आशियाना विदाउट भटारखाना

वरील लिंकमधून
The high prices of real estate and an increase in loneliness are leading people to seek new ways of living. >> बरोबर, जागेचा तुटवडा असेल किंवा जागा परवडत नसेल तर(च) हा पर्याय चाचपून बघावा, असे माझे वैयक्तिक मत आहे.

भन्नाट लेख आहे !
आणि चमकदार बिजनेस कल्पना ..

सध्या स्त्री-पुरुष समानतेच्या अनुषंगाने जे चुकीचे समज तयार होताहेत ते कॅश करून घ्यायचा प्रयत्न आहे

अगदीच नगण्य लोकांना हे सोयीचे ठरेल. ते ही कायमस्वरुपी नाही. लाँग टर्मचा विचार करता गैरसोयच आहे ही.

स्त्रियांनी वा पुरुषांनी स्वयंपाकात वेळ दवडूच नये या विचारसरणीवरून लक्षात येते की स्वयंपाकातून मिळणाऱ्या आनंदाला आपल्याकडे कसे दुय्यम लेखले जाते.

घरात लहान मुले असताना कल्पनाच करवत नाही अश्या सेटअपची.
आता हेच बघा ना, काल रात्री बरे नसल्याने मी अकरालाच झोपलो. पहाटे पाचला ऊठलो. पोरे जागीच होती. मी ऊठताच भूक लागली म्हणत पास्ता बनवायला सांगितला. मी हो म्हणालो, बदल्यात त्यांच्याकडून पसारा आवरून घेतला. केर काढून घेतला. मुलीने अतिउत्साह दाखवत लादीपोछाही केला. मग मीही खुशीखुशी पास्तामध्ये एक्स्ट्रा बटर टाकले. कदाचित हा पदार्थ पौष्टिकही नसेल. पण अश्या बाहेरून मागवण्यात ती मजाही आली नसती. मग ऑर्डर करायचे काम लेकीनेच केले असते आणि त्या पसाऱ्यात बसूनच पास्ता खाल्ला असता. त्यामुळे घरात किचन हवेच. घराला घरपण त्यानेच येते. ते पैसे खर्च करून मिळवण्याचा अट्टाहास नसावा.

झाल्यास शौचालय फिरते ठेवा. बटण दाबले की आले दारात. काम उरकले आणि पुन्हा बटण दाबून तो शौचाचा डब्बा धुलाईविभागात पाठवला

कमीत कमी अन्न गरम करायची तरी सोय हवी. लहान बाळ /मुले असतील घरात तर कसं करणार? प्रत्येक वेळेला कॉमन स्वयंपाकघरात जाणे शक्य नाही. स्वयंपाक नको असेल तर भारतात तरी बाई लावू शकतो दोन वेळच्या स्वयंपाकाला.
बोहरी समाजाचा डब्यामागचा उद्देश माहीत नव्हता.
आतापर्यंत सोसायटीतल्या बोहरी स्त्रीला डबा घेतांना आणि उरलेल्या वेळात गॉसीप करत टाईमपास करतांनाच पाहिलं होतं पण त्या डब्यामागे इतका छान उद्देश आहे हे माहीत नव्हतं. स्वयंपाक नाहीचा ऑप्शन असणे छान आहे पण वेळी अवेळी मुलांसाठी तरी काही करायला किचनची सोय हवीच.

बोहरी समाजाची लोकं आमच्याईथेही आहेत. त्यांच्याकडे डब्बे येतानाही पाहिले आहेत. पण याचा फायदा बायकांनी उचललाय असे आढळले नाही. कमावणारी जनता पुरुषच होती. तसेच त्यांच्या घरातही किचन होतेच. सणासुदीला छान छान पदार्थ बनवून आम्हालाही दिले जायचे.
अर्थात फायदा उचलणारे उचलतही असतील. पण एकदा या चक्रात अडकलो की अडकलो. समूहासाठी एक नियम याचसाठी नकोसा वाटतो. प्रत्येकाला मनाप्रमाणे जगणे अवघड होते.

सात कोटी खर्च करूनही घरात किचन नाही? माझ्या साध्या हैद्राबादी पेंट हाउस मध्ये बेडरूम मध्ये पण फ्रिज ठेवला होता व एक किटली. मी २६ वर्शे संसाराची व नंतरही पार लॉक डाउन नंतर मुलगी शिफ्ट होईपरेन्त किचन मॅनेज केले आहे. बायकांनीच स्वयंपाक करा वा / चाकोरीत बांधून घ्यावे अशी माझी आजिबातच अपेक्षा नसते हे सर्वत्र विदीत आहे. परंतु एक माणूस व्यक्ती म्हणून आता राहतानाही घरात किचन ची गरज भासतेच.
लोकांनी बनवलेले चारीठाव मी खाउ शकणार नाही. मच ऑफ धिस हॅज टु डू विथ कंट्रोल. मसाले/ भाज्या/ किराणा/ दूध दुभते ह्यावर आपला कंट्रोल हवा ही माझी गरज आहे. मनात आले ते मनात येइल तेव्हा खाता करता आले पाहिजे. आता माझा स्वयंपाक साधा व्हेज असतो - पुणेरी पद्धतीचा - खरंच लहान मुले आजारी ज्ये ना असतात त्या घरात तर किचन ची गरज केव्हाही लागू शकते. बारक्यांना भूक लागली तर रात्री तीन वाजता पण म्यागी बनवायला किचन लागेल ना.
मी आता गेम खेळते तेव्हा रात्री फारसे जेवत नाही . एक नॅप घेते व साडेबाराला रात्री उठते. गेम इवेंट लायनीत आणून होई परेन्त दोन अडीच वाजतात व फोन ची बॅटरी संपायला येते तेव्हा तो चार्जिन्गला लावुन गरम गरम अर्धाच कप का होईना चहा बनवते.( सोसाय टी टी, अर्धा कप साखर. ) बरोबर दोन तीन मारी. मग झोपते . असले काही कमुन्टी किचन मध्ये करता येइल का.

सकाळी उठल्या उठल्या तयार होउन डिसेंट कपडे घालून चहा बनवायला क. किचन मध्ये जायचे तर फार बोअर होईल.

सगळी घरं किचनलेस बनवा असा काही नियम येत नाहीए. ज्यांना अशी घरं हवीत, त्यांच्यासाठी ती असतील. ( तशा घरांसाठी मागणी निर्माण व्हावी म्हणून किंवख ती गळ्यात घालण्यासाठी मार्केटिंग ही होईलच)

हो . हे चहा पिण्यासाठी कपडे बदलावे लागणं फारच कटकटीचं ठरू शकेल. हा मुद्दा लक्षातच नव्हता आला.

घरी पेट्स असले तर त्यांनाही दोन तीन ला रात्री भूक लागते हा अनुभव आहे. बाहेर काहीही सुविधा उपलब्ध असल्या तरी आपण घरी स्वतःने स्वतःपुरते काही करायचे सोडत नाही तसेच आहे हे. - फार संत्रे सोलत नाही. पण बँकेत पैसे असूनही घरी थोडे ठेवतोच .

त्यातही इतके युट्युब बघून लगेच काही बनवायचे डोक्यात आले तर ते कुठे करायचे?
ही कल्पना जे लोक्स मुळातच स्वयंपाक करत नाहीत त्यांना पटेल. पण किचन म्हणजे सामान आणणे व भरणे, स्वच्छता, वेग वेगळी एप्लायन्सेस शोधून आणणे वापरणे व स्वच्छ करणे, तयारी, भरलेला फ्रिज, त्याचे व्यवस्थापन, आस्वपु, हे सर्व आले. मला तर फिरायला सुद्धा डी मार्त / बिग बझार/ व हर प्रकारची सुपर मार्केट / किराणा दुकाने आव्डतात. काय कय नवीन आले आहे ते कळते, ताजी भाज्या फळे
घ्यायला आव्डते. एक दोन अ‍ॅपल, तीन केळी चार चिक्कू पाच पेरू व थोडीशी द्राक्षे का होईना घेतेच. व घरी आल्यावर हे कापून फ्रूट चा ट बनवते
वाटीभर. कमी पण चविस्ठ खाते. वीकांताला काय बनवायचे ते ठरवून बिग बास्केटला ऑर्डर टाकते.

मला अगदी एक दीड कोटीचे घर मिळाले तरी मी ते फॅन्सी किचन बनवून घेइन व एक ग्लास फ्रेश ऑरेंज ज्युस का होईना हाताने बनवीन.

आता परिस्थितीनुसार आपल्याला किती दिवस स्वतःचे स्वतः करायला जमत आहे ते बघणे हे एक चॅलेंज आहे. ( वय प्लस आजार पणे प्लस वर्क्लोड) त्यामुळे स्वतः स्वयंपाक करणे जमेल तसा हा एक गोल असतोच रोज. कंटाळा आला/ तलफ/ हौस/ वेळ नाही ह्या प्रसंगी स्विगी आहेच.

आजचीच गोष्ट : हा लेख वाचून आज ऑफिसच्या कँटिन मध्ये ब्रेफा खायचा व लंच बांधून न्यायचे हे ठरवले पण आळस बाजूस ठेवून पोळ्या भाजी कोशिंबीर बनवली. एक रसभाजी रात्रीला बनवून ठेवली. गरम चार पुर्‍या तळल्या रात्री की झाले. तीन मला एक कुत्र्याला. असे फ्रीडम क कि मध्ये कसे मिळेल.

विस्कळीत प्रतिसादाबद्दल क्षमस्व

वेगळी चूल मांडली ... कुटुंब विभक्त झाले की म्हणायचे पूर्वी ... हा वाकप्रचार इतिहास जमा होईल.

चूल मांडलीच नाही तेव्हा काय म्हणायचे?
कुटुंबच नाही?

व्हेज नॉनव्हेज अशी वेगळी वेगळी किचन्स असतील का? मी मुंबईत नवीन होते तेव्हा एकदा पोळी भाजी केंद्रातून पोळी व कोबीची परतलेली भाजी आणली होती. घरी आणून प्लास्टिक पिशवी उघडल्या वर कोबीच्या भाजीला इतका फिश स्मेल येत होता की खाववेना. पोळ्या अगदी सुरेख रेशमी होत्या पण भाजी जस्ट रुइन्ड इट. मासे मी पण खाते पण व्हेन यु आर एक्स्पेक्टिन्ग व्हेज मील इट शुड बी व्हेज राइट. चीटेड वाटले मला तरी.

कुत्र्यासाठी चिकन उकडावे लागते तेव्हाही एक विचित्र वास येतो जो व्हेज व्यक्तीस सहन होणार नाही. हे असले प्रकार कुठे करायचे. भाज्या स्वच्छ धुतल्यात कि नाही. ब्रेड शिळा आहे का, दही फार आंबले आहे का ? असल्या चौकशा कोण करणार.

छान चर्चा सुरु आहे.
कन्सेप्ट आवडली असली तरी पुर्णपणे पटली नाही. बरीच कारणे वरील प्रतिसादांतून आलेलीच आहेत. बाहेरील खाणे आवडते परंतू बरेच पदार्थ स्वतःच्या हातचे जास्त आवडतात. स्वतः बनवून खाण्याची सोय या प्रकल्पात दिली आहे पण मलातरी दुसरीकडे स्वयंपाक करताना पदार्थाला जी चव माझ्या किचनमध्ये येते ती दुसरीकडे साधत नाही. इव्हन माझ्या माहेरीसुद्धा. इकडे तर आजूबाजूला प्रो शेफला बघूनच माझा निम्मा कॉन्फिडन्स लो होईल त्यामुळे असाच एखादा स्वतः बनविलेला पदार्थ खाण्याची इच्छा झाल्यास इथल्या घरांमध्ये एक छोटासा का होईना पण किचन असावा. एरव्ही मला आयतं बसून खायला आवडेल. बाहेर जाताना घरातल्यांच्या ४ वेळच्या खाण्याचे काय? हा प्रश्न पडणार नाही.
कितीही प्रगत, प्रेमळ सासर असले तरी आज मला कंटाळा आला आहे, जेवण बाहरुन मागवू हे सांगताना जिभ जड होतेच. या कन्सेप्ट मध्ये तो प्रश्नच उद्भवणार नाही.
बाकी ते अन्नाची क्वॉलिटी, हायजिन वैगरे तपासावे लागेल.

किचनलेस घर आणि कम्युनिटी किचन हा काही नवा प्रकार नाही. ही कल्पना बरीच जुनी आहे आणि या ना त्या रुपात अधून मधून पुढे येत असते.
मला स्वतःला जेवणाची आयती सोय आणि जोडीला घरात ग्रोसरी-हाउसकिपिंगला मदत असलेले छोटे का होईना स्वतंत्र किचन आवडेल. इतके पैसे टाकल्यावर मला स्वतःला स्वयंपाक करावासा वाटला तर त्यासाठी पर्सनल स्पेस हवीशी वाटेल. कधीतरी मजा म्हणून ठीक पण नेहमीसाठी कम्युनिटी किचन वापरायला नाही आवडणार.
माझ्या मुलाने काही वर्षं रुमीज सोबत अपार्टमेंटचे किचन शेअर केले. छान मैत्री होती तरी किचन बाबत अ‍ॅडजस्ट करणे प्रत्येकालाच थोडेसे जाचक वाटे. स्वतंत्र रहायचे ठरले तेव्हा किचनचे म्हणून एक वेगळेच स्वातंत्र्य मिळाले. स्वतःचा काँडो घेतला तेव्हा किचनची जागा, ओटे-सिंक किती, भांडीकुंडी आणि वाणसामान ठेवायला कपाटे किती, फ्रीज किती मोठा, ग्रोसरी स्टोअर्स पासून अंतर हे मुद्दे विचारात घेतले होते. कारण त्याचे मोठे सेविंग आठवड्याचे फूडप्रेप आणि स्वयंपाक यात असते. त्याशिवाय आवड म्हणून स्वयंपाक करणे असते तसेच कामाचा ताण कमी करणे, त्या संबंधीत एखाद्या प्रश्नावर विचार करणे यासाठीही स्वयंपाक करणे चालते. एकंदरीत त्याच्यासाठी स्वयंपाकघर महत्वाचा मुद्दा होता.

आर्थिक कारणास्तव किचन नसलेल्या खोल्यांतून रहावे लागते अशांसाठी कम्युनिटी किचनची सोय असेल तर बाहेरचे किंवा पाकिटातले मायक्रोवेव जेवण याला अजून एक पर्याय असेल. स्वतःची ग्रोसरी वापरुन रांधता आल्याने बचतही होईल. ज्यांना काही कारणाने अन्न रांधणे शक्य नाही अशांसाठीही पोषक अन्नाची सोय माफक दरात कम्युनिटी किचनमधून झाली तर आरोग्य चांगले रहायल मदत होईल.

इथे बर्‍याच युनिवर्सिटीजच्या डॉर्म्सना कॅफेटेरीया/डायनिंग हॉल सोयीव्यतिरिक्त बेसमेंटमधे कम्युनिटी किचनची सोय असते.
सिनीयर लिविंग असते तिथे त्यांचा कॅफेटेरीया असतो, त्या शिवाय खोलीला छोटे स्वतंत्र किचन हवे असल्यास वेगळे दर असतात. आमच्या गावात स्वतःच्याच घरात, ओळखीच्या परीसरात म्हातारपण घालवता यावे म्हणून घरपोच जेवण मिळायची सोय आहे. त्याशिवाय घरी एकटे जेवायचे नसेल तर सिनियर सेंटरमधेही जेवायची सोय आहे. ही सोय हॉस्पिटलच्या सहकार्याने आहे. मात्र असे असले तरी ग्रोसरी करायला मदत, घरी येवून अन्न शिजवायला मदत/ अन्न शिजवून देणे वगैरे सुविधाही सिनीयर्ससाठी माफक दरात उपलब्ध केल्या जातात, कारण त्यातले स्वातंत्र्य लोकांना आवडते.

बाकी स्त्रीवर स्वयंपाकाचे ओझे नको म्हणून घराला किचनच नको हा काही उपाय नव्हे. त्याऐवजी प्रत्येकालाच वयानुरुप स्वयंपाक आणि इतर घर चालवण्याचे शिक्षण द्यावे. स्वयंपाक हे काहीतरी फालतू काम आहे असा माईंडसेट असलेली बरीच जनता बघण्यात आहे. त्यात पुन्हा गंमत अशी की संसार मांडल्यावर एक पार्टी पारंपारिक साचा पुढे करत हे फालतू काम माझे नाहीच असे म्हणते आणि दुसरी पार्टी नाईलाजाने पारंपारिक साच्यात अडकते. थोडक्यात ओझे वाहाणे तसेच रहाते. ज्या लाईफ स्कीलमुळे तुमचे भरणपोषण होते, कच्चे खाण्यासाठी योग्य नसलेले घटक खाण्यायोग्य होतात, काही नाशिवंत घटक टिकावू बनवू शकल्याने अन्नाची उपलब्धता वाढते ते फालतू कसे? ही नकारात्मकता बाजूला सारून मुलगा-मुलगी भेद न करता लहानपणापासून हळूहळू जबाबदारी घ्यायची सवय लावावी. पुढे तुमचे कामाचे स्वरुप, उपलब्ध असलेल्या आणि परवडणार्‍या सोयी-सुविधा यानुसार आऊटसोर्स करायचे स्वातंत्र घेता येइलच पण ते शक्य नसल्यास घरातील सर्व सदस्यांनी जबाबदारी घेतल्याने एकट्या स्त्रीवर ओझे येणार नाही. पानात वाढलेल्या अन्नामागच्या कष्टाची जाणीव असली की नखरे करणेही आपोआप कमी होते.
घरातील कुणालाच अन्न शिजवणे शक्य नाही अशा वेळी सोय म्हणून कम्युनिटी किचनमधून माफक दरात चांगले अन्न मिळायची सोय असावी, असे अन्न आणणे याकडे नकारात्मक दृष्टीने बघू नये मात्र त्याचवेळी घरी शिजवलेले अन्न याकडेही नकारात्मकतेने बघू नये.

अमा, अर्धा कप नसेल साखर
अर्धा चमचा असेल
(खूप इमेल्स वाचली की अशी छिद्रानवेषी (हा शब्द चुकीचा लिहिल्याबद्दल त्रिवार माफी) सवय लागते.)सगळे कंस बंद केले आहेत.

मी पण अर्धा कप वर अडखळलेलो. पण अमांची पोस्ट आहे म्हणून हसुन पुढे गेलो. हवा असेल तर
वा! वा! कंसांची काळजी घेतल्याबद्दल पेशल धन्यवाद.

He he ho ardha cup tea ardha spoon sakhar

हा धागा आणि ईथली चर्चा वाचून मला राजू बन गया जंटलमॅन या पिक्चरमधील शाहरूखचा हा सीन आठवला.
पर्रफेक्ट बसतोय ईथे

https://www.youtube.com/watch?v=gFHQ-C1SW0o&t=3377s

>>- सात कोटी पासून सुरु<<
धागा रुळावर आणण्याचा प्रयत्न करतोय..

सात कोटिच्या फ्लॅट्मधे रहाणार्‍याला बाकिचे फुटकळ प्रश्न पडत नसावेत...

Women are enjoying their womanhood, motherhood and most importantly their careers and lives even after they stopped cooking babies in their bellies. (Read:- Surrogacy by freezing eggs at an early age). This life changing scientific innovation has been serving everyone involved very well. More women and their male/female partners who cannot go through pregnancy phase for various different reasons, are increasingly benefiting from this.

I am sure on similar lines, homes without kitchens will find their place in society sooner or later. This may not be a phenomenon for masses but a certain class will definitely grow accustomed to it.

आयेम कन्फ्युज्ड! सरोगसी मुळे वुमनहुड, मदरहुड, करिअर करायला मिळतं अ‍ॅट द कॉस्ट ऑफ डेलिगेटिंग (रीडः फोर्सिंग) समवन एल्स कुक योर बेबीज मेकिंंग इट देअर सोल करिअर? मुलं गर्भाशयाबाहेर वाढत असतील तर समजू शकतो. माझा सरोगसीला अजिबातच विरोध नाही पण त्यामुळे हे सगळं होतंय हे ही खरं असू शकेल. फक्त अ‍ॅट द कॉस्ट ऑफ काय?
हे म्हणजे प्रगत देशांत कचरा नाही, सगळं सगळं रिसायकल होते म्हणजे काय? तर सगळा कचरा एक्सपोर्ट करतात. लोकल रिसायकल चेक मार्क पुरतं, बाकी ते ही एक्सपोर्ट. बास!
किंवा इलेक्टिक कार कित्ती कित्ती छान. अ‍ॅट द कॉस्ट ऑफ ती बनवायला दृष्टी आड पर्यावरणाची अक्षरशः वाट लावून टाकायची. पण कुठल्या पर्यावरणाची? आमच्या सबर्बन नाही, वाळवंटातील पर्यावरणाची. किंवा एशिअन देश आहेतच. पण वापरताना बघा बघा! बिलकुल धूर सोडत नाही. असा उफराटा कारभार आहे.

Having a baby through surrogacy vs. carrying a healthy baby full term, giving birth . That's the difference.

Ultimately it is individual choice. Do you have the freedom and independence to exercise your choices.

विचार करते आहे. त्रिकाळ पोटात अन्न जायचं तर त्रिकाळ कोणीतरी रांधणं आणि प्लॅनिंगपासून क्लीनिंगपर्यंत कोणीतरी करायला हवंच. त्यातलं कायकाय आणि किती वेळा डेलिगेट करता येऊ शकतं हा खरा प्रश्न. मूल होऊ द्यायचं की नाही ही मुळातच ऐच्छिक विषय आहे, अन्नप्राशन हा (अजूनतरी) नाही.

सरोगसी मुळे वुमनहुड, मदरहुड, करिअर करायला मिळतं अ‍ॅट द कॉस्ट ऑफ डेलिगेटिंग (रीडः फोर्सिंग) समवन एल्स कुक योर बेबीज मेकिंंग इट देअर सोल करिअर?

+१
मज्जा म्हणजे सरोगसी हे त्या दुसऱ्या बाईचं exploitation आहे हा विचारही या अशा लिबरल लोकांच्या मनात येत नाही. उलट आम्ही दमड्या मोजून त्या गरीब बाईचा उद्धार करतोय असं वाटतं.

ही चर्चा इथे फारच ओढून ताणून वाटतेय पण तरी
सरोगसी म्हणजे दुसर्या बाईवर ते मातृत्व फोर्सच केले जाते किंवा exploitation च असते असे थोडीच आहे? बाय चॉइस कुणी ते काम पैसे घेऊन करत असेल तर आपण कोण जज करणारे?कोण कुणाचा उद्धार करतेय असं नाही पण त्या कामासाठी पैसे देणारे आहेत तसे ती सर्विस देऊन पैसे मिळवण्याचा मार्ग कोणाला तरी निवडावासा वाटला. ते इल्लीगल पण नाही. मग काय इश्यू आहे?

>>> मग काय इश्यू आहे?
मज्जा, दमड्या, गोणपाट वगैरे नाट्यमय चित्रदर्शी शब्द वापरून तुच्छता व्यक्त केली की एकही दमडी न मोजता गोणपाटावर बसल्याजागी मज्ज्ज्ज्जा येत असेल का?

Submitted by अनिंद्य on 29 March, 2023 - 04:05>>
यात त्या सर्वांना एकाच प्रकारचे जेवण मिळत असणार ना आणि ते ही ठरलेल्या वेळेच्या तुकड्यात. आज मला अमुक हवे ते ही इतके वाजता असे नसणार. अमेरीकेत पूर्वी Chuck Wagon असत. त्यातही त्याचा फिक्स्ड मेनू असे.

सरोगसी आणि रोजचे अन्न याची तुलनाच पटली नाही. त्याशिवाय सरोगसी, स्वतः मूल जन्माला घालणे, दत्तक घेणे वगैरे जे काही आहे त्या योगे अपत्य प्राप्ती झाल्यावर पुढे मूल वाढवणे हा प्रकार असतोच की! म्हणजे किती जरी नॅनी वगैरे ठेवून आऊटसोर्स केले तरी पालक म्हणून जबाबदारी असतेच ना! म्हणजे पूर्ण वेळ मूल संभाळायला हायर्ड हेल्प असली तरी मुलाला आईबाबांची गरज उरतेच.

अन्नाच्या सोईबद्दल बोलायचे तर हाऊसकिपर + कुक असा दोन जणांचा स्टाफ हे काम तुमच्याच घराच्या स्वयंपाकघरात करतात की! अगदी काही बघायला लागत नाही. म्हणजे आजोळी, बाबांच्या माहेरी, अजून काही नातलगांकडे असे चालायचे. आत्ताही नात्यातील बर्‍याच घरांत हे पार्शली चालते.
मला स्वतःला घराला छोटेसे देखील किचनच नाही हे इंस्टिट्यूशनल वाटते. मात्र ज्या लोकांना कामाच्या स्वरुपामुळे बरेच काळ प्रवास असतो, कामाचे तास पक्के नाहीत, कामही तसे शरीर-मन थकवणारे आहे अशांसाठी स्वत:चा हाउसकिपर+ कुक असा स्टाफ बाळगण्यापेक्षा लेखात लिहिले आहे तसे सोयीचे वाटेलही.

किचनलेस होम च्या चर्चेत आतापर्यंत संस्कृती, कपडे, अर्थार्जन, संडास, सरोगसी, customisation, Privilege, choice, शोषण इ. पर्यंत आपण आलो.

आता पुढे ?>>
सार्वजनिक न्हाणीघर अशीही संकल्पना राबवता येईल या संकुलांमध्ये.
सांडग्यांच्या चाळीत भगिनींना याचा विशेष फायदा होत असे.
(ज्यांना माहित नाही त्यांच्यासाठी: लहान मुलांना सार्वजनिक अंघोळी घालण्यासाठी)