"मे महिना - एक आठवण"

धन्यवाद सर्वांचे !

अश्विनी, अगदी हे दृश्य अस्संच्या अस्सच दिव्याच्या खांबापासून ! पण आजोळचं घर आहे अजून.. तिथे मामा मामी राहतात.. पण सांसारिक आणि व्यावहारीक व्यापामुळे जाणं नाही होतं.. गेल्या दहा वर्षात एकदाच गेले. ह्या सगळ्या वरच्या आठवणींनी खूप हळवी झाले. आजही मामा घरचे आंबे आणि नारळ पाठवतो तेव्हा मुलांना सांगते.. माझ्या आजोळचे.. ह्या आंब्याला आणि नारळाला माझ्या आज्जी आजोबांनी पाणी घातलंय. माझ्यासाठी तो आंबा स्पेशल.. त्याची गोडी अगदी ६०० - ७०० डझन वाल्या एस्पोर्ट क्वालिटीच्या हापूस आंब्याला नाही.

हो.. पिवळा चाफा म्हणजे सोनचाफा नाही. एक आणखी पिवळसर चाफ्याचं झाड होतं. त्या चाफ्याचा वास मला फार आवडायचा. एक लाल चाफाही होता. आणि लांब पाकळ्यांचा सफेद चाफाही... ! पण अश्विनी.. कवितेत काय काय बसवायचं गं... ! बघ.. त्या चाफ्याचा सुवासही आला आणि पुन्हा सा-या आठवणीही !

आणखी एक कवितेत न दिलेली आठवण.. चुलीजवळ बसून पणजोबा आम्हा भावंडाचीच नव्हे तर आजी आजोबांपासून प्रत्येकाची रोज तिन्हीसांजेला मीठमोहरीने दृष्ट काढीत, आणि चुलाजवळच्या काजळीचे बोट कपाळावर टेकत.

रत्नागिरी भाषेत... "इल्याची गेल्याची.. वाट्याची तिट्याची.. झाडामाडाची कुणाची नजर लागली असेल तर जाऊदेत" आम्हा पणवंताची दृष्ट काढली की करपट वास आलाच पाहिजे त्यांना.. आणि म्हणायचे मग.. कुणा मेल्याचे डोळे फुटलेले !