माझ्या बकेट लिस्टचा प्रवास - कविन

Submitted by कविन on 15 September, 2021 - 01:44

आत्तापर्यंत इथे वाचलेले बकेट लिस्ट म्हणजे सोन्याची घडीव बकेट्स म्हणता येतील त्यापुढे आमचं म्हणजे आपलं पत्र्याच टिनपाट म्हणाव लागेल पण थोरामोठ्यांनी आधीच म्हणून ठेवलय,

राजहंसाचे चालणे । जगी जालिया शहाणे ।
म्हणोनी काय कवणे । चालोची नये ।।

त्या वचनाला प्रमाण मानून आमचही बकेटचं ठिगळ जोडावच म्हणते. जाता जाता 'कुठल्या लेखांनी तुम्ही मायबोलीकरांना गांजलत' प्रश्नाच्या उत्तरातही भर पडेल.

लहानपणी हे लिस्टबिस्टच काही माहिती नसल्यापासून एक गोष्ट कायम वाटायची ते म्हणजे 'मला काहीतरी वेगळं करायच आहे.' पण वेगळं म्हणजे नक्की काय हे आजतागायत कळलेलं नाही तो भाग वेगळा. त्यामुळे ही गोष्ट लिस्टच्या तळाला गपगुमान झोप काढतेय.

'छोटा बच्चा जानके मुझको …', 'छोटा पॅक बडा धमाका' 'उंची नाही वाढत तर झाडाला लटक' 'फुंकरीने उडशील,बोट लावल तर पडशील' 'सिंगल पसली नाजुक मछली' असले काहीबाही फिशपॉंड आणि विशेषण ऐकत टिनेज पार पडल्यामुळे जेव्हा नवऱ्याने माझ्या बकेटातल्या लिस्टीत काय आहे विचारलं होतं तेव्हा मी त्याला "मला जाड व्हायचय" सांगून बुचकळ्यात पाडलं होतं. (त्यावेळी बकेट आणि लिस्ट असं भारदस्त नाव नव्हत गप्पांत पण तत्समच अर्थाच काही असाव) हे ध्येय ऐकल्यानंतर त्याचा जो चेहरा झाला होता तो २० वर्षांनंतरही लक्षात आहे माझ्या Lol
२० वर्षात अथक मेहनत घेऊन. मैदा साखर हॉटेलिंगला आयुष्यात जमा करुन आणि व्यायामाला निग्रहाने परमनंट मेंबर न बनू देऊन 'xs ते xl' प्रवास साध्य करत लिस्टमधल्या या गोष्टीवर मी टिकमार्क केल आहे. आता उलट्या दिशेने प्रवास करायची वेळ आली आहे Lol (पण तो आता नवीन लिस्टचा भाग झाला. अजून २० वर्षांनी बघू काय आणि किती जमलय)

बरेच वर्ष मला एकटीला जाऊन नाटक / सिनेमा बघायचा होता. एकटीने कसं जाणार? वगैरे काही प्रश्न कधी पडला नव्हता मला. म्हणजे बऱ्याच बायकांना असा प्रश्न पडून साधं हॉटेलात जायला किंवा रस्त्यावर पाणीपुरी खायला कचरताना बघितलय मी. मला असा कधी प्रश्न पडत नाही खाण्यापिण्याबाबतीत. पण नाटक आणि चित्रपट हे तशीच एखादी कंपनी असेल तरच एंजॉय करता येतात असा समज बरीच वर्ष मनात घर करुन होता. तो समजच तपासून बघायला एकदा एकटीने जाऊन बघायच होतं. पण हे करुन बघायला मात्र वयाची चाळीशी यावी लागली. याच अजून एक कारण म्हणजे घरातून लागणारा सुरुंग. 'मला बघायच नाटक चित्रपट घरातल्या दोन मेंब्रांपैकी कोणाला ना कोणाला बघायचच असायच आणि मग पुढल्यावेळी बघ एकटीने अस म्हणत माझा बेत हाणून पाडला जायचा.
दोन वर्षांपुर्वी मात्र त्याच ऑफीसच अर्जंट काम आणि तिच्या कॉलेजमधे त्या शनिवारी असलेली टेस्ट असा दुग्धशर्करा योग जुळून आला आणि मी माझ्या एकटीच तिकीट
'book my show' वरुन बूक करुन 'मेट्रोला' जाऊन 'सांड की आंख' बघून आले. 'एकटीनेही तितकच एंजॉय करता येतो की चित्रपट' यावर शिक्कामोर्तब करुन मनातल्या मनात जितं जितंचा नाचही करुन झाला. नाचकाम मनातल्या मनातच कारण आमची बटूकमुर्ती घडवतान 'गळ्यात सुर आणि पायात ताल द्यायला' 'तो' विसरलाय.

काही दिवसांनी मेट्रोलाच परत सांड की आंख बघायला मला नवऱ्याला कंपनी द्यायला जावं लागलं तो भाग वेगळा. तो आमचा मुव्ही मॅरेथॉन दिवस होता खरतर पण एका धावेने बाद झालो आम्ही. मुव्ही मॅरेथॉनही आहे बकेट लिस्टीत पण ती पुजा मात्र जोडीने करायची आहे.
मूव्ही मॅरेथॉन म्हणजे ९-१२, १२-३, ३-६, ६-९ यापैकी सलग ३ स्लॉट्स थिएटरमधे ३ मुव्ही एकाच दिवशी बघायचे आहेत. त्यादिवशी आम्ही स्टर्लिंग सिनेमाला मॉर्निंग शो 'ड्रिमगर्ल' बघून बाहेर पडलो आणि तडक मेट्रोला जाऊन 'सांड की आंख' बघितला. तो संपल्यावर तिथेच अर्ध्यातासात असलेला शो बघायची फार इच्छा होती पण अगदीच टिनपाट मुव्ही होते त्यावेळेस. हुकलाच त्यामुळे मूव्ही मॅरेथॉनचा योग. पुन्हा केव्हातरी बघू आता लॉकडाऊन संपल्यानंतर.

आता मला सोलो ट्रिपला जायच आहे एकदा. किमान ८-१० दिवसाची तरी सोलो ट्रिप हवी. ते केसरीवाली grp women trip वगैरे प्रकारची नाही. सोलो म्हणजे निव्वळ सोलो. मै और मेरी बॅकपॅक, बस और कोई नही. बघू कधी जमतय आता. तस तर नवऱ्याबरोबर एक किमान मुंबई पुणे , मुंबई नाशिक अशी टुव्हिलर राईड करायचेही पेंडिंग आहे कधीचे. तसतर आत्मविश्वास वाढवून दुचाकी आणि चारचाकीही शिकून घ्यायची आहे मला. शिकण्यावरुन आठवले पोहायलाही शिकायचे आहे (xl ते m प्रवासात पोहणे साथ देईल हा बोनस)

बाकी टेरेस फ्लॅट मधे रहायला मिळावं, दक्षिण मुंबईत काही काळ रहाता यावं, एकातरी परदेशी भाषेची ओळख व्हावी, कथा छापील अंकात दिसाव्यात, एकातरी पुस्तकाच्या अनुक्रमणिकेत आपलं नाव उमटावं, झेपतील असे ट्रेक करुन पहावेत, लहानमुलांच्या ट्रेक कॅंपच्या आयोजनात सक्रिय सहभाग नोंदवून अनुभव घ्यावा, व्यवसायाचे कष्ट कळायला आणि थोडा आत्मविश्वास वाढायला काही गोष्टींची विक्री करुन पहावी, बायोकंपोस्टचा प्रयोग करुन पहावा या आणि अशा बऱ्याच गोष्टी घडायच्या तेव्हा घडत गेल्या आणि लिस्ट वर टिकमार्क उमटत गेले. काही लिस्टीत नसलेल्या गोष्टीही अचानक लाभल्या.

काही सुप्तावस्थेतल्या गोष्टींचे योग असतील तेव्हा त्यावरही टिकमार्क घडून येतील.

मुळात फार काही भव्यदिव्य प्रेरणादायी असं प्रत्येकाच्या आयुष्यात घडत नसतं. सचिन तेंडुलकर, लता मंगेशकर हे एकच असतात. बाकी आमच्यासारखे गल्लीतले क्रिकेटर आणि बाथरुम सिंगर्स.

आमच्या आयुष्याची गाडी
ना रोलर कोस्टर असते,
तरीही प्रिय ती आम्हा
जसे डेली मस्टर असते

तस्मात Love you Jindagi म्हणत हा लेख गांजण्याकरिता लिहून पुर्ण करत आहे Proud

इती टिनपाटादी बकेट लिस्ट निवेदन तुर्तास समाप्तम

धन्यवाद.

Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

काहीही नसताना केलेलं मन्नाट लेखन ( यालाच ललित म्हणतात ना?) आवडलं.

-----
बाकी महिलांना सोलो ट्रिप/ट्रेक करता न येणे याबद्दल सहमत. थोडं धाडस करण्याची गरज आहे.

हे माझेही स्वप्न होते.ते इतके साकार झालेय की विचारता सोय नाही.>>> Proud माझं पण झालंय हे स्वप्न खरं. मी पूर्वी हॅंगरवर कपडे लावल्या सारखी दिसायचे. तेव्हा मी असं नुसतं म्हंटलं कि माझं वजन का नाही वाढत? माझ्या काकवा, आजी सगळ्या नुसत्या अंगावर धावून यायच्या कि बरं आहे ना बारीक आहेस ते , कशाला जाडं व्हायचय? आता कळतंय गं देवकी. Lol

मस्त आहे तुमची बकेट लिस्ट.
हॉटेलमध्ये एकटीने जाऊन खाल्ले आहे.
पाणीपुरी तर अजूनही एकटीच जाऊन खाऊन येते.

मी चहा कॉफी प्यायले आहे एकटी बसून.फाईन डाईन मध्ये नाही, पण दुर्गा मध्ये वगैरे.मला खाताना कोणी माझ्याकडे पाहत असलं की टेन्शन येतं(घरी पण खाणे शक्यतो कामवाल्या मावशी आल्यावर घेत नाही.)
ऑफिस कँटीन ला कधीकधी एकटे खायची वेळ येते.

मला खाताना कोणी माझ्याकडे पाहत असलं की टेन्शन येतं>>> कुणाला इतका वेळ नसतो ग इतरांकडे बघण्यात. ह्म्म! अनकॉमन असेल त्यांच्यासाठी दृष्य तर बघतील एकदा मान वळवून, पण पहिल्या पाच मिनिटात इतरांच आपल्या एकट जेवण्यातल नाविन्य संपत. Lol

अनकॉमन गोष्टीवरुन आठवल सहज, मी दोन वर्षांपुर्वी एका साखरपुड्यासाठी एकटी पिंचीला गेले होते. सापुची वेळ बदलल्याच मला प्रवासात समजलं (आता हे वेळेच काय लफड झाल तो किस्सा वेगळाय Lol ) त्यावेळी मधला मोकळा वेळ सत्कारणी लावायला मी गुगल मॅपवर जवळचा मॉल शोधून तिथे गेले. मस्त विन्डो शॉपिंग करुन, फुड मॉलमधे हलका स्नॅक्स आणि कॉफी घेऊन, तिथेच असलेल्या हेअर सलोनमधे जाऊन केसांच सेटींग बिटींग करुन मी होता तो वेळ मजेत घालवला आणि मग सापुच्यावेळी हॉलवर गेले. अनकॉमन गोष्ट ही होती की तिथे फुड मॉलला एक मध्यमवयीन माणूस अख्खा सोन्याने मढून आलेला होता. बाजुच्याच टेबलवर बसला होता. असा गोल्ड मॅन पहिल्यांदाच बघत असल्याने मी ही खाणं थांबवून त्याच्याकडे बघितलं जरा सेकंदभर जास्तच. पण त्यानंतर पहिल आश्चर्य ओसरल्यावर त्याला त्याच काय ते खाणं खायला सोडला एकटा Lol सांगायचा मुद्दा हा की नेहमीपेक्षा वेगळं अस काही दिसलं की आपणही एक नजर टाकतोच तस इतरांना आपण एकट्याने खाणं अनकॉमन वाटलं तर ते एक क्षण रेंगाळणार, आणि उत्सुकता/आश्चर्य संपल की आपल्याला एकट सोडणार Lol आपण फक्त आपल्या खाण्यावर लक्ष केंद्रीत करायचं Proud

एकटीने हॉटेलात जाऊन जेवायला, एकटीने नाटक-सिनेमा बघायला काय मज्जा येते !! :डोळ्यांत बदामः

ज्यांना हे करण्याची इच्छा आहे, पण धीर होत नाही, त्यांनी लवकरात लवकर मनावर घ्या. त्या ठिकाणी पहिलं पाऊल टाकेपर्यंतच मेन्टल ब्लॉक टिकतो. नंतर वाटतं, इतके दिवस आपण वाया का घालवले?? Lol
(टोटल स्वानुभव आहे!)

एकटीने हॉटेलात जाऊन जेवायला, एकटीने नाटक-सिनेमा बघायला काय मज्जा येते !!>>> एकदम सहमत :बदाम * १०: Proud

म्हणजे एकट्याने गेलं म्हणजे धन्य झालो असं काही नाही. पण "जाव वाटतय पण .... " असा पण मधे येत असेल तर नक्की तो ओलांडायच जमवावं

मला खाताना कोणी माझ्याकडे पाहत असलं की टेन्शन येतं(घरी पण खाणे शक्यतो कामवाल्या मावशी आल्यावर घेत नाही.)+१

घरी पण खाणे शक्यतो कामवाल्या मावशी आल्यावर घेत नाही.)+१
>>
+७८६
आमच्याकडेही हाच लफडा आहे. आणि च्यायला मलाही खायला देत नाहीत. होऊ दे त्यांचे म्हणतात.
अरे काय आहे यार, तसेही भांडी घासताना, किचन ओटा पुसताना तुमच्या घरात काय काय जेवण बनलेय हे सगळे त्यांना माहीत असते मग नक्की लपवता काय किंवा लाजता काय.. चहाच्या वेळी त्या असल्यास त्यांना चहा विचारणे, चहा देणे होते तसे जेवणाच्या वेळी जेवणही विचारा. त्या मोस्टली नाहीच बोलतील. मग आपण आपले जेवावे मुकाट..
आता तर नवीन शोध लागला आहे की त्या जेवण छान बनवतात. मग त्यांच्याकडून बिर्याणी, चिवडा, चकल्या, गुलाबजाम असे विविध प्रकार बनवून घेणे सुरू केलेय. पण तरीही जेवायचे मात्र नाही त्यांच्यासमोर..

किचन ओटा पुसताना तुमच्या घरात काय काय जेवण बनलेय हे सगळे त्यांना माहीत असते मग नक्की लपवता काय किंवा लाजता काय.. चहाच्या वेळी त्या असल्यास त्यांना चहा विचारणे, चहा देणे होते तसे जेवणाच्या वेळी जेवणही विचारा. त्या मोस्टली नाहीच बोलतील. मग आपण आपले जेवावे मुकाट..>>
मला तर कामवाल्या मावशी आल्यानंतर खाण्याचीच कशाला, लोळायचीही लाज वाटते. अगदी बरं नसलं तरीही. मग त्या आल्यानंतर त्यांना सोबत म्हणून मी उकरून कामं काढते.

ऋ, कामवाल्या बायका आपण काय खातो बघतात हा मुद्दा नसून 'घरात कोणीतरी आहे आणि आपण खातोय' हा मुद्दा जास्त असतो.लोळण्या बाबतही सेम.घरात कोणीतरी बाहेरचं(कामवाली बाई,प्लम्बर/सुतार टीम) आहे,त्याला/तिला माहिती पुरवण्यात/एंटरटेन करण्यात/मदत करण्यात आपला काहीतरी रोल आहे आणि आपण झोपलोय या मेंटल ब्लॉक ने झोप लागत नाही.

कवीन, जेवणाचं हेझिटेशन बरंच कमी झालंय.फक्त खूप कॉम्प्लिकेटेड, सांडणारे(हे हिंदुस्थान बेकरी पॅटिस वगैरे) असे पदार्थ,बिन चमच्यांचा वरणभात पब्लिक समोर खाता येत नाहीत. Happy

ओ... इथे आता ॠन्मेश कामवाल्या मावशींना लोळायला बोलवा म्हणेल!>> Proud

आणि आपण झोपलोय या मेंटल ब्लॉक ने झोप लागत नाही.>> एक्झॅक्टली मी सुद्धा हेच म्हणतोय. हे शिष्टाचार नसून हा मेंटल ब्लॉक आहे. प्रत्यक्षात याचा ना आपल्याला फायदा होतो ना समोरच्याला. उलट यामुळे आपले टाईम मॅनेजमेंट गडबडते बरेचदा.
आमच्या जुन्या घरात जी कामवाली होती ती यंग मुलगीच होती. ती जेव्हा आमच्याकडे कामाला यायची ती माझी चहाची वेळ असायची. मी चहा बनवताना ती मला म्हणायची, "भैय्या मेरे लिये भी बनाओ" मी बनवायचो. मी चहा बनवताना तो उकळून टोपाबाहेर सांडणे फार कॉमन आहे. कारण चहा ऊकळताना मी समोर मोबाईलमध्ये डोके खुपसून उभा असतो. त्यामुळे जेव्हा हे व्हायचे तेव्हा ती म्हणायची,"रहने दो भैय्या मै पोछ लेती हू".. आणि मी ते तिलाच पुसायला ठेवायचो. कारण माझ्या थूकपट्टीच्या पुसण्यापेक्षा ती सराईतपणे झटपट पुसून मोकळी होईल हे मला माहीत होते. आम्ही मेंटल ब्लॉक आणि ऑकवर्डनेस टाळायचो आणि दोघांचा फायदा व्हायचा.

मस्त लिहिलंयस कविन नेहमीप्रमाणेच खुसखुशीत.
>> म्हणजे एकट्याने गेलं म्हणजे धन्य झालो असं काही नाही. पण "जाव वाटतय पण .... " असा पण मधे येत असेल तर नक्की तो ओलांडायच जमवावं
हे खरंय. सिनेमा एकटीने जाऊन बघण्याबाबत मला हे जमवायचंय. बाकी बाहेर एकटीने खाणे वगैरे अनेकदा होतंच असतं Proud

Pages