गेट क्लोजर

. . . . .
वाचायला मी घाई केलेली दिसतेय.. शांतपणे वाचतो परत.

आपल्या हातात नाहीच ह्यातलं काहीही. स्वप्नं पडणं नाही... ते धरून ठेवणं तर नाहीच नाही...
मूव्ह ऑन................!

एव्हढ आणि एव्हढच फक्त..

_/\_

केव्वळ जबरदस्त!

कुठून आलं हे सगळं मळभ दाद?

__/\__

काय लिहावं...

आयुष्य निरर्थक आहे हे आपल्या मनाला/बुद्धीला न झेपणारे, न आवडणारे असते, आपण घाबरतो त्याला. त्यामुळे त्यातून काहीतरी, कसाही अर्थ लावणं, नसलेले रंग दिसणं, विखुरलेल्या ठिपक्यांना पाहिजे तसे जोडून हा असा आकार आहे अशी उगाच समजूत करुन घेणं हा खेळ आपण करतो.
आणि मान्य करा अथवा न करा; वी ऑल मूव्ह ऑन, एव्हरी मोमेंट, ऑल द टाईम! मग तक्रार कशाला?

खूप अंतर्मुख करायला लावणारा लेख......

हतबलता अगदी पोहोचली.प्रत्येकाला आयुष्यात कधीतरी इतकं आणि असं असहाय्य,हतबल वाटतं का,असा प्रश्न पडतो मला नेहेमी...(वाटावं असं नाही,वाटतं का?असा प्रश्न)

मला वाटलं गेट क्लोजर टु समवन. हे इमोशनल क्लोजर आहे ना? येतो हा अनुभव आणि मग छान आठवणी उरतात. रत्नजडित पेटीतली क्रिस्टलची अत्तर कुपी

दाद, पुन्हा एकदा __/\__

आगाऊ, दुसर्‍या बाजूने विचार करता तुमचा प्रतिसाद पटला.
माझ्या मते, प्रश्न तक्रारीचा नाहीये..."वी ऑल मूव्ह ऑन, एव्हरी मोमेंट, ऑल द टाईम!" हे जरी खरं असलं (आवश्यक असलं) तरी "कर्मण्येवाधिकारस्ते..." इतकी अलिप्तता अंगी बाणणं आणि टिकवून ठेवणं शक्य नसतं..
ते जमत नाही मग अश्विनीमामी म्हणताहेत तसं त्यातही चांगली बाजू शोधतोच आपण...

नाही झेपल !!! बहुतेक एवढी विचारान्ची खोली नसावी..
पण एक प्रान्जळ मत आहे..दाद तुम्ही व्यक्तिचित्रण जास्त चान्गल लिहिता.....

उदा. डिप्रेशन असूच शकत नाही... डिप्रेशन कसं काय येतं कुणालाही? हे कुणीही स्वस्थं, स्वास्थ्यपूर्णं, सबल मनाचा माणूस जो अजून स्वतः कधीही डिप्रेशन मधे गेलेला नाही तो (कदाचित/नक्की) म्हणू शकेल. >>> हे अगदीच पटलं... आणि अशा अनेक गोष्टी असतात......

आपल्या जीवनाचे चढ उतार हे ज्याचे त्यालाच पार करावे लागतात, जो तो त्याला आपापल्या परीने तोंड देतो..... ही/शी इज दी बेस्ट जज... समोरच्याला काय वाटते म्हणून कधीच नाही....

पण हे सगळं शब्दात उतरवणं फारच कठीण...

दाद, या सगळ्या लेखाचा संदर्भ जेव्हा तुझ्या दुसर्‍या प्रतिसादातून आला तेव्हाच मला तरी याचे थोडे फार आकलन झाले.....

केवढं संवेदनशील असावं, दाद...!! इतकं खोलवर आत पोहोचून कसं काय शब्दांत मांडता येतं जे काही धुमसतंय ते...

आगाऊ, सहमत.
दाद, छान लिहिलंयस गं, पण आयुष्यात अशी कितीही कवाडे बंद केली तरी नविन दारे उघडतात.

संदर्भाशिवायही मला आवडलं
मनाची घालमेल, भयंकर तरल शब्दात लिहून जातेस तू पुन्हा एकदा _^_

दादा, काही काळ मी हे अनुभवलं, पण मग एकदा स्वीकारलं कि आपल्याकडे कशाचाच कंट्रोल नाही, तर मग आहे तसे स्वीकारणे अवघड जात नाही. जबरदस्त संयम शिकलो, आणि मग तो कुठेही उपयोगाला येतो.

लेगॉस, नैरोबीच्या ट्राफिकमधे ४/५ तास अडकायचो, त्यावेळी गाडीतून बाहेर पडणेही शक्य नसायचे, पण मला
त्यावेळीही वैताग यायचा नाही.. रोज आपण इथून वेगात जातो, त्यावेळी रस्त्यावरच्या या गोष्टींकडे लक्ष जात नाही, आज अनायासे संधी मिळालीय, तर पाहून घेऊ.. असे म्हणत बसल्या जागी मस्त एंजॉय करायचो.

कित्येक विमानतळांवर मी रात्र रात्र बसून राहिलोय.. प्रत्येक क्षण अनुभवला !

आपण चिडलो कि त्रास आपल्यालाच होतो, जगाला काही फरक पडत नाही.

आवडेश...

अगदी बरोबर... छान म्हणवत नाही, चालेलही म्हणू शकत नाही. ही अवस्था प्रत्येकाच्या आयुष्यात येते, आणि इतक्या उत्कटतेने तर एकदाच. तेवढा एकच क्षण खरा जगण्याचा आणि शेवटचा. त्यानंतरचा प्रत्येक क्षण, हा उसना, पुर्वानुभवावर जोखून पाहिलेला आणि तरीही फसलं तर, आणखी एक लचका तोडून गेल्याचं दु:खही फार काळ न वाटू देणारा. तुम्ही अगदी योग्य शब्दांत मांडलीत.

सुंदर!
धस लावला की तीट
नुक्ती चढवली अर्थाची
हे शब्दप्रयोग जरा 'हटके' वाटले. त्या शब्दांची व्युतपत्ती please सांगाल का?
जी.एं. चं 'माणसे अर्भाट आनि चिल्लर' ची आठवण झाली! हा compliment घ्यायचा बरं का!
प्रभकर [बापू] करंदीकर.

yepp!

खुपच छान लिहलेय.... --^--

समोरच्या सिनेमातही गुंतून जाणारी संवेदनशीलता स्वत;च्या आयुष्याशी कशी अलिप्त राहील ?

अटळ असे हे जगण्याचे भोग. द्वैती सृष्टीची व्यामिश्र रूपं.

अश्विनीमामी अन दिनेशदांचंही बरोबर,
तरीही.. शेवटी बोरकरांच्या शब्दात असंच काही शेष रहातं-
सुखद असो दु:खद वा
वरद तुझे स्मरण सखे
पाऊस वा ऊन असो
हृदयी कविताच पिके..

get closer की gate closure?
=बापू

@दाद
>पण आपल्या लेखाची नायिका... तिच्या दु:खाच्या पातळीला आपण गेलोच तर जे व्यक्तं होईल ते असंच असेल का? अशी असेल का ती तडफड? लॉजिक, रॅशनालिटी, रिअ‍ॅलिटी वगैरे सोडून असंच हतबल बोलेल का ती स्वतःशी?
>इतक्याच पातळीवर तोलायचा (लायकीचा) हा लेख आहे.
>तिला जे वाटतय ते बरोबर का चूक ही (अधिक गहन) चर्चा इथे होणं योग्यं होईल का?

थोड्या एका वेगळ्या दृष्टिकोनातून लिहतोय.
इतर सगळ्या भावना, मनावरचे तरंग, आपण आपल्यापुरत्या एका चष्म्यातून पहात असतो आणि आपल्या नकळत आपले निष्कर्ष काढतो. पण त्या चष्म्याच्या काचेला तडे गेले असतील आणि ते आपल्याला कळालंच नाही तर त्या काचेतून दिसणार्‍या जगाबद्दल काय बोलणार कारण ते कुणालाच समजून घेता येणार नाही. आणि इतकंच नाही तर तुझा चष्मा फुटला आहे म्हणणारी व्यक्तीही आपल्या चांगल्यासाठी सांगते आहे हे ही कळणार नाही.

छान...... विचारांना चालना देणारं लेखन.

आगाऊ, अजय वगैरे म्हणतात -ते सगळं बाहेर पडल्यानंतर. पडेपर्यंत काय? तेच दाद नं मांडलय.
No matter how strong you are/you are trying to be.. sometimes it can reach you..
ज्यांच्यापर्यंत ते कधी पोचलं नाही (ते समस्येपेक्षा जास्त कणखर असल्यानं असेल, झेपेल इतपतच सोसायला लागल्यानं असेल वगैरे) - त्यांना ते नाही कळणार..

we have to move on.. पण दु:ख, त्रास पचल्याशिवाय ते शक्य नसतं.