आपला गाव - तेव्हां आणि आत्ता !

चांगला विषय.
माझा जन्म शहरातला असल्यामुळे अशा आठवणींना मुकलो आहे !

छान धागा..

छान धागा !

कोकणातले आमचे गाव काही फार बदलले नाही.
शौचालयाला वहाळावर जायची मजा तेवढी गेली.
बाकी हिरवळ आजही तशीच आहे.

मुंबईतले माझे गाव माझगाव मात्र बरेच बदलले आणि बदलत आहे... आता चाळ सुद्धा न राहिल्याने जीवनशैली देखील बदलली आहे. पण तरीही सणवार आले की तिथे जावेसे वाटतेच. कारण ओळखीची माणसे आजही बरीच तीच आहेत.

माझा जन्म आणि शिक्षण सांगलीत झाले, पण नोकरी आणि शिक्षणासाठी, आधी मुंबई, पुणे, गोवा, रूर्की हरिद्वार इथे वास्तव्य झाले. 90 सली सांगली सोडल्यावर परत 2004 आली आलो. 87 sali जिल्हा परिषदे पासून वालचंद कॉलेजला सायकलवरून जायचो. पूर्ण वडाच्या झाडांची दुतर्फा सावली होती आणि सांगली मिरज हा एकच रस्ता होता, निवांत, थंडगार. बसची जोडगाडी असायची. सांगली मिरज जुन्या रेल्वे रुळाचे अवशेष आणि ट्रॅक होता.

आता सांगली मिरज तिहेरी रस्ता झालाय, पण झाडे कमी झाली आणि गर्दी जास्त झालीय.
वालचंद चा 105 एकर परिसर म्हंजे साप, ससे, मोर यांनी भरलेला होता, आता तेही कमी झालेत.
तरुणांची गुंडगिरी वाढलीय. महिन्यात एखाद्या खुनाची बातमी अगदीच कॉमन झालीत.
पेंशनर लोकांचे गाव आता राहिलेले नाही सांगली म्हंजे.
सांगली आणि मिरज अंतर आठ किमी आहे, वालचंद नंतर वानलेस दवाखण्यापर्यंत पूर्ण शेती होती, आता आजिबात मोकळी जागा नाही
रहाता प्लॉट आजीने 25 पैसे प्रति चौरस फूट दराने 52 सालि घेतला होता, सध्या 3000 ते 3500 दर चालू आहे.

छान लेख.
मी आठ वर्षं झाली पुणे बघून.. आता कधी गेले तर बापरे किती बदललंय सगळं असं होईल बहुतेक..

आता सांगली मिरज तिहेरी रस्ता झालाय, पण झाडे कमी झाली आणि गर्दी जास्त झालीय.>>> माझा आवडता रस्ता. तसा मला मिरज पंढरपूर पण आवडतो, पण फक्त डी-मार्ट पर्यंत त्याच्यापुढे अनुभव चांगला नाही, खास करून फॅमिली सोबत असेल तर. भकास आणि अमानवीय शक्तींनी भरलाय तो रस्ता. एकट्याला मात्र कधी काही वाटलं नाही. लॉक डाऊन मध्ये संध्याकाळी मी त्या रस्त्यावर जायचो आणि मावळत्या सुर्यासोबत गप्पा मारायचो. तो सूर्य पण वाट बघत असायचा. गप्पा मारल्यावर मावळायचा . असो तर मिरज- सांगली रस्त्यावर मी खूप फिरलो बायको मुलीसोबत. बायकोच्या फसिनोवर दर दोन दिवसांनी सांगलीला फेरी असायची. वालचंद कॉलेजच्या पुढे मागे मैदान आहे तिथे दर दोन चार महिन्यांनी सर्कस, प्रदर्शने लागलेली असतात तिथे एक फेरी व्हायची. नंतर पुढे स्कुपर शेकर मध्ये मस्तानी पिऊन सांगलीत हरमन जवळ एक कॉफी प्यायचो नंतर a2 मुक्ता ला वळसा मारून काळी खण तलावाजवळ 5 मिनिटे थांबायचं. तिथे मुलीने पाण्यात मनसोक्त दगड मारल्यावर परत रमत गमत मिरज गाठायच. येताना चिकन 65 घेऊन यायचं. कधीतरी सुट्टी असेल तर नरसोबाची वाडी गाठायची आणि दोन तीन प्रकारच्या बासुंदी ट्राय करायच्या. अवदुंबर, महालक्ष्मी कुठे कुठे फिरलो. मजा आली त्या 2-3 वर्षात.

बोकलत तुम्ही गेल्यापासून अमानवी शक्तींचा त्रास वाढलाय मिरज रोडवर.

गेले कुठे ?? त्यांनी प्रतिरूप समस्त सांगली मिरजकरांच्या रक्षणार्थ एका पिंपळाच्या ढोलीत गुप्तरुपात कार्यरत ठेवलेले आहे. हे गुपित असल्याने फक्त तुम्हाला म्हणून सांगतो. बाकी कोणाला कळू देऊ नका. एवढं करुनसुद्धा त्रास वाढला असेल तर त्या प्रतिरुपाची बॅटरी रिचार्ज करायला पौर्णिमेच्या चंद्रप्रकाशात ८ प्रहर ठेवली की पुढचा महिनाभर चिंता मिटेल.

>>>>>>>आम्ही ज्यांच्या घरात भाड्याने रहायचो, त्या पाटलांनी त्यांच्या मुलाला शिकवून मार्गाला लावल्याबद्दल त्या काळात २० गुंठे जमीन वडलांना देऊ केली होती. वडलांनी ती घेतली नाही.
दोघेही थोर!! खूप छान आठवण.

अग्रीड. पण अशी काही मोठी भेट नाकारायला किती निस्पृहता, निरपेक्षता लागत असेल. आय कान्ट इव्हन इमॅजिन.

"म्हाराजांच्या टायमाला " होणार लवकरच बाफ

रघु आचार्य आदर वाटला तुमच्या वडलांबद्दल, योग्य निर्णय.

असंच माझ्या आजोबांनी आजी एकुलती एक असून सासऱ्यांची परळची जागा नाकारली, भले ती भाड्याची होती पण मुंबईतली, बडोद्यात ते शेवटपर्यंत स्वतःची जागा घेऊ शकले नाहीत पण ते समाधानी होते.

आम्ही कौलारू चाळीत रहायचो म्हणून आईच्या एका काकांना जरा वाईट वाटायचं, ते ठाण्यातील श्रीरंग सोसायटीतला त्यांचा रिकामा फ्लॅट बाबांना नावावर करून देत होते पण बाबांनी घेतला नाही. बाबाही शेवटपर्यंत स्वतःची जागा घेऊ शकले नाहीत पण माझ्या भावामुळे आई बाबांना नंतर फ्लॅटमध्ये आणि एकंदरीत सुरळीत आयुष्य जगता आलं.

तुमच्या आजोबांनी मात्र स्वतःच्या जमिनीचे हक्कसोड द्यायला नको होतं, ते जरा पटलं नाही पण तुमच्या वडिलांचा निर्णय पटला.