वादळ

काल दुपारी सुटले होते वादळ थोडे
त्यात उडाले जीर्ण घराचे कुचके आढे
सगळ्या भिंती लपून बसल्या दारामागे
दरवाजे पण घेतच होते आढेवेढे...

वादळ भटकत होते जेव्हा घरात सार्‍या
खिडकीवरच्या जाळ्या दिसल्या थरथरणार्‍या
कोळ्यांनी विणलेले जाळे तुटले जेव्हा
माळ्यावरती लोंबत होत्या काही दोर्‍या...

उदास पडवी भकास सारा दिवाणखाना
वाटेमध्ये शांत वरांडा केविलवाणा
पायाखाली तुडवत माती जमिनीवरची
वादळ फ़िरले त्यांचे अश्रू कोसळताना..

एक ठिकाणी पंखा लटकून होता काळा
ज्यावर चिमण्या भरवित होत्या त्यांची शाळा
पात्यांवरचे गवत निसटले वादळ येता
साठवताना चिमण्या थकल्या अनेक वेळा...

मेजावरती कागद कोरे निश्चल पडले
जन्मापासून रोज मनातच होते कुढले
अस्फ़ुट कविता लेख निनावी कच्च्या गजला
भिजरे भित्रे कागद पाहून किंचित रडले..

वादळ जेव्हा आल्यासरशी परतून गेले
भेदरलेले घरटे मटकन खाली बसले
डोक्यावरचे छप्पर सारे जरीही तुटके
स्मित तरळले चेहर्‍यावरती त्याच्या कसले..

-- संतोष वाटपाडे (नाशिक)