आपली सामाजिक जबाबदारी आणि त्यातून मिळणार सुख

Submitted by Swara@1 on 1 April, 2016 - 04:49

दिनांक : ३१/०३/२०१६
वेळ : रात्री ८. ००
स्थळ : बोरीवली स्टेशन (२९३ चा बस stop )

काल रस्ता तसा बऱ्यापैकी सामसूम होता. वाहनांची वर्दळ खूप कमी होती. चालत जायचा कंटाळा आला होता म्हणून बसच्या लाईन मध्ये जाऊन उभे राहिले. तिकडे काही काही लोक २०-२५ मि. पेक्षा जास्त वेळाहून उभे होते ऱिक्शा पण मिळत नव्हत्या आणि बसही येत नव्हती. ज्या काही taxis उभ्या होत्या त्यातही taxi drivers आपापल्या गाडीत कालच्या भारत - वेस्ट इंडीज क्रिकेटच्या सामन्याची कॉमेंट्री ऐकत आरामात बसले होते.

काही जण एखादी रिक्षा येताना दिसली कि पटापट आत बसायचे अगदी बायकांना धक्काबुक्की झाली तरी. खूप राग येत होता त्यांचा. बस आणि रिक्षाची वाट पाहण्याशिवाय काहीच गत्यंतर नव्हत. असच आजूबाजूला बघत उभी होते. तेव्हा मला दिसलं कि त्याचं लाईन मध्ये (लाईन? नव्हतीच ) थोडंस मागे एक २०-२१ वर्षांचा मुलगा उभा होता (त्याला दोन्ही डोळ्यांनी दिसत नव्हत). तो पण माझ्या आधीपासूनच उभा होता. माझ लक्ष सारखं त्याच्याकडेच जात होत. कंटाळला होता तोही उभ राहून, बऱ आजूबाजूचे लोकही त्याला 'बस' म्हणून सांगत नव्हते. तो बिचारा एका कोपऱ्यात उभा होता आणि थोड्या थोड्या वेळाने पाय चेपत होता. जेव्हा एखादी रिक्षा यायची तेव्हा हा पुढे जाईपर्यंत लोकं त्याला ढकलून स्वत: आत बसायचे अस १-२ वेळा झाल्यावर माझं डोकंच सटकल. खूप चीड येत होती त्या लोकांची. असं वाटल कि फटकवाव एकेकाला.

तेव्हाच एक रिक्षा येताना दिसली मनात कुठलाही विचार न आणता सरळ रस्त्याच्या मधोमध जाऊन उभे राहिले आणि रिक्षा थांबवली. मी रिक्षा थांबवल्यावर लगेचच दोघे जन रिक्षात बसायला सगळ्यांना ढकलून पुढे आले. तशीच त्याची कॉलर पकडली आणि त्याला मागे खेचला आणि म्हटलं "आहे तिथेच उभा राहा… " रिक्षावाला पण बघत राहिला माझ्याकडे… मागे आले आणि गर्दीतल्या 'त्या' मुलाचा हात पकडला आणि म्हटलं "बस आत ", त्याच्याबरोबर मीही बसले आणि एक मध्यमवयीन स्त्री होती उभी तिलाहि घेतलं रिक्षात आणि रिक्षावाल्याला म्हटलं, "चल… गणेश चौकला जायचय" त्यानेही आढेवेढे न घेत रिक्षा चालू केली.

थोड्यावेळाने त्या काकू म्हणाल्या, "हा तुझ्याबरोबर आहे का ?" मी म्हटलं, "नाही, पण माझ्याबरोबर असेल तरच मदत करायची का?" सगळे जण गप्प…. त्या काकु उतरल्या आणि माझ्याकडे बघून माझ्या डोक्यावर हात ठेऊन आशीर्वाद दिला, मी पण थोड्या वेळाने उतरले, मला थोड आधी उतरायचं होत, त्याला विचारलं "जाशील ना रे नीट?" तो पण "हो" आणि "thank you ताई" असं म्हणाला. तेव्हा त्याच्या चेहऱ्यावरचा आनंद सांगूच शकत नाही.

कालचा तो प्रसंग काही केल्या डोळ्यासमोरून जातच नव्हता. कसे जगतो आहोत आपण? मान्य आहे सगळेचजण खूप बिझी आहोत आपापल्या आयुष्यात, सगळ्यांनाच घाई आहे पहिलं यायची. पण हे सगळ करताना आपण 'अश्या' लोकांकडे कसं काय दुर्लक्ष करू शकतो. देव न करो पण अशीच वेळ जर उद्या आपल्यावर आली तर ? किती यातना होतील आपल्याला. 'ह्या' लोकांची काळजी घेणे आपलीसुद्धा जबाबदारी आहे आणि ती प्रत्येकाने पार पडलीच पाहिजे. तसं बघायला गेलं तर मी काही अशी डेअरिंगबाज मुलगी नाही आहे. पण त्याक्षणी माझ्यात ती ताकद कुठून आली ते माझं मलाही कळल नाही. पण त्यानंतर त्या मुलाच्या चेहऱ्यावरचा आनंद बघून मला खूप समाधान वाटल. निदान त्या रात्री सुख - समाधानाची झोप काय असते ती अनुभवली असं म्हणता येईल. तुम्ही हि प्रयत्न करा अशा छोट्या छोट्या जबाबदाऱ्या पार पाडायचा आणि त्यातून मिळणार सुख अनुभवा. तुम्हीहि कारण व्हा त्यांच्या चेहऱ्यावर हसू आणि आनंद आणणारं. कारण त्यातून मिळणार सुख तुम्हाला कितीही पैसे दिलेत तरी मिळणार नाही.

Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

स्वरा, किती कौतुक करावे तुझे हे समजत नाहीये. खरच एवढे धाडस आणी माणूसकी दाखवुन तू सामाजीक भान म्हणजे काय हे सिद्ध केलस. आज तू कोणाला तरी मदत केलीस, उद्या तुझासाठी पण कोणीतरी आपला हात पुढे करेलच कारण सत्कृत्य कधीच वाया जात नाही. आय एम प्राऊड ऑफ यु, कारण तू माणूसकी म्हणजे काय हे स्वत पुढे होऊन दाखवलस. तू माझ्यापेक्षा वयाने लहान आहेस म्हणून तुला अनेक आशीर्वाद आणी शुभेच्छा.

स्वरा

अभिनंदन प्रत्यक्षात रस्त्यात उभ राहुन मदत केल्याबद्दल तसेच ईथे लिहील्या बद्दलही !!
हा आणी असा बदल स्वतः पासुनच सुरु करायला पाहीजे !

हे प्रश्न काही प्रमाणात महानगराशी संबंधीतही आहेत. लहान गावांमध्ये ह्या उलट चित्र अनेकदा दिसते. तुम्ही सहृदयता दाखवलीत ह्यासाठी अभिनंदन!

छान. अश्या छोट्या छोट्या गोष्टीतूनही समाजकार्य करता येऊ शकतं ह्याच हे उत्तम उदाहरण, खूप कौतुक!

मस्तच. Happy

अरे वा! खुपच छान! _/\_
तुमच्या उदाहरणावरुन आम्हा सगळ्यांना शिकण्यासारखे आहे.

मस्त! छोटी गोष्ट नाहीये ही. आणि असलीच जरी आपल्यासाठी छोटी तरी ज्याला मदत होते त्याच्यासाठी मुळीच नसते. अश्या मसीहांची यांना वेळोवेळी गरज भासते.

मलाही एक घटना आठवली. ट्रेनचा गोंधळ चालू होता. ट्रेन रखडल्या होत्या. चालू झाल्या तेव्हा पाच मिनिटांनी येणारी ट्रेन पंधरा पंधरा मिनिटांनी येत होती. त्यामुळे गर्दीही तूफान होती. सेकंडक्लास तर सेकंडक्लास फर्स्टक्लासलाही अगदी थर्डक्लास गर्दी होती. अश्यातच एक लंगडा जीवाचा आटापिटा करत होता. कारण अपंगांसाठी असलेला चिंचोळा डब्बाही धडधाकट लोकांनी भरला होता. त्या लोकांनी त्याचा हक्क मारला म्हणून तो त्यांना कचकचीत शिव्याही घालत होता. अर्थात तरीही त्याचीच दया येत होती. पण मला ते नाईलाजाने अपंगांच्या डब्यात चढलेले लोकंही अपंगच वाटत होते. परिस्थितीने बनलेले अपंग. आपण जशी वर मदत केली तशी मदत करणेही शक्य नव्हते. काहीतरी चांगुलपणा दाखवायचाय पण आपणही हतबल आहोत ही भावना पण एक वाईट असते. मला त्या लंगड्या ईसमाचे आता काय होणार या चिंतेत स्वतालाही जावेसे वाटत नव्हते. पण गेलो. थोड्यावेळाने फर्स्टक्लासची गर्दी मी चढू शकेन ईतपत कमी झाली तसे मी गेलो. तरी जाताना त्यालाही सल्ला देऊन गेलो, अगर अगले ट्रेनमे फर्स्टक्लास मे जगह मिलती है तो चढ जाओ बिनधास्त.. हाल होतात खरेच या गर्दीच्या शहरात अपंगांचे...

एक अतीच अवांतरः
लहानपणी टीव्हीवर एक चित्रपट / सिरियल बघितली होती. त्यात एका बस प्रवासात एक घोंगडी पांघरलेली, थोडीशी लंगडत चालणारी म्हातारी बाई होती. एके ठिकाणी चहा नाष्ट्यसाठी बस थांबते व सर्व प्रवासी उतरतात.
परत जायची वेळ होते तेव्हा ही म्हातारी बसपासुन थोडी लांब असते. (का ते आठवत नाही.)
पुढचे धुसर आठवते की तिला बस पकडता येत नाही व बस निघुन जाते.
ते सर्व निळे राखाडी उदास वातावरण कायम लक्षात राहिले. कधीपण बस प्रवास करताना हा सिन नेहमी आठवतो.
कोणाला माहिती आहे का हा चित्रपट / सिरियल?

Chaan Happy

स्वरा, खूप कौतुक! छान केलंस.

सुरुवात आपल्यापासूनच व्हायला हवी.>>>>+१११११११

स्वरा, अभिनंदन.

अजून एक गोष्ट आपण सुरु करूया. कुठेही वाट पाहायची वेळ आली तर आपण रांग लावणे सुरु करूया. आपण आवाज वाढवून इतरांना रांगेत उभे करायचे आणि नवीन येणार्याना पण उभे राहायला लावायचे.

साधना +१
अजुन एक- कोणीही रस्त्यावर- ट्रेनमधे कचरा, खाउचे कागद वैगेरे फेकत असेल तर त्याना थांबवायचं.

Pages