१२७०, सदाशिव पेठ, पुणे.

बस्के आम्हि पण केसरीवाडा जवळ ....त्या नंतर पेरुगेट स पे

विक्रमसिंह,
मी सुधीर गाडगीळ, सध्या अमेरिकेत दौर्‍यावर आहे, त्यामुळे मायबोली वाचला. "१२७० सदाशिव पेठ" ह्या तुमच्या लेखाच्या शीर्षकाने ऊत्सुकता वाढली, म्हणून वाचला कारण मी शेजारच्या १२७१ मधला.
तुमच्या लेखामुळे माझ्या लहानपणीच्या आठवणी जाग्या झाल्या. तुम्हाला माहिती आहे का, की तुमच्या या गल्लीला लोणीविके दामले आळी का म्हणत? दामले लोणी विकत नव्हते, पण तुम्ही रहात असलेल्या १२७० सदाशिव या दामले वाड्याच्या दारात रोज पहाटे मावळ भागातले काही शेतकरी येउन लोणी विकत. दामल्यांच्या दारात लोणी विक्री म्हणून गल्लीला ते नाव पडले. तुमच्या व माझ्या दाराच्या समोर मुन्सिपालिटीच्या गटाराचे झाकण होते. सकाळी शाळेत जाताना ते झाकण उघडलेले असे आणि केशरी रंगाची इंजिनं गटार उपसत असत, त्यामुळे शाळेत जाण्याची गडबड असतानाही त्या गटारात डोकाउन झुरळे व गांडुळांची परेड बघितल्याशिवाय पुढे जावत नसे. मी आपल्या त्या गल्लीतले दिंडी दरवाजे असलेले सर्व वाडे आणि तेथून जाणारे फेरीवाले त्यांच्या ललकार्‍यांसह ध्वनीचित्रबध्द करुन ठेवले आहेत.
कधी पुण्यात आलात तर ती सगळी जुनी वाड्यांची दामले आळी पड्द्यावर तुम्हाला दाखवीन, कारण 'प्रसाद'चा ओक वाडा सोडून सर्व वाडे जमीनदोस्त झालेत, तेव्हा या, पहा जुना वाडा पड्द्यावर आणि अँका फेरीवाल्यांच्या आरोळ्या...
ऊदा. 'हरभरा मूंग मट्की' म्हणत पोटानी गाडी ढकलणारा कड्धान्यवाला; तांबई...... पितळयाची मोडवाला
पावसाच्या श्रावणसकाळी 'आघाडा, दुर्वा फुलीयsss...वाली' आणि पांढर्‍या बंडीत नाकावर चष्मा ठेउन 'चला विक्रमसिंह..' अशी हाका मारत तुम्हाला जेवायला बोलावणारे 'पाटणकर बोर्डिंगवाले. मग कधी येताय???

सुधीर माझ्या घरी आँस्टिनला आलाय. त्याने तुमची वाड्याची आठवण वाचली आणि भरभरा बोलत २५ वर्षांपुर्वीच्या दामले आळीतच शिरला. ऐकताना मला मजा आली म्हणून त्याचं बोलणं वरती तुमच्यासाठी नोंदवलय..
कसं वाटतय नक्की कळवा.

मस्त!

वाह, मस्त वाटलं वाचून

अव्यक्त, मी ह्युस्टनला असतो. ह्युस्टन ला येणार असाल तर जरुर कळवा.

मस्त वाटलं वाचायला.

हे भारी आहे. सुधीर गाडगीळांचा यावर एक लेख होता वाचलेला. पुण्यात यात तेव्हा संपर्क करायला आवडेल. कालच श्रावण सुरु होणार या कल्पनेने ते 'आघाड दुर्वा फुल्लं....' भाऊ महाराज बोळातला कल्हईवाला, गंगधर मिठाईवाल्याचा गल्लीतला चिलीम ओढणारा शिराळशेठ (श्रीयालशेठ), नागोबा नरसोबा १० पैसे, लोणीविके दामले आळीतला तो खोपटातला चांभार, राजा आईसेस हे सगळे आठवले.

क्या बात क्या बात. काय सुरुवात दिवसाची.

कसलं मस्त वाटलं वाचायला

अव्यक्त, सुधीर गाडगीळांचा प्रतिसाद वाचताना एकदम मस्त वाटलं.. तुम्हाला अनेक धन्यवाद!

प्रत्यक्ष सुधीर गाडगीळच समोर बोलतायत असं वाटलं इतकं तंतोतंत उतरवलंयत त्यांचं बोलणं अव्यक्त तुम्ही. धन्यवाद. विकाका, तुम्ही जाल ती क्लिप बघायला तेव्हा मलाही बोलवा.

अरे वा ! मस्त वाटलं.

सुधीर गाडगिळांची एक कोटी मी चोरली. एका कार्यक्रमात वद्यवृंदाची ओळख करून देताना तबल्यावर बसलेल्या मुलाच्या नावाबरोबरच त्याचे गोत्रही जाहीर केले. वर म्हणाले की मध्यंतरात बरेच लोक आत येऊन चौकशी करतात म्हणून मी इथेच जाहीर करतो ! एका कार्यक्रमाचे निवेदन करताना मी ती कोटी चोरली. त्यांना धन्यवाद द्या.

हा इतका सुंदर लेख (आणि प्रतिसाद) कसा वाचायचा राहिला? मजा आली वाचताना! 510 सदाशिव पेठ हे माझं दुसरं घर आहे त्यामुळे मी पण सपेकरच

अव्यक्त, सुधीर गाडगीळांचे प्रतिक्रियात्मक मनोगत इथे दिल्याबद्दल धन्यवाद.

माझे बालपण १४७ शुक्रवार , शिन्दे आळी इथले.
प्रायमरी शिक्शण गोडबोले बाइन्च्या "शिशु-निकेतन" मधे झाले ( शनिपाराच्या अलिकडे) . शाळेच्या समोर जोशी सुगन्धी , तिथून येंणारा सुगन्ध ; जनता बन्केच्या गएलरीच्या कठड्यावर बसणारी क्॑बुतरान्ची शाळा , भाऊ महाराज बोळातला कल्हईवाला ; फूल्वाला , हनुमान डेअरी ; ............राजा केळकर म्युझिउम ...... सगळ्या प्रतिमा अजून ताज्या आहेत.
समोरच्या भारत गायन समाजात ( ३-४ वर्शे तिथे शिकलोय) भोपे सर अन पित्रे बाई पहिल्या वर्षान्ना शिकवायला होत्या. भोपे सर रोज पर्वतीवरच्या मन्दिरात गायचे . ....

श्रावणात आम्ही फुले वेचायला जात असू सकाळी वेग वेगळ्या वाड्यान्मधे...कोणी कधी ओरडलेले आठवत नाही.
सकाळी वासुदेव यायचा गात .. मोरपिसान्ची टोपी अन चिपळ्या घेउन.....

पतन्ग उडवायला वाद्यातल्या घरान्च्या पत्र्यान्वर जायचो ...... धडपडायचो .....

काळ्या होउदा जवळ इन्द्रायणी नावाची बन्गली होती ... ती भुताची म्हणून प्रसिध्ध होती ....

किती आठवणी ....

पशुपत मी बदामी हौदाजवळचा. अगदी अगदी. हनुमान डेअरी, सावळाहरी, धर्मचैतन्य, राजा केळकर. आहाहा. शिशुनिकेतन करता पिंच.

इंद्रायणी बंगल्याच्या मागे सख्खे काका रहात असत. त्या कुप्रसिध्दीमुळे काकांकडे जातानाच टरकायची.

खुप छान लेख आणि तुमच्या आई वडलांच खुप कौतुक वाटलं! त्या काळात त्यांनी किती धैर्य एकवटुन तुम्हा दोघा मुलांना परगावी ठेवण्याचा निर्णय घेतला असेल! (सध्या मुलींना संध्याकाळी १५ मिनिट माझ्या एका मैत्रीणीकडे थांबाव लागतं तर मला खुप काळजी/वाईट/अपराधी वाटतं)
सुधीर गाडगीळ यांचा प्रतिसादही खुप मनापासून आलाय! अव्यक्त, धन्यवाद!

खूपच छान लिहीलय. तुमच्या आई वडिलान्चे कौतुक वाटतेय. योग्य त्या वेळी त्यानी काळजावर व मनावर दगड ठेऊन निर्णय घेतला आणी तुम्ही दोघानी त्याचे सोने केले.
तुमच्या लेखाला सुधीर गाडगीळान्चा प्रतीसाद बघुन आनन्द वाटला. लिहीत रहा.

विक्रमसिंह,
तो दामलेवाडा पाडून जरी ३ मजली इमारत उभी राहिली असली तरी तो वाडा पाडायच्या अगोदर शूटिंग करून ठेवलय.
त्यात तुम्हाला बापूकाकांसकट सगळे भेटतील.

वॉव! मी दामले आळीत १९८९ मध्ये राहायला गेले. त्याअगोदरचे तिचे रूप, तिथले वाडे, आधीचे आशिर्वाद मंगल कार्यालय (जिथे आमची इमारत उभी राहिली) हे जर चित्रित केले असेल तर नक्कीच आवडेल बघायला! दामले आळीतले दामले हे माझ्या वहिनीचे माहेरचे आप्त. ती त्या गल्लीत लहान असताना अनेकदा यायची. त्यामुळे तिलाही नक्कीच रस असेल हे चित्रीकरण बघायला.

ओह किती सुंदर आठवणी.. २००९ मधे कशाकाय सुटल्या वाचायच्या...
खैर देर से ही सही!!!
फार फार छान आहे लेख आणी प्रतिसाद ही तितकेच सुंदर!!!

सुरेख लेख.

मी परत एकदा वाचला प्रतिक्रियांसकट
तितकाच आवडला

सुरेख लेख.

मस्त आहे हा लेख आणि त्याखालच्या प्रतिक्रिया!! मस्त वाटलं वाचून. मलापण तो सगळा भाग, सदाशिव पेठच असं नाही, तर अप्पा बळवंत चौक, बाजीराव रस्ता, नारायण पेठ, लिमयेवाडी वगैरे वगैरे नुसता फिरायला आवडतो. आता तिथे गेल्यावर काही काही ठिकाणी तर काळ थांबल्यासारखा वाटतो. विशेषतः एखाद्या जुन्या निवांत दुकानातून सकाळी विविधभारतीची गाणी ऐकायला आल्यावर!!

छान लेख !!सकारात्मक वाचायला नेहमीच आवडते !!!

आवडले वाड्याबद्दलचे हृदयगत. गावच्या गढीतल्या जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या.

छान लेख..

माझ्याही काही फार सुरेख आठवणी आहेत स पे वाड्याबद्दलच्या. माझे आजोळ होते. मे च्या सुट्टीत मामाकडे रहायला जात असू.

अरे कसं काय मिसलं हे.फार सुरेख लिहिलंय!

तुमचं आणि तुमच्या आईवडीलांचं तर कौतुक आहेच, पण इतक्या लहानपणी आईवडीलांपासून दूर राहणार्‍या मुलांना मायेने बघणं, त्यांचं सगळं करणं अगदी प्रशंसनीय आहे.>>>>> +१.
बाकी पुण्याबद्दल एक सुप्त आकर्षण आहे.आता होते म्हणावं लागेल.

मस्त लेख, आवडला.