एक सिगारेट पिणारी मुलगी

Submitted by तुमचा अभिषेक on 28 April, 2013 - 09:31

आज ती दिसली.. जवळपास तीन-साडेतीन वर्षांनी..

ट्रेनमध्ये, जरा दूरच्याच सीटवर बसलेली.. मला ती दिसत होती, म्हणजे ती देखील मला बघू शकत असणार.. बस्स, अजून तिचे लक्ष गेले नव्हते माझ्याकडे.. पण गेले तरी ओळखेल का..? का, नाही ओळखणार..? मी नाही का ओळखले तिला..? तसा फारसा बदल ही झाला नव्हता तिच्यात.. माझ्यात तरी कुठे फारसा झाला होता.. बस्स, बर्‍याच काही घडामोडी घडल्या होत्या आयुष्यात.. या गेल्या तीन-साडेतीन वर्षांत..

वाशीवरून वी.टी.ला जाणारी ट्रेन पकडली. बायकोबरोबर तिच्या माहेरहून परतत होतो. रविवारची संध्याकाळ अन फर्स्टक्लासचा डब्बा. गर्दी नेहमीपेक्षा तशी कमीच. दिवसभराच्या दगदगीने आलेला शीणवटा म्हणा, खाडीवरून येणारा खार्‍या चवीचा थंडगार वारा अंगाखांद्यावरून खेळू लागताच, बायको खिडकीला डोके टेकवून लवंडली. मी मात्र जागाच होतो.. नेहमीप्रमाणेच.. बोटांची नखे खात.. हातात नावाला म्हणून पेपर, मात्र इथे तिथे भिरभिरणारी नजर.. सवयीप्रमाणेच.. अन ती दिसली. एका नजरेतच ओळखले. आजही तशीच तर दिसत होती.. जशी तीन-साडेतीन वर्षांपूर्वी..

रिलायन्समधील नेहमीसारखीच एक सकाळ. नाश्त्याच्या ऑर्डरची वाट बघत कॅटीन काउंटरला रेलून उभा होतो. हातात नावालाच म्हणून मेनूकार्ड धरलेले, मात्र इथे तिथे भिरभिरणारी नजर.. सवयीप्रमाणेच.. अन ती दिसली. माझ्याच दिशेने येताना. खरे तर काऊंटरच्या दिशेने येताना. अगदी बाजूलाच येऊन उभी राहिली. तिच्या एका कटाक्षाच्या अपेक्षेत तिला न्याहाळत असलेलो मी. पहिल्या नजरेत भरावेत ते तिचे कुरळे कुरळे आखूड केस.. कानांमागे ओढलेले.. मानेवर रुळणारे.. थोडासा टॉमबॉईश लूक देणारे. अन साजेसाच पेहराव. निळ्याशार जीन्सवर पांढरी आखूड कुर्ती. डाव्या हाताच्या मुठीत घट्ट धरलेली पर्स अन तिलाच जणू मॅचिंग असे मनगटी घड्याळ. दुसर्‍या मनगटात मात्र जाडसर काळे कडे.. हो कडेच.. बांगडी तरी कशी म्हणावे त्याला. इतक्यात अचानक तिने माझ्या दिशेने पाहिले. अन मी अनुभवले ते आतापर्यंतच्या सार्‍या वर्णनाला छेद देऊन जाणारे, समोरच्याचा मनाचा भेद घेऊन जाणारे, तिचे काळेभोर डोळे.. आखीव रेखीव भुवयांच्या कोंदणात. त्या नजरेच्या कैचीत अडकणार नाही ते मन कसले.. कितीही चंचल का असेना, काही काळ रेंगाळणारच. त्या नजरेला कोणाची नजर लागू नये म्हणून काजळाने मढवलेले.. ते तिचे डोळे.

हसली तशी माझे आणखीनच भान हरपले. हाताला काहीसा झटका बसून भानावर आलो तेव्हा लक्षात आले की हातातले मेनूकार्ड खेचले जात होते. किंचित ओशाळल्यासारखे सॉरी पुटपुटलो खरे, पण तीचे लक्ष कुठे होते त्याकडे. कसलीशी ऑर्डर देऊन निघून गेली ती. अन तिला पाठमोरा न्याहाळणारा मी. केस अगदीही काही आखूड नव्हते. जीन्स-कुर्तीचा पेहराव तिला किती शोभत होता हे पाठीमागूनच समजावे.

अन मग हे रोजचेच झाले. तीच वेळ तीच जागा. तिचे बदलणारे कपडे पण तेच तसेच रुपडे. अन नजर, कातिल की काय म्हणतात अगदी तश्शीच. ज्यूस अन सॅंडवीचशिवाय वेगळे काही घेताना तिला कधी पाहिले नाही. ती मला बघते की नाही हे कधी कळले नाही. पण एकदा मी सुद्धा चीज सॅंडवीच घेऊन तिच्या जवळच्याच टेबलवर बसलो. मी मागायच्या आधीच हसून तिने सॉसची बाटली माझ्यापुढे सरकवली. पुन्हा ती आपल्या खाण्यात मग्न. मी हलकेच अंदाज घेत होतो, पण पुन्हा काही तिने माझ्याकडे पाहिले नाही. तिचे उरकले अन पर्स उचलून ती निघून गेली. कॅंटीनबाहेर पडून दिसेनाशी होईपर्यंत तिला नजरेनेच सोबत देत, सावकाशपणे मग मी देखील उठलो. ती उजवीकडे "ए" "बी" "सी" ब्लॉकच्या दिशेने आणि माझी पावले वळली डावीकडच्या "डी" ब्लॉककडे.

ठरवले तर कंपनीच्या पोर्टलवर तिची माहिती मिळवणे सोपे होते. तिचे नाव, तिची बसायची जागा, तिची कामाची पोस्ट, तिचे वयच नव्हे तर तिचा रक्तगट कोणता या सारखी वैयक्तिक माहिती सुद्धा सहज उपलब्ध होती. गरज होती ती फक्त पंधरा-वीस मिनिटांचा वेळ काढून पोर्टलवर फीड असलेला डेटा चाळायची. पण तशी गरज आहे हे मन कबूल करत नव्हते. कदाचित त्याला गुंतायची भिती वाटत असावी.

दिवस सरत होते. फारसे काही वेगळे घडत नव्हते. तरीही या नात्यातील वीण घट्ट होतेय असे जाणवत होते. येणार्‍या सकाळची वाट आदल्या रात्री डोळे मिटण्यापासून बघू लागलो होतो. सकाळचे तिचे दर्शन पुढच्या दिवसभराला पुरत होते. मध्ये एकदा तिला सुट्टे पैसे कमी पडत होते, तेव्हा मी माझ्याकडचे दोन रुपयांचे कूपन पुढे सरकवल्याचे आठवतेय. हात किंचित थरथरतच होता माझा त्यावेळी. तिने त्याकडे दुर्लक्ष करतच ते स्विकारले. त्या कूपनाची परतफेड म्हणून तिचे ते हसणे.. नंतरही कित्येकदा आम्ही एकमेकांना सामोरे गेलो. नजरेतील ते ओळखीचे भाव, ना लपवायचे प्रयत्न ना दाखवायची ओढ.. कधी कधी व्यक्त होण्यासाठी शब्दांचीही गरज भासत नाही, किनार्‍यावर उभे राहूनही लाटांशी खेळायचा आनंद लुटू शकते तेच खरे मन.. एकेक घर करत आमच्यातील नाते पुढे सरकत होते एवढे मात्र खरे..

या दिवसांत एखादा दिवस असाही यायचा जेव्हा ती दिसायची नाही. मन खट्टू तर व्हायचेच पण आयुष्यातील एक दिवस फुकट ही गेल्यासारखे वाटायचे. दुसरा दिवस येणार हेच काय ते समाधान. एखादा दिवस आपणही तिच्या नजरेस न पडून तिलाही तसेच वाटते का बघावे, असा विचार मनात यायचा. पण तिला काय वाटेल हे समजण्याचा मार्ग नसल्याने त्या विचाराला बगल दिली जायची.

अन अश्यातच एक दिवस मी तिचे वेगळे रूप पाहिले...

दुपारच्या वेळेला जेवण आटोपून काही कामानिमित्त "ए" ब्लॉकला जाणे झाले. उन्हाची झळ लागू नये म्हणून थोडेसे लांब पडत असले तरी पायवाटेवर केलेल्या शेडखालूनच मी सहसा जातो. पण आज आभाळ भरून आल्याने शॉर्टकट घ्यायची संधी साधली. थोड्याश्या अडनाड्या रस्त्याने जिथे चिटपाखरांचा अड्डा वसावा, खुरटी झुडपे तुडवत चालता चालता हातातल्या मोबाईलशी चाळा.. नेहमीप्रमाणेच.. मात्र इथे तिथे भिरभिरणारी नजर.. सवयीप्रमाणेच.. अन ती दिसली. आपल्याच धुंदीत, बरोबर तीनचार मित्र. ऑफिसचेच असावेत. हातात सिगारेट अन तोंडातून निघणारा धूर.. सर्वांच्याच.. अन हो, तिच्याही. धूराच्या वलयात धूरकट धूरकट होत जाणारा तिचा चेहरा, अन नकळत मंद झालेली माझी पावले. परत परत मान वळवून तिला पाहताना, अखेरच्या वळणावर तिची माझ्याकडे नजर गेलीच.. झटक्यात मान वळवली.. पण नजरानजर झालीच.

बस्स, तीच शेवटची नजरानजर.. पुढेही काही सकाळ आल्या, पुढेही नजरेच्या भेटी झाल्या. पण नजरेतील अर्थ आता बदलले होते. जाणूनबुझून मी तिच्यापासून नजर चोरू लागलो होतो. अन ती काही फरक पडत नाही असे दाखवत असली तरी तिची नजर खरं काय ते बोलत होती.

कधी कधी शब्दांना पर्याय नसतो.. नजरेची भाषा नातं जुळवण्यास कितीही समर्थ असली तरी जेव्हा तुटायची वेळ येते, तिथे शब्दच हवे असतात.. पण तो संवाद आमच्यात कधी झालाच नाही. इतक्यात तिची नजर माझ्याकडे गेली. आणखी एक नजरानजर, जवळपास तीन साडेतीन वर्षांनी.. पण नजरेत तेच तेव्हाचे ओळखीचे भाव. यावेळी मात्र लपवायचे प्रयत्न.. दोघांकडूनही.. शेजारी माझी बायको आहे याचे भान होते मला.. माझ्या शेजारी बसलेली मुलगी माझी बायकोच असणार याची जाण होती तिला.. तरीही नजर अडकली होती.. अन सोबतीला निर्विकार चेहरा.

पुढचे स्टेशन आली तशी ती उठली. नजरेची साखळी नाही म्हटले तरी तुटलीच. मुद्दामच ती उतरायला माझ्या विरुद्ध दिशेच्या दरवाज्याला गेली असावी. आजही ती पाठमोरीच छान दिसत होती. आजही सिगारेट पित असावी का.. तिला उतरताना पाहून माझ्या मनात आलेला शेवटचा विचार, मन पुन्हा एकदा चलबिचल करून गेला. खिडकीच्या बाहेर नजर टाकून ती दिसते का याचा शोध घेतला. मात्र ट्रेनने वेग पकडला तसे त्या गर्दीत हरवलेल्या तिला शोधणे अशक्यच.. कदाचित तिचे ते शेवटचे अपेक्षित दिसणे समाधान देऊन गेले असते. पण नशीबात नव्हतेच.. होती ती एक हलकीशी चुटपूट.. नकळत हात खिश्यात गेला.. सवयीप्रमाणेच.. पाकीटातून सिगारेट काढून तोंडात सरकवली.. नेहमीप्रमाणेच.. ट्रेनमध्ये आहे याचा विसर पडून ती शिलगावणार इतक्यातच..........

.
.
.

चुरगाळलेली ती सिगारेट खिडकीबाहेर जाताना पाहून........... किती बरे झाले असते ना, जर मनातल्या आठवणीही अश्याच काढून फेकणे सोपे असते तर..

- तुमचा अभिषेक

विषय: 
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

थोडासा खुलासा कम स्पष्टीकरण -

काही दिवसांपूर्वीच बायकोबरोबर संध्याकाळी ऑफिसहून घरी परतताना एका अंधार्‍या शॉर्टकट गल्लीतून जाताना कॉलेजवयीन मुलांचा ग्रूप सिगारेट ओढताना दिसला ज्यात एक-दोन मुलीही होत्या. त्यांना पाहून माझ्या बायकोने "अरे बापरे" केले अन मला माझ्या आयुष्यातला एक किस्सा आठवला आणि हा लेख किंवा कथा लिहायचे सुचले. (इथे जर तुमच्या मनात असा विचार आला असेल की याच्या बायकोला सिगारेट पिणारा नवरा बरे चालतो, पण तेच मुली पाहिल्या की लगेच अरे बापरे.. तर इथे एक नमूद करू इच्छितो की तिचा नवरा म्हणजे मी सिगारेट पित नाही :()

तर....... तीन-साडेतीन वर्षांपूर्वी रिलायन्समध्ये अविवाहित आणि सिंगल असा मी आणि माझा एक याच कॅटेगरीतील मित्र, आम्हा दोघांनाही कँटीनमध्ये ब्रेकफास्ट आणि कमी गर्दीच्या वेळी आरामात नाश्ता करत आजूबाजुच्या काही छान दिसणार्‍या मुलींना (त्यांना आमचा त्रास होऊ नये या बेताने) न्याहाळण्याचा छंद होता. लेखात उल्लेखलेली मुलगी अशीच एक, आम्हा दोघांच्या किंवा खास करून माझ्या आवडीची. पण फक्त ती दिसायला छान म्हणून बघायला आवडणे, आणि ती दिसेल अश्या दिशेने बसणे एवढेच, त्याव्यतिरीक्त तिच्यात गुंतलो वगैरे नव्हतो. (खरे खोटे करायचे असल्यास माझ्या बायकोशी संपर्क साधू शकता, तिच्याकडे अश्या सर्व मुलींची लिस्ट मी सुपुर्त केली आहे ज्यांच्यात मी कधीकाळी थोडाबहुत का होईना गुंतलो होतो.) त्यामुळे त्या नाश्त्याची वेळ वगळता मी कधी तिला फॉलो करणे किंवा तिचे नाव गाव काय हे शोधायचा प्रयत्न यांसारखे प्रकार केले नाहीत जे सहज शक्य होते.

तर अश्यातच एक दिवस मला ती सिगारेट ओढताना दिसली अन कथेत उल्लेखल्याप्रमाणे सोबतीला तीन-चार मुले होती. तिची माझी नजरानजर झाली आणि तिनेही मला ओळखले. मला वैयक्तिकरीत्या ते दृश्य आवडले नाही आणि मी मनाला बजावले की ही मुलगी तुला बघायला आवडते इथवर ठिक पण चुकूनही उगाच जास्त गुंतू नकोस.. जर मी आधी एखाद्या मुलीच्या प्रेमात पडलो असतो आणि त्यानंतर मग मला हे सिगारेट प्रकरण समजले असते तर जेवढा मी स्वताला ओळखतो त्यानुसार नक्कीच तिला सोडचिट्ठी न देता तिची सिगारेट कशी सुटेल याचेच प्रयत्न केले असते. पण मला त्या मुलीबद्दल ती चांगली दिसते याव्यतिरीक्त पहिली समजलेली गोष्ट म्हणजे तिचे व्यसन. त्यामुळे त्याक्षणी माझा हा निर्णय योग्यच होता.

पण लेखातला नायक मात्र कथेच्या गरजेनुसार तिच्यात थोडाफार गुंतायला सुरुवात झाली आहे असे दाखवले. ते गरजेचे होते अन्यथा जर गुंतलाच नसता तर तीन-साडेतीन वर्षांनी परत भेट झाल्यावर त्याला काहीच वाटले नसते जे कथेसाठी गरजेचे होते. (जसे आज मला ती मुलगी दिसली तर मला काहीच वाटणार नाही) पण त्याचवेळी तो नायक जास्त ही गुंतलेला दाखवला नाही जेणे करून त्याने केवळ सिगारेट पिताना पाहिले म्हणून त्या मुलीचा विचार मनातून काढून टाकायचे ठरवले हे लॉजिकल वाटेल.

इथेही परत विचार मनातून काढून टाकायचे ठरवले तरी आठवणी कायमच्या पुसता येत नाही हेच कथेच्या शेवटी सांगितलेय जेव्हा ती त्याला परत दिसते. त्याला ती कधीकाळी आवडत असल्याने हुरहुर वाटणे स्वाभाविकच आहे. हे परत मी माझ्या एका अनुभवावरून घेतलेय. तो ही ऐका आता. मला कॉलेजच्या लास्ट इयरला एक मुलगी आवडायची जी काही दिवसांपूर्वी मला जुईनगर स्टेशनला ओझरती दिसली. अर्थात आता मनात तसे काहीच नव्हते, पण मला जरा तिला व्यवस्थित दिसेल असे बघायचे होते पण गर्दीमुळे दिसली नाही आणि माझी ट्रेन सुटली. मनाला थोडीशी चुटपुट लागलीच. अर्थात ते तेवढ्यापुरतेच, वाशीला बायको भेटली, तिला हा किस्सा सांगितला आणि विषय संपला. पण ज्या क्षणाला ती दिसली तेव्हा काही वेळासाठी का होईना पुन्हा जुन्या आठवणी उफाळून आल्याच. माझा संसार सुखाचा चालू असल्याने मला त्या आठवणींचा कधी त्रास न होता उलट मी व माझी बायको या आठवणी उगाळून मस्त गप्पाच मारतो, पण कथेतील नायकाचे तसे असेलच असे नाही. तरीही तो किमान आपल्या पत्नीशी एकनिष्ट तरी नक्कीच आहे म्हणून .. कथेतील हे वाचा .. (नजरेत तेच तेव्हाचे ओळखीचे भाव. यावेळी मात्र लपवायचे प्रयत्न.. दोघांकडूनही.. शेजारी माझी बायको आहे याचे भान होते मला.. माझ्या शेजारी बसलेली मुलगी माझी बायकोच असणार याची जाण होती तिला.. तरीही नजर अडकली होती.. अन सोबतीला निर्विकार चेहरा.)

त्यानंतर ती नायिका उतरली न निघून गेली, नायकाला जी चुटपुट लागली ती एक शेवटचे दर्शन जे अपेक्षित होते पण गर्दीमुळे न झाल्याने.. याउपर त्याला तिच्या आठवणी जपण्यात रस नाही किंबहुना जपल्या तर त्रासच होणार हे ठाऊक आहे म्हणून शेवटचे हे वाक्य.... (चुरगाळलेली ती सिगारेट खिडकीबाहेर जाताना पाहून........... किती बरे झाले असते ना, जर मनातल्या आठवणीही अश्याच काढून फेकणे सोपे असते तर..)

इथवर साधी सोपी सरळ कथा...... आता उरता उरली सिगारेट...

तर सिगारेट हे केवळ एक कारण आहे, ते काहीही असू शकते.. जसे की जातीतील फरक, मुलीच्या खूप प्रेमात आहे पण केवळ आपल्या जातीची नसल्याने माघार घेणे, अन हे मुलगा किंवा मुलगी कोणीही करू शकते.. तसेच आर्थिक भेद हे आणखी एक कारण म्हणू शकतो.. तसेच या कथेत सिगारेटचे व्यसन..

आता या कथेत सिगारेट असल्याने मी शेवटी एक ट्विस्ट टाकायला म्हणून मुलाला सिगारेट ओढणारा दाखवले.. हा मुलगा आधीपासून सिगारेट ओढणारा होता की त्यानंतर त्याला अपघाताने ही सवय जडली, हे मी कथेत एखादे वाक्य टाकून सुचवू शकलो असतो पण ते मी मुद्दाम टाळले. कारण समाजाचा एक चेहरा दाखवायचा होता. आपल्या समाजात मुलांना एखादे व्यसन चालून जाते पण तेच मुलींनी केले तर गहजब होतो. आता याला डबल स्टँडर्ड बोला अथवा काहीही पण आपल्या समाजाची मानसिकता हीच आहे. आणि ती चूक की बरोबर यावर मी कथेत कुठेही भाष्य केले नाहीये. कथा प्रथमपुरुषी लिहिली असल्याने मी याचे समर्थन करतोय असा अर्थ काढणार्‍यांना मी क्षमस्व एवढेच बोलू इच्छितो.

इथे जे वादळ उठलेय ते केवळ याचमुळे की मुलगी सिगारेट पिते तर ती वाईट आणि मुलगा पितो तर चांगले का?
तर माझ्या कथेने इथे केवळ हा प्रश्न उपस्थित केला आहे, आणि तुमची चूक ही होत आहे की तुम्ही या प्रश्नाचे उत्तर माझ्या कथेत शोधायचा प्रयत्न करत आहात..!

सिगारेट ओढणारा मुलगा असो वा मुलगी हे व्यसन वाईटच, पण अश्यांचा राग करण्यापेक्षा आपण त्यांची काळजी अन प्रेम करून त्यांना सुधरवू शकतो. सिगारेट वाईट असली म्हणून ओढणारे वाईट असतात असे नसते, जे माझेही मत असल्याने ही कथा प्रकाशित केल्यानंतर (जर हा खुलासा नसता तर) एक सिगारेट ओढणारा मुलगा म्हणून जी माझे इमेज होणार होती तिची मी पर्वा केली नाही.

असो,
आतापर्यंतच्या प्रतिसादांमध्ये "नंदिनी आणि टीम" जे या कथेच्या बाजूने उभे राहिले त्यांचे खरे तर सविस्तर आभार मानायचे होते पण आता ही पोस्टच एवढी मोठी झाली की इथवर जे वाचत आले असतील त्या सर्वांचेच आभार मानतो.. Happy

धन्यवाद,
तुमचा अभिषेक

तिचे नाव गाव काय हे शोधायचा प्रयत्न यांसारखे प्रकार केले नाहीत>>> नाव-गाव शोधले नाही मग बायकोकडे कसली लिस्ट दिली??? Lol

काही काही नवरे चतुर असतात. ते फक्त अशाच मुलींची नावं सांगतात कि बायकोने चौकशी केली तरी ( ती करणार हे आलंच) तरी तिला शेजारीपाजारी फक्त दिलासादायक उत्तरंच मिळतील.

वेल डन अभिषेक... Happy सर्वांच्या आग्रहाला मान देऊन इतकं विस्तारून सांगितलंस.. गुड बॉय..!!!!

मंजूडी, बायकोकडे ज्यांची नाव गाव शोधत मागे फिरायचो त्यांचीच लिस्ट दिलीय, अश्या छोट्यामोठ्या गोष्टी सांगत बसलो तर कुठे डायर्‍या सांभाळत बसणार होती ती... बाकी ही कथा लिहून झाल्यावर प्रकाशित करायच्या आधी तिची परवानगी काढायला म्हणून तिला वाचायला दिली तेव्हा,"हि कोण रे आता नवीन?" या तिच्या प्रश्नाला मी प्रामाणिक उत्तर दिलेच.. Wink

किरन... बायकांना नवर्‍याच्या भूतकाळापेक्षा वर्तमानकाळात जास्त रस असतो. वर्तमानात शहाण्या बाळासारखे वागले की कसलीही चतुराई दाखवावी लागत नाही. Happy

सामी.. अग मी गंमत करतोय. Wink

वर्षू दी .. थँक्सड.. आग्रह म्हणूनच सांगावे लागले अन्यथा टाळलेच असते.. असे विस्तारून सांगितले की मजा गेली असे माझे मलाच वाटते.. लोकांना विचार करायला लाऊन आपण गपचूप कल्टी मारणेच बेस्ट..

बाकी विषय सिगारेट पिणार्‍या मुलीपासून दूर वळतोय हे बघून जरा हायसे वाटले..... फक्त माझ्याच तोंडून माझी भांडी फोडू नका.. Proud

काही काही नवरे चतुर असतात. ते फक्त अशाच मुलींची नावं सांगतात कि बायकोने चौकशी केली तरी ( ती करणार हे आलंच) तरी तिला शेजारीपाजारी फक्त दिलासादायक उत्तरंच मिळतील.
>>>>>>> किरणराव, स्वानुभव का? Wink

>>>> आग्रह म्हणूनच सांगावे लागले अन्यथा टाळलेच असते <<<<
आग्रह तर खराच, पण सान्गणे टाळले असते तर त्या "लतामन्गेशकर" (वा तत्सम) धाग्यावरचे युद्ध इकडे वळले अस्ते हा धोका सर्वात मोठ्ठा होता! नै? Proud
(तसेही स्त्री विरुद्ध पुरुष हा रन्ग चढु लागलाच होता)

बायकांना नवर्‍याच्या भूतकाळापेक्षा वर्तमानकाळात जास्त रस असतो.>>>

वादग्रस्त वाक्य Proud
भोआकफ

अभिषेक
तुम्ही हे ललितलेखनमधे लिहिले म्हणून एवढी चर्चा झाली का? Uhoh
कदाचित कथा/कादंबरी विभागात लिहिले असते तर एवढी चर्चा झाली नसती. Uhoh

(मला असे वाटते कारण मी वाचण्याआधी लेखनप्रकार काय आहे हे बघते. कथा वाचण्यापुर्वी हे एक ललित आहे असे मी वाचले आणि त्यामूळेच वाचून झाल्यावर तो एक स्वानुभव असावा असा माझा समज झाला. मग इतर प्रतिसाद वाचल्यावर कळले की ती एक कथाही असु शकते. लेखनाचे वर्गीकरण महत्त्वाचे आहे असे काहीसे वाटले Happy )

कथेच्याच लांबीइतकं स्पष्टीकरण? ये बात कुछ जम्या नही..
>>>>>>>
तुम्ही गीता वाचली आहे का कधी?

हा आश्शी... मोठ्ठं ध्न्यवाद, अभिषेक. डबल स्टॅन्डर्डच दाखवायचा होता हे स्पष्टं झालं... आता मोकळं वाटलं. 'असतात अशीही माणसं' हेच नायकाबद्दल वाटत राहिलं. पण आपल्याला वाटतय ते बरोबर आहे का नाही ते तू नायकाच्या सिगारेट पिण्याबद्दल संदिग्धता ठेवल्यानं कळेना.

तुम्ही गीता वाचली आहे का कधी?
>> प्रतिसाद कळला नाहीच. सारकाझम की तत्सम काही असेल तर राहू द्या... Proud

माझा नेमका मुद्दा मी पहिल्याच प्रतिसादात लिहिला आहे.

माधवी,
पण ललित अन कथा यातील फरकाबाबत मी सुद्धा थोडा संभ्रमातच आहे..
बाकी हे जर कथा विभागात असते तर कोणाच्या मनात प्रश्न उभे राहिले नसते याची खात्रीही देता येत नाही ना..

हा आश्शी... मोठ्ठं ध्न्यवाद, अभिषेक. डबल स्टॅन्डर्डच दाखवायचा होता हे स्पष्टं झालं...
>>>>>>>>
धन्यवाद दाद, पण थोडेसे करेक्शन, या वृत्तीला डबल स्टँडर्ड बोलायचे की नाही हे मी ज्याच्या त्याच्यावर सोडलेय. Happy

प्रतिसाद कळला नाहीच. सारकाझम की तत्सम काही असेल तर राहू द्या...
>>>>>>>
नाही हो, तसले काही नाही..
पण गीतेमध्ये जसा श्लोक दोन ओळींचा अन अर्थ पानभर असतो तसे कथेवर स्पष्टीकरणाच्या चार ओळी जास्त खरडल्या तर कुठे चुकले असे म्हणायचे होते..
परवाच्या रात्रीलाच मला हे उमगले होते की धागा या वळणावर जातोय, म्हणून शक्य तेवढा काळ स्पष्टीकरण लांबवलेच, कारण लिहायला घेतले की मी थोडक्यात थांबत नाही हे माझे मलाही माहीत आहे.

मजा जाते की राव मग
>>>>>
ह्म्म्म खरंय.. पुढच्यावेळी काळजी घेईन..

खरंच अचंबा वाटला. कथेतून मला काही मिळाले नाही. दोष माझा असावा. प्रतिसाद वाचून थक्क व्हायला झाले. स्पष्टीकरण वाचून काय बोलावे कळेना! अभिषेक आवडते माबो सदस्य आहेत. पण या कथेपुरते बोलायचे तर मला कथेत काहीच दम वाटला नाही. परखडपणे बोलल्याबद्दल क्षमस्व!

अभिषेक चांगली आहे कथा..

मला वाटलं होतं की कुणी तरी ती सिगरेट बाहेर फेकून दिल्याबद्दलही आक्षेप घेईल पण हे ़ काय हा कथानायक सरळ सरळ ट्रेन्मधून कचरा बाहेर फेकतोय आणि कुणालाच काही वाटत नाही Light 1
अभिषेक ते काही नाही पहिले तो कचरा उचल आय मिन निदान त्याला कुठली कचर्याची पेटी तरी दाखव. स्पष्टिकरण नाही दिलस तरी चालेल Wink

कथा आवडली. तुमची शैली नेहमीच आवडते. बाकी जिकडेतिकडे पोष्टपिंका टाकायची सवय असलेल्यांची पर्वा करु नका.....गो अहेड!!!!

चला, म्हणजे मला लागलेला पहिला अर्थ, आपला तो बाब्या, हा बरोबर होता. चूकीचे वाटणारे दोनही अर्थ - त्याने तिच्यासाठी फुंकणे सुरू केले व त्यात मुलगा-मुलगी भेदभाव आहे - हे चुकीचेच होते. छान !

सामी.. अग मी गंमत करतोय.
>>>
Rofl

वेका Lol

अरे लोक्स माझ्या दादाला सोडा!
नसेल जमली ही कथा... इतकं काय??? बाकीचं लिहतो ना तो भारी भारी???? Proud
(सगळ्यांनी दिवे घ्या! आम्ही वाचक आहोत वाट्टेल ते करू वगैरे म्हणतं माझ्यावरचं चढू नका Proud )

दाद्या खरच ही कथा जमली नाहीये आणि त्याबद्दल तुझं काही म्हणणं नाहीये हे मला माहीत आहे Happy
बेटर लक नेक्स्ट टाईम Happy

१) सिगारेट हे एक व्यसन आहे जे संगतीने लागते. मुले मुलांच्या संगतीने चटकन बिघडतात मात्र मुलींना बिघडायला पुरेश्या अयोग्य मुलींची संगत मिळत नाही. ज्या मुली मुलांच्यात जास्त मिसळतात त्यांना व्यसन लागायचे चान्सेस वाढतात Angry

२) सहसा लोअरक्लास किंवा हायक्लास सोसायटीतील मुलींमध्ये हे प्रमाण जास्त असते. मिडलक्लासमध्ये तुलनेत कमी आढळते. Wink

३) जसे एखादी बर्फी, कुल्फी, आंबा, चॉकलेट, भेंड्याची भाजी वगैरे वगैरे जेवढे एका मुलाला आवडू किंवा नावडू शकते तेवढेच ते एका मुलीलाही आवडू किंवा नावडू शकते. सिगारेट हा देखील असाच एक जिन्नस आहे, मग त्यात मुलगा मुलगी हा भेद का??? Sad Uhoh Sad

Pages