास माझी पहाटे उठण्याची नाराजी घालवतो.
नेहमीच्या झाडाखाली मी गाडी पार्क करते. एक मोठ्ठा श्वास घेऊन आत शिरते. शूज चढवून अवयवांना चालू करते.
स्वत:ची अशी निरुपद्रवी पाच मिनिटं मला सध्या मिळत नाहीत. वर्क आऊट चालू असतानाही पुढं दिवसात घडतील अशा आणि मला घडवायलाच हव्यात अशा गोष्टींची यादी फ़िरत असते.