झोंबिवली - मराठी चित्रपट

झोंबी म्हणजे जिवंत प्रेत! एक शरीर ज्यात आत्मा तर आहे. पण मेंदू नेहमीसारखा काम करायचा बंद झाला आहे. जणू एक पुरलेली सडलेली डेडबॉडी उकरून काढली आणि तिला खेळण्यासारखे चावी देऊन सोडले लोकांचा चावा घ्यायला. पण गंमत ईथेच संपत नाही. हे झोंबी ज्यांचा चावा घेतात ते सुद्धा झोंबी होतात. आणि हे जास्त डेंजर असते. कारण अश्याने यांची संख्या वाढतच जाते. वाढतच जाते. वाढतच जाते. पण यावर ऊपाय काय? पहिला झोंबी नेमका कश्यामुळे बनतो? आणि हे झोंबी नेमके दिसतात कसे? करतात काय? या प्रश्नांची उत्तरे जाणून घ्यायची असतील, तर झोंबिवली जरूर बघा. या लेखात मी यापैकी एकही उत्तर देणार नाहीये

तर ही कथा काही आटपाट नगरात घडत नाही. हि कथा घडते आपल्या डोंबिवली शहरात. आता हे डोंबिवली झोंबिवली यमकात बसते म्हणून ही कथा तिथे घडत नाही. तर डोंबिवली ज्या पाण्याच्या प्रॉब्लेमसाठी कुप्रसिद्ध आहे तोच या झोंबीकथेचाही आत्मा आहे.

कथेची स्टारकास्ट जबरदस्त !

या कथेचा नायक आहे चिकणा अमेय वाघ. जो कुठलाही मेकअप न करता केवळ आपल्या अदाकारीने स्वतःच एक झोंबी असल्याचा अभिनय उत्तम वठवू शकतो. कदाचित हिच त्याची जमेची बाजू जे त्याला ही भुमिका साकारायला मिळाली. नशीब काढले पठ्ठ्याने.

नशीब काढले ते यासाठी की त्याच्या समोर आहे, आरस्पानी सौंदर्याचा नमुना वैदेही परशुरामी. (आरस्पानी = आरसा आणि पाणी हे जसे प्रकाश परावर्तित करून बघणार्‍याचे डोळे दिपवतात तसे डोळे दिपवून टाकणारे सौंदर्य) झोंबींच्या विद्रुपतेमुळे जे चित्रपटाची फ्रेमही तद्रुप होते त्याला ती छान बॅलन्स करते

तिसरा कलाकार ललित प्रभाकर - हा याआधी माझ्या फारसा आवडीचा नव्हता. तसा नावडीचाही नव्हता. म्हणजे चॅनेल सर्फ करताना हा दिसला तरी मी सहज पुढे जायचो. यापुढे कदाचित थोडा थांबत जाईन. कारण या आधी मी त्याला केवळ गुळगुळीत चेहर्‍याचे पाहिले होते. त्याचे रोलही तसेच मिळमिळीत पाहिले होते. पण यात मात्र लूक सुद्धा डॅशिंग वाटला आणि अभिनयाची स्टाईलही. कुठलाही ओवरअ‍ॅक्टींगचा आव न आणता त्याने गरीबों की बस्तीतील टपोरी दादाचे कॅरेक्टर छान निभावले आहे.

त्याच्यासोबत नेहमीच चित्रपटांमध्ये दाखवतात तसे दुसर्‍या हिरोचे एकदम उलटे कॅरेक्टर. म्हणजे सतत घाबरणारा, जीवाला जपणारा, आपल्या आईचा संस्कारी मुलगा अमेय वाघने त्याच सहजतेने साकारला आहे. पण तरीही, वैदेही परशुरामी स्क्रीनवर येते तेव्हा नजर तिच्यावरच खिळून राहते

वैदेही आणि तिच्या मोलकरणीचे एकेका वाक्याचे संवाद असलेले सीनही बघायला छान वाटतात आणि लक्षात राहतात. अर्थात, यात नवल नाही. कारण त्यात आपल्याला वैदेही परशुरामी जे दिसते

ईतर छोटेमोटे कॅरेक्टर तुम्ही चित्रपटात बघालच, त्यामुळे आता थेट झोंबींकडे वळूया.

अप्रतिम मेकअप. जवळपास प्रत्येक झोंबीचा. त्यांची हालचाल, लकबी, वेडेवाकडे चालणे, मग एकटा असो वा ग्रूपने. ते झोंबी कुठेही आपले बेअरींग सोडत नाहीत. ते घाबरवतातच. कारण त्यांच्यासोबत कॅमेर्‍याचे अँगलही तसेच फिरतात. आणि जोडीला असते पार्श्वसंगीत. कधी घाबरवणारे, तर कधी विंचू चावला.. विंचू चावला.. विंचू चावला

तांत्रिक बाबीतले मला फारसे कळत नाही. जे कळते ते प्रेक्षक म्हणूनच. जेव्हा एखादा हिंदी चित्रपट तांत्रिकदृष्ट्या सरस असतो तेव्हा आपण म्हणतो, "अरे एकदम ईंग्लिश पिक्चरच्या तोडीचा आहे". जेव्हा एखादा मराठी चित्रपट याबाबतीत भारी वाटतो तेव्हा आपण, "मराठी वाटतच नाही यार" असे बोलून मोकळे होतो. झोंबिवली या कसोटीवर खरा ऊतरतो. हल्ली अश्या चित्रपटांची संख्या मराठीत वाढतेय हे बघून छान वाटते. लवकरच आपण उलटे बोलणार आहोत. त्यासाठी प्रेक्षक म्हणून आपणही चांगले चित्रपट उचलून घेण्याची गरज.

आपल्याकडे भव्यदिव्य चित्रपट बनवताना बजेट आड येते. तरीही मराठी चित्रपटांचा आपल्याला अभिमान असतो. कारण ते गंभीर विषयावर असले तर आशयघन असतात, विनोदी असले तर थिल्लर नसतात, आणि झोंबींवर असले तरी अतर्क्य नसतात. समोर जे झोंबी प्रकरण घडतेय त्यावर आपला चित्रपट बघताना विश्वास बसतो, हेच याच्या कथा पटकथेचे यश.

बाकी नेहमीचे क्लिशे आहेतच चित्रपटात. पण त्याने खरेच फरक पडतो? छे, बिलकुल नाही. आपल्या हिरोहिरोईनींना चावेल असा झोंबी अजून पैदा व्हायचा आहे, हे आपल्यालाही माहीत असते. तरीही आपल्याला त्यांची काळजी वाटते. तेव्हा समजावे, पिक्चर जमला आहे. आपण त्या पिक्चरशी जोडले गेलो आहोत. आणि झोंबिवली बघताना हे नक्कीच होते.

चित्रपटात कुठले गाणे आहे का? माहीत नाही. आता आठवतही नाही. कारण त्याची गरजही नव्हतीच. पिक्चर संपल्यावर अंगात आलया म्हणत सिद्धार्थ जाधव नाचायला येतो तेव्हा हा देखील चित्रपटात एखादा झोंबी म्हणून, वा खरे तर झोंबींच्या टीमचा कप्तानच असायला हवा होता असे उगाचच वाटते. ते झाले आपले सिद्धार्थवरचे प्रेम

झोंबिवलीला देखील ईतकेच प्रेम मिळो. भले आता पिक्चर चित्रपटगृहातून उतरला आहे. तेव्हा बघायचा होता मला थिएटरात, पण नाही जमले. त्याची भरपाई म्हणून ओटीटीवर आल्या आल्या बघून घेतला, आणि हे चार शब्द लिहून काढले.

तुम्हीही पाहिला नसल्यास जरूर बघा. देर आये पर दुरुस्त आये असे म्हटलेले केव्हाही चांगलेच

कुठे बघाल - तर झोंबिवली फास्ट ओटीटी प्लॅटफॉर्म क्रमांक झी ५ वर येते. फक्त पायदान आणि फलाटामध्ये अंतर तेवढे व्यवस्थित ठेवा, नाहीतर एखाद्या डब्यातून झोंब्याने मारली उडी असे नको ना व्हायला

- ऋन्मेष