Submitted by harish_dangat on 7 October, 2010 - 23:51
फुकाचेच बोल परी
तयासी आहे मोल
जयाचा स्वभाव अबोल
तयासी लावती बोल
सोन्यासम विकती चिंध्या
वाचाळता ज्याचे मुखा
अंतर्मुख अन अबोल
सोने न कोणी घेई फुका
जे करीती व्यर्थ बडबड
वाटती ते महाज्ञानी
खोल निशब्द डोहाचे
वाटते उथळ पाणी
ज्याचे चाले अखंड रडणे
त्यास माय देते पान्हा
आईच्या मायेस मुकतो
शांत जो राहतो तान्हा
-हरीश दांगट
गुलमोहर:
शेअर करा
निव्वळ अप्रतिम... पण उखंड
निव्वळ अप्रतिम...
पण उखंड असा शब्द आहे का साहित्यात?
तिथे अखंड सुद्धा चालेल ना हरिश?
बाकी कविता आवडली...
बोलणार्याचे सातू विकले जातात, न बोलणार्याचे गहु सुद्धा कोणी घेत नाही.
ही म्हण आठवली..
सुंदर कविता. या निमित्ताने
सुंदर कविता.
या निमित्ताने मला माझा एक शेर आठवला.
लपेटून चिंध्यांत घट अमृताचा, न देखे कुणीही, शिवेना कुणी
लपेटून चिंध्यांस रेशीमवस्त्रे, अशी होय गर्दी, हटेना कुणी
दक्षिणा, चुक दुरूस्त केली
दक्षिणा, चुक दुरूस्त केली आहे. धन्यवाद.
-हरीश
सह्हीच
सह्हीच
वरवरच्या गोष्टींना आणि
वरवरच्या गोष्टींना आणि जाहिरात बाजीला
भुलणारेच अनेक असतात हा आशय मस्त उतरलाय कवितेतून