"तुझे देखाsssssss तो ये जाना सनम
प्यार होता है दिवाना सनम.......... तुझे देखा तो ये जाना सनम"
तरूण काळजाला हात घालणार्या या ओळी आजही जेंव्हा जेंव्हा कानावर पडतात, भर रस्त्यात चालतानाही हात पसरले जातात..... स्टिअरिंगवरचा हात सुटून दरवाज्याला लागेपर्यंत विस्तारत जातो....... आणि एका यःकश्चित देहाचा "राज" होतो...... बस्स.
शुभ्र पांढर्या पोषाखातल्या आपल्या प्रेयसीने सारे पाश तोडून धावत आपल्याकडे यावं, आपल्या बाहूत आश्वस्त होऊन विसावावं आणि मग लोकेशन कुठलंही असो, आपल्या आजुबाजुला फक्त आणि फक्त पिवळ्या फुलांची दाटी व्हावी........ झालंच तर एखादी जर्सी गाय कोपर्यात आपल्या गळ्यातली सूचक घंटा वाजवत रवंथ करत असावी...... अहाहा...!!!!!
१९९५ च्या मोसमात कॉलेजात पाऊल टकल्या टाकल्या पाहिलेला आणि अनुभवलेला "राज" आजही कुठेतरी दडून आहे माझ्यात. कधी उघडपणे कधी लपून छपून तो समोर येतोच. पण तो आहे हे नक्की.
मी इथे लिहितोय ते "राज" या व्यक्तिरेखेबद्दल.... शहारुखबद्दल नाहीच.
शहारुख आवडायला कारणीभूत खरं तर त्याचा अभिनय नाही तर ९४ मधला "कभी हां कभी ना" आणि ९५ चा "दिलवाले" यातल्या त्याच्या व्यक्तिरेखा सर्वस्वी जबाबदार असाव्यात.... आहेत. त्या व्यक्तिरेखांच्या प्रेमात पडल्याने कदाचित मग शहारुख कधी आवडू लागला ते लक्षातच आलं नाही.
यश चोप्रा प्रॉडक्शनने मध्यमवर्गीय लोकांच्या रोमांन्सच्या कल्पना खर्या अर्थाने ७० एमेम किंबहुना त्याहूनही लार्जर स्केलवर (काही इंग्लिश शब्दांना मराठी प्रतिशब्द असूच नयेत) नेऊन पोचवल्या. मल्टीस्टारर चित्रपटात सगळे सुपरस्टार नायक - नायिका एकत्र घेऊन थेट स्वित्झरलँडच्या स्वर्गात प्रेक्षकांना नेऊन बसवलं...... आणि मग त्या पार्श्वभूमीवर समोर दिसणारा रोमांन्स आपसूक हवाहवासा वाटायला लागला. चांदनी, लम्हे, विजय यासारखे सुमधूर संगीताने नटलेले आणि स्वर्गीय नेत्रसुख मिळवून देणारे चित्रपट प्रेक्षकांनी उचलून धरले. आणि मग ही लिस्ट अगदी १९९३ सालच्या "डर" पर्यंत येऊन पोचली.
तरीही कुठेतरी काहीतरी कमी होतं आणि ते पूर्ण करायला एक नव्या दमाचा दिग्दर्शक उगवला "आदित्य चोप्रा"............
आज आपल्या चोप्रा फॅक्टरीत लो बजेट फिल्म्स बनवून नव्या दिग्दर्शकांना संधी देऊन यशस्वी आर्थिक गणितं बसवण्यात जरी आदि चोप्रा बिझी असला तरी ,माझ्या मते तरी तो एक उत्तम कथा - पटकथाकार आहे. एखादी कथा टप्याटप्याने कशी सीन बाय सीन फुलवत न्यायची याची हातोटी त्याच्याकडे नक्कीच आहे, अगदी पहिल्या चित्रपटापासून.... एक निर्माता पेक्षा तो एक दिग्दर्शक पटकथाकार म्हणून मला जास्त आवडतो.
आमच्या ग्रूपमध्ये नेहमीच चित्रपटांची आपल्या "त्या" वयाला अनुसरून का होईना पण समिक्षा चालायची. पोस्टर्स बघून बघायचा की नाही ते ठरवलं जायचं...... किंवा मग ओळखीतून मिळणार्या आतल्या गोटातील बातम्यांतून ते आम्ही ठरवायचो. कधीकधी त्याकाळातही प्रिमिअर बघायला जायची संधी मिळायची.
१९९४ च्या "हम आपके है कौन" ने फॅमिली फंक्शनचे एवढे गोड डोस पाजले होते की त्याचा इफेक्ट १९९५ मध्येही तसाच होता. त्यात ग्रूपमध्ये आम्ही चार मित्र आणि सात मैत्रीणी. अश्या सोहळ्यांना एकत्रच फिरायचो. त्यामुळे मग कधी कधी अमकीची अमकी आणि तमकीचा तमका असं करत लवाजमा वाढतच जायचा. सलमान खान आणि माधुरीचा इतका उदो उदो चालायचा की त्यामुळेच मला दोघांबद्दलही तेंव्हापासूनच कंटाळा आला असावा.
आणि या सगळ्या पर्श्वभूमीवर अखेर "दिलवाले दुल्हनिया ले जायेंगे" रिलीज झाला. त्याचं मेकिंग बघितलं होतं त्यामुळे हमखास हिट होणार ह्याबद्दल खात्री होतीच........ पोस्टर्सही भन्नाट होती. काय दृष्ट लागण्यासारखी जोडी होती "शहारुख- काजोल"ची.
चित्रपट सुरू होताच दिसणारी लँबॉर्गिनी...... नापास होणारा उमदा नायक...... त्याचं बक्षीस म्हणून त्याने "एक छोटीसी युरोप ट्रीप मागणं" आणि त्या बाप बेट्यातला संवाद....... मला आजही आठवतं, स्वप्नील पटकन म्हणाला होता...... "आयला हा अनुपम खेर तुझ्या बाबांसारखा आहे रे". आमच्या बाप बेट्यांच्या नात्याचं नेहमीच माझ्या मित्रांना अप्रूप होतं.... झालं, चित्रपट सुरू नाही झाला तर अनुपम खेर माझा बाप.. म्हणजे आपसूकच मी शहारूख....... पुढचा संपूर्ण चित्रपट मी पार भूमिकेत घुसूनच पाहिला होता. (आणि अजूनही त्यातून बाहेर पडलेलो नाही )
शहारुख काजोलचं समांतर चालणारी आयुष्यं अचानक एका रेल्वे स्थानकावर एकमेकांना छेदतात........ गाडी सुटते......... आणि अरे आता काजोलची ट्रीप चुकणार असं वाटत असतानाच, तुमच्या मनातला "राज" स्क्रीनवर थेट दरवाज्यातून हात बाहेर काढून काजोलला खूण करतो काय....... अलगद हात हातात घेतो काय... आणि प्रेमकथेला सुरुवात होते काय...... !!!
क्षणाक्षणाला पुढे सरकत जाणार्या चित्रपटामुळे आदित्य चोप्रावरचा विश्वास अधिक दृढ होत गेला.... दिग्दर्शक म्हणून तो प्रचंड आवडून गेला..... आणि काश...... हे सगळं आपल्या बाबतीत घडेल..... अरे युरोप नाही तर निदान मुंबई पुणे ट्रीप तरी असू दे नशीबात........ !
त्यानंतर आजपर्यंत केलेल्या प्रत्येक ट्रेनच्या प्रवासात डब्यात शिरताना गाडी सुटेपर्यंत दरवाज्यात रेंगाळणं आणि गाडी सुटता सुटता एखादी काजोल येतेय का म्हणून इकडेतिकडे कटाक्ष टाकणं माझ्यातल्या राजने सोडलेलं नाही..... कितीवेळा नेत्रावती एक्सप्रेस लोकमान्य टिळक टर्मिनसवरून सुटताना "राज" होऊन दरवाज्यात उभा राहिलोय..... कधीही न फिरकलेल्या काजोलसाठी.
एका परिपूर्ण युरोप ट्रीपचा अनुभव देऊन चित्रपट त्यांच्या ताटातुटीकडे येऊन पोचतो........ "मै फिरसे ये ट्रेन छोडना नही चाहती" "और मै चाहता हूं की ये ट्रेन बार-बार छुटे" हा सीन, आणि काजोलने "तुम मेरी शादी मै आओगे ना" असं विचारल्यावर सूचकपणे "नही, मै नही आउंगा" ...... खूप वाईट वाटलं होतं....... इतका समरसून सहसा मी सिनेमा पाहात नाही........ पण "राज" कुठेतरी काळजात घुसलाच होता.
संपूर्ण मध्यंतरापर्यंत त्याने केलेलं हेल्दी फ्लर्टिंग (तेंव्हा ह्या संज्ञाही अजिबात कळत नव्हत्या म्हणा), प्रंसंगागणिक त्यांच्यात फुलत जाणारं नातं..... कधी फ्लर्ट, कधी जबाबदार, कधी भावूक अश्या सर्व छटा दाखवणारा "राज" आणि त्याला तोडीस तोड बॅलन्स्ड काजोल. व्हॉट अ ट्रीट यार.....!!!!!
दिलवाले येईपर्यंत फक्त आणि फक्त "शोले" हाच सिनेमाच्या सर्व बाबतीत परिपूर्ण उतरलेला चित्रपट आहे हे माझे पक्कं मत होतं.... त्यातल्या प्रत्येक व्यक्तिरेखेच्या आकंठ प्रेमात होतो मी.......
पण एक रोमँटिक कथानकात जे जे हवं ते सर्व पूर्णपणे भरलेलं असं कथानक आणि त्याला तोडीस तोड सर्व बाबी असा चित्रपट म्हणजे "दिलवाले"च...... जसे शोलेच्या कित्येक प्रसंगांच्या हुबेहूब कॉपीज किंवा त्यातली कॅरॅक्टर्स, त्यांचे डायलॉग्ज्स नंतरच्या कित्येक चित्रपटांवर प्रभाव दाखवून होते तसेच दिलवाले नंतर आलेल्या कित्येक रोमँटिक चित्रपटांवर दिलवालेचा निर्विवाद प्रभाव होता........ शाहीद कपूर, जुगल हंसराज, जिमी शेरगील आणि तमाम यंग ब्रिगेड तर आजही शहारुखचा पर्यायाने त्या "राजचा" कित्ता गिरवण्यातून बाहेरच आलेले नाहीत.... डिट्टो कॉपी. (अर्थात रणबीर कपूर सारखे "सुखद" अपवाद आहेत याला).
काजोलने आईला ऐकवलेली कविता, युरो ट्रिपच्या दरम्यान राजचा "पता नही ये बादल कब हटेंगे" स्टाईल अवतार, अमरीश पुरीची जरब, फरिदा जलालने साकारलेली आई, लहान बहीण चुटकी, अमरीश आणि राजने सकाळी कबुतरांना दाणे घालतानाचा "आओ, आओ... भुर्र्र्र्र्र्र्र्र्र" तो प्रसंग....... खरं तर सगळेच प्रसंग अगदी "परफेक्ट" म्हणावे असे जुळून आलेले..... आजही तसेच लक्षात आहेत. अशी भट्टी जमलेली असते म्हणूनच मग ती सगळी कॅरॅक्टर्स, ते संवाद पुन्हा पुन्हा इतर चित्रपटांतून डोकावत राहतात.
शेवटाकडे चित्रपट येताना थोडासा भडक होत जातो खरा, ती मारामारी, रक्तबंबाळ "राज", अचानक सुटणारी ट्रेन, त्यातही वडिलांच्या परवानगीसाठी थांबलेली नायिका जरी भडक असलं तरी नवीन होतं आणि नुकतीच मिसरुडं फुटू लागलेल्या वयात तर ते फारच "थ्रिलिंग" वगैरे वाटलं होतं.......
तसंच या चित्रपटात शहारुखने तब्बल ३४ लॉकेट्स घातली होती गळ्यात. प्रत्येक ड्रेसवर वेगळं लॉकेट. त्यवेळी मोजल्याचं पुसटसं आठवतय......
या चित्रपटाचं संगीत म्हणजे तर कहर होता...... मधात बुडवून बुडवून काढलेली गाणी होती जतिन ललितची. मला वाटतं आनंद बक्षी गीतकार होते, नक्की आठवत नाही.
बापाशी मित्रासारखा वागणारा, नायिकेवर जीवापाड प्रेम करणारा, प्रसंगी अवखळ, प्रसंगी उपद्व्यापी पण त्याचबरोबर मोठ्यांचा मान राखून वागणारा पडद्यावरचा "राज" एक्दम फूल्टू आवडला होता आणि त्याने कधी परकायाप्रवेश केला माझ्यात ते कळलंच नाही...... एकदा राज जो माझ्यात शिरला तो शिरलाच......
आणि माग माझ्यातला राज खर्या अर्थाने उफाळून यायला १९९७ चा "परदेस" उजाडला.......
"दो दिल मिल रहे है मगर चूप्के चूपके, सबको हो रही है खबर चुपके चुपके"
माझ्या "सॅनोरिटा"ला होकार दिल्याच्याच दिवशी वर्गात मी हेच गाणं म्हटलं होतं ऑफ पिरियडला...... मी, माझा मित्र, माझी सॅनोरिटा आणि तिची जीवलग मैत्रीण या वर्गातल्या चारच जणांना त्या क्षणी त्या गाण्याचा "खराखुरा" अर्थ कळत होता.........
दिलवालेनंतर तब्बल दोन वर्षांनी मला माझी काजोल मिळाली होती, तेही कुठलीही ट्रेन मिस न करता.
तिला त्याचवेळी सांगितलं होतं मी "अब मै हूं ना... अब कोई गडबड नही होगी" आणि...........
गडबडी होतच राहिल्या आणि होतच राहिल्या
अशावेळी मी फक्त एवढेच म्हणतो,
"बडे बडे देशों मे ऐसी छोटी छोटी बातें होती रेहती है"
.
.
"छोटे छोटे देशों मे ऐसी बडी
"छोटे छोटे देशों मे ऐसी बडी बडी बातें होती रेहती है"
>>>>>>>>>
मुद्दाम उलटे बोलतोस की लिहिताना चुकलास रे..
मस्त रे, सही जमलाय!
मस्त रे, सही जमलाय!
मुद्दाम लिहिलं होतं......
मुद्दाम लिहिलं होतं...... बदलू का????
बदललंय रे अभि.
यस्स्स्स्स्स्स डिडिएल जे...
यस्स्स्स्स्स्स डिडिएल जे... माय फेवरेट
एकतर डीडीएलजे त्यात
एकतर डीडीएलजे
त्यात शाहरूख..
माझ्यासाठी हाच लेख विजेता
लै म्हणजे लैच भारी लिहिलयेस
रिया, आम्ही कॉलेज मध्ये होतो
रिया, आम्ही कॉलेज मध्ये होतो तेव्हाचा सिनेमा आहे हा बालिके
काय प्रतिसाद देऊ समजत नाहीये
काय प्रतिसाद देऊ समजत नाहीये मला..
मला आजवर समजले नाहीये मी माझ्या आयुष्यात त्या शाहरुखच्या राजची स्टाईल कॉपी करतोय.. की माझी स्टाईल कॉपी करून या राजने माझीच भुमिका पडद्यावर साकारलीय..
हा सिनेमा यायच्या आधी शाहरुख जाम नावडता होता माझा... उगाचच... आणि या चित्रपटात जो आवडला तो कायमचाच...
मी खरे तर विशाल कुलकर्णीने मिथुनवर लिहिलेला लेख बघून विचार करत होतो की आपल्याला ही शाहरुखवर असेच लिहायला पाहिजे.. असा इतर कोणताही हिरो नसावा की ज्याचा मी एकूण एक चित्रपट पाहिला आहे.. पण आजही मी त्याच्या प्रत्येक चित्रपटात, प्रत्येक भुमिकेत त्या राजचीच झलक शोधत असतो.. आणि ती सापडतेच..
अभि मला माहित होतं, आपण एकाच
अभि मला माहित होतं, आपण एकाच नावेतले प्रवासी आहोत
एकतर डीडीएलजे त्यात
एकतर डीडीएलजे
त्यात शाहरूख..
>>>>>>>>>
रीया, ही दोन वाक्ये वेगळी लिहायची गरज नव्हती.. डीडीएलजे म्हटले की शाहरुखच आला.. अजून कोणाचा डीडीएलजे नाही बनलाय.
सर्वांना एक प्रश्न - डीडीएलजे च्या आधी असे सिनेमाचे नाव ईंग्रजी आद्याक्षराने घ्यायची फॅशन होती का? की हा पहिलाच बनलेला शॉर्टफॉर्म.
मस्तच लिहिलंय! डीडीएल्जे आणि
मस्तच लिहिलंय! डीडीएल्जे आणि राज म्हणजे त्या वयातलं लोभसवाणं स्वप्नच होतं. अजूनही आवडीने बघू शकते मी कधीही.
अभि, ही पधत साधारण त्याच
अभि, ही पधत साधारण त्याच काळात रूढ झाली....
आता कयामत से कयामत तक ला पण क्युएस्क्युटी म्हणतात..... पण हा शॉर्टफॉर्म नक्कीच त्याच्या रिलीज झालेल्या काळातला नसावा.... असे शॉर्ट्फॉर्म्स हे साधारण ९५ नंतरच सर्रास ऐकिवात आलेत....
त्याआधीचे इतर कोणाला माहित असेल तर सांगतीलच.
अभिषेक, त्या आधी कयामत से
अभिषेक, त्या आधी कयामत से कयामत तक... चा पण शॉर्टफॉर्म. आला होता क्युएस क्यु टी म्हणुन
स्मितुतै असू देत तरीही मला
स्मितुतै असू देत
तरीही मला शाहरुख आवडतोच
अभि, लिहिताना मी हात फारच
अभि, लिहिताना मी हात फारच आखडता घेतलाय आणि घाईघाईत पण लिहिलाय जरा. नाहीतर डीडीएल्जे पे तो एक चाप्टर बनता है दोस्त
झक्कास रे भावा !!!
झक्कास रे भावा !!!
भुंग्या काय लिहिलस व्वा.
भुंग्या काय लिहिलस व्वा. भारीच्च.
ताई आणि तिच्या मैत्रिणींबरोबर गेले होते मुवीला.
९ वी -१० वी असतांना ह्या राज ने भारीच वेड लावलेलं. त्या वेळी शाहरुखची मी पंखीच होते.
मुवीचे नी सारुखचे कितीतरी फोटो संग्रही होते माझ्या.
ए माझा रूमाल या धाग्यावर मी
ए माझा रूमाल या धाग्यावर
मी आलेच
ऑफिसला पोहचल्या पोहचल्या येते
जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या
जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या !!!! मस्तच !!!
सर्वांना एक प्रश्न - डीडीएलजे
सर्वांना एक प्रश्न - डीडीएलजे च्या आधी असे सिनेमाचे नाव ईंग्रजी आद्याक्षराने घ्यायची फॅशन होती का? की हा पहिलाच बनलेला शॉर्टफॉर्म.<<<
होती, क्यू एस क्यू टी म्हणजे कयामत से कयामत तक
एम पी के - मैने प्यार किया
लेख वाचत आहे
बेफी, म्हणजे लेख वाचण्याआधी
बेफी,
म्हणजे लेख वाचण्याआधी तुम्ही प्रतिसाद वाचता की काय??
बेफी, म्हणजे लेख वाचण्याआधी
बेफी,
म्हणजे लेख वाचण्याआधी तुम्ही प्रतिसाद वाचता की काय?? <<<
होय, काही वेआ, आपल्या मित्रांच्या बाबतीत 'आधी प्रतिसाद वाचणे' होते
त्या आधी कयामत से कयामत तक...
त्या आधी कयामत से कयामत तक... चा पण शॉर्टफॉर्म. आला होता क्युएस क्यु टी म्हणुन ..
>>>>>>>>>>
ओह्ह... असेल .. मला नव्हते माहीत..
खरे म्हणजे मी तेव्हा लहान होतो ना.. कयामत या शब्दाचा अर्थही माहीत नव्हता..
मला वयात आणले ते डीडीएलजेनेच..
लेखातील भावनांशी पूर्ण
लेखातील भावनांशी पूर्ण सहमत
अत्यंत सुंदर आणि आठवणी जागवणारा लेख.
(त्या चित्रपटातील 'शाहरुख भारतात येतो' हा प्रसंग तर भारीच आहे)
अनुपम खेरचा बाप कमाल आहे.
मार्मिक व परफेक्ट लेख भुंगा
अभिनंदन
ही कोणत्याही 'राज' पेक्षा
ही कोणत्याही 'राज' पेक्षा तुझीच कथा जास्ती वाटतेय.
ओह्ह... असेल .. मला नव्हते
ओह्ह... असेल .. मला नव्हते माहीत..
खरे म्हणजे मी तेव्हा लहान होतो ना.. कयामत या शब्दाचा अर्थही माहीत नव्हता.. <<<
मला वयात आणले ते डीडीएलजेनेच.<< हलकट मेला डी डी एल जे
काय बर वाटल सांगू हा धागा आणी
काय बर वाटल सांगू हा धागा आणी त्याच्यावरच्या प्रतिक्रिया बघून .
इथे मायबोलीवर तर मी शाहरूखचा पंखा आहे अस सांगायच धाडस कधी झाल नाही मला .
पण लेख जाम भिडला .
मला शाहरूख दोन्ही आवड्तात , अंजाम , डर चा सुद्धा आणी DDLJ/DTPH चा सुद्धा .
पण त्यातल्या त्यात अंजाम चा जास्त , माधुरीने चिडवल्यावर स्वतःची गाडी पेटवतानाचे त्याचे डोळे , आणी डर मधला त्याचा डर .. "शाहरूख ला acting येतच नाही किंवा त्याने वेगळे रोल केलेच नाहीत " असे म्हणणार्यानी ते पहावेच .
रच्याकने , हल्ली सलमान खान चे पंखे सुद्धा वरच वाक्य बोलायला लागलेत भाऊ
जाधव काही प्रमाणात सहमत आहे.
जाधव काही प्रमाणात सहमत आहे. म्हणजे मी त्याचा पंखा नाही, पण शाहरुखचे पाच चित्रपट अतिशय आवडतात. डर, बाजीगर, कभी हां कभी ना, दिवाना आणि दिलवाले (याच क्रमाने नव्हे, पण डर सर्वात वर आणि बाजीगर दुसरा)
त्या व्यक्तिरेखांच्या प्रेमात
त्या व्यक्तिरेखांच्या प्रेमात पडल्याने कदाचित मग शहारुख कधी आवडू लागला ते लक्षातच आलं नाही. >> अगदी अगदी.
भुंग्या, लेख भारीच.
डीडीएलजे माझाही एकदम लाडका चित्रपट...कितीवेळा बघितलाय त्याला गणतीच नाही.
शाहरूख पहिल्यांदा दिलवाले...
शाहरूख पहिल्यांदा दिलवाले... मधेच आवडला होता. त्याआधी एकदाही नाही. त्यानंतर मात्र, कुछ कुछ होता है, स्वदेस, चक दे, ओम शांती ओम, मै हू ना मधे आवडला.
Pages