परतोनि पाहे - एक काल्पनिका

परतुन काय अन काय काय ?
माझे वडिल अजुनही म्हणतात की पुर्वीचा नोकियाचा मोठी बटने असलेला फोनच किती छान होता.

ओम शांती ओम उत्तर येणे ठिक आहे, किंबहुना संकल्पनेच्या बरेच जवळ आलात..
पण बाजीगर ?? का ही ही हां >>>>>>

अरे बापरे ! ओम शांती ओम नाही मग कोणता?? त्रिमूर्ती ??

चमत्कार

एक खरी गोष्टः
आमच्याकडे अमेरिकेत आल्यापासून बटनवाले फोनच होते. पुढे मुलगा ५ वर्षाचा झाल्यावर नवीन फोन आणायला दुकानात गेलो. तिथे तो जुन्या स्टाईलचा डायल अप फोन बघत होता. तो कसा वापरायचा हे त्याला दाखवल्यावर त्याला इतकी गंमत वाटली की तो हट्टच धरून बसला की मला अस्साच फोन हवा. (मग काय, सगळ्यात स्वस्त फोन तोच असल्याने मी पण खूष.)

अजूनहि माझ्या वयाचे अनेक मित्र, जीपीएस न वापरता, जुन्या काळाप्रमाणे, जिथे जायचे तिथे फोन करून, (फोन मात्र अत्यंत मॉडर्न म्हणजे बटनवाले नि फोनशी वायरने जखडलेले ) सर्व डिरेक्शन्स डिटेलमधे विचारून घेतात.

म्हणजे कुठे जाऊन परत यायच्या ऐवजी इथे राहूनच पुढे न गेलेले अनेक लोक आहेत.

चला उत्तर फोडतो..

मित्रांनो नावातच हिंट होती की..

ते परतून आले तर....

नाही आठवले...

आयेंगे, मेरे करण अर्जुन आयेंगे ..

हमारे अच्छे दिन आयेंगे

धन्यवाद वीणाजी,

तुमच्या या खेळावरून मला एक नाटक आठवले जे मी सह्याद्री प्रादेशिक वाहिनीवर दहा वर्षांपूर्वी पाहिले होते. यात रमेश भाटकर, अविनाश नारकर व आशा काळे नाईक यांच्या प्रमुख भूमिका होत्या. १९७१ साली युद्धबंदी झालेले भारतीय सैनिक तीस वर्षांनी म्हणजे २००१ साली भारत पाक शिष्टाचारानुसार पाकिस्तान कडून मुक्त केले जातात. असाच एक सैनिक तीस वर्षांहूनही अधिक कालावधीनंतर आपल्या कुटुंबात परततो. त्याचा मुलगा आता पस्तिशीत असतो जो कुटुंबप्रमुख बनलेला आहे तो वडिलांना नीटसा ओळखू शकत नाही कारण वडिलांना त्याने शेवटचे पाहिलेले असते तेव्हा तो चार वर्षांचा असतो. त्यामुळे तो वडिलांशी नीट समरस होऊ शकत नाही. तर या सैनिकाचा आपल्या मुलाशी व सुनेशी सुसंवाद होऊ शकत नाही. त्याचप्रमाणे पत्नीसोबत देखील त्याचा सहवास होऊ शकत नाही कारण त्याच्या अनुपस्थितीत कुटुंबाची जबाबदारी घेण्याकरिता तिने एक लहानसा कारखाना उभारलेला असतो ज्याचा वाढलेला व्याप ती अजुनही पाहात असते.

इकडे घरात मोबाईल, कॉम्प्युटर, इंटरनेट, फॅक्स, आन्सरिंग मशीन अशी विविध उपकरणे असतात जी कशी हाताळायची हे या सैनिकाला समजतच नाही. मुलाला काही विचारायला जावे तर तो म्हणतो तुम्हाला आता काय आणि कसं समजावणार कारण गेल्या तीस वर्षांत या सैनिकाने वर्तमानपत्र, टीव्ही, रेडिओ यापैकी कुठल्याही माध्यमातून बाहेरच्या जगाशी संपर्कच साधलेला नसतो. पत्नीकडेही वेळ नसतो. अखेर हा सैनिक वैतागतो आणि यापेक्षा आपण पाकिस्तानच्या तुरुंगातच बरे होतो अशी त्याची भावना होऊ लागते.

शेवटी पत्नी कारखान्याचा सारा कारभार गुंडाळून एक मोठी रक्कम उभी करते आणि पतीला सोबत घेत त्या घरातून बाहेर पडण्याचा निर्णय घेते. आपल्या पतीला त्याच्या साठी नव्या असलेल्या या जगात पूर्णवेळ साथ सोबत करणे ही आपली एकटीचीच जबाबदारी असून यात मुलगा व सून यांच्यावर विसंबून राहण्यात काहीच अर्थ नाही हे ती ओळखते.

ईलेक्ट्रॉनिक गॅझेट्स चा अविष्कार पाहून हबकून गेलेला सैनिक रमेश भाटकर यांनी चांगला रंगविला होता आणि आशा काळे नाईक यांनी त्यांच्या पत्नीच्या रुपात चांगली साथ केली होती. अविनाश नारकर ने मध्यमवयीन मुलाची भूमिका ठीकठाक केली होती.

या नाटकातले रमेश भाटकरचे गोंधळलेले वर्तन हे थोड्या फार प्रमाणात तुमच्या खेळात कल्पिलेल्या परतून आलेल्या नव्वदीतल्या व्यक्तिंच्या वर्तनाशी मिळतेजुळते असावे.

चेतनजी,
छान कथाय नाटकाची, शेवटही समर्पक

भाऊ

भाऊकाका

भारी जमलेय

टायटल बदललाय काय?

कृपया title बदलाल का? याच नावाचा एक अतिशय माहीतीपर बाफ आहे.
त्यात आणि यात गोंधळ होतोय.

<< आक्षेप लक्षात आला नाही. आग्रह असल्यास बदलेन नाव. >>

आग्रहामुळेच तर रुप देखील बदललं गेलं; नाव काय चीज आहे?

नाम गुम जायेगा, चेहरा भी बदल जायेगा | मेरी सोच ही मेरी पहचान है|

हा नाही.
रैना यांनी सुरु केलेला बाफ आहे. शोधुन लिंक देते हवी असल्यास.

सुप्रभात.
सुरू बै, कधी परतोनि पाहणार ?
लोक तुमची वाट पाहत आहेत. कुणीही तुम्हाला काहीही म्हणणार नाहीत. परतोनि पहावे ही विनंती.