किल्ला: आहे मनोहर तरी........

परीक्षण आवडले
चित्रपट अजुन बघितला नसला तरी आतापर्यन्त या चित्रपटाची जी काही परीक्षणे वाचलीत त्यात हे सगळ्यात प्रामाणिक वाटले
सिनेमांच्या लाटेबद्दल अगदीच सहमत!

वाघमारे.. परीक्षण अगदीच पटले.

आतापर्यन्त या चित्रपटाची जी काही परीक्षणे वाचलीत त्यात हे सगळ्यात प्रामाणिक वाटले >> +१००

बुंदीच्या लाडवाची एकुण एक कळी अप्रतीम असावी.. पण तो लाडू बांधला जाऊ नये असं काहीसं वाटलं.
असो.. आम्ही नुस्ती बुंदी खाल्ली. चविष्ट होती.

अभिनय आणि दृष्ये अप्रतीम.
पण कथा, सीन्स आणि शेवट.. इथे काहीतरी गंडल्यासारखे वाटले.
प्रत्येक अ‍ॅबस्ट्रॅक्ट फटकारा बेस्ट होता. पण संपुर्ण चित्र सुसुत्र नव्हतं. (हेमावैम)

Spoiler Alert

शेवटासाठी.. मध्यंतरापूर्वी नायक किल्ल्यामधल्या खोलीत एका बाजूने उतरतो आणि त्याच बाजूने परत वर जातो (त्याला खोलीच्या दुसर्‍या बाजूच्या जिन्याने वर जायचे असते पण वीज कडाडते आणि तो घाबरून मागे वळून आला त्याच जिन्याने किल्ल्यावर जातो.)

शेवटच्या प्रसंगात तो किल्ल्यामधल्या खोलीत एका बाजूने उतरतो आणि दुसर्‍या बाजूने वर येतो (ज्या बाजूने त्याला आधी जाता आले नसते) . आणि तिथे त्याला त्याचे पाठमोरे बसलेले मित्र दिसतात.. त्याला फक्त तो जिना चढून जायचे होते ..मित्र त्या बाजूला आहेत..

हा चित्रपट youtube वर का दिसत आहे??

चित्रपट फारसा चालला नसावा. लगेच आपली मराठीवरही दिसतोय..

आपली मराठी वर " किल्ला" आला आहे . इच्छुकांनी लाभ घ्यावा.

मुग्धमानसीला मम. मला जे वाटलं 'किल्ला' बघुन ते असं शब्दात नसतं सांगता आलं. मला आवडला.

भाषेचा लहेजा मलापण खटकला. मी लगेच शेजारी बसलेल्या बहीणीला सांगितलं ते.

बुंदीच्या लाडवाची एकुण एक कळी अप्रतीम असावी.. पण तो लाडू बांधला जाऊ नये असं काहीसं वाटलं.
असो.. आम्ही नुस्ती बुंदी खाल्ली. चविष्ट होती. >>>> +१०००

मला हेच म्हणायचं होतं पण शब्द सुचत नव्हते. चित्रकरण खुप सुरेख, बच्चेमंडळींच काम छान, लोकेशन्स ची निवड मस्त, पण एकत्रितपणे या सगळ्याचा परिणाम एक चांगला चित्रपट होण्यात कुठेतरी कमतरता जाणवते.

बरेचसे प्रसंग (निदान मलातरी) तुटक वाटले. किंवा दिग्दर्शकाला अपे़क्षित असलेला मेसेज माझ्यापर्यंत पोहोचला नाही.

निसर्ग संपन्न कोकण पाहुन फार फ्रेश वाटलं.

समुद्रात बोटीत बसुन त्या मच्छीमार बरोबर चे संभाषण फार भावले, नंतर अमृता सुभाष बाहेर वाट बघत बसली आहे तो दृश्य ही आवडले.

नंतर माडी वर बसुन आई मुला मधलं संवाद ही आवडलं, जेव्हा मुलगा आईला सांगतो इकडचे पेपर्स तर पुण्याच्या पेपर्स पेक्षा सोपे आहे, तेव्हा नकळत तोंडातुन व्वाह निघालं

चित्रपट खरच अर्धवट रहिल्या सारखा वाट्ला
मला हाच अनुभव विहिर च्या वेळी हि आला
तान्त्रिक बाजुने छान असला तरिहि कथा / चित्र कथा समजली नाही

छान लिहिलंय.
लोकेशन्स, प्रतिमा (किल्ला, त्या काळोखी वाटेतून वर येणे, दीपगृह), पोरांचा अभिनय, दृश्य परिणाम सगळं आवडलं. सगळी पात्रं छान उभी केल्येत, पोरं, मास्तर इ. पण त्या मच्छिमाराबरोबरच्या दृश्यानंतर काहीतरी भारी घडेल असं वाटत होतं तोवर क्रेडिट्स आली. आणि मग वरचं सगळं भारी असून स्टोरी टेलिंग मध्ये गंडल्याचा फीलही. किल्ला कसा होता, त्यात नक्की काय होतं, हे कुणाला सांगायला गेलो तर मनाशी जुळवाजुळव करून शब्द जोडले तर पोकळ रिकामेपणा जाणवला.
अमृता सुभाषची बॉडी ल्यान्ग्वेज कधी त्या मुलाची आई म्हणून तर तर कधी काही घेणंदेणं नसलेली व्यक्ती म्हणून वाटत होती. तिच्या ऑफिसच्या उपकथानकाचं कारण, फक्त परत एकदा बदली घडवून आणणे, आणि नवे बदल आता पोरगा कसे पचवतो हे दाखवणे या व्यतिरिक्त काही होतं का? तिच्यात काही बदल झाला का? तिला कोणी मासेमार भेटला का?

चित्रकरण खुप सुरेख, बच्चेमंडळींच काम छान, लोकेशन्स ची निवड मस्त, पण एकत्रितपणे या सगळ्याचा परिणाम एक चांगला चित्रपट होण्यात कुठेतरी कमतरता जाणवते. >> १००१

दिग्दर्शकाला अपे़क्षित असलेला मेसेज माझ्यापर्यंत पोहोचला नाही.>> खरच. खूपच ताण दिल्यावर काही प्रसंगातले संकेत कळले. सामान्य प्रेक्षकापेक्षा खूपच हूशार प्रेक्षक असेल तरच काही गोष्टी पोचतील असे वाटले. तसेच चित्रपट अत्यंत संथगतीने आहे.

निगेटीव्ह सुर का लावलाय असे अनेक जण म्हणत आहेत. चित्रपट बघुन आल्यावर जो एक अपूर्णपणा जाणवतो त्यातुन असा सुर लागणे स्वाभावीक आहे असे मला वाटले.

बाकी सिनेमॅटोग्राफी अप्रतिम. फक्त मोठ्या पडद्यावर पावसातले हिरवेगार कोकण बघायचे असेल तर किल्ला जरूर बघावा. अत्यंत सुरेख चित्रीकरण!! त्याबद्दल कौतुक करावे तेव्हढे कमीच पडेल.

अमितव +१११

आपलं स्वत:चं असं एक भावविश्व असतं. त्या विश्वात व्यक्ती असतात, भावना असतात, जीवाशी जोडली गेलेली स्थळं असतात. मग अचानक कुठूनतरी एक क्षण अनामिकरीत्या येतो आणि आपण त्या भावविश्वामधून विस्थापित होतो.... सगळंच कोलमडतं. भावना बदलतात, स्थळं रंगरूप पालटतात, व्यक्ती तर पार पार बदलून जातात. आणि मग सुरू होतो या नवीन विश्वाशी जुळवून घेण्याचा संघर्ष. यात वाईट कुणीच नसतं, चांगलंही कुणी नसतं.. असतो तो फक्त घडत गेलेला बदल. याबदलाशी जुळवून घेण्याची प्रत्येकाची पद्धत फार वेगळी. कुणी दुर्मुखतं, कुणी खिदळ्तं, कुणी तणतणतं तर कुणी रडतं.

त्यातही हा बदल आपणहून अंगीकारला असेल, तर संघर्ष जरातरी सोपा जात असणार, पण मर्जीविरूद्ध विस्थापन... या घटकेत इथून तिथं विस्थापित होणं, इतर प्रत्येक जण तिथं घट्ट पाय रोवून उभं अस्ताना आपण मात्र गटांगळ्या खात आधार हुडकणं.... शिवाय हा लढा आपलाच असतो, इतर कुणीही त्यामध्ये कधीच नसतं.

पण अशाच कुठल्यातरी क्षणी हा बदल संपून जातो, एक वर्तुळ पूर्ण होतं. पण म्हणून चक्र थांबत नाही, ते फिरतच राहतं, नवीन बदल होतच जातात आणि त्या बदलांशी जुळवून घेण्याचा आपला संघर्ष देखील.

चिन्मय पुण्यातून कोकणात आलाय. त्याला इथलं काही म्हणजे काहीच आवडत नाही. इथं त्याच्या ओळखीचं कुणी नाही, मित्र नाही, भाऊ नाही. वडील गेलेले आहेत. आई नोकरीच्या व्यापात. ती आपल्याकडे लक्ष देत नसल्याची सूक्ष्म तक्रार. बदल केवळ परिसरामध्येच थोडी होत आहेत, भावनिक, शारीरिक, मानसिक हे बदलपण घडत आहेतच की. आणि सर्वात मुख्य म्हणजे या सर्वांची त्याला कल्पना आहे.

याचवेळी ज्या काय दोन चार ओळखी होतात, तेच त्याला मित्र वाटतात. पुढं मग एका पावसाळी दिवशी सुनसान एकाकी किल्ल्यामध्ये हे मित्र त्याला सोडून जातात. इतके दिवस एकटा असलेला चिन्मय आता एकाकी होतो. हे एकाकीपणाचं ओझं फार बेफाम असतं. पेलवता येत नाही, आणि फेकून देता येत नाही. बदललेल्या प्रत्येक गोष्टीशी जुळवायला बघत असलेला चिन्मय बिथरतो. आता त्याला आईच्या समस्या अथवा इतर कुठल्याही गोष्टीबद्दल विचार करत बसण्यापेक्षा त्याला या विस्थापनाचाच तिटकारा येऊ लागतो. ता त्याला इथं रहायचं नाही, परत जायचंय.. पण परत म्हणजे कुठं जाणार. जिथं जाणार तिथलंही सर्व बदललेलंच असणार!
आणि मग त्याला एके दिवशी आकळून येतं. भव्यदिव्य पण एकाकी समुद्राच्या खोल खोल पाण्याजवळ गेल्यावर त्याला जाणवतं, एकटं असणं म्हणजे काय, एकाकी असणं म्हणजे काय... जे आपलं आहे ते किती महत्त्वाचं आहे, आणि जे पाठी राहिलंय ते किती क्षुल्लक आहे... मासेमाराकडं तुझ्या घरी कोण आहेत, या प्रश्नाचं उत्तरच नाही, आपल्याकडे आहे हे त्याला शेकोटीच्या प्रकाशांत लख्ख जाणवतं आणि मग तो घरी येऊन आईच्या मिठीत धावत येतो.. आता आपण इथंच राहणार, हेच आपलं भावविश्व असा तो स्वत:लाच समजावतो.
पण चक्र फिरतच राहतं, परत नवीन भावविश्व, आता इथलं सर्व सोडून जायचं. नवीन ठिकाणी. पण तो आता समजूतदार झालाय, येणार्याप प्रत्येक बदलाला झेपवायची ताकद त्याच्यामध्ये आली आहे – म्हणजे त्याला तसं वाटतं तरी खरं. एकाकीपणाचा समुद्र मागे पडत जातो, नव्या अनुभवांचा रस्ता खुणवायला लागतो आणि मग भूतकाळाचा किल्ला एक एक बुरूज सजवत उभा रहायला लागतो.
अविनाश अरूणचा “किल्ला” हा गोष्ट सांगणारा सिनेमा नाहीच. तर हा आहे एक अनुभव. ज्यानं त्यानं आपापल्या सापेक्षतेच्या फूटपट्टीवर घ्यायचा. सिनेमाचे ट्रेलर पाहतानाच हा आपल्याला आतवर भिडणार आहे हे मला चांगलंच माहित होतं. बालपण कोकणात गेलेलं असल्यानं एक एक फ्रेम म्हणजे एक आठवण असल्यासारखी भासली. त्यात परत जयगडचा किल्ला म्हणजे काय बोलावं.... दगड न दगड ओळखीचा वाटायला लागला मला.
सिनेमा व्हिज्युअली खूप सुंदर झालाय, प्रश्नच नाही. पण केवळ सुंदर सुंदर फ्रेम्स एकापाठोपाठ लावत गेल्यास फोटोआल्बम तयार होइल. सिनेमा नव्हे! किल्ला केवळ सुंदर सिनेमॅटोग्राफीवर तरत नाही, तर त्या प्रत्येक फ्रेममागे असलेल्या आखीव पटकथेवर तरतो. त्यातला प्रत्येक अनुभव म्हणूनच सच्चा वाटायला लागतो.
किल्ला केवळ घटनांची जंत्री मांडत नाही, प्रेक्षकांच्या डोळ्यांत बोटं घालून “आता इकडे बघ, हे याचं प्रतीक, ते ऐक, हे पात्रं काय म्हणतंय ते ऐक” असला बालिशपणा करत नाही. किल्ला केवळ परीप्रेक्ष्य मांडत जातो, त्यातलं काय बघायचं, किती बघायचं हा प्रत्येकाचा प्रश्न. कथा केवळ चिन्मयचीच नाही तर, त्याच्या आईची पण आहे. पण तरीही किल्ला तिथं ड्रामा मांडत बसत नाही. अलगद तो पुढं पुढं जात राहतो, प्रेक्षकांनी त्याच्यामागोमाग केवळ जायचं नाही, तर त्याच्यासोबत ते अनुभव घ्यायचे आहेत.
दृश्यात्मकरीत्या इतका सुबक आणि रेखीव झालेला सिनेमा संवादांवर पार घसरलाय, हे मात्र सांगायलाच हवं. दामलेआज्जी सोडल्यास एकही पात्र कोकणातली बोली बोलत नाही, ती अगम्य फिल्मी गावठी भाषा ऐकताना माझा विरस झाला. हल्ली दृश्यमाध्यमांमधून बोलीभाषा हा विषय इतका असा ऑप्शनला टाकल्यासारखा का असतो? चिन्मयची शहरी बोली खटकत नाही, पण बंड्यांचं आणि युवराजचं “म्या, गेल्ता” वगैरे फार खटकतं. निवतेंची बायको घरामध्ये इरकली लुगडं नेसलेय हे सणकून जाणवतं. या अशा चुका खरंतर व्हायला नकोत.
पण तरीही किल्ला हा एक अस्सल दर्जाचा सिनेमा आहे.

नंदिनी मस्त लिहीले आहेस. समुद्र, समुद्रातला एकाकीपणा, दिपगृह, आईचीसुध्दा परीस्थितीशी अ‍ॅडजस्ट करणासाठीची धडपड हे सगळे जाणवते, आत पर्यंत पोचते. हे सगळे असुनही एक प्रकारचा अपुर्णपणा वाटतोच. काहीतरी खटकते पण काय ते कळत नाही. भाषेबद्दल तर जास्तच जाणवते. असो.

नंदिनी, किती छान लिहिलेस सिनेमा बघितला नाही त्यामुळे सिनेमाबद्दल काहीच बोलण्यासारखे नाही हा प्रतिसाद खास तुझ्यासाठी

परीप्रेक्ष्य म्हणजे काय?

नंदिनी, मस्त पोस्ट. फार सुंदर.

केपी, मी माझ्या पोस्टीत तरी चित्रपटाबद्दल नकारात्मक सुर असं म्हटलेलं नाही. इनजनरल लेखाची सुरुवात सध्याचे चित्रपट, महोत्सवातले चित्रपट वगैरे बाबतीत नकारात्मक दिसते. चित्रपट सर्वोत्तम नसला तरी उत्तम आहे असं एकंदरीत प्रतिक्रियांवरून वाटतं आहे. त्यामुळे थोडा सकारात्मक सुर मला आवडला असता इतकच. चित्रपट कोणाला आवडला नसेल तर प्रत्येकाची आवड आहेच. त्याबद्दल काही म्हणत नाहीये.

मस्तच लिहिलंयस नंदिनी...

मला खूप आवडला. एक छान सलग धागा आहे कथेचा. कुठेही बटबटीत अथवा शब्दबंबाळ न होता सूचक दृश्ये आणि संवादाने विचार पोचवतो दिग्दर्शक.
स्थानिक पात्रांची भाषा हे मात्र मेजर ब्लंडर आहे आणि असे का झाले असावे याचे खूप नवल वाटते.

स्थानिक पात्रांची भाषा हे मात्र मेजर ब्लंडर आहे आणि असे का झाले असावे याचे खूप नवल वाटते.>>>+१

नंदिनी, सुंदर लिहीलेस. फार आवडलं.

इथल्या एकंदर चर्चेवरून मला नंदिनीने लिहिलाय तसाच अर्थ वाटत होता.

हा भाषेचा मुद्दा मला अनेक चित्रपटात जाणवला. सध्या चित्रपटात बोलतात ती तर कोल्हापूरचीही धड भाषा नाही. कोल्हापूरची भाषाही गेल्या अनेक वर्षात बदलत गेलीय, पण तरी ती वेगळी आहेच. आणि आजही अगदी तरुण पिढीही त्या त्या शहराची भाषा बोलते मग चित्रपटाच्या संवाद लेखकांना का ती जमत नसावी ? का कलाकारांना ती जमत नसेल ?

नंदिनी, छान लिहिलंयस. आवडलं.
चित्रपटात सगळ्या गोष्टी समजावून न सांगणे आवडलेले. पण तरी शेवटी काहीतरी अपूर्णता जाणवत होती.

अजुन किल्ला बघितला नाही पण नंदिनीतै तुझा प्रतिसाद आवडला

नंदिनी, प्रतिसाद जबरीच.
खुप आवडला.
हा चित्रपट मला आवडेल अस वाटतय.
बघणारच नक्की.

नंदिनी, खूपच सुंदर लिहिलयस.

नंदिनीचा प्रतिसाद आवडला, चित्रपट कळायला मदत झाली

चित्रपट कळायला अश्या एखाद्या पोस्टची आवश्यकता भासणे यातच सगळे आले!

स्थानिक पात्रांची भाषा हे मात्र मेजर ब्लंडर आहे आणि असे का झाले असावे याचे खूप नवल वाटते.>>> याला मीही सहमत!