चालता चालता पडलो डबक्यात

शेवटच्या शेरात(? ) कामगारांच्या आवाजाला वाचा फोडलीत बोकलत!

घरातल-हापिसातलं दोनी नव्ह!

वाह!!! वैयक्तिक पातळीवरुन हळूहळू वैश्विक होत जाणारी ही कविता, शेवटच्या कडव्यात एक वेगळाच आयाम गाठते. विद्रोह, निसर्ग, गेयता काय नाही या कवितेत ते विचारा.

सागराची सखोलता, नदीची चंचलता, विहीरीचे परोपकारित्व, डबक्या/तळ्याचे साचलेपण यांचा एक अननुभूत मेळ घालून कविने आपल्या प्रतिभेचे जे अलवार दर्शन घडविले आहे, त्याने हे कवि रसिकमनांवर अधिराज्य करणारच याची तीळभरही शंका उरलेली नाही.

तेव्हा पुलेशु. अशीच मेजवानी माबोकरांना मिळत राहून एके दिवशी कवितासंग्रहरुपी सागरामध्ये या कवितांचे निर्माल्य सॉरी अर्घ्य पडावे ही इच्छा.

खल्लास!! मजा आ गया!!

शेवटचे कडवे, कडवा सच

गंमत केली.