आभास किरण कविता

आहे लढा मनाशी
माझाच ओळखीचा
होतो तुझा फिरूनी
आभास सोबतीचा

मी घाबरू कशाला
रानातल्या आगीला
बघ संगतीस आहे
काळोख काळजीचा

मनिषाच मिथ्य होती
आलो कुठून कोठे
भासात जो पकडला
तो हात सावलीचा

आली कधी घराला
कविता फिरून माझी
सांगा तिला बदलला
पत्ता हा अंतरीचा

धुंदीत मैफिलीच्या
रंगात गुंग होतो
ऐकून जाग आली
आलाप भैरवीचा

-़ किरण