Sty १

"कु.. कुठाय तो वशयर्धन पतस्वी.. कुठाय..? "बामसे काका डोक्यावरच्या टकलाला बाम चोळत गडबडीत म्हणाले. ते अगदी अस्वस्थ दिसत होते. असं काहीसं ट्विस्ट देणारं ऐकलं की नेहमी बामसे काका टाळक्याला बाम चोळायचे आणि त्यामुळे त्यांचं टंग आॅफ स्लिप व्हायचं. भयाशिषला हे नेहमीचं होतं.

भयाशिष तेवढ्याच शांत, निर्विकार आवाजात, मख्ख चेहर्यानं म्हणाला, " सर तो यशवर्धन तपस्वी! "
"हां हां तोच्तो! तू पुढचं सांग" नेहमीप्रमाणे भयाशिषवर तु. क. टाकत बामसे काका बडबडले.

भयशिष बोलू लागला, "ऐका मग! .... तर तपस्वी शहराबाहेरच्या स्मशानात बसले होते. त्यांच्या ओळखीची भूतं मनुष्यरूपातून नुकतीच मुक्त होऊन भूतयोनीत गेल्याने ते त्यांच्याशी संवाद साधत होते. तपस्वींचा पेहराव काहीसा असा होता- फाटकी जिन्स (त्यांना गरीब समजू नका, ते फॅशनचे चाहते आहेत. ) , " शिवदे आय्याम साॅरी! " लिहीलेला नवाकोरा लेटेस्ट लाल रंगाचा टीशर्ट, डोळ्यांवर चमत्कारिक गाॅगल, ज्यातून त्यांना अतिमानवीय बाबी दिसत असत. तर तपस्वी त्यांच्या घरातली वाघाच्या कातड्याच्या प्रिंटची बेडशीट स्मशानात अंथरुन त्यावर बसले, "काय ही भूतं, स्मशान साफही ठेवत नाहीत मेली! " असं पुटपुटत. यावर उत्तरादाखल जोरात वार्याची झुळुक येऊन धूळ उडवून गेली.

तपस्वी भूतांशी संवाद साधायला लागले. बर्याच गप्पा मारल्या. इतक्यात.....

भूतांशी संवाद साधायला लागले. बर्याच गप्पा मारल्या. इतक्यात.....
त्यांना कुठुनतरी दोन आत्म्यांच्या कुजबुजण्याचा आवाज आला. त्यांपैकी एक आत्मा होता पैलवान रावसाहेब यांचा. रावसाहेबांच प्रेतही मान मोडून डोकं छातीवर वाकवलेलं ,मुडद्याची जीभ कापलेली .छातीवर रक्ताने काहीतरी लिहीलेल अशा अवस्थेत सापडलेल ते त्यांचे मित्र व मुत्सद्दी राजकारणी सरनाईक यांना डॊळ्यात पाणी आणुन सांगत होते.
" ते लय डेंजर कायतरी व्हत बगा. डायरेक निकालातच काढली. म्या लै प्रयत्न केल पण त्याची पकड इतकी आवळ व्हती की डायरेक असमान दावल मला त्यान." पैलवान

"मला सगळ व्यवस्थित सांगा पाहु आम्ही तुमचा प्रश्न विधा... " सरनाईक

"काय काय विधा काय" पैलवान

"काही नाही हो जाऊद्या!! आधी तुम्ही सांगा इतक्या अपरात्री तुम्ही कशाला मरायला बाहेर पडलेलात" सरनाईक म्हणाले.

"रातच्याला एक वाजता कुणीतरी थाप मारली बगा दरवाज्यावर. लै गोड होता ओ आवाज म्हुन दरवाजा उघडला." रावसाहेब

"मग? मग काय झाले??" सरनाईकांनी उत्सुकतेने विचारल

"काय माहीत. जवा उटलो तवा आयुष्यातन उटलो होतो. डायरेक निकालातच" पैलवान

दोघाच्या कुजबुजीचा नंतर आवाज येईना म्हणून तपस्वीने आवडत्या भुताला संपर्क केला... पण ते संपर्कक्षेत्रीच्या बाहेर आहे अस कळल... म्हणून त्याने बाटली तपासली.. तेव्हा त्याला बूच न काढल्याच लक्षात आल..पटकन जीभ चावत त्याने एक मंत्र म्हणून मोहीनीला बाहेर काढल..पाच दहा मिनीच गप्पा मारल्या नाहीत इतक्यात तपस्वीच्या कानातल्या ब्लूटूथचा दात निळा झाला आणि नुकताच मोहीनीला केलेला व्हीडीयो काॅल कट झाला....तशी मोहीनी चरफडत पुन्हा एकदा बाटलीत बंद झाली.... तपस्वीने बटन दाबून काॅल कनेक्ट केला... त्याबरोबर समोरच्या गाॅगलच्या स्क्रीनवर त्याला एक मोठ्ठ काचेच केबीन दिसल .. त्यात टेबलावर पन्नास बावन्न वर्षाचा डोक्यावर टक्कल पडलेला आणि खुर्चीवर काळजीत बसलेला एक माणूस दिसला... त्याचासमोर अजून एक पस्तीशीचा मुलगा होता... त्याने तपस्वीची खुर्चीवरल्या माणसाशी ओळख करून दिली... ते दुसरेतिसरे कोणी नसून आपले बामसे काकाच होते.... त्यांनी तपस्वीला सगळी स्टोरी सांगीतली... तपस्वी विचार करायला लागला.... त्याने एकेक करून सगळे आत्मे स्कॅन केले आणि मरतानाच्या वेळेसची त्यांचा शरीराची रचना तपासली... सगळे चेहेरे समोर ठेवल्यावर त्याला पटकन एक समान खूण दिसली... आणि त्याचा चेहरा आनंदाने लकाकला...मेलेल्या प्रत्येक व्यक्तीचा डाव्या दाढेशेजारचा पहिला दात सोन्याचा होता.....

मेलेल्या प्रत्येक व्यक्तीचा डाव्या दाढेशेजारचा पहिला दात सोन्याचा होता.....
अन् प्रत्येक दाताच्या उजवीकडील वरच्या कोपऱ्यात तपस्वीना अतिसूक्ष्म अक्षरात कोरलेली अक्षरे दिसून आली -- लाला लख्मीचंद ज्वेलर्स ...!

हे नाव समोर येताच तपस्वीने त्याच्या हॉट आयटम तपस्विनीला सेटेलाइट रेडियो वापरून vvimp टैग लाइन वापरत एक अर्जन्ट कॉल लावला. हिमालयन ट्रूपर्स सोबत सीक्रेट मिशनवर कार्यरत असलेल्या तपस्विनीने लगेच सगळा मेसेज डिकोड करत स्वताची एक होलोग्राफिक ईमेज चालु मिशनवर एक्टिव्ह मोड़ ऑन करुन ठेवली आणि आपल्या झोपलेल्या कामापुरता मामा टाइप मिशनबड़ी कड़े एक मिश्किल कटाक्ष टाकत तिने तिची हायपर सॉनिक muv बाहेर काढत तपस्वीच्या ऑनलाइन लोकेशनला बुकमार्क करत फूल स्पीडला पळवली.

मोजून अवघ्या ७क्षणात ती तिच्या ड्रेसकोडसहित तपस्वी समोर हजर होती. तिने आल्याआल्याच आपले नॅनो रोबोट्स टाइम मशीनमध्ये सेट करुन प्रत्येक बॉडीचा डिटेल रिपोर्ट आणायला पाठवले व तपस्वीच्या खुर्चीच्या डाव्या दांडीवर बसत मनगटावर काही बटणे दाबत उमटलेल्या स्क्रीनकडे बघत तिने तिचा सीक्रेट सोर्स वापरून मिळवलेला सगळा फीडबॅक नेहमीच्या हॉट स्टाईलमध्ये तपस्वीकडे सुपुर्द केला.

समोर दिसणारी विचक्षण अन् भयंकर माहिती बघून बामसे काकांच्या टकला वरून भितीमुळे घामाचे ओघळ वाहू लागले तर लाला लख्मीचंदच्या सीक्रेट लैबमधील सर्वात डेंजर व्हायरस एक्टिव्ह झाल्याचे पुरावे पाहुन येणाऱ्या भीषण संकटाच्या कल्पेनेने भयाशीषचे पाय अगतिक भयाने लटपटु लागले.

"मावडे मला सॉरी म्हण."
"सॉरी म्हणते, प्लिज मला सोड."
तो कसानुसा हसला, आणि त्याने मावडीला कुशीत घेतलं.
...आणि पुढच्याच क्षणी मावडीची मान मोडून त्याने छातीवर ठेवली...
'...याच जिभेने तू त्याला हो म्हटली होतीस, आणि मला सॉरी... बरोबर?'
त्याने तिची जीभ कापली आणि आणि त्याच जिभेच्या रक्ताने छातीवर कोरलं....
'प्लिज मला सॉरी म्हण'
मावडीची तडफड बघून त्याला अनामिक आनंद झाला होता. तिचं विव्हळणं बघून त्याला गुदगुल्या होत होत्या.
माणूस मरताना बघून मिळणारा आनंद तो अनुभवत होता.
तेव्हापासून त्याने आरंभ केला एका रक्तयुद्धाचा.
जावनपुरा म्हणजे स्मशान बनला होता. आणि त्यातच भर पडली होती त्याची...
जड काडीचा चष्मा, पुढे आलेले पोट आणि दात, फाटकी कोपरी, आणि कायम बापाच्या शिव्या खाणाऱ्या त्याच्यावर कुणाचा संशय जाणं शक्यच नव्हतं...
आणि अशीच एके दिवशी दंगलीत अक्खा जावनपुरा जळून खाक झाला...
लाला लख्मीचंद!
जावनपुर्यातल्या दंगलीत वाचलेला एकमेव माणूस.
मात्र त्या दंगलीने लालाला कधी न भागणार अशी भूक लावली.
तडफडणार्या माणसाला बघून मिळणाऱ्या आनंदाची भूक....
सगळा जावनपुर्यातल्या माल लुटून लाला करोडपती बनला होता. मात्र लालाची एकच भूक होती...
तडफडून मरणारा जमाव बघायची...

इंटरेस्टिंग मोडवर आणलीय कथा....

इंटरेस्टिंग मोडवर आणलीय कथा.... Happy >>>>>>>>
थँक्स. पुढचा भाग तुम्ही लिहून संपवा कथा, कारण जास्त कुणी इंटेरेस्टड वाटत नाहीये.

यशवर्धन तपस्वी त्यांच्या खोलीत बसले होते.त्यांच्या समोर एक पारा उडालेला आरसा होता.तपस्विनी मन एकाग्र केले.त्यांचे अंग थरथरू लागले आणि ते त्या आरश्यात खेचले गेले.खोली आता पूर्ण रिकामी होती.

बामसेंच्या केबिन मध्ये वारं वाहायला लागलं आणि तपस्वी तिथे अवतरले.त्यांनी पांढरी शुभ्र शाल पांघरली होती.त्यांचे केस वाऱ्यावर उडत होते.केबिनमधला आसमंत भारल्यासारखा झाला होता.भयाशीष चं लग्न न झाल्याने त्याला घरातला टीव्ही पूर्ण वेळ आपल्या मर्जीने चॅनल बदलून बघता यायचा.त्याच्या मनात आले, "अरे हा तर सुर्यवंशम मधल्या अमिताभ सारखा दिसतो.फक्त बॉडी पाहिजे होती."

बामसे घाबरून: "क क कोण तुम्ही?इथे कसे आलात?"
तपस्वी: "मूर्खां, मी तुझ्या पोऱ्याने सांगितलेल्या कहाणी मधला तपस्वी.काय चालवलंय तुम्ही लोकांनी?कोण तो लाला?लोकांना का मारतोय?त्याला का आणला स्टोरीत?"
भयाशीष: "ओ काका, हल्ली हेच विकलं जातं.जितकं रक्त जास्त तितका पिक्चर सुपरहिट."
इथे बामसे ना आपण कोणत्या ट्रॅप मध्ये फसतोय त्याचा अंदाज आला.
बामसे: "अरे पण इतकं रक्त दाखवलं तर ए सर्टिफिकेट लागणार.मग लहान टीनेज मुलं वाले आईबाप बघणार नाहीत.किती लाखाचा धंदा जाईल माहितेय का?पिक्चर काही करून युए बनलं पाहिजे.नाहीतर या वर्षी शून्य इन्क्रीमेंट. धंदा कमी,पैसे पण कमी."
भयाशीष आधीच चिंधीपणा करून जगत होता.त्याचे सेटल्ड मित्र सिंगापूर थायलंड ला ट्रिप काढत असताना हा रेनी सिझन डिस्काउंट घेऊन आगगाडीने चेरापुंजी ला जात होता.इन्क्रीमेंट नाही म्हटल्यावर त्याच्या पोटात गोळा आला.
भयाशीष: "काका, तुम्ही तुमच्या मंत्रसामर्थ्याने मारा ना लाला ला!"
तपस्वी: "ती केस क्रिमिनल मध्ये येते.तुम्ही कथेत मला फक्त भुतं मारायला डिझाइन केलंय."
बामसे: "तपस्वी, बघा ना काय होतंय का तुमच्याने! रांगेत 3 पिक्चर आपटलेत.आता चौथ्याचा ऑडियन्स कमी करून परवडणार नाही."

तपस्वीनी व्याघ्रचर्म डिझाइन ची बेडशीट खुर्चीवर अंथरली आणि ते बसले. त्यांच्या कपाळावर आठ्या आल्या.डोळे मिटले.आता आजूबाजूला वारं वाहायला लागलं. बामसेंचा चहाचा पेपर कप खिडकी बाहेर उडून गेला.तपस्वी दात आवळून तोंडातून आवाज काढत घुमायला लागले.भयाशीष ला अचानक सदा परांजपे काकू नावाच्या हॉरर पिक्चर ची आज रिलीज डेट आहे आठवलं आणि तो लवकर घरी जायला चांगली थाप आठवायला लागला.

अचानक वारं थांबलं.केस विस्कटलेले तपस्वी अचानक टाटा चाय जाहिराती मधल्या अर्चना जोगळेकर सारखे डोकं हलवून चप्प बसलेल्या व्यवस्थित केसांचे झाले.

तपस्वी: "एक उपाय आहे.लाला ला प्रेमात पाडायचं आणि त्या तरुणी ला फसवायला लावायचं.ती तरुणी जेव्हा त्याला मारायला येईल आणि प्लिज मला सॉरी म्हण म्हणेल तेव्हा लाला ची रक्ताची तहान शांत होऊन त्याच्या डोळ्यात सर्व बडजात्या चित्रपटात आलोकनाथ बाबूजी च्या चेहऱ्यावर असतात तसे सात्विक प्रेमळ भाव येतील."

वा mi_Anu मस्तच!!!

मस्त झालीये कथा आणि प्रतिसाद