काही वर्षापूर्वीचे गोष्ट आहे त्यावेळेला डीजीटल कॅमेरे नुकतेच आले होते. काढलेला फोटो लगेच दिसणे ह्या गोष्टीचे फार अप्रूप होते. त्यावेळेला पर्यटन स्थळी डिजीटल कॅमेरा गळ्यात घालून फिरणे हे प्रतिष्ठेचे लक्षण होते. मी काही कामानिमित्त गोव्याला गेलो होतो, एकटाच होतो. काम झाल्यावर पणजी जवळील मिरामार बीचवर बसलो होतो. सुरेख संध्याकाळ होती, सूर्य मावळत होता, तो तांबडा रंग पाण्यावर दिसत होता. गार हवा सुटली होती. अशा रम्य संध्याकाळी, अशा रम्य ठिकाणी एक नुकतेच लग्न झालेले जोडपे आले होते. हनीमुनला आले असावे. त्या बुवाला कदाचित तिचा पावलांपर्यंत पाणी असलेला फोटो घ्यायचा होता परंतु समुद्र मस्तीत होता.
त्रासली गांजली जनता, नाही कोणी वाली |
तारावा हिंदुधर्म, साकडे देवास घाली |
दाही दिशा माजले दैत्य,गिळती महाराष्ट्रासी |
झाली मंदिरे जमीनदोस्त,भग्न केले देवांसी |
लेकी सुनांच्या अब्रूला,नाही राहिले रक्षण |
वतनदारांना तर प्रिय आपलेच वतन |
संत महात्म्यांनी केला देवाचा धावा |
या धरतीला ताराया अवतार घ्यावा |
संतांची गरीब रयतेची, देवास आली दया |
म्हणूनच देवांनी पाठविला शिवराया |
शिवरायांनी ऐसे अघटीत केले |
शून्यातून स्वराज्य उभे राहिले |
अफझलचा कोथळा बाहेर काढीला |
औरंग्याचा तर माजच जिरवला |
आदिलशहा निजामासी जागीच रोखले |
इंग्रजांसी मुंबईच्या वखारीतच कोंडले |
खिशातून रुमाल काढून त्याने चेहरा पुसला. घड्याळ पहिले बारा वीस, त्याला धक्का बसला होता. कारण त्याला वाटले होते कि, एक तास पूर्ण व्हायला फार फार तर पाच-सात मिनिटे राहिली असतील. परंतु तास पूर्ण व्हायला अजून चाळीस मिनिटे बाकी होती. आणि त्याचेच दडपण यायला लागले होते. वेळ सरता सरत नव्हता. मनात येणाऱ्या विचारांना थोपवण्यासाठी त्याने डोके झटकले नि पुन्हा सिगारेट पेटवली. जरा शांत झाला. उगाच घाबरलो आपण घाबरण्यासारखे काहीच घडले नव्हते.
असा कसा रे वेड्या,वेडा विचार तू करतो |
मोठा झाल्यावरी मायबापा विसरतो |
उन्हा पावसात त्यांनी झिजवली काया |
स्वतः उपाशी राहून, तुज घातले रे खाया |
झालास आज, तू कितीजरी मोठा |
मायबापापुढे तू,आहेस अजून छोटा |
आजवरी त्यांनी पाहिलं, एकच सपान |
म्हातारपणी तरी आम्हा, जपावं मुलानं |
काहीही झाले तरी, सेवा त्यांची सोडू नको |
कोणाच्याही नादानं, वेडा विचार करू नको |
आतातरी सेवा करण्याचा, संकल्प तू सोड |
सेवा करून त्यांची,कर शेवट तू गोड |