साडी

Submitted by मोरपिस on 10 October, 2018 - 05:39

मक्याचे दाणे तव्यावर ठेवल्यावर जसे आनंदाने उड्या मारतात, तसंच गौरवचं मनही उड्या मारत होतं, कारण आज त्याला बोनस मिळाला होता. गौरव आपल्या सायकलवर स्वार होऊन वाऱ्याशी गप्पा मारत चालला होता. केक आपल्या तोंडाचा स्वाद वाढवतो आणि त्यावर असलेली आयसिंग डोळ्यांचा स्वाद वाढवते, त्याचप्रमाणे आपला महिन्याचा पगार आणि बोनस नेहमीच्या गरजांचा स्वाद वाढवतो. काही सण असेल तरच आपल्याला बोनस मिळतो. पण यावेळी काही सण नसतानासुद्धा गौरवला बोनस मिळाला होता. म्हणजे झाला ना बोनस वर बोनस, पिझ्झावर डबल सकूप फ्री! बोनस मिळाल्यावर रमाला किती आनंद होईल याचा तो विचार करू लागला.
दूध उखळवलं तेव्हा माशी पडली नाही. दुधावर बराच वेळ झाकण नव्हतं तरीही पडली नाही. दूध ग्लासात काढलं तेव्हा पण नाही पडली. पण, पिणाऱ्याच्या हातात देत असतानाच माशी पडली. गौरव बोनसची खुषखबरी त्याची बायको रमाला देणारच होता, तितक्यात माशी पडली. गौरवच्या घराच्या शेजारी एका लहान मुलाचा वाढदिवस सुरु होता. हे बघताच गौरवाने सायकलला करकचून ब्रेक मारला आणि घरी न जाता बाजारात गेला. सकाळी जेव्हा रमा नटून-थटून तयार झाल्यामुळे सुंदर दिसत होती तेव्हा लक्षात आलं नाही; तिने नाश्त्याला खीर-पुरी बनवली तेव्हाही लक्षात आलं नाही; बोनस मिळाला तेव्हाही लक्षात आलं नाही; आता सगळी दुकान बंद झाली तेव्हाच माशी पडायला हवी होती! आत्ताच लक्षात यायला हवं होतं की आज लग्नाचा वाढदिवस आहे!
कुकरमध्ये भिजवलेले तांदूळ ठेवल्यावर; त्याचं झाकण बंद केल्यावर कुकरची शिटी शोधण्यासाठी जी घाई असते तशीच घाई गौरवच्या चेहऱ्यावर होती. बाजारात फक्त शोरूमच चालू होते. आता काय करायचं? श्रीमंत गृहिणी आपल्या पतीला खुश करण्यासाठी संजीव कपूरची महागडी पुस्तक विकत घेतात आणि गरीब रमासारख्या बायका कागद-पेन घेऊन त्यातल्या रेसिपी लिहून घेतात तसंच गौरव्ही त्याच्या कुवतीप्रमाणे साडीचं दुकान शोधत होता. घरात साखर संपली तर आपण ना चहा पिऊ शकत, ना दूध; स्वस्त दुकानं बंद झाल्यामुळे गौरव साडी न घेताही घरी जाऊ शकत नव्हता आणि महागडी साडीही घेऊन जाऊ शकत नव्हता. जर गौरव गिफ्ट घेऊन गेला नाही तर रमा नाराज होईल कारण सकाळपासून एखादा सण असल्यासारखी ती खुश होती. तो पत्नीच्या कंजूस स्वभावाबद्दलही जाणून होता. जर त्याने महागडी साडी नेली तर रमा गौरववर उकळत्या तेलासारखी खवळेल. पाहुणे आल्यावर जर आपल्याकडे दूथ नसेल तर सरबतही बनवायला लागतं; लग्नाचा वाढदिवस साजरा करायचा असेल तर कधी-कधी महागातली साडीही खरेदी करायला लागू शकते याचा विचार करत गौरव शोरूममध्ये गेला. असं जरुरी नाही की प्रत्येक शोरूममध्ये महागड्याच साड्या असतील; कधी कधी एखाद्या फाईव्ह स्टार हॉटेलमध्येसुद्धा कमी किमतीत चांगले पदार्थ मिळतात.
गरम गरम बटाटेवड्यांचा वास जसा एखाद्या खवय्याला आपोआप तिकडे ओढून नेतो तसंच गौरवलाही शोरूममधला झगमगाट ओढून नेत होता. तिथे एकापेक्षा एक साड्यांचे काउंटर होते. गौरव तिथल्या साड्या पडताळून पाहत होता जसा एक लहान मुलगा खिशात दोनच रुपये असताना मिठाईचं दुकान पाहत असतो. सिल्क, भरजरी, कॉटन, जॉर्जेट, शिफॉन, बांधणी, पैठणी अश्या बऱ्याच प्रकारच्या साड्या होत्या. कोणाला डायबेटीस असेल तर तो चमचमीत पदार्थ खाऊ शकत नाही, पण रेसिपी वाचायला काय हरकत आहे; गौरवाने विचार केला, कि जरी आपली सिल्क साडी घेण्याची ऐपत नसली तरी साड्या बघायला काहीच हरकत नाही.
बनारसी, शालू, चंदेरी, टसर सिल्क, राजेशाही सिल्क, मुग्गा सिल्क, बालुचारी सिल्क, मुर्शिदाबाद सिल्क, कंथा, संबळपुरी, सोनपुरी, ब्रम्हपुरी, मथा, पैठणी, पटोला इकत, म्हैसूर सिल्क, कांचीपुरम, पोचमपल्ली, व्यंकटगिरी सिल्क…जसं काय सेल्समन फाईव्ह स्टार हॉटेलचा मेनू वाचतोय आणि गौरवला भूकच लागली नाहीये.
सेल्समनने विचारलं,'कोणती साडी दाखवू?' एखाद्या आई परदेशातून येणाऱ्या तिच्या मुलासाठी खूप सारे पदार्थ बनवून ठेवते. पण मुलगा आईला म्हणतो की मी फक्त फळंच खातो. गौरवनेसुद्धा तसंच उत्तर दिलं,'कॉटन साडी'.
'अहो भाऊ, हे सिल्कचं काउंटर आहे. कॉटन तुम्हाला तिकडे मिळेल' - सेल्समन.
गौरवने कॉटन काउंटरकडे जात जाता मनात म्हटलं,'अरे, घरात चकली बनवण्याचा साचाच नसेल तर चकली कशाला बनवायला निघालास?'
तिथल्या सेल्समनने माझ्याकडे बघितलं आणि त्याच्या ढाब्यावरचं मेनूकार्ड वाचून दाखवलं. कोटा, कलकत्ता कॉटन, खादी कॉटन, साउथ इंडियन कॉटन, संबळपुरी कॉटन, कंथा कॉटन… सेल्समन पुढे काही बोलण्याआधी हा ऐकतोय कि नाही हे पाहण्यासाठी त्याने एकदा गौरवकडे बघितलं; जसं भात चुलीवरून काढण्याआधी आपण तपासून बघतो कि भात शिजला आहे की नाही. कांदा जेव्हा तेल सोडायला लागतो तेव्हा समजतं कि तो व्यवस्थित भाजला गेला आहे. गौरवला भर ए.सीत घाम फुटला तेव्हा सेल्समनला समजलं की हा गोंधळात पडला आहे. वाफ बाहेर आल्यावर जसं इडलीला पाणी सुटत त्याप्रमाणे गौरवच्या अंगाला घाम आला होता. इडली शिजली आहे की नाही हे बघण्यासाठी आपण इडलीमध्ये सूरी घुसवून पाहतो; सेल्समनने आपल्या प्रश्नांची सूरी घुसवून गौरवची नजर वाचली.
'तुम्हाला कोणत्या रेंजमध्ये दाखवू?' एखादा नवीन शेजारी राहायला आला तर शेजारणी त्यांच्याकडन येत असलेल्या स्वयंपाकाच्या वासानेच समजून जातात कि नवीन शेजारी शाहाकारी आहे की मांसाहारी! सेल्समनसुद्धा हा प्रश्न विचारून ग्राहकाची कुवत समजून घेतात.
गौरवकडे तर बोनासचे दोन हजार रुपयेच होते. सगळा पगार तर कालच त्याने रमाच्या हातात दिला होता. सगळ्या दह्याचं तर ताक बनवलं, आता दह्यातली कोशिंबीर कशी करायची?
'दोन हजार?' खिशातून दोन हजार काढून देण्याच्या अविर्भावात गौरवाने विचारले.
सेल्समनने मनात विचार केला,'हा माणूस आपल्यासारखाच मध्यमवर्गीय दिसतोय. आपण त्याला मदत केली पाहिजे'.
एकसारखी कापलेली भाजी पटकन शिजते आणि सारखीच परिस्थिती असलेली माणसे एकमेकांकडे लगेच आकर्षित होतात.
त्याने विचारले,'कोणासाठी साडी खरेदी करायची आहे? कोणत्या प्रसंगसाठी हवी आहे?'
एखादी रेसिपी वाचूनसुद्धा जर ती करायला जमली नाही तर कोणत्यातरी जाणकार माणसाकडून मदत घ्यावी. गौरवला साडी खरेदी करण्यास अडचण होत असल्याने त्याने सरळ-सरळ सेल्समनची मदत घेतली.
'काय सांगू यार! आत्ता सगळी साडीची दुकानं बंद झाल्यावर लक्षात आलं की आज लग्नाचा वाढदिवस आहे. बायकोला साडी घेतली पाहिजे. जर साडी घेऊन नाही गेलो तर ती दुःखी होईल. बाजारात फक्त तुमचंच दुकान चालू होत म्हणून आलो इथे. आता मला समजत नाहीये कि कोणती साडी घेऊ?'
कधी कधी स्वतःच्या हाताने केलेल्या रेसिपेने पतीला खुश करू शकलो नाही तर शेजारणीचीसुद्धा मदत घ्यावी लागते. त्याने सेल्समनकडून मदत मागितली.
'तुम्ही कशाला काळजी करता? दोन हजारात मस्त साडी दाखवतो. हि बघा, एकदम लालेलाल डिझाइनर साडी आहे. वहिनी तर बघूनच खुश होतील. माझी गॅरंटी आहे! खरंच! मार्केटमध्ये एकदम नवीन आहे. पण त्या काउंटरवर… हा तर कॉटन काउंटर आहे.
त्या सेल्समनने गौरवला दुसऱ्या काउंटरवर नेऊन एका साडीचे पॅकेट खोललं. जसं लस्सीवाले लस्सी बनवताना ती हवेत उडवून एका ग्लासातून दुसऱ्या ग्लासात ओततात तसंच सेल्समनने साडी हवेमध्ये उडवून तिथल्या बिछान्यावर पसरवली. एखाद्या केकच्या दुकानातला बार्बीचा केक पाहून लहान मुलांना जसा आनंद होतो, तसाच आनंद गौरवला तिथे पसरवलेली लाल रंगाची डिझाइनर जॉर्जेट साडी पाहून झाला.
खूप भूक लागली असेल आणि किचनमधून खूप छान सुगंध येत असेल तर लगेच जेऊन घेतलं पाहिजे. गौरवनेसुद्धा लगेचच साडी पॅक करून घेतली. दूध उकळून वर आल्यावर कोणी पटकन येऊन गॅस घालवला तर त्याचे आभार मानले पाहिजेत. गौरवनेही त्या सेल्समनचे आभार मानले आणि दूध वाचलं म्हणून निश्वास सोडला.
तेलामध्ये तरंगत असलेल्या पुरीसारखा सायकलवरून तरंगत गौरव घरी पोहोचला. ताटात गुलाबजाम वाढण्याआधी कडू कारलं वाढूया म्हणजे गुलाबजाम वाढल्यावर मेहनतीची प्रशांसा होईल हा विचार करून गौरव सायकलच्या कॅरियरवर साडी ठेऊन रिकाम्या हातीच घरी गेला. आंब्याला खूप दिवसंपर्यंत पेंढयात ठेवल्यावर आपण ज्या आशेने पेंढयातुन आंबे बाहेर काढतो, त्या आशेने रमाने गौरवाकडे पाहिले."खूप दिवसापासून साडी आणा असं सांगूनसुद्धा आंबा पिकला नाही तर कुसून गेला आहे. गौरवचा हात रिकामाच आहे". काजू कापताना हातांची जी अवस्था होते तशी अवस्था रमाच्या मनाची झाली होती.
रमा काहीही न बोलता किचनमधून जेवण घेऊन आली. नुकत्याच विझवलेल्या चुलीतून जसा धूर निघतो तसाच धूर रमाच्या उदास चेहर्यावरून येत होता. हे पाहून गौरवला हसू येत होतं. गौरवला जेवायला वाढून रमा स्वतः जेवायला बसली. बोलण्यासाठी हीच योग्य वेळ आहे हे गौरवला समजलं.
"अग, हे काय? आज एकच पोळी?"
"होय, माणसाने कमीच खाल्लं पाहिजे. त्यामुळे आपलं शरीर लवचिक राहत."
"माझं ठीक आहे. पण तुला दिवसभर घरात काम करावं लागतं. काय माझा पगार तुला पुरत नाही म्हणून तू असं पोटाला चिमटा काढून जगतेस? मी दुसरी नोकरी बघतो. तुझ्या नशिबात जर दोन वेळचं पोटभर जेवण मिळत नसेल तर अशी नोकरी काय कामाची?"
"अहो! नाही नाही असं काहीही नाही. गेल्या महिन्याचा अर्ध्यापेक्षा जास्त पगार मी वाचवला आहे!
रमा जेवणाच्या ताटावरून उठली आणि किचनमध्ये जाऊन तांदळाच्या डब्यात लपवलेले पैसे घेऊन गौरवला अशा गर्वाने दाखवलं जसं नवीन भाजीचा प्रकार केल्यावर शेजारणीला टेस्ट करण्यासाठी दाखवला जातो.
"ही बघ गेल्या महिन्याची बचत!"
मसाला डोश्यावर सोडलेल्या तुपाची जशी चमक असते तशीच आत्मप्रशंसेची चमक रमाच्या डोळ्यांमध्ये दिसत होती. रसगुल्ला बनवण्यासाठी गरम तेलात टाकलेल्या मैद्याच्या गोळ्याप्रमाणे लाल होऊन गौरव ओरडला,"काय करशील? या पैशांची भाकरी करून खाशील?'
नंतर थोडं शांत होऊन, स्वतःच्या शब्दांना साखरेत घोळवून गौरव म्हणाला,"रमू! या नोटा तुझ्या ताटातल्या भाकरीचं काम नाही करू शकत! तुला दोन भाकऱ्या जास्त खाण्यासाठी हे पैसे खर्च करावे लागतील. तू खाल्लेली भाकरी तुला जास्त कमााला येईल, हे डब्यात लपवलेले पैसे नाही!
पाव-भाजीसाठी बटाटा जसा कुस्करला जातो, तसंच गौरवच्या अशा बोलण्याने रमाची आत्मप्रशांसा कुस्करून टाकली. त्यामुळे लाडूमध्ये लपलेल्या काजू-बदामाप्रमाणे रमाने आपली पाठ किचनमध्ये लपवली.
परिस्थिती बिघडत चाललेय हे गौरवच्या लक्षात येताच गौरवने खारट भाजीवर लिंबू पिळण्याचा निर्णय घेतला आणि बाहेर जाऊन साडी घेऊन आला. त्याने साडी उशीवर अशा प्रकारे सजवली, जसं कांदेपोह्यांवर कोथिंबीर आणि खोबरं सजवतात.
रमा किचनमधून हात पुसत-पुसत बाहेर आली. डायनिंग टेबलावर छप्पन्न भोग सजवल्याप्रमाणे ती त्या साडीकडे बघू लागली.
रमाने चमकत्या डोळ्यांनी विचारलं,"किती रुपयाची आहे" करंजी खाताना वेलचीऐवजी काळीमिरीचा स्वाद आला आहे असं गौरवला वाटलं.
"तुला काय करायचंय. तू साडी बघ ना".
"अहो! सांगा ना किती रुपयाची आहे".
"जसं टोमॅटो ऑमलेटमध्ये अंड नसूनसुद्धा त्याची चव छान लागते तसंच साडीची चुकीची किंमत सांगून रमाच्या आनंदाची चव कशाला बिघडवायची" गौरव मनात म्हणाला.
"एक हजार"
"एक हजार? खरंच? हि तर खूपच सुंदर साडी आहे".
गाजर हलवा आवडणारा व्यक्ती थोड्याच वेळात हलव्यवर तुटून पडणार होता पण त्याच्या लक्षात आलं की त्याला तर अपचन झालं आहे, त्यामुळे तो थांबतो.
रमा पण अचानक थांबली आणि म्हणाली,"एक हजाराच्या साडीची काय गरज आहे? शे-दोनशेचीसुद्धा चालली असती. एवढा खर्च कशाला केलात? माझ्याकडे खूप साड्या आहेत.
"काय? खूप साड्या आहेत तुझ्याकडे? तुझ्याकडे एकूण सहाच साड्या आहेत हे मला माहित आहे. साडी बघून तुझा चेहरा जेव्हा चमकला तेव्हाच माझे एक हजार रुपये वसूल झाले.
इडली-सांबार करत असताना सांबारामध्ये सांबार मसाला कशाला टाकायचा, खरतर रमाच्या कंजूस स्वभावानुसार गरम मसालादेखील चालला असता. गौरव तर सांबार मसाल्याच्या बाजूने आपले पुरावे देऊन शांत झाला. पण रमा कशी शांत होईल?"
"सहा साड्या काय कमी आहेत. अहो, माझ्या आजी-पणजीने तर दोन साड्यांमध्ये संपूर्ण आयुष्य काढलं. एक अंगावर घालण्यासाठी आणि दुसरी धुवून सुकवण्यासाठी. जर तुमचं एवढंच मन होत तर एखादी स्वस्तातली साडी घेऊन यायची".
"बर, बर. ती साडी उचल बिछान्यावरून. मला झोपायचं आहे".

★★★★★
रमाने सकाळी गौरवला चहा दिला आणि स्वतःही चहा प्यायला बसली. चहात साखर नव्हती. गौरव तोंड बिघडवत म्हणाला,
"हे काय? यांच्यात साखरेऐवजी गुळ का टाकला आहेस?"
"गुळ शरीराला चांगला असतो. बर्याच दिवसापासून माझ्या मनात तुमची साखर सोडवण्याचा विचार सुरू होता. शेवटी आजपासून सुरुवात केली".
"असं! मग उद्यापासून चहाच बनवू नको. तुझी चहापावडर आणि दूधही वाचेल!"
"अहो! तुम्हाला तर चहाची सवय आहे. जर तुम्ही चहा पिला नाहीत तर तुमचं डोकं दुखायला लागत".
"उद्यापासून बाहेरच पित जाईन".
"मग काय फायदा? उलट पैसे जास्त जातील".
"तू काय सुधारणार नाहीस ना?"
नेहमी स्वादिष्ट पदार्थ खाणाऱ्या आजारी माणसाला जसं मुगाची खिचडी खायला दिली तर तो ती खिचडी अर्धवटच खाऊन सोडून देतो तसंच गौरवसुद्धा अर्धवट चहा पिऊन कामावर निघून गेला.
रमा त्या लाल साडीत खूप सुंदर दिसेल. तिने आत्तापर्यंत ती साडी दहावेळा नेसून पहिली असेल याचाच विचार गौरव दिवसभर करत होता. जसं कोणितरी भारतामध्ये बसून अफगाणचा पुलाव स्वादिष्ट असेल की भारताचा पुलाव स्वादिष्ट असेल याचा विचार करत बसतो. दिवस तर कसातरी संपला, पण संध्याकाळी गौरव भूक लागल्यासारखा जेवणावर तुटून पडण्यासाठी लवकर घरी निघाला. फोटो बघून एखादा पदार्थ ऑर्डर केल्यावर जसं तो पदार्थ स्वादिष्ट असेल याची फक्त कल्पनाच केली जाऊ शकते, तसं गौरव रस्त्याने जात-जात फक्त कल्पनाच करत होता की रमा त्या साडीमध्ये नटून-थटून दरवाजावर त्याची वाट पाहत असेल.
पण गौरव घरी पोहोचला तेव्हा ना दारावर कोणी उभं होतं, ना रमाने ती साडी नेसली होती. गावजेवणासाठी जेवण तर तयार केलं आहे पण कोणाला जेवणासाठी आमंत्रणच देता आलं नाही अशी गौरवची अवस्था झाली होती. जाऊदे, तुपाऐवजी डालड्यानेच काम चालवून घेऊ.
"अरे व! आज तर तुम्ही लवकर आलात?"
"हं"
"चहा आणू?"
"आण"
जसा एक खराब आचारी हॉटेलचा धंदा बिघडवू शकतो तसाच रमाच्या गुळाच्या चहाने गौरवच्या चहा पिण्याचा उत्साहच बिघडवला होता.
चहाचे घोट घेता-घेता रमाने विचारलं,"काय झालं? तुमचा चेहरा का असा उतरलाय? ऑफिसमध्ये काही टेन्शन आहे का?"
"काही नाही"
"नक्कीच काहीतरी झालय".
"ते…मी"
"हं ऐकतेय मी"
"मला ती कालची साडी नेसून दाखवशील का?"
रमाच्या गालांवर लाजेने असा खड्डा पडला जसा मोदक बनवताना पिठामध्ये केला जातो.
"अहो, तुमच्या साडीने तर कमालच केली!"
"का? काय झालं? तू ती साडी नेसली होतीस का?"
"अहो नाही. ती साडी मी माझ्या मैत्रिणींना दाखवली".
"मग, त्यात काय आश्चर्य?'
"आश्चर्य हे कि त्या साडीमुळे मला दोनशे रुपयांचा फायदा झाला".
"चहाचा कप संपवून गौरवने विचारलं,"ते कसं?"
"माझी मैत्रीण मानसीला ही साडी इतकी आवडली, इतकी आवडली कि तिने मला या साडीचे बाराशे रुपये दिले".
घरी येता येता गौरवने जी स्वप्न पहिली होती ती एखाद्या भाजीसारखी करपली होती. गौरवने डोळे फाडून विचारले,"मग?"
"मग काय? दोनशे रुपयांचा फायदा मी कसा काय सोडेन? मी पटकन ती साडी मानसीला देऊन टाकली.
सोनपापडी बनवताना बेसनपीठाची जी अवस्था होते तशीच अवस्था गौरवच्या मनाची झाली होती.
★★★★★

Group content visibility: 
Use group defaults

एकच नम्बर..धमाल Proud
Lol
कथेत मध्येमध्ये वापरलेल्या 'उपमा' वाचुन भूक लागली Happy

बापरे डेंजर परिस्थिती.
मला ती ओ हेन्री ची गिफ्ट ऑफ मॅगाय गोष्ट आठवली.
एकंदर मिसकम्युनिकेशन गझनी, रोमिओ ज्युलियट, देवदास आणि ही कथा सगळीकडे दोन्ही पार्टी ना घाटयात घेऊन गेले.
(साडीची वर्णनं आवडली.आता तश्या वर्णनाची एखादी साडी शोरूम मध्ये पाहिल्या शिवाय भूक शांत होणार नाही.)

एकेक उपमा भारी सुचतात तुम्हाला हे नक्कीच छान आहे पण ह्या कथेत त्याचा अतिरेकी वापर जरा खटकतो.
लिखाणशैली छान ओघवती अन् उत्स्फूर्त आहे हे आवडले.
पुलेशु

नक्कीच चांगला प्रयत्न .. अजून थोडा वेळ घेऊन फ्लो जमवून पॉलिश करायला हवा होता असे वाटले.
हातावर पोट/ अर्धपोटी माणसाला फक्त (न परवडणार्‍या किंवा मनातले मांडे टाईप्स) खाद्यपदार्थांच्याच ऊपमा सुचणार असे एकंदर लॉजिक आहे असे दिसते.

अती जास्त उपमांमधे मुळ कथा आणि तिचा भाव हरवून गेला.
रोख ठोक / स्पष्ट प्रतिसाद दिला म्हणून माफ करा. पण कथा वाचल्यावर जे वाटलं ते सांगितलं.
पु. ले. शु.

एकेक उपमा भारी सुचतात तुम्हाला हे नक्कीच छान आहे पण ह्या कथेत त्याचा अतिरेकी वापर जरा खटकतो.
लिखाणशैली छान ओघवती अन् उत्स्फूर्त आहे हे आवडले.
पुलेशु >>>+१

कथा मस्त लिहीली आहे. प्रत्येक वाक्यात उपमा दिल्याने सुरवातीला मजा वाटली, पण नंतर बोअर वाटले, जसे भात खाताना सारखे दाताखाली खडे आले की कसे वाटेल तसे.. Happy

ही गोष्ट आधी वाचली होती. त्यामुळे शेवट माहीत होता.
पण मांडणी मध्ये अती उपमा वापरल्याने नव्याने केलेलं सादरीकरण बोर झालं अगदीच. प्रत्येक वाक्यामागे उपमा.

मला उपमा आवडल्या, कौतुक आहे इतक्या उपमा त्यादेखील प्रसंगानुरूप सुचल्या याचे. कीप it up.
पुढील लिखाणाला शुभेच्छा !

मला मज्जा आली. बर्‍याच जणांना उपमांचा कंटाळा आलाय (तसा मला दुसर्‍यांदा लेख वाचल्यावर आला) पण मला वाटतंय तुम्ही कुठल्या मूड मधे वाचायला घेता त्यावर तो कंटाळा अवलंबुन आहे. मला नाही आला फारसा कंटाळा (पहिल्यांदा)

दिवाळी अंकांना पाठवा. कुठे ना कुठे छापून येईलच. कोल्हापूर, सांगली, सातारा भागात अनेक अंक निघतात.

या कथेला काय उममा देवु अस झालय, कथेच पार रेसिपी बुक केलय, खुप गोड पदार्थ जसे तोन्डात घोळायला लागतात तस झालय.

Pages