श्रीधर

सरूला माडीसमोरच्या पत्र्यावर घातलेलं वाळवण दिसत होतं. हळूच जाऊन त्यातल्या २-३ तरी सालपापड्या पळवाव्यात असं केव्हापासून तिच्या मनात होतं. पण बाहेर इतकं ऊन होतं की पायाचाच पापड झाला असता आणि पत्र्यावर जरा जरी पाय पडला तरी आई, आजी सगळी कामं सोडून धावत वर येतील हे तिला पक्क माहिती होतं. एकदा तिने हळूच काठीने वाळवणाची चादर आत ओढता येते का पाहिलं पण तरी आईचा खालून आवाज आला, “अगं बाई, मांजर आली का काय पत्र्यावर? या मांजरींचा काही तरी बंदोबस्त केला पाहिजे." मग सरू तिथे पटकन लपून बसली म्हणून वाचली.

गोकुळ

दान मोतीयाचं अस रानात सांडलं
भेगाळलं मन चिंब चिंब झालं
गाणं पावसाचं रिमझिम कानात वाजलं
एक झिम्माड सपान डोळ्यात साठलं

चारा मिळता हिरवा, गाय कपिला तुष्टली
राजा, सर्जानेही समाधानी डरकाळी दिली

कुस धर्तीची उजवे , पीक तरारुन आलं
झिम्मा फुगडी खेळत रान वाऱ्यावर डुलं
चांदण लेवून कणसं आभाळी गेली
दौलत कुबेराने रिती मळयावर केली

मोती पवळयाची रास अशी खळयात सांडली
चिंतातुर चेहऱ्यावर हास्य लकेर हिरवी ओली

घर गोकुळ अवघे
यशोदा ताक घुसळीती
लोणी श्रीधर चाखती
नंद कौतुके पाहती