भन्सालीची रत्नं : अर्थात हीरामंडी !

सुमारे ३० मिनीटे पहिला भाग बघितला. काही देखणे सीन पण ओव्हरऑल पकाऊ वाटली सिरीज. पुढे बघतो कशी आहे. कथेचा संदर्भ बाजूला ठेवला तर त्या सकल वन गाण्याचे चित्रीकरण एकदम देखणे आहे. वरून घेतलेला त्याचा शॉट बेस्ट आहे. वसंत ऋतूत पिवळी फुले वगैरे संदर्भाने त्या कपड्यांचा रंग व वरून घेतलेल्या कॅमेरा अँगल्स मधून त्या सगळ्या स्त्रिया गोल फिरताना त्याचा इफेक्ट मस्त आहे.

पण तितकेच. मला ते इंग्लिश कलर्स वगैरे माहीत नाही त्यामुळे ऑथेण्टिक वगैरेही माहीत नाही. आपल्याकडे युरोप/अमेरिकेच्या मानाने एकदम व्हायब्रंट रंग असतात इतकेच माहीत आहे. बाय द वे, सर्वांची स्किन काळपट का दिसते? की मला टीव्ही बदलायची गरज आहे?

नात्यांचे त्रिकोण चौकोन पंचकोन. >>> आणि डीजेनुसार "केसांचेही" अमितची बाकी पोस्ट पूर्ण झेपायला अजून थोडी सिरीज बघावी लागेल.

बाय द वे, मनिषा कोईराला तिच्या एण्ट्रीनंतर त्या ग्रामोफोन वाल्याला भेटायला येते तेव्हा त्या सीनला असलेले प्रार्श्वसंगीत हे चक्क "तुज मागतो मी आता" गाण्यात वापरलेले आहे तसेच वाटते. सीन पुन्हा पाहा म्हणजे लक्षात येईल.

मला ते तवायफ कल्चरचे ग्लोरिफिकेशन, मग त्यावर नवीन फॅशन लाइन वगैरे टोटल सिक प्रकार वाटतो.

तुज मागतो मी आता"
>>>>>

मला फारच विस्कळीत वाटल्याने नेटफ्लिक्स हीरामंडीच्या बाजूला 'सिक्रेट्स ऑफ द निॲन्डरथल्स' दाखवत होते हे बंद करून ते सुरु केले. न- अभिनयासगट ते निदान वास्तवाला थोडंफार धरून आहे.

>>>>>>>>> मला ते तवायफ कल्चरचे ग्लोरिफिकेशन, मग त्यावर नवीन फॅशन लाइन वगैरे टोटल सिक प्रकार वाटतो.
सुरेख प्रतिसाद.

>>> मला ते तवायफ कल्चरचे ग्लोरिफिकेशन, मग त्यावर नवीन फॅशन लाइन वगैरे टोटल सिक प्रकार वाटतो.

आपलं काल ऑफलाइन बोलणं झालं त्यानुसार क्लोदिंग लाइनबद्दल पूर्णपणे असहमत.
एकतर तशा प्रकारचे कपडे (अनारकली, शरारे, गरारे इ.) हे 'फक्त' तवायफ बायकांचे कपडे नव्हतेच मुळातच. आणि असते तरीही व्यवस्थित मॉडेस्ट कपडे आहेत, त्या फॅशनचं पुनरुज्जीवन झालं म्हणून बिघडलं कुठे?
हे म्हणजे तमासगीर बायका नऊवारी साडी नेसत होत्या म्हणजे नऊवारी हा तमासगीर बायांचा पोशाख आहे अशा प्रकारचं आर्ग्युमेन्ट झालं.
खेरीज अनारकली सूट्स ऑलरेडी आनंदाने घालतात की सगळे!

फॅशनचा संबंध पेशाशी जोडण्याला काही अर्थ नाही.

दुर्दैवाने आपल्या देशात बहुतांशी परफॉर्मिंग आर्ट्सकडे बघण्याचा दृष्टीकोन पूर्वापार फार वाईट होता. म्हणजे त्यांचा लाभ तर हवा, पण समाजात त्यांना प्रतिष्ठा नाही असला प्रकार. त्यात आता आपण क्लासिकल म्हणून डोक्यावर घेतो त्या सगळ्या पारंपरिक नृत्यशैली आल्या, गायनघराणी आली, नाटकंसिनेमे आले.

घरंदाज बायका नाटकात कशा जाणार म्हणून स्त्रीपार्टी उभे करायचे, आणि मग घरंदाज बायकांनी 'बालगंधर्व फॅशन' करायची हा केवढा विरोधाभास आहे! पण तो नेमका या अशा दृष्टीकोनाचा अर्क आहे!

तवायफ कल्चरच्या ग्लोरिफिकेशनबद्दलही साशंक आहे मी - हीरामंडी बघून कोणाला 'आपणही तवाय्फ होऊया, शरीरविक्रय करूया' असं वाटलं असण्याची शक्यता किती? ग्लॉसी लुक सोडता ग्लोरिफिकेशन काय आहे त्यात? कोणी आनंदाने हा पेशा पत्करल्याचं किंवा पत्करल्यामुळे सुखी झाल्याचं दाखवलंय का?

सुरेख प्रतिसाद. >> थॅंक्स

त्या सुरूवातीच्या एका गाण्यात ("तुम बडे वो हो") शास्त्रीय संगीत, राग वगैरे ठासून भरले असेल तर अमित कदाचित तु.क. टाकेल पण कसले बोअर गाणे आहे ते. असे गाणे झोप उडवणारे हवे. झोप आणणारे नाही. अशा गाण्याने इव्हन दिलीपकुमारला चेहर्‍यावर भावना दाखवणे कठीण जाईल. इथे तर साक्षात फरदीन खान आहे. तो तर "न जाहिर हो तुम्हारी कश्मकश का राज नजरोंसे" स्कूल ऑफ अ‍ॅक्टिंग मधला. मैदानावर जोरदार खेळ वगैरे सुरू असताना बाजूच्या कट्ट्यावर शांतपणे बिडी फुकत पसरलेल्या त्या माणसाची मीम आहे तीच आठवते.

इथे "माणूस म्हंटलं की दोन चार भाव चेहर्‍यावर यायचेच" हे अस्मिताचे सुपरलोल वाक्य आठवले (हकनाक विवाह धागा)

बाय द वे, "तुम बडे वो हो" हे साठच्या दशकातील गाण्यात ठीक आहे. यांना नवीन काही कल्पना सुचली नाही का. जर कपड्यांच्या बाबतीत सलीभ भौगोलिक स्थान-काळ-सामाजिक पार्श्वभूमी वगैरे बरोबर दाखवण्याच्या भानगडीत पडत नसेल, तर गाण्यांतील शब्दरचना व वापरलेल्या कल्पना ई सुद्धा का आधुनिक नसावे?

त्या फॅशनचं पुनरुज्जीवन झालं म्हणून बिघडलं कुठे? >>>

इथे मला नक्की काय खटकले ते लिहीतो. वरती एक वाक्य आहे. ते खरे आहे हे गृहीत धरून हे लिहीतोय.

अजियो”नी त्यांच्या 'एथनिक कलेक्शन'मध्ये लाहोरच्या 'वेश्यांचा पोशाख' सादर केलाय आणि त्याला 'हिरामंडीपासून प्रेरित' असे म्हंटले आहे >>>

यातले "हिरामंडीपासून प्रेरित" मला खटकले. इतकेच. आता ते "शो" पासून प्रेरित असेल, प्रत्यक्ष हीरामंडीपासून नाही वगैरे अगदी शक्य आहे. पण माझ्या डोक्यात हे दोन्ही मी एकमेकांपासून वेगळे करून शकत नाही.

खटकले ते हे - तो स्पेसिफिक संदर्भ मार्केट करणे.

बाकी कोणतेही कपडे एकेकाळी अप्रतिष्ठित व्यक्तींनी वापरले म्हणून ते बाद करावेत वगैरे अजिबात नाही. इव्हन ही अजियो की कोणाची लाइन आहे त्यातील कपडे प्रत्यक्षात हीरामंडी (शो) मधले नसतील, ते एरव्हीही प्रचलित असतील - वगैरे बद्दलही मला काहीच वाद नाही. मला अजियो काय प्रकार आहे हे ही माहीत नाही.

फक्त त्यांनी मार्केटिंग मधे याचा संदर्भ वापरणे हे मला ग्लोरिफिकेशन वाटले व खटकले.

दुसरा मुद्दा - हीरामंडी शो मधे तवायफ व्यवसायाचे ग्लोरिफिकेशन आहे का. त्याकरता मलाच जरा अजून पुढे बघितल्यावरच कळेल. पहिल्या एपिसोडमधे तरी वाटले. मला एकूणच त्या १८-१९ व्या शतकातील चालीरीतींचा नॉस्टॅल्जिया आवडत नाही. इव्हन महाराष्ट्रातील ते उंचा माझा झोका चे कौतुक, काकस्पर्श वगैरे प्रकार मला भयानक रिग्रेसिव्ह वाटतात. त्या काळातील असल्या चालीरीती आळवणारे काहीच मला आवडत नाही.

>>> वरती एक वाक्य आहे. ते खरे आहे हे गृहीत धरून हे लिहीतोय.
यही मार खा गया इंडिया!

हो ते नक्की. त्यांनी स्पेसिफिक संदर्भ दिला नसेल, आणि फक्त तसे कपडे मार्केट करत असतील तर त्यात काही खटकण्यासारखे नाही.

>>गाण्यांतील शब्दरचना व वापरलेल्या कल्पना ई सुद्धा का आधुनिक नसावे >> तडक मडक फडक झाली, दुश्मन की देखो जो वाट लावली! आणि किती आधुनिक हवंय!
बाकी आलवण घालून दाखवणे, आणि तेच तेच कसं आमच्याकडे चालायचं किंवा चांगलं होतं म्हटलं नाही तरी त्याची दुसरी बाजू न दाखवणे ...असं किंवा चक्क protagonist ने भलामण करणे यात चालीरिती कधी आणि ग्लोरिफिकेशन कधी ही सीमा रेषा मला ही वाटलं हीरामंडीत काहीशी सुरुवातीला ओलांडली. मग शेवटी पैसा, सत्ता, अधिकार यामुळे शरीरविक्री, मुलांची विक्री प्रकार लयाला गेले... ( असावेत... ) न्हवे .... देशाच्या स्वातंत्र्यासाठी आम्ही तिकडे पाठबळ दिलं. त्यात मला जो निराशेचा/ प्रतिकाराचा/ चॉईस नसल्याचा अंडर टोन तरी हवा होता तो न्हवता. आणि म्हणूनच ते गलोरिफिकेशन वाटलं.
इतिहास दाखवताना आपण समाज दोन पावलं पुढे नेऊ शकलो नाही तर किमान अर्धे पाऊल मागे जाण्याची शक्यता तरी निर्माण करू नये.

हे अजिओ.

तिथे हे उल्लेख आहेत:
Inspired By The Leading Ladies
Colors of the Diamond bazaar
Shades Inspired by Heeramandi

हीरामंडी बघणं थांबवलं आहे पण -

मला एकूणच त्या १८-१९ व्या शतकातील चालीरीतींचा नॉस्टॅल्जिया आवडत नाही. इव्हन महाराष्ट्रातील ते उंचा माझा झोका चे कौतुक, काकस्पर्श वगैरे प्रकार मला भयानक रिग्रेसिव्ह वाटतात. त्या काळातील असल्या चालीरीती आळवणारे काहीच मला आवडत नाही.

>>>> १०१% अनुमोदन. काकस्पर्श तर आचरटच होता. उंच माझा झोका फार क्वचित बघितले. आनंदी गोपाळही फारसा आवडला नव्हता.

उगीच रिग्रेसिव्ह अहंकार कुरवाळत रहायचं, प्रेक्षकांनी पदराला डोळे -बिळे पुसून समजून- बिमजून घेत सुस्कारेबिस्कारे टाकायचे. विचित्र त्रासदायक प्रथाबिथा निर्माण करणारे पुरुष त्यापासून प्रोटेक्ट-बिटेक्ट करणारेही पुरुषच, वादळात उन्मळूनबिन्मळून नाजूक वेलीसारख्या आधार-बिधार शोधणाऱ्या, हमसून-बिमसून रडणाऱ्या नायिका.

अरे, पीडा गेली आहे तर आनंद व्यक्त करा की हे काय...? बघणाऱ्याला रडू आलं नाही तर मोगॅम्बो सारखं 'खुश हुआ' वाटत 'आऊट ऑफ प्लेस' वाटतं त्याचं काय..!

-----------

इतिहास दाखवताना आपण समाज दोन पावलं पुढे नेऊ शकलो नाही तर किमान अर्धे पाऊल मागे जाण्याची शक्यता तरी निर्माण करू नये.
>>>> +१ त्यामुळे अशा कथा/लेख माबोवर वाचल्या-ले की चिडचिड होते.

म्हणून पोन्नियिन सेल्वन बघा म्हटलं तर तेही बघत नाही तुम्ही!

मला माहिती होतं बाई, 'आयड्यांत' शिक्षा देण्याच्या नुसत्या कल्पनेने तुम्हाला काही समाधान मिळणार नाही आणि तुम्ही लोकांना अधुनमधून गाठणारच. त्यामुळे मी गरीबासारखं आधीच बघून घेतला आहे पण फा मात्र अडकला आहे, पुन्हा एकदा....

अरे किती ते डिस्कशन? त्या आजिओच्या टीमने पण एवढं ब्रेनस्टॉर्मिंग केलं नसेल कलेक्शन बद्दल पण आता करताच आहात तर माझे पण चाराणे
जे कपडे ऍक्चुअली तवायफ कल्चरमधून आलेले असू शकतात अनारकली इ. त्याला तर आपण एथनिक म्हणून साडीचा सभ्य पर्याय (निदान शहरात तरी) करून टाकलं आहे. आता त्याचं नाव आजिओवाल्यांसारखं चमत्कारीक न ठेवता अनारकली ठेवणं व त्याला बॉलिवुडी राजाश्रय (अबू जानी-संदिप खोसला, जया व श्वेता बच्चन) लाभू देणे ही चतुराई नाकारता येत नाही.
आजिओचं कलेक्शन मला फक्त (बिनडोक) मार्केटिंग वाटतं.

बाकी आपल्या संस्कृतीचा भाग म्हणून पूर्वी बऱ्याच गाण्यांत, पिक्चर, सिरीअल आणि चांदोबामध्ये जो ‘अप्सरा’ ड्रेस दाखवायचे तो मला जास्त इम्मॉडेस्ट वाटतो.

म्हणून पोन्नियिन सेल्वन बघा म्हटलं तर तेही बघत नाही
>>>> बघितला की ओ…। हातासरशी पुस्तकंपण वाचली..

मला माहिती होतं बाई, 'आयड्यांत' शिक्षा देण्याच्या नुसत्या कल्पनेने तुम्हाला काही समाधान मिळणार नाही आणि तुम्ही लोकांना अधुनमधून गाठणारच. त्यामुळे मी गरीबासारखं आधीच बघून घेतला आहे पण फा मात्र अडकला आहे, पुन्हा एकदा.... >>>

मी बघायचा सिन्सियरली प्रयत्न केला. पण तेव्हा एंगेज झालो नाही. पंधरा-वीस मिनिटे जेमतेम पाहिला. पण कीर्ती ऐकलेली आहे (स्वाती-तारीफच्या व्यतिरिक्तही ) त्यामुळे अजून एकदा प्रयत्न करणार आहे.

बहुचर्चित हीरामंडी अखेर पाहिली.
खरतर एकदाही नाही पाहिली तरी चालेल.
पण भन्साली हे नाव असल की पाहावीशी वाटतेच.
तर टिपिकल भन्साली क्रिएशन आहे.त्यामुळे कॉस्च्युम्स,सेट्स,ज्वेलरी,डान्स,फँन्टसी,हे सगळ असायलाच हव.ते नसेल तर मग तो भन्साली कसला?
जो माणूस देवदासमध्ये चंद्रमुखी आणि पारोची डान्स जुगलबंदी दाखवू शकतो,बाजीराव मस्तानीमध्ये तर चक्क मस्तानी आणि काशीबाईंचा पिंगा दाखवू शकतो,त्याच्या क्रिएशनमध्ये हे अस का,तस का,विचारायला स्कोपच नाही.
स्टोरी गंगुबाई काठीयाबाद,1942 लव्हस्टोरी अस मिश्रण आहे.
पण गुंडाळलेली मला वाटली नाही.सगळै संदर्भ नीट दिले आहेत.
अँक्टिंग मध्ये एक आलमजेब हिरवीण सोडली,तर मला सगळ्याच आवडल्या.मोजूनमापून काम दिली आहेत.आलमजेबच काम करणारी साहेबांची भाचीच आहे,त्यामुळे तिथेही ही का,अस नाही विचारता येत.
पण नवाबांच्या कास्टिंगमध्ये तेवढे भन्साली साहेब चुकले अस वाटत
शेखर सुमन,त्याचा मुलगा,फरदीन खान, आणखी दोघ ,तीघ,हे नवाब कुठल्या अँगलने भन्सालुंना वाटले ,फक्त हीरोचे वडील नवाब वाटतात.
जरा पतौडीसाहेबांच्या मुलाला घेतल असत तर चालल असत,खानदानी नवाब आयते होतेच की.
माधुरीला घेतल नाही बर केल नाहीतर आणखी चार पाच डान्स, सोनाक्षी बरोबर जुगलबंदी नक्की झाली असती.
तर.एकंदरीत साहेबांच हे ड्रीम प्रोजेक्ट होत म्हणे,ते ओकेच आहे.
पण या एका सिरीजसाठी जी लोक केवळ नेटफ्लिक्सवरच बघणार आहेत किंवा बघणारही नाहीत,त्यासाठी एवढा पैसा खर्च करावा?मग पिक्चर काढला असता तर किती पैसा वाया गेला असता किंवा हे माहित होत म्हणूनच सिरीज काढली,
मग विचार आला की हीरामंडी मराठीत होईल का,कोणी धाडस केलच तर तेवढा पैसा उभा करू शकतील का?
कास्टिंगमध्ये माधुरी,सोनाली बेंद्रे,सिनियर सोनाली कुलकर्णी, आताच्या सई,अम्रुता,म्रुणाल ठाकूर या बॉलीवूडमध्ये काम करणार्यांनाच घेतील की ज्यांनी मराठीटशपासूनच कारकीर्द सुरू केली आहे म्हणजे म्रुण्मयी देशपांडे,मांजरेकरांच्या दोन्हा कन्यका,सई,अम्रुता ज्युनिअर ,सिनियर कुलकर्णी यांनाच घेतील ,महागुरुंच कुटुंबही चालेल.
पण नवाबांच काय,मराठीत नवाब कुठून मिळणार.
होऊ शकेल का मराठी हीरामंडी.टँलेंटमध्ये मराठी कमी नाही.पैसा मात्र नाही.

नथ हा प्रकार सुंदर वाटतो. पण ते जे काय जडव्यागळ त्या सिनेमात घातलय तो प्रकार आवडत नाही.
हीरामंडी त्यामुळेच बघितला नाही. पण एवढ्या चर्चेनंतर तेवढी नाराजी टाळून, पहावासा वाटतो आहे. बघू वेळ मिळतो का कसे.

>>> अमिताभ बच्चनचे७० च्या काळातले दिवार, डॉन आणि इतर अनेक आयकॉनिक अँग्रीयंग मॅन सिनेमे बघताना मुंबईच्या कुप्रसिद्ध गँगस्टर्सचे ग्लोरीफिकेशन झाले , ते सिनेमे बनवायालाच नको होते असं वाटलं का कोणाला ?

पुन्हा अडकला फा!

प्रोग्रेसिव लोकांच्या कथा, समाजाला शिकवण देणार्‍या बोधकथा पहायच्याय का तुम्हाला ?>> नाही. पण रीग्रेसिव्ह अंडरटोन असेल तर तो आहे हे लिहून दाखवायचय. रिग्रेसिव्ह दाखवा की, त्याची अगदी शोकांतिका करा असं नाही, पण गोडवे नक्की गाऊ नका.

बच्चनचा अभ्यास नाही. पण उदा द्यायचं झालं तर बटाट्याची चाळ ललित, व्यक्तिचित्रण, विनोदी, त्या काळची मूल्ये व्यवस्था इ. इ. नो इशुज

पण चाळीचे मनोगत - ग्लोरिफिकेशन. त्या काळात ग्लोरी. होतं का माहीत नाही, असावं बहुतेक. पण आज कोणी त्यावर काही कलात्मक केलं आणि ते जसं च्या तसं ठेवलं तर मात्र निव्वळ ग्लोरिफिकेशन.
आणि एक उदा. वॉल्टर व्हाईट.
आता याचा आणि पीएस चां काय संबंध हे समजायला तरी त बघेन.

पहिला एपिसोड पाहिला. सगळं खूप खोटं, तकलादू वाटत रहातं. त्यामुळे एंगेजिंग नाही वाटली. मला नाही वाटत पुढे बघेन. इतका पेशन्स नाहीये. भन्साळी चं नुसतंच सगळं भव्य-दिव्य प्रकरणाचा कंटाळा येतो.

समाजाला शिकवण देणार्‍या बोधकथा >>> माझाच गणपुले सुबोध

काय खटकले ते पुन्हा लिहीतो:

मला एकूणच त्या १८-१९ व्या शतकातील चालीरीतींचा नॉस्टॅल्जिया आवडत नाही. इव्हन महाराष्ट्रातील ते उंचा माझा झोका चे कौतुक, काकस्पर्श वगैरे प्रकार मला भयानक रिग्रेसिव्ह वाटतात. त्या काळातील असल्या चालीरीती आळवणारे काहीच मला आवडत नाही.

दीवार वगैरेची तुलना याच्याशी कशी होईल.

त्या काळी वीज होती ?
एका पात्राच्या तोंडीं वाक्य आहे..
बिजली भी अभी गुम हो गयी..
एरवी तर अगदी काळोख्या हवेल्या - रस्ते आणि कंदिलाच्या प्रकाशात नाचणाऱ्या नर्तकी दाखविल्या आहेत....!!

हो! विजेचं गंडलेलं आहे. अनेक दृष्यांत लाईट बल्ब आहे. बाकी काही हुशार लोकं मेणबत्ती घेऊन हौदात उतरून 'फाइंडिंग मणी' ही करतात.

ह्यात नवाबांनी तवायफ ठेवली नसुन तवायफ नवाब लोकांना ठेऊन आहेत असे वाटत एवढच Glorification आहे‌‌.

फॅशन लाइन बद्दल काही प्रॉब्लेम नाही....पण 'फा' च्या ग्लोरिफिकेशनच्या मुद्द्याशी सहमत...भन्साळीच्या एकदरित सगळच भव्य दिव्य करण्याच्या अट्टाहासाने तवायफ असण म्हणजे काहितरी भारी,प्रतिश्ठित असण असल्यासारख वाटतय...कलाकुसर केलेले रेशमी कपडे, हिर्‍या मोत्याचे दागिने, राजे राजवाड्यासारखे कारन्जे वैगरे उडणारे, वेलवटेचे पडदे असणारे भव्य महाल..प्रत्येकिचा ठरलेला नबाब...आखरी मुजराला प्रतिस्ठा... लुक्स लाइक तवायफ हॅविन्ग गाला टाइम.

तवायफ नवाब लोकांना ठेऊन आहेत असे वाटत >>

ह्यात नवाबांनी तवायफ ठेवली नसुन तवायफ नवाब लोकांना ठेऊन आहेत असे वाटत Happy एवढच Glorification आहे‌‌. >>> सिरीयसली. एका मर्यादित चौकटीत व प्रसंगात त्यांनी तात्पुरते हक्क गाजवणे वेगळे. इथे पोलिस प्रमुख सुद्धा तेथे मुजर्‍याला आल्यासारखे येताना दाखवले आहेत. मुजरा पाहायला नव्हे. करायला.

बाकी काही हुशार लोकं मेणबत्ती घेऊन हौदात उतरून 'फाइंडिंग मणी' ही करतात. >>> हो आधी दिवस असताना चांगली रात्र होऊ देउन मग अर्थात इथे किमान पाण्यात मोती शोधतात ते काही कमी नाही. पद्मावत मधे जंगलात शोधतात.

एकूण रानोमाळ लॉजिक सिरीज दिसते. तवायफ हे इज्जतदार पब्लिक असणे, त्यांना लोक आदाब वगैरे करणे आणि ताजने "अब हवे तवायफोंसे आदब सीखनी पडेगी" म्हंटल्यावर ऑफेन्सिव्ह वाटणे - हे दोन्ही दोन वेगळ्या सामाजिक स्थितीतून येतात. एकाच नाही. कोणत्या जमान्यात एक लायब्ररीवाला एका नवाबाला "क्या पता भाई" म्हणतो? हे म्हणजे डाउनटाउन मधल्या अर्ल ला पोस्टमास्टर ने "no way dude" म्हंटल्यासारखे आहे. बाकी इतकी नवाबी आदब वगैरे असताना एका रॅण्डम स्त्रीच्या थेट अंगचटीला जाणे वगैरे वरती अनेकांनी लिहीले आहेच.

तो नियाझी शेर मधली एक ओळ म्हंटल्यावर आलमने दाद दिल्यावर शेर पूरा तो होने दो म्हणतो. तो विनोद शराबी मधे येउन गेला आहे आणि तेथे धमाल आहे - विशेषतः अमिताभची "देखो हां" वाली अ‍ॅडिशन.

भर दंग्यात मधे सीन फ्रीझ केला आहे. पोलिस विचार करतोय की हा तर सिरीजचा नायक दिसतोय. याला मारावे की नाही. बाकीचे शिपाई आपण आपले नाकासमोर लाठीचार्ज करावा. आपल्या अधिकार्‍याला गोळी घातली तर आपला संबंध नाही अशा स्टाइल मधे आपले काम करत राहतात. RRR मधला सीन वाटतो. गांधीजींनी अनेक वर्षांंनंतर दिलेली "करेंगे या मरेंगे" स्लोगन इथे ७०-८० वर्षे आधीच वापरली आहे.

टेम्पो शायरीही बघितली एकात डायरी व शायरी असे यमक जुळवले आहे. त्यावरून चित्रीकरणाच्या वेळी एखादे लाहोरी रावसाहेब "तेवढं एक डायरी बसतं का बघा" असे विचारत आले असावेत. मग केसरिया मधले "लव्हस्टोरियाँ" काय वाईट होते. बाकी त्या नियाझीचा एक शेर "किसीके मनाने मे लज्जत वो पायी, के फिर रूठ जाने को जी चाहता है" या साहिरच्या शेराशी मिळताजुळता आहे. ते ठीक आहे.

सीन्स मधले पार्श्वसंगीत मात्र एकदम श्रवणीय आहे.