तेरे मस्त मस्त दो नैन

Submitted by मुंगेरीलाल on 2 November, 2012 - 11:58

सकाळची वेळ. नुकतंच ऊन वर यायला लागलेलं असतं. गावातून बाहेर पडून गाडी हायवेला लागते.

दृश्य-१

काटा ६० वर जाताच टॉप गियर टाकत मी विचारतो “मस्त हवा आहे नं?”

“हं....”, तिच्या डोक्यात बहुतेक दुसरंच काहीतरी.

“काय झालं?” माझी एक खोड आहे. बिनसणार असेल तर कारण हवं आणि ते वेळीच कळायला हवं.

“आता खिडक्या लावू या का... धूळ येतेय गाडीत”, एटीयम मधून स्लीप यावी तसं कारण बाहेर येतंच.

“असू दे की थोडा वेळ, सकाळी सकाळी फ्रेश हवा छान वाटते”

“माझे केस खराब होतायत, पुन्हा न्हावं लागेल गेल्यावर”, मग न्हा की, घरात वेगळा लॉफ्ट-टँक आहे.

“वरून फक्त १ इंच उघडी ठेव मग”, मी मागच्याच आठवड्यात निगोशियेशनचं सेशन अटेंड केलेलं असतं.

“नको, मग तर जास्तच आवाज येतो वाऱ्याचा”

“आत्ता धुळीचा विषय चालू होता”, चूक दाखवून देण्याची चूक करायला मी कधीच चुकत नाही.

“विषय धुळीचा नाही, खिडकीचा होता... आवाजाचा पण किती त्रास होतो, कितीही मोठा केला तरी रेडिओ ऐकू येत नाही”

“रेडिओ लावलाय कुठे पण?”

“खिडकी लावल्याशिवाय लावून काही उपयोग आहे का?”, हिला अभ्यासात प्रमेयं सोडवण्याची आवड असावी. सुरवातीला ‘समजा की क्ष=शून्य आहे’ असं म्हणून पायऱ्या-पायऱ्यांनी शेवटी ते शून्य असणं कसं चुकीचं हे पटवायचं.

“ठीक आहे, तुझ्या बाजूची लाव”, तहांनी इतिहासातले मोठ-मोठे प्रश्न सुटलेले आहेत.

“का ऐकत नाहीस रे? घरातनं निघालं की वाद घातलाच पाहिजे का?”

“आप्पण नै गं, ही गा...डीच भांडकुदळ. तिचं गॅरेज उन्हात बांधू बरं का”, माघार तर घ्यावीच लागणार, उगीच आपल्या ‘इगो’ला चेष्टेचं वंगण. सुसह्य होतं जरा.

“मी लहान मुलगी नाही”

“सॉरी, नेहेमी विसरतो मी”

“काय?”

“खिडक्या लावायला विसरतो मी”, वेळेत ‘घटना’-दुरुस्ती. फायनली खिडक्या बंद. आता समजलं यांना पॉवर-विंडोज का म्हणतात ते.

“आ...हा. किती शांत झालं एकदम”

“एसी लावावा लागला इतक्या मस्त हवेत... फ्फुकट”, तहाच्या अटी जाचक असतात आणि मला चरफडल्याशिवाय राहवत नाही.

“इतकं काही पेट्रोल जळत नाही, एवढी एसी गाडी घ्यायची कशाला?”

“पेट्रोलचं सोड, पिकप मार खातो... साली नॅनो पण ओव्हरटेक करते”

“कुठे घाई आहे आपल्याला? रमत गमत जाऊया नं मस्त”

“प्रश्न रमत-गमत चा नाही, एका विशिष्ट वेळात ओव्हरटेक करता आलं नाही तर रिस्की असतं” हरलेला कप्तान चेहेरा पाडून माईक वर कारणे देतो तसं माझं सात्विक पांडित्य काही काळ चालू राहतं.

दृश्य-२

“शी, श्शी..... नेहेमी असंच होतं“, एक अकल्पित, अनावश्यक चित्कार.

“काय झालं?”, मनात माझा मीच ‘बाळ रडत होतं, वूडवर्डस दे त्याला’ हे हमखास विनाकारण आठवणारं वाक्य पूर्ण करतो.

“सँडविचेसची पिशवी घरीच राहिली”

“मग इतकं ओरडायला काय झालं? किती दचकलो मी”, मला दचकायला मुळीच आवडत नाही, तेही बायकोमुळे (आणि तिच्याच समोर).

“.....तुला काही कळतं की नाही गं? हायवे वर चालवतोय मी गाडी”, दचकण्याचं पर्यवसान संतापात.
“मुद्दाम रात्री ब्रेड, चीझ आणून ठेवलं होतं सकाळी घाई नको म्हणून”

“अगं काय म्हणतोय मी... मागचे बघायला लागलेत माझ्याकडे विचित्र नजरेनं”
हिचं फोनवर “हां आई, मी बोलतीये, अहो सँडविचेस विसरली”, दुसऱ्या बाजूच्या कानाचा पडदा ओढूनच घेतलेला.

“आता तिला सांगायची काही गरज आहे का? खाल्ली सासूनं तर काय बिघडतं?”

“खायचं तेंव्हा खातील, बेडरूम मधनं उचलून फ्रीज मध्ये टाकायला नको?”

“शंभर रुपये काढ...”

“फाईन करतोयेस की काय मला?”

“टोलनाका आलाय, माझं पाकीट मागच्या खिशात आहे”

टोलनाका मागे पडतो. तिथे ‘सुट्ट्यांच्या बदल्यात चॉकलेटस घ्यायची नाहीत आणि मिळालेल्या कळकट नोटा खिशात न कोंबता वेगळ्या ठेवून पुन्हा पुढच्या टोलला परत द्यायच्या सूचनांची उजळणी.

दृश्य-३

“दमलास तू?”

“का?”

“नाही दमलास का, असं विचारलं”

“मी दमत नसतो गाडी चालवताना”, जन्मतःच गाडीकडू मिळालंय नं मला.

“मग मी कधी चालवायची?”

“आधी प्रॅक्टिस पाहिजे”

“त्यासाठी आधी चालवायला मिळायला नको?”

“इथे नको, रिस्क असते. माहिती आहे ना बाकीचे कसे चालवतात ते? आणि बायकांना बघून जास्त करतात”

“तू आहेस ना बरोबर”

“म्हणूनच मला त्रास होतो ना”

“म्हणजे मी एकटीने जात असले आणि लोकांनी त्रास दिला तर तुला काही प्रॉब्लेम नाही असं का?”

माझं समोर लक्ष जातं आणि मला अचानक जाणवतं की गाडी बाजूला घ्यायला पाहिजे. मी स्लो करत हळूहळू लेफ्टला घेतो.

“इतक्यात शरण येशील असं वाटलं नव्हतं”, तिच्या चेहेऱ्यावरचा आनंद आणि हसू लपत नव्हतं.

“खाली उतर”

“रागावलायेस? असं नको बाबा नाराज होऊन”

“खा.....ली उतर”, मी दबक्या आवाजात पुन्हा सांगतो.

“हे पहा, मी जरी.....”

“डिक्कीत झाडू आहे?”

“झाडू? अरे आपण सुशिक्षित आहोत... मतभेद असले तरी तू या थराला..”

“एसीच्या बटणाकडे पहा”

“इतकंच ना, नको मला, उघड खिडक्या बंद कर एसी.....”

“ए...सी...च्या बटणाकडे प....हा”

“ई... याई, ई....श्शी.....”, दोन्ही हात कानांवर आणि डोळे गच्च मिटलेले. ब्लोअर मधून येऊन एसीच्या बटणावर बसलेली हिरवीगार मऊसूत पाल आम्हा दोघांकडे एसी पेक्षा थंड नजरेने पाहत असते. आणि एका क्षणात हिची किंकाळी ‘ऐकून’ आमचा हलकेच बाहेर काढण्याचा बेत धुळीस मिळून पुन्हा ब्लोअरच्या आत जाऊन लुप्त होते.

“चालवायची आहे ‘पाली’ओ?”

लग्न झाल्यापासून पहिल्यांदाच मी तिला इतक्या धर्मसंकटात पाहिलेलं असतं. एरवी मी हे एन्जॉय केलं असतं, पण मीही त्याच संकटात सापडलेलो असल्यामुळे मला तसं करता येत नाही. भर हायवेवर न कार-का न घाट-का अशी अवस्था.

“तुझको चलना होगा.... तुझको चलना होगा....“ रेडिओवर गायक आळवत असतो. निघावं तर लागणारच. मग पुढच्या प्रवासात ही मागच्या सीटवर आणि मी एक नजर ब्लोअर कडे टाकत गाडी चालवत असतो.

पण त्या कार-‘पालि’केची भेदक नजर काही केल्या डोळ्यांपुढून हलत नाही, त्यात विविधभारतीवाल्यांनी आता बदलून लावलेलं गाणं माझ्या अस्वस्थतेत भरच टाकतं,

“तेरे मस्त मस्त दो नैन, मेरे दिल का ले गये चैन.... मेरे दिल का ले गये चैन.. तेरे मस्त मस्त दो नैन”

विषय: 
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

Lol मस्तच!

मस्त Happy

डिस्क्लेमर टाकत जा हो तुम्ही. "ऑफीसात बसुन वाचताना स्वतःच्या जबाबदारीवर वाचावे". असे. >>>> +१०००००००

आपण एकटेच वेड्यागत हसायला लागतो ऑफिसमध्ये अन सांगता ही येत नाही कोणाला नक्की काय ते, कारण आजुबाजूला आयदर अमराठी किंवा अरसिक असतात!

पण मुंगेरिलाल, एकूण लेख एकदम कल्लास!

मस्त!
आमच्या गाडीतलीच गोष्ट वाटतेय.
आमच्याइथे भयानक दिसणारे कीडे येतात गाडीत.
पण, त्याना बाहेर हुसकायची जबाबदारी माझीच असते.

तिचं गॅरेज उन्हात बांधू... Lol पालही सापडू शकते हे आताच लक्षात आलं. झुरळापर्यंत ठीके हो. घरचे लोक ताणलेल्या मोठ्या डोळ्यांकडे अजिबात लक्ष न देता वडे बर्गर वगैरे थंडनिर्दयपणे खातात, त्यामुळे कधीकधी झुरळं सापडतात. पालीचं प्रकरण भारीच. जरा पालीच्या गणपतीचा कौल घेऊन बघा. Proud भरवेगात भररस्त्यावर गाडीत उंदीर पळापळ करताना दिसला, तर ते आणखीच महान होईल.

साजिरा यांना मोदक.

गुरुजी,
खरेच पाल असेल, तर ग्यारेजला (एसीचे काम करणार्‍या) गाडी नेऊन पाल काढून घ्या. एसीमधे पाल मेली तर भयंकर वास जमतो गाडीत अन मोठा वैताग येतो.

(अनुभवी) इब्लिस

मंडळी, ही घटना आमच्या जुनाट मारुती-८०० मधली आहे. या गाडीला बॉनेट आणि कॅबीन मध्ये अनेक फटी असल्यामुळे पालिकेला वस्तीचा चान्स मिळाला असावा. हे घडलं तेंव्हा साधारण ८० ची स्पीड होती आणि मागे गाड्या होत्या. कशी कोण जाणे मला ती दिसल्याची तत्क्षणी घोषणा करायची दुर्बुद्धी झाली नाही, नाहीतर गाडीत आणि बाहेर रस्त्यावर अभूतपूर्व मल्टीमिडिया झाला असता.

ही ललना शेवटपर्यंत सापडली नाही. आठवडाभर ऑफिसला जाताना मला टेन्शन असायचं. नंतर तिचा विसर पडला. आता दुसरी गाडी आहे आणि 'पालि'ओ क्वचित वापरतो. ती जर अजूनही असेल तर तिची ४-५ वि पिढी बॉनेट खाली नांदत असावी.

ता.क.
सदर गाडी विकणे आहे. अतिशय स्वस्तात एस्सेलवर्ल्ड चा आनंद सहकुटुंब घ्यायचा असेल तर इच्छुकांनी संपर्क साधावा. Happy

नंदिनी, जोडीचं काही माहित नाही, पण मिष्टरांची फारशी प्रत्यक्ष वस्तीच्या ठिकाणी गरज नसावी... त्यांच्यात म्याडम अंड्यांचं क्रेट घेऊन पण दुसरीकडे मुक्कामाला जाऊ शकतात. Happy

(उगीच आपला कल्पना-विलास. .....खरं खोटं पुन्हा 'पाला' पडला तरच कळेल)

झक्कास लिवलेय...

नवी म्हणः
मुंगेरीलाल आणि गाडीत पाल Proud Wink Light 1

एका मित्राच्या नव्याकोर्‍या आय१० च्या वायर सतत कुरतडल्या जायच्या.... दर आठवड्याला गाडी गॅरेजमध्ये.... त्या मित्राला आजही बूट किंवा चप्पल काढून कार चालवायची सवय आहे..... (कारण एका सुमोच्या ड्रायव्हरनेर याला गाडी शिकवली आणि त्याची चप्पल काढून गाडी चालवायची सवय याला लागली.) एकदा गाडी चालवताना पायावर काहीतरी हुळहुळलं म्हणून खाली पाहिलं तर उंदीरमामा होते..... पुढे याने हातातलं स्टिअरिंग सोडलं आणि मग गाडीने रस्ता Proud Happy

Pages