मृत्युंजय

सर्व जगंच कसं नीट आखीव रेखीव आणि सुंदर होतं.
झोपडपट्ट्या नव्हत्या, गरीबी नव्हती. युद्ध नव्हती, कोणीही जन्मत: अधू किंवा अपंग नव्हतं. मनोरुग्णांचे कोंडवाडे नव्हते. वैज्ञानिक प्रगतीमुळे माणसाने सर्वच रोगांवर विजय मिळवलेला. अगदी म्हातारपणावर देखील. अपघातांमुळे होणारे तुरळक मृत्यू सोडले तर “मरण” हे काही कर्मठ विचारसरणीच्या लोकांचा दुराग्रह होता.
युनिट “सी” रूग्णालयाच्या प्रसुती विभागात अर्जुन एकटाच बसला होता. हल्ली कुठल्याही रूग्णालयाचा प्रसुती विभाग क्वचितच वापरला जायचा. जगाची लोकसंख्या १२ अब्ज एवढीच संतुलित ठेवण्यासाठी नवीन मुलांना जन्म देण्यावर प्रतिबंध लागू केले गेले होते. तुम्हाला तरुण ठेवणाऱ्या औषधांमधेच संततीनियमनाची औषधंही मिसळण्यात यायची. क्वचित कधी कोणी मेले तरच आणि तेव्हढ्याच मुलांना जन्म द्यायची परवानगी मिळायची. लोकं कित्येक दशकं वेटिंग लिस्टचा भाग बनून राहायचे. काही सहस्त्रकांपुर्वी अर्जुनच्या देशामध्ये साध्या दूरध्वनीसाठी असंच वर्षानुवर्ष ताटकळत रहावं लागे म्हणे. अनिर्बंध लोकसंख्या वाढीचे दुष्परिणाम भोगावे लागल्यामुळे सध्याची व्यवस्था योग्यच असलेल्याचं बहुसंख्याचं मत होतं. याविरुद्ध मत असणारे महाभाग एकतर स्वेच्छामरण पत्करत किंवा ढोंगी म्हणून त्यांच्या मताकडे दुर्लक्ष केले जाई.
बाप बनण्याची अर्जुनची घालमेल ओळखून त्याच्या बाबांनी स्वेच्छामरणाची तयारी दाखवली होती. त्यांच्या स्वेच्छामरण स्वीकारण्याच्या प्रतिज्ञापत्रामुळेच केवळ ७३ व्या वर्षी अर्जुन बाबा बनू शकणार होता. अर्थात आपल्या नातवंडांबरोबर काही दिवस घालवायची मुभा त्यांना मिळाली होती. आपल्या मृत्यूबद्दल कसलाही किंतु मनात न बाळगण्याबद्दल अर्जुनच्या बाबांनी अर्जुनची समजूत काढली. पण तरीही अर्जुनच्या मनात अपराधीपणाची भावना डोकावायचीच.
समोरच्या काचेच्या दरवाज्यामधे पडलेलं प्रतिबिंब त्याच्याकडे टक लाऊन बघत होतं. ज्या काळी चेहऱ्यावरून माणसाच्या वयाचा अंदाज बांधता येत असे तेव्हा अर्जुनचं वय पंचविशीच्या आजूबाजूला गणलं गेलं असतं. पण त्या चेहऱ्यावर होऊ घातलेल्या जुळ्या मुलांचा आनंद शोधूनही सापडत नव्हता. स्वेच्छामरणाला तयार व्यक्ती एकच पण होऊ घातलेली मुलं मात्र दोन. आता दुसरा कोणीतरी स्वयंसेवक शोधावा किंवा आपल्या एका मुलाला जन्मल्या जन्मल्याच कायमचं झोपवायचं अशा धर्मसंकटात अर्जुन अडकलेला. आपल्या मुलाला वाचवण्यासाठी मरण पत्करा अशी विनंती करायला त्याची जीभ रेटेना.
विशेष आपत्कालीन परिस्थिती म्हणून आपल्या दोन्ही मुलांना जगायला मिळावे म्हणून अर्जुनने अर्ज केला होता. संबंधित अधिकाऱ्याने त्याचा अर्ज ठामपणे फेटाळला. त्या अर्जावर पुनर्विचार करण्याची विनंती करायला अर्जुन त्या अधिकाऱ्याला भेटायला गेला होता. अधिकाऱ्यारने सुरुवातीला नम्रपणे अर्जुनला नकार कळवला. पण शेवटी नाईलाजाने सुरक्षा अधिकाऱ्यांना बोलावून त्याने अर्जुनला केबिन बाहेर काढले. त्याच केबिन बाहेर अर्जुन विमनस्कपणे बसला होता. अगतिकता, अपराधीपणा, राग अशा संमिश्र भावनांचा कल्लोळ त्याच्या मनी उठलेला. तेवढ्यात दरवाजा उघडून तो अधिकारी बाहेर आला. अर्जुनला अजूनही समोर बसलेला बघून त्याच्या चेहऱ्यावर नाराजी पसरली. ती नाराजी बघून अर्जुनच्या डोक्यात संतापाची तिडीक गेली. खाडकन उठून त्याने आपल्या खिशातून चाकू काढला आणि पुन्हा पुन्हा त्या अधिकाऱ्याच्या छातीत खुपसला. तो मेलाय याची खात्री झाल्यावर तोच चाकू त्याने आपल्या छातीत खुपसून घेतला. आपल्या दोन्ही मुलांबरोबरच आता आपल्या बाबांनाही पुढे जगायला मिळेल या विचाराने त्याच्या चेहऱ्यावर विकट हसू पसरले.