एअरलिफ्ट (AIRLIFT)

कुवैत ते जॉर्डन = १०९१ कि.मी
गाडी ने १ मिनीट मध्ये १ कि.मी ह्या हिशेबाने
१०९१ कि.मी = १८.१८ तास

एक मिनिटात एक किमी इतके अंतर माणसांनी गच्च भरलेली बस कशी काय गाठेल ?

ह्या मिशन एअर इंडियाचे जे पायलट होते त्याचे पुतणे माझ्या बाजुच्या सीट वर बसले होते. त्यानी सांगितले की त्यांचे काका २ महिने जॉर्ड्न मधे होते आणि सरकार पुर्ण पणे प्रयत्न करत होते. घरचे तेव्हा फार काळजीत असायचे की युध्य भुमीवरुन विमान चालवायचे म्हणून. सगळ्यात शेवटी २ ३ वेळेला त्यांचा फोटो पण दाखवला,

आज पाहिला. आवडला. गुंतवून ठेवतो शेवटपर्यंत. एकदा बघण्यासारखा आहे. कामे छान झाली आहेत सगळ्यांची.

फक्त तो इराकी मेजर कर्नलची rank लावून का फिरत होता ते कळले नाही.

चित्रपट छान! पण काही गोष्टी ओढून ताणून कथानकात बसवलेल्या वाटल्या. इराकी मेजर अजिबात कंन्विंसिंग वाटला नाही. त्याऐवजी खरखुरा इराकी दिसणारा हवा होता.

कोहली मिनिस्ट्री मध्ये जॉइंट सेक्रेटरी दाखवलाय आणि एखाद्या क्लेर्क सारखा ओफिसमध्ये बसलेला दाखवलाय. दिग्दर्शकाने एकदा एखाद्या मिनिस्ट्री मध्ये जाऊन जॉइंट सेक्रेटरी म्हणजे कोण असतात ते पाहुन यायला हवं होतं.

स्वामी,
त्यावर गॅरिबाल्डी हाऊस नावाचा अत्यंत सपक चित्रपट येऊन गेला. मात्र त्याचे मराठीतले पुस्तक फार थरारक आहे.

त्या मराठी पुस्तकाचे नाव कळेल काय ?

जरा आठवतो. जेबॉ. नाव फारसे कॅची नसल्याने आठवाय ला अडचण येतेय.

मी अभि. हो त्याची बसण्याची जागा खटकतेच, पण मंत्र्यांच्या केबीनमध्ये थेट प्रवेश करण्याइतक त्याचं स्टेटस दाखवलय पुढे....

जेबॉ सॉरी त्या चित्रपटाचे नाव हाऊस ऑन गॅरिबाल्डी स्ट्रीट आहे.

जेम्स बाँड

ISBN No: 978-81-7434-412-0
अशोक जैन
'तो' खरा कोण होता? रिकार्डो क्लेमन्ट की ऍडॉल्फ आईषमान? एक निष्पाप, साधा-सरळ अर्जेंटाइन नागरिक? की साठ लाख ज्यूंच्या सामूहिक संहाराला 'हॉलोकास्ट'ला जबाबदार असणारा नाझी नरपशू? दुसऱ्या महायुध्दानंतर तब्बल अठरा वर्षे अज्ञातवासात असलेल्या एका बडया युध्दगुन्हेगाराचा माग काढून त्याला न्यायदेवतेपुढे खेचणाऱ्या इस्रायलच्या 'मोसाद' या गुप्तहेर संघटनेची चित्तथरारक, रोमांचकारी सत्यकथा.

पृष्ठसंख्या: 196
किंमत: रु. 165
प्रथम आवृत्ती: 2008
सद्य आवृती: January, 2009
प्रकाशन अवस्था: प्रकाशित

एअरलिफ्ट पाहिला . छान आहे. खरतर या घटनेविषयी काहीच माहिती नव्हती . खरी घटना असल्याने अति नाट्य दाखवलं नाहीये. उलट तीन तासात किती बसवता येईल याचा काटेकोरपणे विचार केलेला दिसतोय. आणि ह्या प्रयत्नात दिग्दर्शक यशस्वी झालाय . अक्षय कुमार ने छान अभिनय केलाय . निमरत कौरनेही चांगलं काम केलेय . संजीव कोहली झालेल्या अभिनेत्याचा कामही छान झालेय . शेवटाकडे भारतीय तिरंगा जॉर्डनच्या भूमीवर फडकवला जातो तेव्हा तिथे आशेने वाट पाहत असलेल्या भारतियांना जे फिलिंग येऊन गेलं असेल तेच फिलिंग येऊन गेलं .

इराकी कर्नलला पाहून भीती न वाटता मजा वाटली . त्यात दिग्दर्शक कमी पडलाय . अमिने जे लिहिलेय तेच मलाही वाटले . मंत्रालयतले जॉईंट सेक्रेटरी असे बसतात

वर दिलेलं पारध पुस्तक माझ्याकडे आहे. आईकमनच्या अपहरणाची डिटेलवार माहिती दिलीये . मस्त पुस्तक आहे

तसाही इराकी कर्नल पासून काही धोका नव्हताच . भारत हे इराकच्या मित्र राष्ट्रात होते. त्यामुळे भारतेयांना अभय होतेच.

रच्याकने. काश्मीर प्रश्नावर भारताच्या भूमिकेला पाठिम्बा देणारा सद्दाम हुसेन हा एकमेव मुस्लिम राष्ट्रप्रमुख होता....

स्वामी बहुत करुन धन्यवाद. घेतोच आता ते पुस्तक.

जे बॉ.अवश्य . तुम्ही निराश होणर नाहीत याची खात्री

बरेच जण हा सिनेमा संपला की कुठून जातात आणि शेवटी जे खर्‍या घटनेचे फोटो दाखवले आहेत ते इतरांनाही बघायला देत नाही. मी ते शेवटचे फोटो आणि त्याबद्दलची माहिती वाचताना किती जण मधे आलेत. डायरेक्टर लोक पण असे असतात के चांगली माहिती आणि गाणे ह्यांची वाट लावतात. इजाजत सिनेमात 'छोटीसी कहानी से.. ' हे पहिले गाणे आहे त्यावर कलाकारांची नाव वाहत राहतात.

रच्याकने. काश्मीर प्रश्नावर भारताच्या भूमिकेला पाठिम्बा देणारा सद्दाम हुसेन हा एकमेव मुस्लिम राष्ट्रप्रमुख होता....>>>> हो चित्रपटातही इराकी कर्नलच्या तोंडी सद्दाम हुसेन इंडियाको फ्रेंड मानता है अस वाक्य आहे

एअरलिफ्ट मधल्या घटनेबद्दल माहिती नसल्याने चित्रपट आवडला. पण काही काही गोष्टी खटकल्या. परराष्ट्र खात्याचा कारभार इतका ढिसाळ असेल हे पटत नाही. अडकलेल्या नागरिकांनी स्वतःच्या सुटकेसाठी केलेले प्रयत्न दाखवण्यासाठी सरकारला वाईट दाखवायलाच हवं का असा प्रश्न पडला. १९८९-९० म्हणजे संपर्काची साधने सोपी नसल्याने जो काही वेळ लागला असेल तो असेल पण इतका ढिसाळ कारभार असेल असं वाटत नाही. वर लिहिलं आहे तसं गाणी घालायचा मोह आवरायला हवा होता.
मला सारखं वाटत होतं की आता अक्षय कुमारच्या बायकोला आणि मुलीला काहितरी होणार ! पण ते टाळून इमोसनल टच दिला नाहीये हे ही आवडलं.

आत्ताच पाहिला. अतिशय सुरेख. त्या परिस्थितीत अडकलेल्या लोकांची स्थिती पाहून अंगावर काटे आले. विशेषतः कुवैत मधल्या कॅम्पात सैनिक घुसतात तेव्हा स्त्रिया आणि मुलींच्या प्रतिक्रिया पाहून. आता जगाच्या युद्धग्रस्त भागात यापेक्षा वाईट स्थिती आहे हर आठवून.

इराकी मेजर भीतीदायक वाटण्यापेक्षा खूप आतल्या गाठीचा वाटला. त्याच्या त्या स्वभावाची धास्ती वाटूनच अक्षय जॉर्डनला जायचा निर्णय घेतो. गाड्या रस्त्यावर बंद पडलेल्या उचलतात, टायर वगैरे सगळे रस्त्यावर असतेच. आणि तिथे पेट्रोलची काय कमी. असो.

सगळ्यांची कामे उत्तम. जॉर्जसारखी माणसेही असतात..
भारतीय सरकारची मदत असल्याशिवाय हे होणे जितके अवघड तितकेच सरकारची चाके खूप हळूहळू हलतात हेही खरे. ते होईपर्यंत जीव टांगणीला.

बाकि वाळवंटातल्या सरळसोट रस्त्यांवरून एका दिवसरात्रीत १००० किलोमीटर अंतर कापणे कठीण नाही. तिथल्या रस्त्यांची अवस्था खूपच चांगली दिसली ☺

शेवटी दोन विमाने तिथे उडताना आणि सहारवर उतरताना दाखवली कि. प्रत्येक उड्डाण दाखवणे शक्य नाही. आणि इथे परतलेल्यांच्या प्रतिक्रिया फोटोत दिसल्या.

https://www.facebook.com/shekharguptaofficial/posts/1074192652638869

Here are the brief facts. Kuwait fell on Aug 3, 1990. Within less than a week, Inder Kumar Gujral, our external affairs minister, was in Baghdad, the first foreign leader to reach there. He was cursed globally for embracing Saddam Hussein for the cameras. But he said to us later he had to do it to protect his people whose safety and evacuation Iraq guaranteed. He came to Kuwait, spoke to stranded Indians, took a few back with him in his IAF Il-76 and then organised the biggest airlift in the history of mankind. Our embassy in Baghdad found a bus contractor to move our people to Amman and Jordan had never closed its borders with Iraq. The first airlift took place on August 13, on the tenth day after the invasion and continued for 59 days until the last Indian wanting to return was back. About 10,000 stayed on in Kuwait, feeling safe with the Iraqis who were friendly to India and never consciously hurt an Indian.

The then Civil Aviation Minister Arif Mohammed Khan was on board the first Air India flight to land in Amman for the Airlift and Telecom Minister K.P. Unnikrishnan spent almost two months in Amman, helping out, particularly as a majority of workers were his fellow Malayalis.

I covered that Gulf War for India Today magazine from beginning until the end, first bombings in Baghdad, Scuds in Israel and finally the liberation of Kuwait. Amman was the base for all outward travel as you could drive to both Baghdad and Jerusalem. We never heard of a character like Katyal. Of course there was Sunny Mathew, popularly known as Toyota Sunny because he had flourishing agencies for the car company, and a cultured gentleman called Mr Vedi who helped the Indian community get its act together and keep the evacuation smooth. In fact, Mr Vedi was brave enough to stay put. My photographer colleague Prashant Panjiar and I were fortunate to find him as we reached Kuwait just after liberation, with debris scattered, skies blackened with oil well fires and hulls of destroyed Iraqi tanks lying all over. He looked after us, fed us, pointed us to an abandoned house we could just break into, like everybody else—fortunately it had a deep freezer filled with food which we gratefully ate from. He told us many stories of the crisis. He and Sunny had been brave, good, rich Indians, but sadly there was no story to even vaguely resemble what we are celebrating these days.

साधना, तिथल्या रस्त्यावर भन्नाट वेग मिळतो. स्पीड लिमिटच १२० वगैरे असते, आणि मोकळ्या जागी तर तेही नसते. मस्कत सलालाह रोडवर बसेसही भन्नाट वेगाने जातात. मी स्वत: मस्कत - सूर - मस्कत असा १,१०० किमीचा प्रवास एका दिवसात केला आहे. मस्कत सलालाह रोडवर २२० किमी च्या स्पीडनेही गेलो आहे.

कुवेत मूळ एअरलिफ्टमागचे सत्य.
तत्कालीन मूळ 'कोहली 'ची जबानी.

http://theindiandiaspora.com/news-details/Spotlight/primary-news/airlift...

सरकार हे 'कायम' निष्क्रीयच असते हा भारतीय मध्यमवर्गाच्या आवडत्या आणि पक्क्या समजूतीवर आधारलेला असल्याने हा सिनेमा चालणार यात शंकाच नव्हती. ऐतिहासिक सत्याचा इतका अपलाप फार कमी वेळा पहायला मिळतो.

मी तरी हा सिनेमा केवळ सिनेमा म्हणुन पाहिला, इतर सिनेमात जितके सत्य मी शोधते तितकेच सत्य या सिनेमातही शोधले. प्रत्यक्षात जे सत्य घडले त्याचा आधार घेऊन सिनेमा बनवलाय. कथा आणि कथानायक जास्त उठुन दिसावेत यासाठी जे बदल करायचे ते ते करणारच. ही काय सरकारी डॉक्युमेंटरी नाहीय. सरकार फालतु आहे हा समज या सिनेमामुळे प्रबळ होतोय आणि म्हणुनच सिनेमा चालतोय हे प्रमेय हास्यास्पद आहे.

भारतिय सिनेमात पोलिस फक्त शेवटाच्या रिळात धावत येतात, त्या आधी ते काहीही करत नाहीत. हिरोच जर पोलिस असेल तर त्याला निलंबित केल्यावरच तो चांगले काम करतो हेच गेले कित्येक दशके सिनेमात दाखवले आहे. आजवर जे चित्रपट यशस्वी झाले ते बाकी कुठल्याही गोष्टीमुळे झाले नाहीत तर केवळ पोलिस नाकर्ते आहेत हे दाखवल्यामुळे झाले असे म्हणण्यासारखे आहे.

साधना तसे नाही. चित्रपट चांगलाच आहे.काही ठिकाणी लॉजिकल लिंक्स लागत नाही म्हणून लोक प्रत्यक्षात तेव्हा काय घडले याचा शोध घेत आहेत एवढेच.

शोध घेण्यात काहीही वाईट नाही. पण वर एक कमेंट वाचली चित्रपट का चालतोय त्याचे विवेचन करणारी. म्हणुन एवढे टायपले.

चित्रपटातला लहान मोठ्या सगळ्याच कलाकारांचा उत्तम अभिनय ही एक अतिशय चांगली गोष्ट आहे जी लोकांना खेचतेय चित्रपटाकडे. आपल्या मनातल्या भुमिकेसारखेच चित्रपटात सरकार वागतेय ही गोष्ट खेचत नाहीय चित्रपटाकडे.

True....But when you are making a film on real life incidents then it has to show facts properly. There is no need to make Ranjit Katyal character larger than life. (for example "Argo" just example only it can't be compared with Airlift :-))

तसे झाले तर हे बॉलीवुड न राहता हॉलीवुड होईल...:)

चित्रपट पाहताना कित्येक वेळा इथे गाणे हवेच होते का हा विचार डोक्यात आला. कित्येक वेळा हिरोईन हिरोकडे प्रेमळ दृष्टिक्षेप टाकते त्याचीही (कदाचित) गरज नव्हती. कदाचित आपला नवरा कसा बदलतोय हे तिला दर वेळेस नव्याने कळतेय हे दाखबणे गरजेचे वाटले असावे म्हणुन ते दृष्टीक्षेप जरी खपुन गेले तरी... हे सगळे बॉलीवुडात खपुन जाते.