वृतबद्ध कविता

पुन्हा एकदा पेटली मध्यरात्री तिच्या पापणीआड निरांजने
पुन्हा मौनही बोलके होत गेले पुन्हा हिंदळू लागली काकणे...

कुणी टाकली नेमकी आज ठिणगी तिला ना कळे ..ना मलाही कळे
जळू लागले वैभवी रान सारे सुगंधीत झाली तिची राउळे..

फुलू पाहणार्‍या कळ्या मालतीच्या हळूवार स्पर्शामुळे लाजल्या
तमोधुंद पायातल्या साखळ्याही पुन्हा स्वैर होऊनिया वाजल्या...

कळ्यांची फुले शेवटी होत गेली फुलांची बनू लागली अत्तरे
मुके प्रश्न होते तरी वेदनेला मिळू लागली लाघवी उत्तरे...

* वासुदेव*
पायात घुंगरु टाळ कपाळी मोरपिसाचा तुरा
ओठात इठुचे नाव घालितो साद निळ्या अंबरा
वासुदेव आला घरी टाक भाकरी तव्यावर आई
भारूड म्हणत नाचला थकुन थांबला जायचा न्हाई....

छम्माक वाजला टाळ धावले बाळ अंगणी आले
घरधनी उचलुनी फाळ तुडवण्या गाळ पहाटे गेले
वासरे लाडकी घेत पहा रांगेत निघाल्या गाई
वासुदेव आला घरी भाज भाकरी तव्यावर आई...

सांगतो एक बातमी तुझी लक्षिमी खरी धाकातं
शोभतेही बावनकशी नथणि छानशी तुझ्या नाकातं
गावात तुझ्यासारखी गुणी पारखी कुणी ना बाई
वासुदेव आला घरी एक भाकरी वाढ ना आई...

शेतात उभी बाजरी कडाला तुरी टप्पुरं दाणं
झोपडीमधी अंधार तरी भरणार उद्याला सोनं