फ़ुकट तिथे फ़ॅमिलीसकट !

Submitted by गावकर on 19 February, 2016 - 10:47

नमस्कार,
हा माझा माबोवर लिहायचा पहिलाच अनुभव आहे. त्यामुळे चुभुद्याघ्या !

जसा अनुभव आला तसा लिहायचा प्रयत्न केलाय. अर्थात आता पुलाखालुन बरंच पाणी वाहुन गेलं आहे कारण या गोष्टीला आता जवळपास ३ वर्षं झाली आहेत !

***********************************************************************************************************

"हॅलो, कम्युनिटीमधे जेवण आहे आत्ता. येतोस का?" - मित्र
"कधी आत्ता? कोणी सांगितलं?" - मी
"अरे बोर्ड लावला आहे एट्रंस गेटच्या बाहेर. मी ऑलरेडी रांगेपाशी पोचलो आहे. तू येणार असशील तर लवकर पोहोच" - मित्र
"तिथे कुठे बसून खाणार रे? काहीतरी वाटतं ते!" - मी
"अरे हवं तर घरी घेउन जा. इथे सगळे असंच करतात. तू ये लवकर मी वाट पाहतो" - मित्र

माझं आणि मित्राचं मागच्या आठवड्याच्या मंगळवारी संध्याकाळी साधारण साडेसात वाजता झालेलं हे बोलणं. मी आणि सोनल घरात बोलतच होतो की संध्याकाळी जेवायला काय करायचं करुन. पण ही ’भगवानकी पार्टी’ऐकल्यावर वाटलं एकदम योग्य वेळी फोन आला. लगेच मी आमच्या वर राहणाऱ्या अजुन एका जोडप्याला फोन करुन आमच्यासोबत यायचा आग्रह केला.
(भगवानकी पार्टी म्हणजे - अचानक कुठुन काही फ़ुकट मिळालं तर देवाचं देणं - अर्थात भगवानकी पार्टी म्हणाय़चं असं आमच्या मित्राने लावलेला नवीन शोध!)
ऍटलांटाला रहायला लागल्यापासुन मी आमच्या कम्युनिटीमधे बऱ्याचदा गेट टूगेदर बद्दल ऐकलं होतं. दर महीन्यातुन एकदा एक इवेंट होतो किंवा लंच/डिनर/ब्रेकफ़ास्ट असं काय काय असतं वगैरे वगैरे.असली सोशल सर्विस करणारं कम्युनिटीमधलं एक जोडपं घरी येउन जाहीरातही करुन गेलं होतं. त्यामुळे ’हे असतं तरी काय?’या भावनेपोटी आम्ही दोघंही कम्युनिटी हॉलपाशी दाखल झालो.
तशी आमची कम्युनिटी मोठी आहे. २ स्विमिंग पूल आणि जवळपास २५ बिल्डिंग्ज वगैरे आहेत. कम्युनिटी हॉल जिथे आहे तिथेच जिम, बार्बेक्यू करुन जीवनाचा आनंद लुटायची जागा, स्विमिंग पूल असा सगळा पसारा आहे. आमच्या घरापासुन साधारण ते अंतर ४०० मीटर असेल. घरातुन बाहेर पडताच कम्युनिटीमधले सगळे लोकं त्याच भागाकडे चालत जाताना आम्हाला दिसले. पुण्यात गणपती बघायला गेलो असताना,’जबरी डेकोरेशनचा गणपती’कुठे आहे याचा सुगावा लागल्यावर लोकांची गर्दी जशी तिकडे वळते; तशी ही गर्दी मला वाटली. त्यावेळी कम्युनिटीमधे जर कोणी पाहुणा आला असता तर नक्कीच बिचारा चक्रावून गेला असता एवढा असंतूष्ट मॉब पाहून.
जरा पुढे गेलो तर जवळपास प्रत्येक बिल्डिंगमधून लोकंच लोकं बाहेर येत होते. इतके लोकं मी तरी कधीच पाहीले नव्हते कम्युनिटीमधे. एका अर्थाने चांगलं पण वाटलं इतके भारतीय पाहुन. मिनी इंडिया बघितल्याचा फ़ील आला. (त्या दिवशीचं हे माझं शेवटचं चांगलं वाटणं होतं हे मला नंतर समजलं!)

हळूहळू अजून चार बिल्डिंग्जना वळसा घालून आम्ही हॉलपाशी पोचलो आणि अक्षरश: चक्रावुन गेलो. तोबा गर्दी नुसती. अगदी गावाकडली जत्राच जणू! आया आपापल्या पोरांना हाताला धरुन नुसत्या ओढत होत्या. फ़रफ़टत चड्ड्या सावरत लहान मुलांची वरात त्यांच्या मागुन चालली होती आपली. कशाचा कशाला पत्ता नाही. "ऑनसाइट" ला असलेल्या आपल्या मुलाकडे काही महीने रहायला आलेले त्यांचे वडील परीटघडीचे कपडे घालुन प्रामाणिकपणे रांगेत उभे होते. ह्या वडील लोकांचं एक चांगलं असतं बघा; बाहेर चला म्हणलं की लगेच फ़ॉर्मल कपडे घालून तय्यार! आपल्यामुळे लेकाला त्रास होऊ नये कसलाही. सगळ्या आयासूद्धा साड्या वगैरे नेसून खाली ’पॅरॅगॉन’अथवा ’हवाई’चप्पल घालून कार्यक्रमाचा आनंद लूटायला पोचल्या होत्या!
तर, असा नजारा पहात आम्ही कसेबसे गर्दीतुन वाट काढत सरपटणाऱ्या रांगेच्या अंताला पोचलो एकदाचे. जिम आणि पत्रपेटीची भिंत याच्या मधल्या बोळातल्या एका बारक्या प्रवेशद्वारामधून निमंत्रितांना आत प्रवेश दिल्या जात होता.त्याच जागेतुन आतल्या अन्नाचा लाभ घेतलेले तृप्त लोकं ढेकरा देत देत बाहेर पडत होते. काही नशीबवान लोकांच्या हातात मी भरलेल्या प्लेट्स पण पाहिल्या. एकंदरीतच आत काय पहायला, खायला आणि भोगायला मिळणार आहे याची जराशी झलक मिळाली तिथे.
रांगेत किमान २५ लोकं तरी असतील आमच्या समोर उभी. लहान मुलं ’आमचा नंबर कधी लागणार, पप्पा?’च्या अविर्भावात आयांचा हात धरून कशीबशी उभी होती बिचारी. कोणाला तेव्हाच नेमकं पकडापकडी खेळायची होती तर कोणाला घरीच जायचं होतं. प्रत्येकाचा वेगळा मूड. बापांच्या चेहऱ्यावर’सांगितलेलं तुला! काही अर्थ नाहीये इथे थांबण्यात’वाला मूड होता. हे पाहुन तर अगदी पोटात गोळाच आला माझ्यातर.
एकदाचे आम्ही धक्काबूक्की करत आत पोचलो. बघतो तर काय, घोर निराशा हा शब्ददेखील कमी पडेल असा नजारा नशीबी आला! दोन्ही बाजुंना टेबलं मांडून स्वयंसेवक थंडगार झालेल्या पिझ्झ्याचे २-२ तुकडे एका प्लेटमधे टाकून हसल्यासारखा चेहरा करत भारतीयांच्या गळ्यात मारत होते. मी हातात प्लेट घेतली तर त्या गोऱ्याने माझ्याकडे - "आला हा फ़ुकटा खायला" वाल्या नजरेनी पाहीलं; चीज पिझ्झा हवा का ग्रीन पेपर? असं विचारत दोन तुकडे टाकले आणि पुढे रवानगी केली. तिरुपतीच्या मंदीराच्या गाभ्यातही यापेक्षा जास्त वेळ उभं रहायला मिळालं होतं मला! त्याच्या नजरेतला थंडपणा त्या पिझ्झा मधे उतरलेला होता! स्वयंसेवकाचं काम हे अगदी थॅंकलेस असतं हे फ़ार तीव्रतेने जाणवलं मला. इतकी गर्दी आणि एकंदरीतच कधी काही मिळालं नसल्याचा फ़ील देणारे लोकं पाहुन, कुठुन या ऍक्टिविटी मधे नाव रजिस्टर केलं असं नक्की वाटलं असणार त्यांना. सिनेमा हॉलच्या बाहेर उभा असलेला गेटकीपर जसा असतो, तिकीट पाहून आत सोडतो; तसा अनुभव. लोकांच्या गराड्यात प्लेट्स चा अंदाज घेत टाका आपले पिझ्झे त्यात!
त्याच तात्पुरत्या उभ्या केलेल्या टेबल्सच्या भवती संपलेल्या पिझ्झा बॉक्सेसचा गराडा पडला होता. किमान शंभर लार्ज पिझ्झा बॉक्सेस असणार तिथे. भुकेलेल्या लोकांनी क्षणार्धात फ़स्त करुन टाकलं सगळं! आमच्या हातात प्लेट यायला जवळपास ८ वाजले होते म्ह्णजे सांगितलेल्या वेळेपेक्षा अर्धा तास जास्त. त्यात साधारणत: ३०० माणसं येउन खाउन पण गेली होती.चेहऱ्यावर उसनं हसू आणत, लहान मुलांशी चेष्टामस्करी करत ते लोकं पटापट प्लेट्स लावत होते. मधेच नजर वर करत वाढती रांग आणि कमी होत चाललेले पिझ्झे याचा अंदाज लावत यांत्रिकपणे हात चालवत होते ते लोकं. ४ जणंच होते म्हणा पण करत होते बिचारे. पलीकडेच वेगवेगळी शीतपेयं अर्थात कोक, पेप्सी, स्प्राईटच्या लार्ज बॉटल्स ठेवल्या होत्या. थंडगार पिझ्झ्याचे तुकडे घशाखाली ढकलायला मती सुन्न करणारं द्रव्यच लागू पडणार ना. त्याशिवाय अन्न पचणार कसं? आपापल्या ग्लासेस मधे कोक ओतून घेऊन जागा शोधत असताना मागे वळुन पाहीलं तर काय? लोकं परत परत घ्यायला येत होते! हे पाहुन तर अगदी शरमच वाटली मला. सोनल तर हे सगळं बघून घरी जाऊया, घरी जाऊया चा घोष करायला लागली. पण सगळा ग्रुप दिसल्यावर आम्ही तिथेच थांबायचं ठरवलं.
मित्रांसोबत बसुन गप्पा मारताना अजून किस्से समजले आजच्या या सोहळयाचे. काही लोकं म्ह्णे घरून "वॉलमार्ट" च्या पिशव्या घेऊन आलेले होते. दुसऱ्या दिवशीच्या सकाळच्या ब्रेकफ़ास्टची सोय व्हावी म्ह्णुन! एक आज्जी होत्या म्हणे, त्यांनी तर कहरच केला. सगळ्या घरच्या लोकांच्या वाटणीचं भरुन आल्यानंतर एक एक करत पिशवी मधे कोंबलं आणि सर्वांच्या देखत निघुन गेल्या चक्कं! ऑर्गनायजर्सने मित्रांना वगैरे बोलवा असले निमंत्रण दिले होते तर लोकं त्याचा मान राखुन इतर कम्युनिटीमधे राहणाऱ्या लोकांना घेऊन आले होते. ते पण सगळे सकाळपासून उपास धरलेले; इथेच सोडायचा हट्ट! कार काढुन आले ४-४ लोकं!

काय म्हणावं या प्रकाराला आता. लाज काढायचे धंदे सगळे! बरं, त्यांच्या घरच्यांना पण काही नाही त्याचं. "असंच करत असतो आम्ही" हा तोरा. त्यात ही म्हणे सो कॉल्ड पूल साईड पार्टी! म्हणजे लहान मुलांना तर अगदी उतच यायला हवा. कधी एकदा खातो आणि पाण्यात जातोय अशी त्यांची भावना. सगळ्या आया पण पॅंट, पायजामा, जीन्स हलकेच फ़ोल्ड करुन जेमतेम पोटरी आत जाईल इतका पाय पाण्यात सोडून "थोडकेमे मजा" वाल्या स्टाईलने बसल्या होत्या. एक एक पिझ्झा संपला की पोरांना अजून उत्साह चढायचा. आणि लाडकं पोर म्हणल्यावर आई वडील तरी काय बोलणार?
लवकरच त्या पूल मधे १-२ पेपर प्लेट्स, ३-४ कोकचे डिस्पोजेबल ग्लासेस आणि तत्सम पदार्थ तरंगायला लागले! उत्साही नवऱ्यांनी आपापले ’डिएसएलआर’बाहेर काढुन ते क्षण टिपायला सुरुवात केली. सगळे खुष. काढणारे आणि काढुन घेणारे! कुणी काठावरुन सायकल चालवतंय, तर कुणी पकडापकडी खेळतंय. मुली एका पायाने जोर देत ढकलत पुढे जाणारं सायकल सदृश वाहन खेळत गोंधळात भर घालतंय. तर उरलेली लहान मुलं पाण्यात शिरुन बॉल अथवा पाणी उडवण्यात धन्यता मानतंय. गलिच्छ्पणा आणि अव्यवस्थितपणाचा कहर.

कदाचित आम्ही नवीन असू या दृष्यांना किंवा परक्या देशात इतके भारतीय लोकं पहायची सवय नसेल कदाचित. पण फ़ारच अनकंफ़र्टेबल होतं ते सगळं. मला प्रवासवर्णनं वाचायला कायम आवडतात. मनापासुन एंजॉय करतो मी ते. अमेरीकेला यायच्या आधी मी जाणीवपुर्वक खुप प्रवासवर्णनं वाचली. हौशा नवश्यांनी लिहिलेली आणि प्रॉपर लेखकांनी लिहिलेलीसुध्दा. बऱ्याच लोकांनी हे नोटीस केलं होतं की आपल्याच लोकांमूळे बाहेरच्या देशात शरम वाटायची परिस्थिती येते. आणि पार उदाहरण देऊन लिहिलं होतं.आज अगदी अनूभव आला त्याचा!

इतका गार आणि मेलेला पिझ्झा आम्ही आयुष्यात कधीही खाल्लेला नव्हता. अतिशय घाणेरडा, अंगावर येणारा अनुभव आला आज. "फ़ुकट तिथे फ़ॅमिलीसकट !" म्हण प्रत्यक्षात पहायला लावणारा ! परत कधीही असल्या गेट टुगेदरला यायचं नाही असा पण करुन मी आणि सोनल पळालो तिथुन !

विषय: 
शब्दखुणा: 
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

फुकट खाणं म्हटलं की नुसतीच भारतीयच नव्हेत, बाकी लोकंही असंच करतात.
आमच्या ब्रोकर ओपन हाऊसेसना ओपन हाऊस लावलं की खाणं पिणं आहे की नाही (स्नॅक्स्/लंच इ) हे सांगावं लागतं. लंच असेल तरच बाकीची लोकं हजेरी लावून सँडविचेस, सॅलड्स, चिप्स इ. खाऊन भरून नेतात. खाणं नसेल तर कुणीही येतही नाही.

स्कूल इव्हेंट नाइट्सना पण हाच प्रकार बघितला आहे. फक्त पिशव्यांमध्ये भरून नेऊन पुढच्या मीलची सोय करणारे दिसत नाहीत. पण एकुणात सगळ्या फॅमिलीचं एक वेळचं जेवण काढायचं हा अ‍ॅटिट्युड दिसतो.

हो अगदी असंच झालं होतं तेव्हा सुद्धा. अगदी सुरुवातीला आलेला अनुभव होता तो त्यामुळे राहवलं नाही ! आता जास्त अपेक्षा नाहीयेत Happy

हा प्रकार पाह्यला नाही पण कॅम्पसवर सदर्न बाप्टिस्ट चर्चने आयोजित केलेले डिनर असायचे तिथे आम्ही सगळे देसी ग्रॅड स्टुडंटस मिळून जायचो अनेकदा. एवढी रांग, एवढी झुंबड आणि एवढा घोळ बघितला नाही तिथे.
आम्ही जिथे बसायचो तिथे नवीन मेंढ्यांना हाकण्यासाठी कुणी ना कुणी तरी येऊन बसायचे धर्म विकायला. आम्ही हं हं करत जेवायचो. तिथे देसीच नव्हे तर विविध देशातले एफ१ आणि एफ१ डिपेण्डण्ट (एफ२ का? लक्षात नाही) ब्रॅण्डचे लोक दिसायचे.
आम्ही फुकट ते पौष्टिक असे म्हणूनच जायचो. एखादे सॅटर्डे नाइट डिनरचे पैसे वाचले तर मला दोन जास्त ड्रॉइंग पेपर्स विकत घेता यायचे. असिस्टंटशिपवर असलेल्या आणि आपापल्या देशातून बायकामुलांना घेऊन आलेल्या विद्यार्थ्यांची ओढाताण होतच असणार. एखादे डिनर सुटले तरी रिलीफ वाटत असेल.
तिथेच राहून नोकरी चाकरी केली असती आणि अगदीच कट टू कट पेक्षा बरे पैसे मिळत असते तर हे केले असते का नाही माहिती नाही.
पण जे विद्यार्थीदशेत असतानाच देशातून बायकामुलं घेऊन गेले इथून त्यांना पर्याय नसणार सुरूवातीला हे करण्यावाचून. मग सवय लागली असेल.
तसेही आपण भारतीय सार्वजनिकरित्या अस्वच्छ आणि बेजबाबदार आहोतच.

>>गलिच्छ्पणा आणि अव्यवस्थितपणाचा कहर

फुकटसाठी झुंबड करण्यापेक्षा हे जास्तं वैतागवाणं आहे.

>>असिस्टंटशिपवर असलेल्या आणि आपापल्या देशातून बायकामुलांना घेऊन आलेल्या विद्यार्थ्यांची ओढाताण होतच असणार. एखादे डिनर सुटले तरी रिलीफ वाटत असेल.

नवरा-बायको-मूल असेच ह्या देशात (स्टूडन्ट म्हणून) आलो. प्रचंड ओढाताण होते हे सत्य आहे! भरपूर व्हायची. पण एखादं जेवण सुटेल ह्या निमित्तानं कुठेही फुकट खायला गेलो नाही. Happy

कम्युनिटीमध्ये जेवण म्हणजे आमच्या साठी लॉटरीच. जेवणासाठी नाही पण चार माणस भेटतात म्हणुन. तसे ईकडे बोलायला माणसे कमीच भेटतात.

तस अपार्ट्मेट मध्ये कम्युनिटीमधे जेवणाच्या बाबत थोडाफार असाच अनुभव आहे आणि आम्ही घरुन जेउन जातो.

आमच्या स्कुलचे वर्षातुन दोन वेळा गावजेवण असते. त्यावेळी हजारो माणस जेवायला येतात. तिथे मात्र छान सोय केलेली असते. कोशर, शाकाहारी साठी वेगळी कडे सोय असते . आमच्या गावात ८९% ज्यु असल्याने कोशर ला मोठी रांग असते पण शाकाहारी ला कोणी नसते. डंकीन डोनट, बेन अ‍ॅन्ड जेरीचे आईसक्रिम , कुकीज ची पण सोय असते. त्याच बरोबर डी जे , मुलाना खेळायला गेम्स, जादुचे प्रयोग चालु असतात. मुले त्या गोष्टीत मग्न असतात आणि आम्ही देशी एका कोपर्यात असुन गप्पा मारत असतो.
रविवारी देवळात कम्युनिटी जेवण असते आणि त्यासाठी $२ suggested donation आहे तिथे पण आम्ही नेहमी जातो तेवढेच चार देशी लोकाशी गप्पा मारु शकतो.

उदय, Lol

साहीलजी, आम्ही सुद्धा नवीन लोकांशी ओळख होईल या हेतुने गेलो होतो पण पोपटच झाला ! बहुदा कोणी नवीन ओळख ख़रुन घ्यायच्या मूड मधे नव्हतं त्या दिवशी.

"असिस्टंटशिपवर असलेल्या आणि आपापल्या देशातून बायकामुलांना घेऊन आलेल्या विद्यार्थ्यांची ओढाताण होतच असणार. एखादे डिनर सुटले तरी रिलीफ वाटत असेल." -

स्टुडंट म्हणून आलो तेव्हा विवाहित नव्हतो, पण असिस्टंटशिप लगेच मिळाली नाही. पण तरिही, केवळ फुकट जेवण आहे म्हणून कुठे गेल्याचं आठवत नाही. सगळ्या रूम-मेट्स च्या कुकिंग टर्न्स असायच्या. बाहेर खाणं चैन होती, पण अपार्टमेंट मधे रोज स्वयंपाक करून (सामिष, निरामिष) व्यवस्थित जेवायचो. ईतकी भीषण परिस्थिती नसते की एखाद्या फुकट जेवणावर काही अवलंबुन असतं असं माझ्यापुरतं तरी म्हणू शकतो. कन्व्हिनीयंस, किंवा 'बघू तरी काय अहे तो प्रकार' असं काही असु शकतं.

फेरफटका +१.
स्टुडंट लोकं खायला वाघ असतात पण त्यामुळे स्वयंपाकची क्वांटिटी पण तगडी असते. आम्ही वॉलमार्टातून भरभरुन सामान आणायचो अन सगळं खपायचं! पिच्चर बघायला बसलो की डायरेक आईसक्रिमच्या मोठ्या बादल्याच घेऊन बसायचो खायला. रुममेटांच्या काँट्री जमा करुन भरपूर माल (पैसे) साचायचा. बाहेर जेवायला जायचो नाही पण घरात मात्र खाण्यापिण्याची चंगळ असायची. Happy

बापरे!

मराठी लोकांचे अनुभव तुलनेने चांगले आहेत परदेशातले पण नॉन-मराठी लोकांनी वेगवेगळ्या प्रकारे इरिटेट वेळोवेळी केलेलं आहे पूर्वी परदेशात असताना.
असं कम्युनिटी डिनर नव्हतं सुदैवाने पण दुकानांच्या रिटर्न पॉलिसीजचा गैरफायदा घेणं...मोठमोठयाने रात्रीअपरात्री बोलणं..रस्त्यात सिगरेटची थोटकं टाकणं लहान मुलांना कंट्रोल अजिबात न करता सोडून देणं असं खूप काही.

मस्त... आणि मला वाटायचे आम्हीच इथे फुकट लग्नात घुसायचो Happy
दूरदूरच्या कोण्या मित्राकडे सांईभंडारा, महाप्रसाद, हळदीचा पोग्राम आहे अशी खबर लागली की फुकट तिथे प्रकट या न्यायाने आम्ही हजर..

पण थंडगार पिझ्झे .. ते नसते झेपले मला.. फुकट मध्ये पण भारी खायला मिळाले तरच ते कोणाला तरी सांगून जळवण्यात मजा असते. Happy

असो, पण एक या नादात पोपट झाल्याचा किस्सा आहे. तो नंतर फुरसतीने सांगेन.

चांगला लिहीलाय अनुभव.यातला पूल मध्ये कचरा ही बाब सर्वात जास्त खटकली.बाकी घरचा स्वयंपाकाचा व्याप एक दिवस टळून अआयतं जेवायला मिळालं तर आनंद होतोच. बोलावणाऱ्यानी हे अँटीसिपेट करणं अपेक्षित.पब्लिक ' हेच जेवण, आता घरी काही नाही बनवायचं' म्हणून भुकेलं आलं असेल तर परत पिझ्झा घ्यायला रांग लागणं पण अपेक्षित.
आम्ही कुठेही जेवायला बोलावलं की पंगतीचा जीव किती,बजेट किती आणि मॅन पॉवर किती यावर सात जण की दोन जण जायचं ठरवतो हल्ली. ☺
पण एकूणातच हल्लीचा ट्रेंड 'तुम्ही बोलावलंत, आम्ही वेळ देउन आलो, आता घरी परत जाउन करुन खाण्याचा वेळ मिळत नाहीये, आम्हाला काहीतरी तरी खायला दया' असा आहे.

आमच्या नवी मुंबई वाशी मधे एक गावदेवी मंदिर आहे त्याच्या बाहेर कधी-कधी सकाळी असे दृश्य दिसते.
कोणी तरी अन्नदाता अन्न वाटत असतो आणि ते घ्यायला ही...लाईन लगलेली असते.

आपण भारतीय सार्वजनिकरित्या अस्वच्छ आणि बेजबाबदार आहोतच>> +१

इतक्या लोकांना जेवण कोण पुरवते? फुकट तर मग का?
There are no free lunches, Right?

आमच्या नवी मुंबई वाशी मधे एक गावदेवी मंदिर आहे त्याच्या बाहेर कधी-कधी सकाळी असे दृश्य दिसते.
कोणी तरी अन्नदाता अन्न वाटत असतो आणि ते घ्यायला ही...लाईन लगलेली असते.
>>>
बरेच हॉटेलबाहेरही हे चित्र दिसते. आमच्या दमुं मधील काही मुसलमान मालकांच्या हॉटेल वा खानावळी बाहेरही कित्येक फकीर गर्दी करून असतात. त्यांना दर संध्याकाळी थैलीमध्ये दालरोटीचावल वाटले जाते.

अर्थात हा प्रकार या धाग्याशी संबंधित नाही हे ठाऊक आहे.

पण यावरून एक सांगावेसे वाटते. एखाद्याची गरज आणि आर्थिक स्थिती आपण नाही जोखू शकत. कोणाकडे पर्याय नसेल, नाईलाज असेल, तर त्यांच्यावर सरसकट फुकट्याचा शिक्का मारणे योग्य नाही.

फुकट तर मग का?<<

आम्ही जिथे जायचो कधीमधी तो सदर्न बाप्टिस्ट चर्चचा इव्हेण्ट असायचा. कन्व्हर्जनसाठी बकरे गटवणे हाच हेतू होता अर्थातच.

पण माहौल विशेष असायचा. सण्डे मास असा ड्रेसकोड असल्याने सगळे छान आवरून जायचे. टापटिप आणि व्यवस्था आणि त्या लोकांचे कन्व्हिक्शन हे मला तरी इंटरेस्टिंग वाटायचे. सगळे ९९% व्हाइटच असायचे. पेस्टल कलर्स, आईस ग्रे, आईस ब्लू कलर्सची फार आवड या सगळ्यांना. २००१ मधेही जॅकलीन केनेडी स्टाइल शनेल जॅकेटस वगैरेवाले पण पेस्टल कलर्सचे ड्रेसेस. एकदम ६०ज मधून उठून आल्यासारखे. आणि त्यावर पर्ल्स. बाकी स्टायलिंग एकदम स्टील मॅग्नोलियाजच्या ट्रूव्ही (डॉली पार्टन) सारखे. Happy
आणि आमचे पेरिश, आमचे प्रीस्ट, त्यांचे सर्मन असं काय काय बोलत रहायच्या. बरीच मजेमजेची कॅरेक्टर्स मिळायची.

तर त्यांच्यावर सरसकट फुकट्याचा शिक्का मारणे योग्य नाही. <<
मारू दे की तुझं काय जातंय?

Pages