Odd Man Out (भाग ६)

" आई, हे बघ ...आम्ही मेन्यू कार्ड बनवलं... मस्त आहे ना !" अनुजा नम्रताच्या डोळ्यांसमोर कार्ड नाचवत म्हणाली. नम्रतानी कार्ड हातात घेऊन बघितले... वरच्या बाजूला बरोब्बर मध्यभागी थोडा वेडावाकडा पण गोलाकार चंद्र आणि त्याच्या भोवती छोट्या मोठ्या चांदण्या..… नम्रता काही बोलणार इतक्यात अनुजा म्हणाली," खरं म्हणजे मला ट्राईफल पुडिंग चं चित्र काढायचं होतं, पण जमतच नव्हतं नीट . मग ताईच म्हणाली की 'आपण डिनर साठी कार्ड बनवतो आहोत ना म्हणून तू चंद्र आणि तारे काढ '.... अनुजाच्या डोळ्यांत तिच्या ताईबद्दल कौतुक अगदी ओसंडून वाहत होतं. "ताई किती हुशार आहे ना गं! तिला किती मस्त मस्त आयडिया सुचतात."

"हो गं! आणि तुझं ड्रॉइंग बघून पण खरंच वाटतंय बरं का रात्र झालीये असं !!!" नम्रता कार्ड उघडत म्हणाली. कार्डच्या आत उजव्या बाजूला जेवणाचा सगळा मेन्यू लिहिला होता. पण त्यातही नंदिनीची कलात्मकता दिसून येत होती....तिनी एका मोठ्या वर्तुळात सगळया पदार्थांची नावं लिहिली होती.....म्हणजे आपण एखादं ताट वाढतो ना तसं... जिथे भाजी वाढतात तिथे भाजीचं नाव, डाव्या बाजूला पापड, कोशिंबीर यांची नावं वगैरे वगैरे.... नम्रताला खरंच खूप कौतुक वाटलं तिचं ! तिनी नंदिनीला विचारलं," बेटु, तुला कसं माहीत कुठे काय वाढतात ते?" त्यावर अगदी सहजपणे ती म्हणाली," तू नेहेमी नैवेद्याचं ताट असंच तर वाढतेस की!"

'मुलं आपलं वागणं किती लक्षपूर्वक बघत असतात, त्यातून शिकत असतात...याचं हे अजून एक उदाहरण' नम्रताच्या मनात आलं. तिनी नंदिनीला जवळ घेतलं आणि म्हणाली," मस्त झालंय कार्ड...एकदम युनिक !"

"पूर्ण बघ ना.." असं म्हणत नंदिनी नी कार्डच्या आत डाव्या बाजूला बोट दाखवलं. तिकडे लक्ष जाताच नम्रताच्या डोळ्यात टचकन पाणी आलं...नंदिनीनी एका युनिफॉर्म मधल्या माणसाचं चित्र काढलं होतं. त्यात name tab वर तिच्या बाबांचं नाव होतं आणि चित्राच्या वर लिहिलं होतं... 'आजचे प्रमुख पाहुणे '

"आई, बाबांना आवडेल ना गं आमचं कार्ड ?" दोघी मुलींनी विचारलं. "इतकं सुंदर कार्ड बनवलंय तुम्ही...नक्कीच आवडेल त्यांना." नम्रता आपले अश्रू लपवत घोगऱ्या आवाजात म्हणाली.

तेवढ्यात रस्त्याच्या वळणावर ओळखीचा हॉर्न ऐकू आला. नम्रता काही बोलणार इतक्यात "बाबा आले, बाबा आले" म्हणत अनुजा आणि नंदिनी दाराच्या दिशेनी धावल्या.

नम्रतानी अक्षरशः धावत जाऊन दार उघडलं. दाराबाहेर संग्रामला बघताच दोघी मुली पळत जाऊन त्याला बिलगल्या. त्याच्याही चेहेऱ्यावर आनंद अगदी स्पष्ट दिसत होता. दिवसभराचा कामाचा शीण मुलींना बघितल्यावर एका क्षणात नाहीसा झाला होता. त्या तिघांना असं इतकं खुश बघून नम्रताला तिच्या कॅमेरा ची आठवण झाली. पण यावेळी कॅमेराच्या फंदात न पडता समोरचं दृश्य तिनी आपल्या मनातच साठवून ठेवलं.

"बाबा, लवकर चला घरात. तुम्हांला एक गंमत दाखवायची आहे." दोघी मुली संग्रामला ओढत घरात घेऊन आल्या.

घरात शिरल्या शिरल्या संग्राम क्षणभर थांबला. धुपाचा मंद सुगंध घरभर दरवळत होता.त्यानी एक दीर्घ श्वास घेतला... अहाहा ! त्याचं मन एकदम प्रसन्न झालं. त्यानी नम्रताकडे बघितलं. तिची नजर जणूकाही त्याच्यावरच खिळली होती. त्यानी तिला नजरेनीच 'थँक यू' म्हटलं ...तिनी पण हसून हलकेच आपली नजर झुकवत त्याला प्रतिसाद दिला.

संग्रामनी कधी नम्रताला बोलून नाही दाखवलं पण त्याला नेहेमीच तिचं कौतुक वाटायचं.

'मला कधी काय हवं असतं ते हिला न सांगताच कसं कळतं ?' त्याला सतत हा प्रश्न पडायचा. एका भावुक क्षणी त्यानी तसं विचारलंही होतं तिला. त्यावर ती म्हणाली होती," आपण जेव्हा एखाद्याला आपलं मानतो, त्याच्यावर मनापासून प्रेम करतो ना; तेव्हा न सांगता देखील सगळं कळतं."

"या लॉजिक ला काही अर्थ नाहीये..असं असेल तर मग मला का नाही कळत तुझ्या मनातलं ?"त्यानी वैतागून म्हटलं होतं.

त्याला अजून चिडवत नम्रता म्हणाली होती," कारण माझं प्रेम तुझ्या प्रेमापेक्षा कितीतरी पटींनी जास्त आहे..... Simple logic !"

तिनी जरी गमतीनी म्हटलं असलं तरी संग्रामला अगदी मनापासून पटलं होतं ते.

संग्रामचा स्वभाव तसा पहिल्यापासूनच अबोल- स्वतःच्या भावना लोकांसमोर उघड करून दाखवणं त्याला फारसं जमायचं नाही....इतकंच काय पण त्याच्या इच्छा, अपेक्षा पण कधी तो जाहीर नाही करायचा. आणि नेमकं हेच नम्रताला खटकायचं !

तिनी त्याला तसं एक दोन वेळा बोलूनही दाखवलं होतं," तुला काय आवडतं, काय नाही - हे तू सांगितल्याशिवाय कसं कळेल मला?" तिचा मुद्दा अगदी योग्य होता. पण त्यावर संग्रामचं उत्तरही ठरलेलं असायचं," त्यात सांगण्यासारखं काय आहे? तुला जे योग्य वाटतं ते तू करत जा. तुझी प्रत्येक गोष्ट माझ्या आवडीप्रमाणे असायला पाहिजे असं कुठे लिहिलंय!"

"अरे, पण मला आवडतं तुझ्या आवडीच्या गोष्टी करायला !" या नम्रताच्या वक्तव्यावर तर तो अजूनच वैतागायचा आणि म्हणायचा,"Stop acting like a typical wife."

शेवटी - 'एका जगावेगळ्या माणसाशी आपलं लग्न झालंय' असा उदात्त विचार करून ती स्वतःचं समाधान करून घ्यायची. पण मग हळूहळू तिला त्याचा स्वभाव, त्याच्या आवडीनिवडी कळायला लागल्या. तो जे शब्दांतून जाहीर करत नव्हता ते आता त्याच्या चेहेऱ्यावरुन, त्याच्या हावभावातून तिच्यापर्यंत पोचत होतं. एकदा गमतीनी ती संग्रामला म्हणाली होती,"बाझीगर सिनेमात ते गाणं आहे ना- किताबें बहुतसी पढी होंगी तुमने - ते बहुतेक आपल्याला बघूनच लिहिलंय. फक्त त्यात शाहरुख खान शिल्पा शेट्टी चा चेहेरा वाचत असतो...इथे ते काम मी करते!"

"तुला प्रत्येक situation साठी अशी गाणी नाहीतर मराठी म्हणी बऱ्या सुचतात," असं म्हणत त्यावेळी संग्रामनी तिचं म्हणणं हसण्यावारी नेलं होतं पण खरं सांगायचं तर त्यालाही तिचं म्हणणं मनापासून पटलं होतं. त्याच्या आवडी निवडी, त्याचे मूड्स सगळं काही सांभाळायची ती !

त्याच्या कामाचं स्वरूप असं होतं की कितीतरी वेळा त्याला घरासाठी, नम्रता आणि मुलींसाठी वेळ देणं शक्य नसायचं ; पण प्रत्येक वेळी नम्रता अगदी हसत हसत सगळी परिस्थिती सांभाळून घ्यायची. कधी तक्रार नाही की नाराजीचा सूर नाही.

मुलींचे वाढदिवस, त्यांचे अभ्यास, परीक्षा, स्पोर्ट्स डे, annual डे, मुलींच्या आणि (स्वतःच्या सुद्धा) तब्येतीच्या तक्रारी , बाहेरगावाहून येणाऱ्या पाहुण्यांची सरबराई.....आणि या सगळ्यांबरोबर एका ऑफिसरची बायको म्हणून तिच्यावर असलेल्या आर्मी च्या जबाबदाऱ्या.........या आणि अशा अनेक लढाया ती एकटी लढायची ! आणि म्हणूनच संग्राम तिला 'One woman army' म्हणायचा.

"बाबा, तुम्ही प्लीज डोळे बंद करा ना...तुमच्यासाठी एक सरप्राईज आहे"......अनुजा संग्रामचा हात ओढत म्हणाली. भानावर येत तो म्हणाला," अरे वा! मस्तच की! पण काय आहे ते तरी सांगा."

"आत्ताच सांगितलं तर मग सरप्राईज कसं राहणार?" नंदिनी म्हणाली.

"हं, खरंच की.." असं म्हणत संग्रामनी अनुजाला पाठुंगळी घेतलं, तिनी तिच्या चिमुकल्या हातांनी त्याचे डोळे झाकले आणि नंदिनी त्याचा हात धरून त्याला डायनिंग टेबल पाशी घेऊन गेली.

क्रमशः