ख्रिस्त

सन्ध्याकाळची वेळ होती. सुर्य नुकताच अस्ताला गेला होता, अजुन पश्चिमेचा नारन्गी रन्ग निळ्या काळ्या आकशात थोडी जागा धरून होता. मन्द वारा वहात होता पक्षी आपल्या घराकडे जायला लागले होते. टेकडीवर झाडाखाली दगडावर दादा बसला होता. आम्ही सगळे त्याच्या शेजारी गोल करून बसलो होतो. या वेळी दादा आम्हाला देशो देशी च्या गोष्टी सान्गत असे. मग त्यावर आमची चर्चा रन्गत असे. गोष्टी कधी पुराणातल्या असत, कधी इतिहासातल्या असत तर कधी चालू घडामोडीतील असत. कुणाची निन्दा नालस्ती, कुचाळक्या यासाठी मात्र कधी वेळ मिळाला नाही.