चिंता

छान लेख.. आवडला.

आवडला लेख,
खरेच आपण कधी कधी किती शुल्ल्क गोष्टींच टेंशन घेतो पण ते शुल्लक आहे हे नंतर कळ्ते पण जोवर ते सगळे निस्तरत नाही किंवा काही ऊपाय सापडत नाही तोवर मनाची खुप घालमेल होते.

खरेच आपण कधी कधी किती शुल्ल्क गोष्टींच टेंशन घेतो पण ते शुल्लक आहे हे नंतर कळ्ते पण जोवर ते सगळे निस्तरत नाही किंवा काही ऊपाय सापडत नाही तोवर मनाची खुप घालमेल होते. >>+१

मी शाळेत जायच्या दिवसात निबंधाच्या वह्या वेगळ्या असायच्या. अधून मधून 'उद्या निबंधाच्या वह्या आणा'0 ही सूचना आदल्या दिवशी बाई द्यायच्या. मी हमखास विसरायचे. वर्गात गेल्यावर इतरांच्या वह्या बघितल्या की ट्यूब पेटायची आणि मी भयंकर घाबरायचे. घाबऱ्याघुबऱ्या होऊन अजून कोणी आणली नाही याची चौकशी व्हायची. कोणीच असे नसेल तर आता एकटीनेच वर्गासमोर उभे राहून शिक्षा भोगायची या कल्पनेने अजून जीव घाबरा व्हायचा. कधी कधी बाई विसरून जायच्या, तो पूर्ण तास बाईंना आठवलं तर.. या धाकधूकीत जायचा..... आता हसायला येते.

मला अजूनही आठवतं शाळेचं किंवा लायब्ररीचं पुस्तक मिळत नाहीये म्हणून चिंतेत कितीतरी रात्री मी अशा घालवल्या आहेत. > +१

चप्पल हरवली, शाळेला उशीर झाला, गृहपाठ झाला नाहीये, डबा शाळेतच राहिला, डबा घरी राहिला, पेपरला अभ्यास झाला नाहीये, केसांना काळ्या रिबिन्स हव्या होत्या-लालच लावल्या आहेत, अशा कितीतरी चिंता घेऊन जगले. निदान त्यांनी तरी तसं राहू नये असं वाटतं. पोरांना या वयात खरंच अशा छोट्या गोष्टींची चिंता करावी लागली की वाईट वाटतं. >>>+१

चांगलं लिहिलंय. रीलेट झालं.

छान लिहिले आहे. लहान मुलांचे विश्व लहान असते. आपल्याला ज्या चिंता छोट्या वाटतात त्या त्यांना खूप मोठ्या वाटतात. त्यांना वाटणार्‍या चिंता हे त्यांच्या पुढच्या आयुष्यासाठीचे ट्रेनिंग असते.

त्यांना वाटणार्‍या चिंता हे त्यांच्या पुढच्या आयुष्यासाठीचे ट्रेनिंग असते.>> +1
किती त्या पोराची चिंता तुम्हाला ☺

छान लेख !

त्यांना वाटणार्‍या चिंता हे त्यांच्या पुढच्या आयुष्यासाठीचे ट्रेनिंग असते. >>> +७८६ त्यांच्या चिंता शेअर करून हलक्या कराव्यात, त्यांचा सर्वस्वी भार वाहायची चिंता करू नये. तुम्ही आयुष्यभरासाठी पुरत नाही त्यांना, आणि मग अचानक मोठे होण्यापेक्षा त्यांना हळूहळू मोठे होऊ द्यावे

त्यांना वाटणार्‍या चिंता हे त्यांच्या पुढच्या आयुष्यासाठीचे ट्रेनिंग असते.>> +1

इथुनच तर सुरुवात होते 'डिल' करण्याला

>>चप्पल हरवली, शाळेला उशीर झाला, गृहपाठ झाला नाहीये, डबा शाळेतच राहिला, डबा घरी राहिला, पेपरला अभ्यास झाला नाहीये, <<<<
ह्या सगळ्यात मला तर अजूनही, पेपरला अभ्यास झाला नाही असे स्वप्न अजूनही पडते जर मी कुठल्याही चिंतेत झोपले तर...
अगदी दरदरून घाम फुटून झोपेतून उठून आठवते की, मी परीक्षेच्या हॉल मध्ये नाही आहे ना...
अर्ध्या अधिक जनतेचे हे कॉमन स्वप्न असेल....

कायच्या काय चिंता व्ह्यायची मला अभ्यास न केल्याने .. तरी अभ्यास नाही करायचा पेपरच्या आदल्या दिवशीपर्यंत हि सवय काही सुटली नाही. खास करून इतिहासाचा पेपर मला कधीच आवडला नाही.... कोण काय कधी जगले, मेले इतकं बोरींग होते ना...

>ह्या सगळ्यात मला तर अजूनही, पेपरला अभ्यास झाला नाही असे स्वप्न अजूनही पडते
हे मलाही पडते. मला वाटायचे इतक्या वर्षांनी मलाच का पडत असावे. पण तो नेहमीच ईंजिनियरींगचा गणिताचा पेपर असतो ( M3) आणि स्वप्न संपताना दरदरून घाम वगैरे फुटत नाही पण यावर्षी परत एकदा द्यावा लागणार , म्हणजे परत त्याचा अभ्यास करणे आले, असे वाटत राहते.

परीक्षेचे स्वप्न जवळपास प्रत्येकाला पडते. हा स्वतण्त्र धाग्याचा विषय ठरावा. काढूया का?

नको

ह्या सगळ्यात मला तर अजूनही, पेपरला अभ्यास झाला नाही असे स्वप्न अजूनही पडते
हे मलाही पडते.>> मलापण. आणि नेमका गणिताचाच पेपर असतो स्वप्नातही

सगळ्यात कठीण म्हणजे शाळेतून आले की बागडायचे आणि दुसर्‍या दिवशी सकाळी अभ्यास बाकी म्हणून टिचर्स रागावणार म्हणून आपले डोके खायचे.

खरेच आपण कधी कधी किती
शुल्ल्क गोष्टींच टेंशन घेतो पण
ते शुल्लक आहे हे नंतर कळ्ते पण
जोवर ते सगळे निस्तरत नाही
किंवा काही ऊपाय सापडत
नाही तोवर मनाची खुप
घालमेल होते. >>>+१
खरंय