राक्षसी महत्वाकांक्षा पुर्ण होण्यासाठी केलेली गुंतवणूक अर्थात....'इन्व्हेस्टमेंट'

क्या बात है, अश्विनी! मस्त लिहिलं आहेस!

अश्विनी- छान लिहिलं आहेस!

कॉपी पेस्टेड कमेन्ट... माझीच आहे. दुसर्या धाग्यावरही आहे-

आज आपण थोड्याफार फरकाने का होईना हे सगळंच आजूबाजूला पाहातोच. येनकेनेप्रकारेण आपल्याला जे हवं ते मिळवण्याकरता वाट्टेल ते करणारी माणसं आज आपल्याच आजूबाजूला आहेत. नेमकं चित्रपट हेच दाखवतो. चित्रपट पूर्ण वेळ खिळवून ठेवतो.
काहीकाही ठिकाणी जरासा लाऊड वाटू शकेल काही जणांना, पण तसले संवाद अग्दीच घडत नाहीत असं नक्कीच नाही म्हणता येणार.

सुलभाताईंच आजीचं रूप फारच छान जमलंय. तुषार-सुप्रिया-सोहेल उत्तम अभिनय.
सोहेल तर अगदीच घराघरांत दिसतो. आजकालची लहान मुलं टीनेज येऊ घातलेली म्हणा हवंतर असले हट्ट करतात, असंच वागतातही. सोहेलचा पडद्यावरचा वावरही छान आहे. लहान आहे म्हणून काही ठिकाणी अग्दीच बालिश संवाद कधी पहायला मिळतात, लहान कलाकार कधीतरी गडबडलेले दिसतात. तसं अजिबात नाहीये सोहेलच्या अभिनयात.
संदीप-भाग्यश्री यांचा अभिनय सुद्धा हुबेहूब वठलाय. त्यांची अगतीकता, मानसिक अवस्था यांचं चित्रण भाव खाऊन जातं.
संजय मोनेंचा रोखठोक वकील, अन त्यांचे सेटिंग लावण्याचे कसब, त्यातले हावभाव, संवाद-फेक, नंतरचे कोर्टातले युक्तिवाद... सगळंच अप्रतिम.

संपूर्ण चित्रपट हॅन्डहेल्ड कॅमवर झालेला आहे, हे जाणवतही नाही. अमोल गोळेचं हे कसब वाखाणण्याजोगं आहे. गरज नसतांना प्रसंगाचा फील यावा म्हणून दिलेलं पार्श्व्संगीत सुद्धा कुठेही जास्त वाटत नाही. खरोखरच खूप छान दिग्दर्शन. जरूर सगळ्यांनी पहावा.

कॉपी पेस्टेड कमेन्ट... माझीच आहे. दुसर्या धाग्यावरही आहे-

सोहेलच्या शिक्षिकेनी त्याच्या आज्जीला " आम्ही असले आर्टीफिशिअल संस्कार करत नाहीत मुलांना" हे सांगणं आणि त्याचे पुढे चित्रपटात जाणवणारे परिणाम 'असे संस्कार आवर्जुन करायलाच हवेत जरी ते आर्टीफिशिअल वाटले तरीही ' हेच अधोरेखीत करतात.
देणगीसाठी खोटे बोलणारे म्हणजेच नकळत चुकीचे संस्कार करणारे शिक्षक\ शाळा मन उद्वीग्न करतात.
सगळ्यांचीच कामे उत्तम
चित्रपटभर ए बाबा म्हणणार मुलगा मधेच एकदा बाबांना अहोजाहो करताना दिसलाय, पण एकदाच. ते चुकुन झालय की मुद्दाम माहीत नाही.
आणखी एक. :- तु. दळवीची आई जाते त्या वेळी त्यांच्या घरात कोणीच कसं नाही? तो स्मशानातून ते मडकं घेऊन येतो तेव्हाही एकटाच घरी येतो आणि घरात फक्त बायको आणि मुलगा हे जरा खटकलंच. कोणीतरी नातेवाईक किंवा शेजारी तरी असायला हवे होते. निदान अधुन मधुन भेटणारे अजित केळकर तरी. अशा प्रसंगात माणसे येतातच घरी.
अश्वे जिथे बोल्ड झालीयेस ते जास्तच भावलं मनाला.

सुरेख परीक्षण!

"नक्कीच करेन" हे उत्तर आतून आलं की एक दिलासा मिळतो की जसं माझ्यातली मी हे उत्तर प्रामाणिकपणे देऊ शकते तर उर्वरित समाजाकडूनही होप्स आहेतच >>>> अस्वस्थ करणारा सिनेमा असुनही तुम्हि त्यातून सकारात्मक विचार करताय हे विशेश आहे

शाळेतला साक्ष देणारा मुलगा तुषार दळवींना जी प्रतिक्रिया देतो तिथेही दिग्दर्शकाने कमाल केली आहे >>> असहमत आहे. तद्दन घिसिपिटी प्रतिक्रिया आहे ती. आतापर्यन्त कित्येक सिनेमा मधून आलेली आहे, त्यात वेग्ळे काहीच वाट्ले.

मस्त लिहिलंस अश्विनी.
मी लिहायला घेतलेले अनेक मुद्दे तुझ्या लिखाणात आल्याने ते रिपीट करत नाही. तुझं लिखाण पुरेसं सर्वांगांनी विचार करून लिहिलेलं दिसल्याने वेगळा धागा न काढता इथेच पोस्ट टाकणं योग्य वाटलं.

एका बदलत्या जीवनशैलीला सादर करून दाखवणारा 'इन्व्हेस्टमेण्ट'. मुलासाठी 'काहीही' करायला तयार असणारे आई वडील प्रत्यक्ष कोणत्या थरापर्यंत जाऊ शकतात याचं एक उदाहरण हा सिनेमा आपल्यापुढे ठेवतो.

सिनेमा संपताना मला माकडीण आणि तिच्या पिल्लाची गोष्ट आठवली. पूर्वी ही गोष्ट 'सबको अपनी जान प्यारी' हे ‘तात्पर्य काढायला’ सांगितली जायची. मात्र आता महत्त्वाकांक्षा इतक्या तीव्र आणि टोकदार झाल्या आहेत की त्यासाठी वाट्टेल ते करायची आपली तयारी आहे हे सांगायलाही ही गोष्ट वापरता येईल. मुंबईची जलदगती आणि साचेबद्ध जीवन प्रत्येक प्रसंगात ठळकपणे दिसतं. सर्वच कलाकारांचे अभिनय पूरक असेच झाले आहेत. संवाद मात्र अपुरे, कच्चे वाटतात. उदा. फोनवर एखाद्या अनोळखी व्यक्तीशी पहिल्यांदाच बोलताना कुणीही पटकन 'कळवलंत तर उपकार होतील' अशी भाषा वापरणार नाही. कथानक ताकदीचे असूनही काही ठिकाणी त्रुटी जाणवत राहतात. पण वस्तुस्थिती समोर ठेवणारा आणि शेवट गोड करण्यासाठी कोणता तरी 'चमत्कार' न करणारा म्हणून चांगला चित्रपट.

मायबोलीमुळे, तसेच माध्यम प्रायोजकांनी हा सिनेमा पाहण्याची संधी दिली त्यासाठी त्यांचे व मायबोलीचे मन:पूर्वक आभार!

वस्तुस्थिती समोर ठेवणारा आणि शेवट गोड करण्यासाठी कोणता तरी 'चमत्कार' न करणारा म्हणून चांगला चित्रपट. >>>

अगदी बरोबर!
गंभीर विषयाची गंभीर हाताळणी - या एका गोष्टीसाठी मला सिनेमा आवडला.

विषयाचं वेगळेपण सतत केंद्रस्थानी आहे. त्यामुळे सादरीकरणात कुठलाही प्रयोग न करण्याची, ते एकरेषीय ठेवण्याची खबरदारी घेतली गेली आहे.
आईचं मुलाला पाठीशी घालणं कसं चुकीचं आहे हे प्रेक्षकांच्या मनावर पुरेपूर ठसावं याकरिता आईचं व्यक्तिचित्रण करण्याचा जो मार्ग निवडला गेला आहे, तो जरा गॉडी वाटू शकतो. पण तोच सर्वात सोपा मार्ग होता हे उघड आहे.

पण,
तुषार दळवीची घुसमट अधिक चांगल्या रीतीनं दाखवायला हवी होती असं वाटलं.
तसंच, घरात नुकताच मृत्यू झालेला असतानाही त्या कुटुंबाचं पार्टी करणं वगैरेही फारसं पटत नाही.

संजय मोनेचा अभिनय उत्तम, पण त्याच्या कार्यालयात फायलींचा अस्ताव्यस्त गराडा, त्याच्या टेबलवर एक साधा संगणकही दाखवला नाही (लॅपटॉप तर दूरचीच गोष्ट), यांमुळे तो दाबून फी आकारणारा वकील वाटलाच नाही अजिबात.
शाळेतली शिक्षिका मुलाच्या मारामारीची तक्रार सांगायला घरी येते ते ही जरा विचित्र वाटलं.

छान लिहिलय, बघायलाच हवा.

हो, हो, गाण्यांचं लिहायचं राहिलंच.
सिनेमात एकही गाणं नव्हतं हे मला घरी परतल्यानंतर जाणवलं.
पार्श्वसंगीतही खूप लाऊड नव्हतं.

तुषार दळवीची घुसमट अधिक चांगल्या रीतीनं दाखवायला हवी होती असं वाटलं<<<<<
लले तशी त्याची फार घुसमट वगैरे होत नसावी असं वाट्तय कारण सुरुवातीलाच मला हवं ते मी मिळवतोच हे वाक्य आहे त्याच्या तोंडी त्यामुळे तोही त्याच कॅटेगरीतलाच असणार
फत मधे मधे आईचे संस्कार डोकं वर काढतात इतकंच

Good one ashwini!